DUIKTEST: Nautilus LifeLine GPS Personal Locator Beacon

SCUBA GPS-LOCATOR

Neem acht duikers en trek er twee af. Je houdt er nog zes over, toch?

En dat is de simpele rekensom die de bemanning van een speedboot in een luxe resort niet aankon. Ze keerden met slechts zes mensen terug naar de kust.

Aan de andere kant van de tafel in een Londens pizzeria zat ik Olga en Robert te interviewen, het paar achtergelaten voor de kust van Cuba.

Dat ze het overleefd hadden was een kwestie van geluk. Drie uur nadat ze boven water waren gekomen, had een visser ze in het water zien dobberen.

In het volgepakte restaurant waren er geen verheven stemmen die klaagden over verkeerde gerechten van de drukke tafels om ons heen, omdat de obers de bestellingen hadden genoteerd. Olga en Robert waren niet uit of in hun boot ingelogd en werden niet gemist.

De eerste keer dat het duikcentrum op de hoogte was van de bijna fatale beproeving van hun cliënten, was toen het stel binnenkwam en het hen vertelde.

Mijn resulterende speelfilm, Missing, werd in 2003 gepubliceerd. Daarin werd een handvol incidenten besproken waarbij duikers en boten van elkaar gescheiden raakten. Ik had twee jaar aan het verhaal gewerkt. Dat het artikel zo werd uitgesteld, was deels te danken aan een duikoperator uit Florida die al lang geleden weigerde te bespreken hoe hij ook twee van zijn klanten vergat, die 24 uur op een lichtmast doorbrachten voordat ze door een jacht werden opgemerkt.

Er volgde een rechtszaak en de veroordeling vereiste dat de exploitant advies moest delen over hoe herhaling kan worden voorkomen met alle geïnteresseerden. Ik dacht dat diverse lezers erg geïnteresseerd zouden zijn, maar het bedrijf deelde niet, dus mijn rapport liep vast.

Geërgerd, en met de aanstaande vrijlating van Open Water (de fictieve film geïnspireerd door twee duikers die in 1999 in Australië zijn achtergelaten en nooit gevonden). De redacteur heeft me ertoe aangezet het stuk af te maken.

Hij wees ook op de actualiteit van een tiental duikers die vermist worden vanaf hun liveaboard in de Rode Zee, net op het moment dat de film in de bioscopen verscheen. De waarheid is echter dat ik keuze te over had als het om dergelijke incidenten ging.

En al die jaren later zou ik dat nog steeds zijn.

Oorzaken van scheiding

Duikers raken om vele redenen gescheiden van boten. Ze volgen niet altijd de briefings en komen op de verkeerde plaats terecht, of raken in een onverwachte stroming terecht en worden meegesleurd.

Een schipper maakt een fout, of de boot gaat kapot. Als de boot een goed boekhoudsysteem heeft, weet de bemanning dat er duikers ontbreken en moet ze snel gaan zoeken, maar dit is niet altijd het geval.

Bij sommige incidenten beschikte de bemanning van de boot niet over een radio om hulp in te roepen. In andere gevallen stelden ze het melden van het incident urenlang uit, in de hoop de duikers zelf te vinden. In die tijd kan een duiker kilometers afdrijven en kan de nacht vallen. Het hoofd van een duiker is een klein doelwit, zelfs onder ideale zeeomstandigheden (“je zoekt een kool”, een zeiltocht instructeur heeft me verteld).

Vlaggen, DSMB's en signaalspiegels kunnen zoekers helpen; een luchtsirene kan op korte afstanden boven stille motoren worden gehoord. Maar geluk speelt een griezelig grote rol bij het gevonden worden. Het ergste scenario, zoals bij Robert en Olga, mag je helemaal niet missen en niemand zoekt je.

Het product

De Nautilus LifeLine is een van de belangrijkste veiligheidshulpmiddelen ooit gemaakt voor duikers. Het is een persoonlijk locatiebaken (PLB), een radiozender die om hulp kan signaleren en uw exacte positie kan onthullen aan een zoekende boot of vliegtuig. Het stelt je in staat iets positiefs te doen om een ​​scheiding te overleven.

PLB's zijn niet nieuw en de LifeLine zelf bestaat al een paar jaar, maar de versie die ik heb getest is een nieuw model, hoewel het, zoals ik zal uitleggen, niet noodzakelijkerwijs een upgrade is.

Het werd ontwikkeld door Mike Lever, eigenaar van de bekende liveaboard Nautilus Explorer, na een schrik. “De Nautilus LifeLine was het hoogtepunt van twintig jaar doorbrengen in duikskiffs in de koude, door de stroming geteisterde wateren van British Columbia en Alaska”, legt hij uit. “Ik vraag me af. In de hoop dat al mijn duikers naar de oppervlakte zouden komen waar ik ze verwachtte.

“Ik was altijd bang dat ik een duiker kwijt zou raken, maar op een dag, bij Wooden Island in de Golf van Alaska, kwam een ​​van mijn duikers niet boven water toen dat wel had moeten gebeuren. Wij zijn begonnen met zoeken. De stroming nam toe naarmate we verder uit de speling kwamen. Ik koerste zonder vreugde de open golf in met een deining van 6 meter.

