Book Review
Thaise grotredding: het krijt, de kaas
The Boys In The Cave, door Matt Gutman, en The Cave, door Liam Cochrane
IN JUNI 2018 In Thailand begon een dramatische grotredding die wereldwijd de aandacht zou trekken.
Toen het tot een wonderbaarlijke conclusie kwam, was het onvermijdelijk dat er boeken en films zouden volgen.
Ik was verbaasd toen de eerste twee boeken over dit onderwerp in december, minder dan vijf maanden na afloop van het evenement, ter bespreking werden opgestuurd.
Om in die tijd een boek uit te geven – wauw!
De eerste die door de brievenbus viel was getiteld The Boys In The Cave, van de Amerikaanse journalist Matt Gutman.
De tweede, een paar weken later, was The Cave van Liam Cochrane.
Het viel mij op dat beide werken afkomstig zijn van dezelfde uitgeverij: HarperCollins.
De begeleidende folder voor recensenten vermeldde voor beide boeken hetzelfde contactpunt. Ik heb ze gelezen in de volgorde waarin ze zijn ontvangen.
The Boys In The Cave kreeg de ondertitel Deep Inside The Impossible Rescue In Thailand. Mijn onmiddellijke reactie was dat het boek, ondanks de harde kaft, er goedkoop en plakkerig uitzag en aanvoelde.
De omslagafbeelding, waarop twee verre duikers in een tunnel te zien zijn, was slecht; het woord is overdreven sensationeel.
Gezien de korte tijd die aan de voorbereiding van dit boek werd besteed, was ik oprecht geïnteresseerd, maar cynisch over wat het te bieden had.
Nauwelijks had ik het geopend toen een grove fout mij vanaf de inhoudspagina aanstaarde. Hoofdstuk 13 was getiteld The Wet Mulles. Het verwees naar het Australische duikersteam dat terecht bekend stond als de Wet Mules.
Op naar pagina 1. Ik merkte meteen dat de naam van mijn vriend, de Britse duiker John Volanthen, verkeerd gespeld was. Door het hele boek heen, en we praten hier honderden keren over, was de naam van John consequent onjuist.
Op pagina 3 werd mijn aandacht getrokken door Gutmans gebrekkige kennis van de belangrijkste reddingsduikers. Hij noemde ze ‘van nature pessimistisch’.
Dit gebrek aan kennis van de betrokken mensen, en het simpele gebrek aan inzicht in speleologie/grotduiken, zou steeds weer de kop opsteken.
Historisch onderzoek naar het bredere onderwerp was slecht geweest. Een uitspraak als “Toch zijn in de afgelopen 90 jaar meer dan 130 mensen uit Groot-Brittannië alleen al gestorven tijdens grotduiken” was een grove, onvergeeflijke overdrijving, een volslagen grove hyperbool (dat aantal zou minder dan 25 moeten zijn!).
Verscheen in DIVER maart 2019
Het was even duidelijk dat Gutman een zeer slecht inzicht had in de grotomgeving. De feitelijke fouten, het resultaat van een overhaaste compilatie, bleven maar verschijnen. Kennis van duiken was lachwekkend: hij doelt bijvoorbeeld op het hebben van “stalen O-ringen aan beide uiteinden” van containers om ervoor te zorgen dat ze waterdicht zijn!
Als we opnieuw vertellen over de reddingsactie die Rick Stanton en Jason Mallinson in 2004 in Mexico hadden uitgevoerd, wordt ons verteld dat: “Zes soldaten zich relatief comfortabel aan een richel boven een ondergrondse rivier vastklampten...” Het is duidelijk dat je de waarheid niet kunt laten binnendringen. de weg van een goed verhaal.
En op de volgende pagina wordt een incident met betrekking tot het verlies van een vooraanstaande Franse grotduiker op dezelfde manier gedramatiseerd – ten onrechte.
Sommige vleugjes humor, zoals de beschrijving van Rick Stanton die de grot binnengaat en duikt met de binnenband van een oude auto op zijn rug, waren echter aansprekend, net als de opmerking van John Volanthen over dezelfde uitrusting: 'Je ziet eruit als een hanenvrouw.”
Omdat ik kritisch was geweest over de slordige ‘race naar de boekenplanken’ die Gutman demonstreerde, was ik goed voorbereid op waar ik op moest letten in het boek The Cave van Liam Cochrane.
De omslag, een afbeelding van het voetbalteam Wild Boars aan de oppervlakte, was vanuit mijn perspectief geheel aantrekkelijker dan die van het Gutman-boek, maar helaas was de afbeelding op de achterkant verwarrend en had hij beter helemaal weggelaten kunnen worden.
Net als bij het andere boek zijn er binnenin meer dan 40 afbeeldingen gebruikt.
Daarna, en ondanks het feit dat de twee auteurs allebei nieuwscorrespondenten waren en het formaat van elk boek in wezen hetzelfde was, werd het al snel duidelijk dat hun respectievelijke aanbiedingen op krijt en kaas leken.
Het schrijven van Cochrane was gemakkelijk te lezen en vloeide op natuurlijke wijze. Het boek van Gutman was duidelijk bedoeld voor een Amerikaans publiek, waarbij enkele termen werden gebruikt die wij in Groot-Brittannië misschien moeilijk kunnen begrijpen.
Op dezelfde manier waren al zijn afstanden uitgedrukt in voet, yards en mijlen, terwijl Cochrane metrische gegevens gebruikt, wat zoveel beter lijkt in de context van grotduiken.
Ik zocht naar fouten in The Cave, maar vond er maar weinig. Het boek telde 337 pagina's en het leek mij duidelijk dat die paar extra weken die nodig waren om het te produceren cruciaal waren geweest.
Laatste opmerking: De Grot is in alle opzichten veruit het betere boek.
De jongens in de grot:
Willem Morrow
ISBN 9780062909916
Gebonden, 307pp, 16x23cm, £ 20
De grot:
ABC-boeken
ISBN 9780733340130
Softback, 337pp, 15x23cm, £ 15.99
Recensie door Martyn Farr
