Kinderen – en de meeste volwassenen – zijn misschien vaag over waar de Sargassozee zich bevindt, maar de meesten leren op school dat Europese zoetwateralen een ongelooflijke zoutwaterreis ondernemen om daar te broeden.
Het werd lange tijd beschouwd als een van de meest indrukwekkende migraties van dieren, maar het was nooit bewezen omdat er tot nu toe nooit paling of eieren op hun vermeende bestemming waren aangetroffen.
Een team van onderzoekers onder leiding van de Britse Environment Agency (EA) zegt dat ze een grote stap hebben gezet in het oplossen van het mysterie van hoe Paling Zoetwateralen bereiken hun broedplaatsen in het midden van de Noord-Atlantische Oceaan vanuit continentaal Europa en Afrika.
Wetenschappers verwezen voor het eerst naar het fenomeen in de 4e eeuw voor Christus, maar pas in 1923 ontdekte de Deense bioloog Johannes Schmidt palinglarven in de Sargassozee, een gebied dat wordt afgebakend door vier wervelende oceaanstromingen en genoemd naar de bossen van Sargassum zeewier. Maar het zou tientallen jaren duren voordat wetenschappers de middelen hadden – satelliet-tagging – om de bewegingen van palingen te volgen.
Het taggen had de palingen echter niet verder getraceerd dan de Mid-Atlantische Azoren, wat erop wijst dat de duikbestemming een tussenstop was voor alle migrerende palingen. Het door EA geleide team heeft vrouwelijke palingen getagd en vrijgelaten op de Azoren en heeft nu aangekondigd dat het succesvol is geweest bij het volgen van hun voortgang tijdens het laatste deel van hun epische reis.
Dieper dan 1,000 meter
De satelliettags, die na zes tot twaalf maanden moesten worden losgemaakt, werden in december 6 en 12 aangebracht en de meeste bleven op hun plaats, waarbij 2018 van de 2019 gegevens bleven verzenden.
De palingen zwommen gestaag naar het zuidwesten, en zes bereikten de Sargassozee met hun tags er nog aan, meer dan een jaar nadat ze de Azoren hadden verlaten. De langste geregistreerde afstand in rechte lijn was 1,410 kilometer; de gemiddelde snelheid was 4.2 kilometer per dag en soms zwommen de palingen dieper dan 1,000 meter.
Als resultaat van het onderzoek is nu bekend dat palingen tot 6,200 kilometer reizen om op zee te paaien, waarna hun larven terugdrijven naar de Britse en andere Europese wateren op de Noord-Atlantische Drift, voordat ze als glasaal naar rivieren migreren.
De teruggekeerde paling is sinds de jaren tachtig met 95% afgenomen. “De Europese paling wordt ernstig bedreigd, dus het is belangrijk dat we het mysterie rond hun volledige levenscyclus oplossen om de inspanningen te ondersteunen om het paaigebied van deze belangrijke soort te beschermen”, aldus projectleider en EA-onderzoeker Ros Wright.
“Dit is de eerste keer dat we paling tot in de Sargassozee hebben kunnen volgen en we zijn blij dat we het eerste directe bewijs hebben dat volwassen Europese palingen hun paaigebied bereiken. Hun reis zal informatie over de palingmigratie onthullen die nog nooit eerder bekend was.”
De EA zegt dat het onderzoek een aanvulling is op de werkzaamheden ter bescherming van paling in heel Engeland, zoals het verbeteren van “palingpassages” om de vissen te helpen de rivieren op te trekken.
Het team voert nu een diepere analyse uit van de satelliettaggegevens, terwijl veldteams zijn teruggekeerd naar de Azoren om paling uit te rusten met de nieuwste tags met verlengde levensduur.
Het werk wordt uitgevoerd in samenwerking met de Zoological Society of London, CEFAS (het Centre for Environment, Fisheries & Aquaculture Science), DTU-Aqua (het National Institute of Aquatic Resources) en de Universiteit van de Azoren. Er is zojuist een voorlopig onderzoek gepubliceerd in Wetenschappelijke rapporten.
