BOEK RECENSIE
In het gezelschap van zeepaardjes
door Steve Trewhella en Julie Hatcher
Voor de meesten van ons is ‘cryptisch’ een woord dat we associëren met kruiswoordraadsels, maar voor de bioloog heeft het de specifieke betekenis van een dier dat moeilijk te detecteren of te observeren is.Zeepaardjes worden vereerd door duikers, maar zijn verlegen en moeilijk te herkennen. Ze passen hun kleur aan hun omgeving aan en vermijden hun onderscheidende profiel aan waarnemers te presenteren, vaak tot onze frustratie.
Een halimeda-spookfluitvis bekijkt een blad.
CRYPTISCH ZEEPAARDJES en de andere soorten waarmee ze in Groot-Brittannië naast elkaar bestaan, zijn het onderwerp van wat, als Blue Planet II er niet was geweest, ons boek van de maand zou kunnen zijn. Het is een koffietafelnummer dat is ontworpen om ons allemaal opnieuw te laten verwonderen over de rijkdom aan zeeleven die in de Britse wateren te vinden is.
In The Company of Seahorses speelt zich af in onderwaterecosystemen die zijn gebaseerd op de onderwaterplant die bekend staat als zeegras. Dit is waar zeepaardjes waarschijnlijk, maar niet uitsluitend, te vinden zijn, en het is in de zeegrasvelden van Dorset waar de auteurs, een getrouwd stel, vaak duiken of op afgelegen plekken verblijven. video- cameras.
Ongeveer een derde van de weg door het boek schakelt de actie over van zeepaardjes naar andere zeegrassoorten, waarvan er vele ook klein en cryptisch zijn.
Ze turen uit de schelpen, worden gevangen in het moment voordat ze zich terugtrekken in hun buizen (wormen), gaan op in de grassprieten (zeenvissen en grondels), verbergen zich in het zand (platvissen en roggen) of vertrouwen op meer proactieve camouflage (koppotigen).
De aanwezige vissen zijn vaak in kleine vorm; zeegrasbedden blijken efficiënte kraamkamers te zijn met hun overvloedige voedselvoorziening voor kleine monden.
Ondanks hun terughoudendheid worden de zeegrasbewoners in al hun vaak kleurrijke pracht naar buiten gebracht door de zeer goede fotografie die dit boek domineert.
Zeepaardportretten duiken zo nu en dan weer op in de laatste tweederde, om te voorkomen dat we ze vergeten. Dit zijn echter voornamelijk de gele stekelige exemplaren zoals te zien op de omslag, en je kunt ze maar zo vaak laten zien vanuit verschillende hoeken of stadia van “zwangerschap”.
Steve Trewhella, die het eerste zwangere zeepaardje fotografeerde dat in Groot-Brittannië in de wateren bij Studland werd gezien, heeft door de jaren heen veel gedaan om campagne te voeren voor de bescherming van de favoriete leefgebieden van het dier. Bedreigingen zijn onder meer het baggeren van sint-jakobsschelpen en het achteloos wegslepen van ankers uit boten. Zijn fotografie vervoert ons gemakkelijk naar deze kleine, verborgen wereld.
Julie Hatcher is een zeebioloog die werkt in de Britse natuurbeschermingssector, en het echtpaar woont op het eiland Purbeck in Dorset, goed gepositioneerd om wanneer ze maar kunnen in het zeegras te duiken.
De woorden van het boek (ik weet niet zeker of ze van Hatcher zijn of van een gezamenlijke inspanning) zijn duidelijk, beknopt en zeer informatief.
Ook dit is een prachtig uitgegeven boek, qua lay-out, typografie en de altijd uitstekende lijntekeningen van Marc Dando.
Het vangt in print een grote Britse onderwateraanwinst, en zoals topcameraman Doug Allan in zijn voorwoord treffend zegt: “Het zou misdadig zijn als dit boek een grafschrift zou worden voor zeegrasweiden en zeepaardjes in plaats van een inspiratiebron die bijdraagt aan hun toekomstige bescherming.”
Wilde natuurpers
ISBN: 9780995567320
Gebonden, 240pp, 25 x 24 cm, £ 19.99
