Onderzoekers van de Schotse Universiteit van St. Andrews hebben ontdekt dat bultrugpopulaties, gescheiden door afstanden van maar liefst 14,000 km, dezelfde paringsliederen zingen.
Bultruggen (Megaptera novaeangliae) een ‘repetitief, sociaal aangeleerd en cultureel overgedragen’ lied zingen dat langzaam van jaar tot jaar evolueert, zeggen de wetenschappers. De meeste mannen binnen een bepaalde populatie zingen hetzelfde type lied, maar in de Stille Zuidzee hebben de wetenschappers vastgesteld dat deze liederen een snelle, volledige vervanging ondergaan door nieuwe die zijn geleerd van naburige bevolkingsgroepen.
Het was bekend dat deze ‘liedrevoluties’ zich vanuit Oost-Australië naar het oosten over de Stille Oceaan verspreidden en de 6,000 km lange afstand tot Frans-Polynesië bestreken, maar het onderzoeksteam ging onderzoeken of ze zich verder naar het oosten, richting Zuid-Amerika, verspreidden.
Met behulp van drie opeenvolgende jaren aan zanggegevens tussen 2016 en 2018 ontdekten ze dat het Frans-Polynesische lied overeenkwam met thema’s (meerdere herhaalde zinnen) die in 2018 in de zang van bultruggen in de broedplaatsen van Ecuador te vinden waren. Dit suggereerde dat er connectiviteit bestond in de hele zuidelijke Stille Oceaan.
Het moet nog worden aangetoond of walviszangen oostwaarts over de Indische Oceaan blijven migreren om terug te keren naar waar ze begonnen in Australië. De onderzoekers zeggen echter dat hun bevindingen de mogelijkheid ondersteunen dat de liederen over het hele zuidelijk halfrond kunnen worden uitgezonden – ook al evolueren ze gaandeweg – in een “vocale cultuur die in zijn omvang alleen met de onze kan wedijveren”.
Ze geloven dat het mogelijk is dat de walvissen de kans krijgen om hun liedjes te delen terwijl ze massa winnen vóór hun winterbroedseizoen, of tijdens hun migratie. Het onderzoek is gepubliceerd in Royal Society Open Science.
Ook op Divernet: Duikers gratis spooknetbultrug, Bultruggen die graag paren op Wereldwalvisdag, Technische vinnen geïnspireerd door bultruggen
