De eerste ooggetuige moord door orka's op een van 's werelds grootste dieren, een volwassen blauwe vinvis, is gerapporteerd in West-Australië - en sindsdien zijn nog twee dodelijke aanvallen door orka's op de blauwe vinvis bevestigd.
Het eerste incident, eind maart 2019, werd waargenomen tijdens een jaarlijks onderzoek naar walvissen en dolfijnen, uitgevoerd door het Cetacean Research Center (CETREC WA) en Project ORCA.
Lees ook: Waarom vallen orka's boten aan? Vragen en antwoorden van experts
Slechts veertien dagen later werd in hetzelfde gebied een kalf van een blauwe vinvis gedood door orka's, waaronder veel van dezelfde individuen, en in 2021 trof een jong exemplaar een soortgelijk lot, de twee incidenten waar toeristencharters getuige van waren. De drie moorden zijn nu gedetailleerd beschreven in een onderzoek in het tijdschrift Wetenschap van zeezoogdieren.
Orka's of orka (Orcinus orka) zijn toproofdieren waarvan bekend is dat ze zowel walvissen als andere favoriete prooien zoals inktvissen en vissen aanvallen, maar er is alleen melding gemaakt van het doden en voeden van walviskalveren of jaarlingen, met name grijze walvissen, bultruggen en dwergvinvissen.
Er is gedocumenteerd dat ze blauwe vinvissen lastigvielen (Balaenoptera musculus) eerder, maar het was niet bekend dat hij ze zou vermoorden.
Bij het eerste incident, dat ongeveer zes uur duurde, viel een groep van ongeveer veertien door vrouwen geleide orka's de volwassen blauwe vinvis aan aan de oppervlakte van 14 meter diepe wateren.
“We kenden deze individuele blauwe vinvis niet eerder en kunnen niet precies zeggen hoe gezond hij was, hoewel we hebben gezien dat hij zich krachtig en langdurig tegen de aanval verdedigde, zodat hij er tot op zekere hoogte niet zwak of ziek uitzag,” CETREC's hoofdonderzoeker John Totterdell vertelde het Divernet.
De strategie van de orka's was om de blauwe vinvis uit te putten en te immobiliseren, inclusief het afbijten van de rugzijde vin vroeg in de aanval.
“Een gecoördineerde aanval door verschillende orka’s had tot gevolg dat sommige vrouwtjes de zijkant van de walvis ramden, terwijl anderen de kop aanvielen”, zegt Totterdell. “Vlak aan het einde sprong een vrouwelijk dier met zijn hoofd in de bek van de blauwe vogel, vermoedelijk om zich met de tong te voeden.
“De walvis verzwakte nog meer en we hebben het karkas niet meer gezien. Nadat het karkas van de walvis was gezonken, waren er ongeveer vijftig orka's in het gebied aan het feesten en delen rond het vlees van de blauwe walvis.'
“Vrouwtjes zijn bijna altijd verantwoordelijk voor de aanvallen wanneer ze over het algemeen jagen en foerageren, zoals op kleinere prooien zoals spitssnuitdolfijnen en bultruggen, waarvan we vele tientallen predatie-evenementen hebben gedocumenteerd”, zegt Totterdell.
“Familiegroepen van orka’s zijn matriarchaal – de grote, stoere mannetjes worden het grootste deel van hun leven ‘verzorgd’ door hun moeders. En zoals een collega ooit zei: ze trekken wel rond om te paren met andere gezinnen, maar net als Italiaanse zoons komen ze altijd terug bij mama!”
Bij de andere twee waargenomen aanvallen waren zowel mannelijke orka's als vrouwtjes actief, waarbij orkakalveren ook betrokken waren bij de derde aanval op de juveniele orka's. Bij alle drie de aanvallen namen minstens zestien dezelfde orka’s deel.
Duikende pijlstormvogels, albatrossen en stormvogels droegen bij aan de chaotische taferelen, en tegen het einde van de latere aanvallen kwamen ook groepen van meer dan honderd grienden met lange vinnen opdagen.
Een onlangs ontdekte zuidwestelijke Australische populatie van meer dan 140 orka's wordt vaak gezien in de Australische zomer voor het continentale plat van het Bremer-deelbekken, waar de aanvallen plaatsvonden, en zou het hele jaar door aanwezig kunnen zijn.
