Stroboscoopschade aan zeepaardjes is een misvatting, beweren wetenschappers

Het wijdverbreide geloof dat flitsen fotografie schadelijk is voor langzaam bewegende zeedieren zoals zeepaardjes, is in een controversiële nieuwe wetenschappelijke studie aangevochten.

Onderzoekers in Australië beweren dat de effecten van stroboscooplichten op zeepaardjes “verwaarloosbaar” zijn en niet meer impact hebben dan alleen al de aanwezigheid van duikers. Maar de bevindingen zijn aangevochten door natuurbeschermers die vinden dat er beperkingen moeten worden opgelegd aan onderwaterfotografen.

In wat de onderzoekers beweren het eerste onderzoek te zijn waarin “de gecombineerde pathomorfologische en gedragseffecten” van het gedrag van fotografen en fotografische flitsen op dieren worden onderzocht, vermoeden ze dat de vissen niet worden beïnvloed door flitsen, omdat ze van nature zijn toegerust om om te gaan met het rimpeleffect dat wordt veroorzaakt. doordat zonlicht zich door golven concentreert, wat resulteert in korte maar intense lichtbanden.

Tegelijkertijd heeft het team benadrukt dat het fysiek manipuleren van dieren tijdens fotografie roept sterke ontwijkende reacties op en moet worden vermeden. Hoewel ze zeggen dat manipulatie tijdens het onderzoek niet nadelig was voor de voerefficiëntie van de dieren, zou herhaalde aanraking door duikers op populaire locaties ertoe kunnen leiden dat dieren chronische stress ervaren, een verhoogde energiebehoefte en een verminderde conditie.

De hoofdauteur van het onderzoek is marien bioloog Maarten de Brauwer van Curtin University in West-Australië. De Brauwer, een duiker verbonden aan de mariene natuurbeschermingsgroep Project Seahorse, zegt dat het onderzoek belangrijke nieuwe informatie oplevert om efficiënte managementstrategieën te helpen ontwikkelen om de milieu-impact van wildtoerisme te verminderen.

Hij en zijn team wijzen erop dat de angst voor verblindende onderwerpen zoals dwergzeepaardjes ertoe heeft geleid dat sommige duikresorts in Zuidoost-Azië het gebruik van flitslicht hebben beperkt, terwijl in Groot-Brittannië een verbod is opgelegd op het gebruik van flitsers tijdens het fotograferen van zeepaardjes. “Ondanks de openlijke erkenning van een gebrek aan bewijs ter ondersteuning van het verbod”.

Het onderzoek omvatte een veldstudie om de effecten van te testen fotografie en manipulatie van het gedrag van 13 soorten zeepaardjes, spookfluitvissen en hengelaarsvissen die veel voorkomen in Zuidoost-Azië. Twee laboratoriumstudies testten vervolgens de effecten van flits op het gedrag en de anatomie van 82 West-Australische zeepaardjes of zeepaardjes met tijgersnuit (Hippocampus subelongatus).

Zelfs onder het zwaarste lichtbombardement zouden de zeepaardjes evenveel tijd besteden aan het jagen en vangen van prooien als de zeepaardjes die niet werden blootgesteld.

Een aantal zeepaardjes werd na het experiment geëuthanaseerd en hun ogen werden onderzocht, maar volgens het rapport konden geen negatieve effecten worden waargenomen.

Neil Garrick-Maidment, uitvoerend directeur van de Britse Seahorse Trust, vertelde dit Divernet dat het onderzoek “een verschrikkelijk stuk werk” was dat er niet in slaagde de problemen aan te pakken kwestie van sluimerende ziekten die door stress worden geactiveerd.

‘Ik zit in een aantal ethische commissies… en dit zogenaamde experiment zou op grond van wreedheid zijn verworpen nog voordat het zelfs maar was begonnen’, verklaarde hij, daarbij een mariene bioloog aanhalend die de geldigheid van laboratoriumonderzoek op basis van een ‘kleinigheidje’ in twijfel trok. populatiemonster” van een enkele soort zeepaardje uit een omgeving met hoge lichtintensiteit.

“Ik heb herhaaldelijk gezegd dat het niet de flits is die de zeepaardjes daadwerkelijk doodt, maar de effecten van de stress die door de flits wordt veroorzaakt”, zegt Garrick-Maidment. “Zeepaardjes hebben ziektes die in hun lichaam sluimeren (tbc is er één van, vibrio een andere) en wanneer ze gestrest raken en het lichaam daardoor verzwakt, nemen deze ziekten het lichaam over en doden ze enkele weken later.”

Hij zei dat de “geschrokken” reacties van de in het rapport beschreven zeepaardjes leken op het begin van een ontsnappingsreactie, “maar aangezien de zeepaardjes in een aquarium zaten, was ontsnappen onmogelijk. In de oceaan of een groot aquarium zouden zeepaardjes gewoon wegtrekken, wat een einde zou maken aan de verstoring”.

“Hier bij de Seahorse Trust zullen we altijd het no-flash-beleid verdedigen, zoals vastgelegd door de Marine Management Organization en Natural England, en blijven lobbyen bij de autoriteiten om dit beleid in stand te houden.”

Garrick-Maidment erkende de bevindingen van het rapport over de schade veroorzaakt door duikers die zeepaardjes fysiek manipuleren, en zei dat wanneer de dieren worden lastiggevallen “grote hoeveelheden energie verbruiken, in de vluchtmodus gaan (als ze mogen ontsnappen, wat niet het geval was), gestresst raken. Het splitst ook paren op, wat leidt tot minder voortplanting, omdat er tijd wordt verspild aan het zoeken naar een nieuwe partner, als die beschikbaar is.”

De studie “Gedrags- en pathomorfologische gevolgen van Flash Fotografie on Benthic Fishes” is gepubliceerd in Scientific Reports hier.