“Ik belde de Amerikaanse kustwacht voor hulp en zij vertelden me dat het nog geen noodgeval was (met andere woorden: maak je kwaad en val ons niet lastig totdat het te laat is). Het kostte ons 50 minuten om de duiker enkele kilometers uit de kust te vinden.

“We waren allemaal in tranen – behalve de vermiste duiker. Hij was kalm en in orde, omdat hij had gezien dat we naar hem zochten en ervan uitging dat we hem zouden vinden.’

Ik heb kleine boten gehelmd, maar heb geen formele bootafhandeling opleiding. Ik zie boten als taxi's of als wrakken, dus om de LifeLine te helpen testen, wendde ik me tot Nick Balban, een duiker met zo'n 25 jaar ervaring, BSAC instructeur en voormalig duikofficier van Gibraltar SAC. Hij is professioneel gekwalificeerd om schepen tot 24 meter te besturen.

Het ontwerp

De elektronica van de LifeLine is geïntegreerd in een compacte behuizing van polycarbonaat die waterdicht is tot 130 meter. Met één enkele vergrendeling, eenvoudig te bedienen met handschoenen aan, kunt u het met een O-ring afgesloten deksel op het oppervlak openen.

Hierdoor worden de antenne en drie drukknoppen zichtbaar. Deze onderdelen zijn waterdicht, maar niet drukbestendig. Twee kruiskopschroeven geven u toegang tot het batterijcompartiment, waarin twee CR123-cellen passen.

De LifeLine is geen elektronisch radiobaken met plaatsbepaling. EPIRB's werken over veel langere afstanden, door hun signaal via een satelliet door te geven, waardoor callcenters worden gewaarschuwd die een reddingsactie kunnen coördineren. Standaardveiligheidsuitrusting voor operaties ver van land, ze worden aangetroffen op vliegtuigen en jachten omdat ze overal ter wereld hulp kunnen inroepen, ook al kan het dagen duren voordat die hulp arriveert.

De LifeLine zendt een radiosignaal uit dat beperkt wordt door zowel het vermogen als de antennes, en heeft een geclaimd bereik van 34 mijl. Op veel duiklocaties is de dichtstbijzijnde en snelste hulpverlener waarschijnlijk uw eigen duikboot of een andere duikboot, gezien het gebrek aan zoek- en reddingsinfrastructuur en de tijd die nodig is om het apparaat op veel bestemmingen in te zetten. Het bereik zou dus voldoende moeten zijn.

Nadat u het deksel heeft opengeklapt, kunt u door het verwijderen van een uitschuifbare beschermkap de antenne automatisch afrollen (let op dat deze niet in uw ogen terechtkomt) en wordt de rode nooddrukknop zichtbaar. Houd dit vijf seconden ingedrukt om een ​​noodsignaal uit te zenden.

Het probeert contact te maken met geschikt uitgeruste vaartuigen binnen bereik en als dit lukt, worden uw GPS-coördinaten weergegeven op hun navigatie-instrumenten.

Er zit een periode van 20 seconden tussen het indrukken van de belknop en het moment dat het apparaat zijn noodsignaal verzendt. Gedurende deze tijd kunt u het apparaat uitschakelen als het per ongeluk wordt bediend.

Naast de noodknop bedienen twee andere knoppen de LifeLine. Deze zijn toegankelijk zonder de kap te verwijderen, die in feite een veiligheidsslot is en, samen met de vijf seconden durende druk, misbaksels zou moeten voorkomen.

De ene is de aan/uit-knop, de andere een testknop, die wordt gebruikt om te controleren of de batterij functioneert. Er zijn waterdichte gebruiksinstructies op het apparaat gedrukt.

Met de vorige LifeLine kon je via een ingebouwde walkietalkie met reddingswerkers praten. Ik begrijp hoe geruststellend dit kan zijn, omdat het huidige model op geen enkele manier kan aangeven dat uw noodsignaal is ontvangen en dat er naar wordt gehandeld.

In sommige delen van de wereld was echter een radiolicentie vereist om de LifeLine te gebruiken, dus om praktische redenen is deze geschrapt om de barrière voor eigendom weg te nemen. Dit is de reden waarom de wijziging in de specificaties geen upgrade is, ook al is de elektronica verbeterd.

Wat een grote verbetering is, is dat de LifeLine nu een functie heeft die uw positie doorgeeft, niet als noodalarm maar als adviesmaatregel.

Het psychologische voordeel van deze optie is dat het de conflicten wegneemt die duikers kunnen voelen als ze bang zijn dat ze niet zijn gezien, maar terughoudend zijn om een ​​volledige zoektocht te beginnen totdat ze er zeker van zijn dat ze verdwaald of verlaten zijn!

Voor mij is dat een enorme verkooppunt.

De LifeLine is nu feitelijk een AIS (Automatisch identificatiesysteem), veel gebruikt op schepen om aanvaringen te voorkomen door ze zichtbaar te maken voor ander zeeverkeer. Elke AIS is specifiek voor het schip en u kunt de naam, de tonnage en andere details van het schip controleren online..

