In een baanbrekende juridische actie die waarschijnlijk ernstige gevolgen zal hebben voor duikcharterbedrijven, is de negenjarige zoon van Lex Warner, de technische duiker die in augustus 2012 in Schotland omkwam na een verwondingen op het dek van een boot, veroordeeld £ 290,000 aan compensatie.

Een rechter bij de Court of Session in Edinburgh oordeelde gisteren (3 september) uiteindelijk dat Andy Cuthbertson, eigenaar van het in Orkney gevestigde Scapa Flow Charters, te weinig had gedaan om de risico's voor duikers die zich rond zijn duikboot verplaatsen tot een minimum te beperken. Jean Elaine tijdens het dragen vinnen.

Toen een eerdere juridische actie wegens nalatigheid, aangespannen door Warners weduwe Debbie, verjaarde, oordeelde het Britse Hooggerechtshof drie jaar geleden dat zij de aanklacht van £500,000 opnieuw kon aanspannen als voogd over de zoon van het echtpaar, Vincent, toen zes jaar oud. zoals gerapporteerd in 2018 op Divernet.

De zaak werd in juli door Lord Sandison behandeld na vertragingen als gevolg van de Covid-pandemie. Hij had toen besloten extra bedenktijd te nemen voordat hij zijn oordeel bekendmaakte.

Warner, 50, was een ervaren technische duiker en instructeur van Sutton Coldfield die werkte als aannemer voor industriële schoonmaak. Hij maakte deel uit van de Dark Star-duikgroep, die de Jean Elaine voor een week wrakduiken bij Cape Wrath bij Sutherland.

Hij liep, uitgerust met zijn rebreather en reddingstrappen, van zijn stoel naar het water toen hij viel en opliep wat later een ernstige leverblessure bleek te zijn.

Nadat andere instructeurs hem hadden opgetild, had hij erop aangedrongen dat hij mocht duiken en werd toestemming gegeven om het water in te gaan voor de duik van 88 meter. Op diepte begon hij zich echter onwel te voelen en probeerde terug te keren naar de oppervlakte.

Analyse van Warner's duik-computer toonde aan dat hij zijn maximale diepte na 9 minuten en 20 seconden had bereikt en begon te stijgen met een snelheid van ongeveer 7 meter per minuut, waarbij hij twee andere duikers bereikte die meldden dat hij overstuur leek.

Hij was gestopt met ademen toen hij weer naar het ziekenhuis werd gebracht Jean Elaineen reanimatiepogingen mislukten. Het gerechtelijk onderzoek naar zijn dood bij de Birmingham Coroner’s Court in 2014 leverde een vonnis op van overlijden door ongeval veroorzaakt door verdrinking, gecombineerd met traumatisch leverletsel.

De Marine Accidents Investigation Branch (MAIB) had bij het gerechtelijk onderzoek verklaard dat er geen bewijs was dat er een formele risicobeoordeling werd uitgevoerd voor een aangeklede duiker die zich tussen de stoel en het beginpunt bewoog. Cuthbertson zei destijds dat hij tevreden was met de veiligheidsmaatregelen op zijn boot en vond dat er niets anders had gekund.

De MAIB-inspecteur had ook verklaard dat Warners verwonding zo ernstig was dat zijn toestand het noodniveau zou hebben bereikt, zelfs als hij niet had gedoken.

De bewering van de familie in juli dat Scapa Flow Charters er niet in was geslaagd redelijke zorg te besteden aan de veiligheid van Warner werd weerlegd door de aandrang van de exploitant dat hij, nadat hij zijn blessure had opgelopen, ervoor had gekozen om door te gaan met de duik. Eenmaal aangekleed en gedragen vinnenHet beweerde dat Warner de plicht had voorzichtig over het dek te lopen.

In het schriftelijke oordeel van Lord Sandison was hij het eens met de bewering van de familie dat de meest waarschijnlijke oorzaak van Warners beslissing om snel op te stijgen pijn was. Hij zei dat de duiker was overleden omdat hij zich op 80 meter hoogte bewust werd van pijn als gevolg van de “intra-abdominale bloeding die hij had opgelopen als gevolg van zijn val aan dek”.

De ‘angstige en uiteindelijk paniekerige’ toestand waarin hij aan de beklimming was begonnen, had de ademhaling van Warner beïnvloed, aldus Lord Sandison: ‘Hij raakte bewusteloos of kon op een andere manier zijn ademhalingsmondstuk niet vasthouden, dat uit zijn mond viel, waardoor hij verdronk.

“De blessure die hij tijdens de val opliep, heeft materieel bijgedragen aan de opeenvolging van gebeurtenissen die tot zijn dood hebben geleid.”

Hij concludeerde dat Cuthbertson zich schuldig had gemaakt aan schuld en nalatigheid “in die zin dat hij niet inzag dat het systeem van duikvoorbereiding dat hij had opgezet of had laten ontwikkelen, duikers toestond of zelfs aanmoedigde om aan dek te lopen in het water. vinnen, en dat dat een inherent risicovolle activiteit was.” Hij had moeten overwegen mechanismen in te voeren om een ​​dergelijk risico uit te sluiten of “op zijn minst onder controle te brengen”, aldus de rechter.

Verwijzend naar eerdere MAIB-rapporten over andere soortgelijke valpartijen op het dek door technische duikers, zei hij dat het risico dat een dergelijke val letsel zou kunnen veroorzaken in 2012 al goed werd onderkend en op prijs had moeten worden gesteld, “aangezien het een duiker beladen met zware en solide uitrusting die mogelijk ongecontroleerd en hard in contact komt met een onbuigzaam oppervlak (of dat nu het dek, de bovenbouw van de boot of de uitrusting zelf is) zonder het voordeel van enige beschermende kleding”.

Een systeem “ter bevordering van veiliger vin praktijken” hadden waar nodig kunnen worden toegepast zonder dat er bij elke reis een “enkel en inflexibel werkingssysteem” hoefde te worden geïmplementeerd, ongeacht de individuele omstandigheden, aldus de rechter.

Als een dergelijk systeem aanwezig was geweest, was hij van mening dat Warner niet zou zijn gevallen of, als hij dat wel had gedaan, niet zo'n ernstig letsel zou hebben opgelopen, omdat de kracht had kunnen worden gebroken doordat hij 'vasthield aan een leuning of werd ondersteund door de matroos”.