DUIKEN NIEUWS
Zoveel als 92% van de onderwaterzeegrasweiden in Groot-Brittannië is verloren gegaan, blijkt uit nieuw onderzoek dat oproept tot dringende actie om deze te helpen herstellen.
Lees ook: Ongekende hittegolf op zee treft Groot-Brittannië
De studie, een samenwerking tussen University College London (UCL), Kings College London en Swansea University, zou een van de eersten zijn die zeegrasgegevens uit verschillende bronnen gebruikte om een systematische schatting te maken van de omvang van de mariene plant, zowel historisch als vandaag.
Zeegras groeit in ondiepe kustgebieden en is van vitaal belang voor gezonde mariene ecosystemen, zeggen de wetenschappers. Het ondersteunt de visbestanden, biedt broedplaatsen voor zeepaardjes en verwijdert ook koolstof uit de atmosfeer. Hoewel het slechts een duizendste van de zeebodem in de wereld beslaat, kan het tot 40 keer sneller koolstof opnemen en vasthouden dan bossen.
Minstens 44% van de zeegrassen in Groot-Brittannië is sinds 1936 verloren gegaan door industriële, landbouw- en kustontwikkeling – waarbij 39% van dat verlies plaatsvond sinds de jaren tachtig. Dit cijfer is 1980% hoger dan het gemiddelde geschatte mondiale verlies.
Als de Britse zeegrassen op het niveau van vóór 1936 waren gebleven, hadden ze 11.4 megaton koolstof kunnen opslaan, of 3% van de Britse CO2-uitstoot in 2017, zeggen de onderzoekers, en zo’n 400 miljoen vissen kunnen ondersteunen.
Grote delen van de Humber en de estuaria in Essex en Suffolk hebben zeegras verloren, evenals landelijke locaties aan de oostkust van Anglesey in Wales, Cromarty Firth in Schotland en de inhammen en estuaria van Cornwall. Er is nu nog maar 8500 hectare over, zeggen de wetenschappers, hoewel ze erkennen dat sommige gebieden tekenen van herstel vertonen.
Er blijven gezonde weilanden over op plaatsen als Studland Bay in Dorset, Lindisfarne, delen van Devon en de Scilly Isles, terwijl in plaatsen als Dale Bay in Pembrokeshire het Seagrass Ocean Rescue-project heeft gewerkt aan het opnieuw inzaaien van de zeebodem.
Lees ook: 's Werelds grootste fabriek onthuld in Shark Bay
“Zeegras is de meest wonderbaarlijke onbekende mariene habitat die er is, maar het gaat wereldwijd achteruit”, zegt hoofdauteur dr. Alix Green van UCL Geography. “In Groot-Brittannië vormen gezonde voorbeelden van deze bloeiende planten dichte, weelderige groene weiden, met lange groene strengen tot 2 meter hoog, in water dat prachtig helder is vanwege de reinigende eigenschappen van de planten.
“Ze herbergen ook viseieren en larven van soorten die belangrijk zijn voor onze commerciële visserij, zoals kabeljauw, bot en mul. Ze vormen de enige bekende broedplaatsen voor twee soorten zeepaardjes die in Groot-Brittannië voorkomen en als je geluk hebt, zie je raadselachtige hondshaaien en enorme krabben rondzwerven tussen deze weilanden.”
Hoewel vooral duikers dergelijke aspecten zullen waarderen, wijst dr. Green er ook op dat zeegrasvelden “de kustlijn beschermen tegen kusterosie door de impact van stormen te absorberen – een dienst die van vitaal belang zal zijn in ons veranderende klimaat”.
“Het volgende decennium biedt een cruciale kans om de onderling samenhangende crises van biodiversiteitsverlies en klimaatverandering aan te pakken – het herstel van zeegrasvelden zou hieraan een belangrijke bijdrage leveren”, zegt co-auteur dr. Peter Jones van de UCL. “Dit zal beperkingen met zich meebrengen zoals het verminderen van schade aan ankerboten, het beperken van schadelijke vismethoden en het terugdringen van kustvervuiling, onder meer via beschermde mariene gebieden.”
“De catastrofale verliezen die in dit onderzoek zijn gedocumenteerd zijn alarmerend, maar bieden een momentopname van het potentieel van dit leefgebied als er inspanningen worden geleverd om zeegrasweiden in het Verenigd Koninkrijk te beschermen en te herstellen”, voegt dr. Green toe.
“We hopen dat dit werk een impuls zal geven aan het voortgezette, systematische in kaart brengen en monitoren van zeegrasweiden in het Verenigd Koninkrijk en herstel- en rehabilitatieprojecten zal aanmoedigen... Groot-Brittannië heeft het geluk dat we zo’n hulpbron in onze wateren hebben, en we moeten vechten om deze te beschermen!”
De studie is gepubliceerd in het tijdschrift Frontiers in Plant Science.