Schakel de AIS-functie van de LifeLine in en uw positie wordt aangegeven door een genummerd pictogram op het scherm van de kaartplotter van de boot, waardoor elke individuele LifeLine kan worden geïdentificeerd.

In theorie kan de AIS-functie in de adviesmodus ook worden gekoppeld aan de radio van uw boot, zodat er automatisch een oorverdovend alarm afgaat dat alleen kan worden uitgeschakeld door het te bevestigen.

Anders is de weergave op het scherm passief; iemand moet het opmerken.

Nogmaals, voor mij was het onmiskenbare hoorbare alarm een ​​overtuigend verkoopargument, wetende hoe laks "omslag" kan zijn. Om onduidelijke redenen maakt de wetgeving dit veiligheidskenmerk echter onbruikbaar in Europese en sommige andere wateren, en dat bleek ook in Gib.

Het koppelen van de LifeLine aan uw boot vereist het gebruik van een gratis app en is eenvoudig.

Het kan worden gebruikt om te trainen op de eenheid of, zoals Nick en ik deden, om een ​​idee te krijgen van hoe het werkt vanuit het perspectief van de bootbemanning door de uitlezingen van het roerinstrument te controleren.

Omdat de mogelijkheden van de LifeLine afhankelijk zijn van de lokale regelgeving, en deze van invloed zijn op de manier waarop de LifeLine moet worden geprogrammeerd, is het essentieel om de handleiding vóór gebruik te raadplegen, vooral als duikreiziger.

Als gast op een duikboot moet u de schipper vragen om akkoord te gaan met het koppelen van uw toestel, maar het is moeilijk om hier enig redelijk bezwaar tegen te zien. U dient dan de instructies van de bemanning op te volgen met betrekking tot het gebruik van de LifeLine.

Afhankelijk van waar ter wereld u zich bevindt en of u uw toestel aan uw boot hebt gekoppeld, kan de LifeLine eerst proberen alleen uw vaartuig op de hoogte te stellen van uw locatie. Vervolgens wordt er 30 minuten later een noodsignaal verzonden naar alle schepen binnen bereik en in staat om de uitzending te ontvangen.

Hierdoor zal een hoorbaar alarm afgaan, dat door deze vaartuigen als een noodgeval moet worden behandeld. Ze moeten onmiddellijk naar de GPS-coördinaten van de LifeLine gaan.

Binnen die 30 minuten kunt u de uitzending annuleren als uw eigen boot u heeft gevonden.

Om reddingswerkers te helpen u in het donker te lokaliseren, a wit LED-knipperlicht automatisch ingeschakeld als het daglicht afneemt.

De LifeLine kan gemakkelijk worden opgeborgen in een BC-zak, maar er is ook een speciaal zakje verkrijgbaar.

Deze heeft een opgerold koord waaraan je de LifeLine kunt bevestigen, dus als je morrelt en het apparaat loslaat, blijf je eraan vastzitten als de cavalerie tegen de vlakte gaat.

Het maakt het ook mogelijk om de LifeLine hoog op een schouderband te bevestigen, zodat hij uit het water is en u hem niet hoeft vast te houden terwijl u op redding wacht.

Conclusie

Garandeert het bezit van een PLB uw redding? Nee, er zijn problemen, niet met de LifeLine zelf, maar met het gebruik en misbruik van PLB's in het algemeen, en deze kunnen van invloed zijn op de hoeveelheid aandacht die aan de alarmen wordt besteed.

Per ongeluk geactiveerd PLB's en EPIRB's er ronddrijven die in zee zijn aangespoeld of ongemerkt op zeewaardige jachten vertrekken. Een andere zorg is dat smokkelaars opzettelijk PLB's laten vertrekken om patrouilleboten weg te lokken van hun smokkelroutes, waardoor vals alarm ontstaat en potentiële reddingswerkers sceptisch worden.

Dus, net als bij auto-alarmen, kan een bemanningslid op een passerende boot naar buiten kijken om te zien of hij een zinkend superjacht kan zien, maar niet op zoek gaan naar een persoon in het water. Nick zei dat hij graag een display zou zien dat een schip informeert waaraan de PLB is bevestigd – in ons geval een duiker – zodat uitkijkposten weten waarnaar ze moeten zoeken.

Toch voegt de eenheid een enorme verdedigingslinie toe. We waren erg onder de indruk van de Nautilus LifeLine, een eenheid die nu in een aantal duikboten zit kwestie aan gasten.

Wordt verdwaald en gevonden op zee a loterij?

Ik weet het niet alle loterijwinnaars met veel geld, maar ik ken wel een verontrustend aantal duikers die een paar uur op drift zijn geweest.

Dat kan de hele tijd van de wereld zijn om te wensen dat je een had gekocht Nautilus Lifeline.

Zoals Dan Orr, voormalig president van Divers Alert Network, heeft me verteld: “Zelfs de beste duikers maken fouten, maar de meest veiligheidsbewuste duikers hebben een Nautilus LifeLine om te voorkomen dat die fouten uitmonden in een tragedie.”