Surfears 2.0 oordopjes

Sommige evolutionisten geloven dat wij kwamen uit de zee. Als dat zo is, is het vaak pijnlijk geweest om ernaar terug te keren, dankzij een paar menselijke ontwerpfouten.

Het is bijvoorbeeld mogelijk dat onze oren niet het CE-keurmerk krijgen. Drukveranderingen, of het nu gaat om vliegen of duiken, kunnen pijn doen en letsel veroorzaken, en onze oren zijn ook vatbaar voor infecties door verkoudheid en andere ziekten.

Als kind speelde ik vaak in plaatselijke zeewaterzwembaden. De mediterrane zomerzon zou het water verdampen, terwijl de kinderen het zouden verdunnen, waardoor een stinkende mix van geconcentreerd zout en stilstaande jongenspekel achterbleef waarin ze konden zwemmen. Het resultaat was talloze buitenoorontstekingen.

Oppervlaktezwemmers gebruiken vaak oordopjes om hun kwetsbare buitenste gehoorgangen af ​​te sluiten van het water en de verontreinigende stoffen die het besmetten, maar duikers wordt verteld dat niet te doen. Door het blokkeren ontstaat er een luchtruimte in het buitenoor die tijdens de afdaling niet kan worden geëgaliseerd.

Deze onevenwichtigheid in druk – die hoger is in uw lichaamsweefsels, die de omringende waterdruk overnemen, en lager in uw afgesloten gehoorgangen – zorgt ervoor dat de kanaalwanden opzwellen met lichaamsvloeistof om te proberen het gat op te vullen.

Tegelijkertijd wordt uw trommelvlies door tegendruk naar buiten in het kanaal gedrukt, waardoor het kan scheuren.

Dit wordt een reverse squeeze genoemd en gebeurde bij mij nadat ik vergat een tight te laten overstromen wetsuit hood, iets waar ik dom genoeg voor was om het pas daarna te doen

Ik heb mijn tweede instructeur beoordeling. Het sloot mijn oor af, net als een oordopje.

Beginners waarschuwen om nooit oordopjes te gebruiken tijdens het duiken is precies hetzelfde als “houd je adem niet in”.

Dus op 40 meter hoogte, waar de druk vijf keer zo hoog is als aan de oppervlakte, waarom deden de oordopjes dat dan niet?

Ik droeg onlangs mijn trommelvliezen eruit, ontmoette elkaar in het midden van mijn hoofd en maakte mijn hersenen nog papperig? En waarom was ik eigenlijk met ze aan het duiken?

Nou ja, ik ga nog steeds af en toe het zwembad in. Ze zijn nu een stuk hygiënischer, maar toch heb ik vaak moeite om het water uit mijn oren te schudden en mijn gehoor terug te krijgen, veel meer dan nadat ik in de zee ben geweest.

Ik wijt dit aan sommige van de chemicaliën die in zwembaden worden gebruikt, vooral de chemicaliën die bedoeld zijn om zich te hechten aan oppervlakteschuim en dit naar de bodem te laten zinken, waar het gemakkelijker te filteren is. Het lijkt alsof het in mijn oren stolt.

En als ik in de tropen ga duiken, ben ik me zeer bewust van het risico op infecties door lokale, door water overgebrachte organismen. Dus toen ik zag dat Surfears beweerde dat zijn oordopjes niet alleen door surfers maar ook door freedivers werden gebruikt, vroeg ik om ze te proberen.

Het ontwerp

De pluggen worden mooi gepresenteerd in een opbergzakje met ritssluiting, met een set van drie verwisselbare oordopjes, oordopjes genaamd, voor verschillende oorformaten (waaronder een juniorversie).

Eenmaal geïnstalleerd neemt de plug ruimte in de gehoorgang in beslag, waardoor de luchtruimte die moet worden vereffend, wordt verkleind. Ik weet niet hoe Surfears de resterende luchtruimte egaliseren, maar ik vermoed dat het een combinatie is van het luchtreservoir dat vastzit in de lengte van de plug, een stijve buis en de flexibele hoes die open staat voor het water dat naar binnen buigt.

Hierdoor wordt lucht het buitenkanaal in gedreven om de druk in de afgesloten buitenoorgang in evenwicht te brengen met de druk op het binnen- en middenoor.

Dus geen gesprongen trommelvliezen en gezwollen gehoorgangen. Of dat hoopte ik.

In gebruik

Omdat ik zenuwachtig was of de Surfears echt zouden werken, bleef ik ze testen totdat andere uitrustingsevaluaties uit de weg waren.

Ik kon me geen beschadigde oren en geannuleerde duiken veroorloven.

Ik heb Surfears voor het eerst geprobeerd tijdens het snorkelen. Toen ik snelle duiken maakte tot ongeveer 10 meter, was ik me ervan bewust dat ik veel vaker moest klaren, in plaats van de gebruikelijke om de 3 meter. Ik merkte ook dat ik Valsalva nodig had, waarbij ik mijn neus dichtkneep, terwijl ik meestal gewoon slikte om te egaliseren.

Na die eerste ervaring vond ik het moeilijk om met één oor te horen, en ik dacht dat ik er niet in was geslaagd één plug goed te installeren en dat deze een beetje had gelekt, waardoor water werd vastgehouden en het geluid werd gedempt. Maar, zoals Surfears beweerde, het gehoor door het afgesloten oor was uitstekend, dankzij een poreus gaaspaneel dat geluid, maar geen water, doorlaat in het oor.

Terwijl ik voorzichtig met de Surfears aan het duiken was, viel het mij als eerste op hoe onmerkbaar ze zijn. Ze waren erg comfortabel.

Bij de eerste duik wist ik dat ze afgesloten waren, omdat ik merkte dat ik bewust moest klaren, terwijl ik dat normaal gesproken instinctief doe.

Na twee of drie duiken, en toen ik het gemakkelijker vond om mijn oren te klaren, begon ik me zorgen te maken dat de Surfears niet goed afdichtten en dat mijn oren vrij onder water liepen, waardoor testen ongeldig werd. Dus, terug op 40 meter afstand, terwijl mijn vriend Nick nauwlettend in de gaten hield, trok ik de stekkers eruit terwijl hij zocht naar de verklikkerbellen die de veiligheid van het zegel bewezen.

En ja, er lekten twee bubbels uit mijn hoofd.