“Deze jongens zijn woest, met een voorkeur voor inktvissen, vissen en spitssnuitdolfijnen”, zegt Totterdell. “De afgelopen jaren zijn de registraties van het aantal gevangen spitssnuitdolfijnen toegenomen; in deze regio dateren ze ook van vóór de bultrug en dwergvinvis.
“Er wordt gesuggereerd dat predatie door orka’s het herstel van de grijze walvispopulatie in de Noordwestelijke Stille Oceaan heeft belemmerd, maar in Australië, waar bekend is dat veel walvissoorten het doelwit zijn van orka’s, blijft de impact van hun predatie op deze populaties onbekend. Het is mogelijk dat blauwe vinvissen al lang een voedselbron zijn voor orka’s, en dat dateert uit de pre-commerciële walvisvaart.”
Op de vraag of predatie door orka’s het herstel van blauwe vinvissen uit de tijd van de commerciële walvisvangst zou kunnen belemmeren, vertelde onderzoeksteamlid Bob Pittman van de Oregon State University Divernet: “We weten dat vrijwel alle populaties blauwe vinvissen zich herstellen, zij het dat sommige veel langzamer gaan dan andere.
“Wij suggereren in ons artikel dat toen de blauwe en andere grote walvissen in de afgelopen eeuw bijna werden uitgeroeid door de commerciële walvisvangst, alle orka’s die op deze populaties jaagden mogelijk zijn uitgestorven of een andere prooi moesten vinden. prooien op grote walvissen zijn mogelijk ook uitgestorven.
“Nu de populaties blauwe vinvissen zich beginnen te herstellen, herontdekken orka’s mogelijk een prooibron die al 50 tot 100 jaar vermist is.”
“Deze studie, gecombineerd met ons recente onderzoek, benadrukt de noodzaak van een beter begrip van de ecologie van de orkapopulatie, zodat we hun impact op het mariene ecosysteem in de Australische wateren beter kunnen bepalen”, zegt Totterdell, die ook een fervent duiker is. Duiken met orka's is echter illegaal in Australië. Video van de orka-aanval is te zien hier.
Hebben orka's de bultrug bevrijd?
Tijdens een zachtere ontmoeting vorige maand (10 januari) werd een groep orka's in Bremer Bay geregistreerd die ogenschijnlijk een volwassen bultrug losliet uit een touw dat om zijn staart verstrikt was.
De ongewone interactie werd opgemerkt video- door een drone van touroperator Whale Watch Western Australia (WWWA). De waarnemers verwachtten dat de samenkomende orka's de kwetsbare walvis zouden aanvallen door de vinnen vast te pakken en hem vast te houden om hem te verdrinken, maar dergelijk gedrag deed zich niet voor.
De bultrug was een ongezond exemplaar, gezien in een tijd waarin de soort zich normaal gesproken in het zuiden van Antarctica zou voeden. Een grote mannelijke orka, bekend als Blade, werd gezien terwijl hij onder de staartvin van de walvis zwom en leek het touw te onderzoeken voordat Queen, de matriarch van de groep, arriveerde.
Te midden van de commotie zeiden de waarnemers dat “een groot stuk van het groene touw dat deze bultrug verstrikte, vrij achter hem zweefde”, maar ze konden niet zeggen of Queen opzettelijk of per ongeluk had geholpen de walvis te ontwarren.
De orka's hergroepeerden zich en trokken weg terwijl de bultrug in de tegenovergestelde richting zwom, naar waar de WWWA-waarnemers de verwondingen konden zien en konden bevestigen dat het grootste deel van de linie verdwenen was.
Ze speculeerden dat als de redding niet doelbewust was geweest, de orka's misschien hadden besloten dat de jacht niet de moeite waard zou zijn vanwege de uitgemergelde toestand van de walvis. Of misschien hebben ze al gegeten, of beschouwen ze bultruggen als gewoon buiten het seizoen.
“Ze brachten een onstuimige dag door met gezellig samenzijn en in plaats daarvan maanvissen lastigvallen”, meldde WWWA.
