De meeste mensen zullen wel eens gezien hebben hoe dolfijnen in gevangenschap vis gevoerd kregen, maar tijdens de jacht in de open oceaan moeten ze heel anders te werk gaan. Pacifische tuimelaars uitgerust met video- Er zijn nu voor het eerst camera's waargenomen die levende vis vastleggen en eten, door de Amerikaanse National Marine Mammal Foundation (NMMF).
De wetenschappers maakten gebruik van zes van het team van dienstplichtige dolfijnen van de Amerikaanse marine die, samen met zeeleeuwen, zijn getraind om militaire onderwatertaken uit te voeren, zoals het opruimen van mijnen, troepenbescherming en herstelmissies.
Lees ook: Rusland versterkt het dolfijnenteam tegen duikers
De marine zet al sinds de dagen van de Vietnamoorlog dolfijnen in, maar volgens de NMMF werken de walvisachtigen “in open water bijna elke dag”, dus ze zijn vrij om weg te zwemmen als ze daarvoor kiezen. In feite keren ze bijna allemaal terug naar de basis om hun wilde dieet aan te vullen met marine-kwestie bevroren vis.
Hoewel ze niet wild zijn, geloven de wetenschappers dat het jachtgedrag van de militaire dolfijnen in de open oceaan instinctief blijft en in grote lijnen vergelijkbaar is met dat van volledig wilde dolfijnen. De video- en audioapparatuur was schuin vanaf de rug of zijkant van de dolfijnen geplaatst om vast te stellen wat er met hun mond en ogen aan de hand was terwijl ze zich voedden.
Er werden zes maanden aan opnames gemaakt terwijl de dolfijnen vrij rondzwommen in de Baai van San Diego. Californië. Eén van hen ving 69 vissen, op vijf na allemaal op of nabij de zeebodem, terwijl een ander er 40 ving, wederom meestal op laag niveau. Tot de prooien behoorden zeebaars, onheilsprofessoren, heilbot, spiering en zeenaald.
Er werd waargenomen dat twee andere dolfijnen 135 levende vissen in een zeewaterpoel vingen, terwijl twee anderen zich opportunistisch voedden, waarbij een van hen de onderzoekers verraste door acht giftige geelbuikzeeslangen te consumeren.Hydrophis platurus) zonder duidelijke nadelige gevolgen.
Een dergelijk voedingsproduct was nog niet eerder opgemerkt en de wetenschappers zeiden dat het mogelijk was dat een puur wilde dolfijn conservatiever was geweest.
‘Terminalzoemen en piepen’
Van het grootste belang waren de methoden van de dolfijnen om de vis te volgen en te consumeren. Echolocatie werd gebruikt om vissen op afstand te lokaliseren, waarbij de techniek werd aangevuld met visie terwijl de dolfijnen hun prooi naderden. Hun toenemende hartslag werd geregistreerd terwijl ze zich inspanden tijdens de achtervolging.
In de beginfase van de jacht klikte een dolfijn elke 20 tot 50 meter, maar naarmate hij zijn prooi naderde, werden de klikintervallen korter totdat ze veranderden in een “eindgezoem en vervolgens een piep” – bestaande uit uitbarstingen van klikken die varieerden in duur, piek frequentie en amplitude.
Dit gekrijs ging door terwijl de dolfijn zijn prooi greep, manipuleerde en doorslikte. Als de vis ontsnapte, zette de dolfijn de achtervolging voort, waarbij het gezoem en gepiep vaker te horen was dan de sonarklikken.
De dolfijn volgde elke beweging van de vis en zwom, indien nodig, omgekeerd om een beter zicht te krijgen met zijn draaibare ogen.
Bij het vangen van een vis spreidden de lippen van de dolfijn zich uit en onthulden bijna al zijn tanden, terwijl de keel zich naar buiten uitbreidde. Toen de vis de open bek van de dolfijn binnendrong, nog steeds aan het zwemmen in een poging te ontsnappen, manoeuvreerde het roofdier hem naar de zijkant van zijn bek voordat hij hem recht naar beneden zoog, waarbij hij zijn tong opzij bewoog en zijn krachtige keelspieren uitbreidde om negatieve druk te creëren .
De studie werd geleid door NMMF dierenarts Sam Ridgway, die onlangs op 86-jarige leeftijd stierf, en te lezen is in het tijdschrift PLoS ONE.
Ook op Divernet: Dolfijnen bewaken Russische oorlogsschepen tegen duikers, Malta Park geeft duiker de schuld van dolfijnsterfgevallen, Tuimelaars: één eerbetoon, twee identiteitsbewijzen, Dolfijnen herkennen persoonlijke fluitjes – en urine
