Hoe we Last Breath hebben gemaakt

FILM-INTERVIEW

Een nieuwe film gebaseerd op een ongelooflijk maar waargebeurd verhaal over saturatieduikers in de Noordzee is nu in de Britse bioscopen te zien – STEVE WEINMAN praat met regisseurs Alex Parkinson en Richard da Costa...

Ook uitchecken Laatste adem, recensie van de originele film en 20 titels voor duikers die streamen op Netflix.

Is dit het eerste project waar jullie samen aan hebben gewerkt?

ALEX: Ja, maar we kennen elkaar al een tijdje. We ontmoetten elkaar voor het eerst toen ik een film maakte over mensen die als varkens leven, waarvoor Richard in een varkensstal woonde. Een paar jaar later vertelde hij mij het verhaal waarop Last Breath is gebaseerd. Hij had aan veiligheidsfilms over de olie-industrie gewerkt en had die in een bar gehoord van een zittende duiker.

RICHARD: Mijn kaak lag de hele avond op de grond en ik zei dat we hier een film over moesten maken. Het duikbedrijf was al eerder benaderd, maar vanwege verkeerde berichtgeving wilde het er niet te veel bij betrokken raken. Maar ik kreeg een relatie met deze duiker en hij bracht mij in contact. We keken naar een industriefilm waarin specifiek naar het incident werd gekeken, en vonden het zo'n geweldig verhaal dat er interesse moest zijn, en we willen het graag naar een breder publiek brengen, op een veel, veel grotere schaal.

ALEX: De industriefilm was verbazingwekkend om naar te kijken en ik dacht mijn god, er stond een feature-doc over geschreven. Zo'n ongelooflijk verhaal, geweldige personages en het archief video- was adembenemend. Vanaf dat moment zijn we samen aan de slag gegaan om het uit te werken. Je hoeft helemaal geen duiker te zijn of veel over duiken te weten om je te verdiepen in het verhaal en de totale gruwel van het helemaal alleen op de zeebodem vastzitten. Dus dat was wat ons er uiteindelijk toe bracht om er een speelfilm van te maken voor een wereldwijd publiek.

De film heeft een soort sciencefiction-aantrekkingskracht...

ALEX: Ja, dat was wat mij bezighield. Richard wist van duiken af ​​door zijn werk in de industrie – ik had mijn PADI-brevet maar wist niets van commercieel duiken. De pod-scènes lijken op het internationale ruimtestation: het is een buitenaardse wereld.

RICHARD: Ik denk niet dat mensen buiten de duikgemeenschap enig idee hebben van hoe extreem die omgeving is. Het drukverschil waarmee deze mannen werkten is tien keer groter dan aan de oppervlakte en de manier waarop ze leven is ongelooflijk, zelfs zonder dat er iets misgaat. Je hebt al intrinsiek drama in de omgeving. Alle ingrediënten zijn aanwezig.

ALEX: De industrie zelf is intrigerend, en daar gaat het eerste deel van de film over. Voor een buitenstaander is het buitengewoon spannend en ook behoorlijk angstaanjagend – ik bewonder de mensen die het doen, maar ik zou niet een maand lang opgesloten willen zitten in een capsule van die omvang, die acht uur achter elkaar naar de zeebodem moet gaan. het pikdonker.

Was het verhaal buiten de commerciële duikgemeenschap gerapporteerd?

RICHARD: Toen het voor het eerst gebeurde, bevatte een van de kranten een rapport en er stonden veel feitelijke onjuistheden in. Er was bijvoorbeeld een foto van een vissersboot die de DSV moest zijn. We wilden de film toegankelijk maken voor een breder publiek, maar ook zo authentiek mogelijk. Een van de begrijpelijke zorgen van iedereen die bij het verhaal betrokken is, is: ‘Zal ik goed vertegenwoordigd worden of worden de dingen gehollywoodiseerd of goedkoper gemaakt?’, dus dat wilden we heel graag niet doen. Ik hoop dat we dat hebben bereikt – de reactie van de duikers is zeker dat ze denken dat het zo dichtbij is als maar kan.

ALEX: Zij zouden de eersten zijn die zeiden of het klopt of niet, en hun reactie was overweldigend positief.

Ging iedereen akkoord om deel te nemen?

ALEX: Iedereen deed mee. Het verhaal zoals dat wordt verteld is in zekere zin uniek voor een filmmaker, omdat je al deze mensen op heel aparte plekken op het schip en in het water hebt. Het kostte wat overtuigingskracht, want het is duidelijk een grote stap om van een film te spelen die alleen aan je leeftijdsgenoten wordt vertoond, naar een film die voor iedereen toegankelijk is, dus we hebben veel tijd besteed aan het praten met hen door het proces. Omdat we het zo graag authentiek wilden houden, en omdat zo weinig mensen begrijpen wat commerciële duikers voor de kost doen, waren ze er helemaal klaar voor toen ze begrepen wat we probeerden te doen. Soms begrijpen zelfs hun eigen families de kern van wat ze doen niet. Ze weten dat ze maanden achtereen voor de kust verdwijnen, maar het is zo alledaags voor de duikers dat ze er niet aan denken om hun families erover te vertellen. Ik denk dat ze erg enthousiast waren over het idee om hun families te laten zien wat ze doen, en dat was een groot deel van de reden waarom ze deelnamen.

RICHARD: De film zou niets zijn zonder de mensen erin en het zijn allemaal heel verschillende karakters, maar wat ze gemeen hadden was dat ze volkomen eerlijk tegen ons waren, hun verhalen vertelden en heel eerlijk waren over hun emoties, hun rol in de film. het incident en wat ze dachten en voelden in de loop van de tijd. Ik denk dat de kracht daarvan echt tot uiting komt in hun verhalen vertellen. Duikers zijn sowieso een uniek ras en ze speelden heel goed met elkaar in hun interviews, wat een geschenk voor ons was.

De duikers lijken van nature flegmatisch, dus als de emotie de overhand krijgt, is dat behoorlijk ontroerend.

RICHARD: Het is een heel mannelijke omgeving en je zou verwachten dat het een heel macho-omgeving is. Het zijn stoere jongens, maar het zijn ook hele zorgzame jongens omdat ze zo dichtbij wonen. Omdat ze de extremen van hun omgeving moeten doorstaan, zorgen ze voor elkaar, en het viel ons al heel vroeg op dat het een soort microkosmos van een familie-eenheid was. Ik ben erg blij als we hebben kunnen overbrengen dat dit gevoelsjongens zijn die echt geven om wat ze doen en vooral om elkaar.

Was het moeilijk om de film groen verlicht te krijgen?

ALEX: Het was een behoorlijk lang proces. Omdat we het als speelfilmdocument maakten in plaats van voor uitzending, duurde het ongeveer drie jaar om het gefinancierd te krijgen, hoewel dat in het grote geheel van dingen vrij kort is. Normaal gesproken duurt het zeven tot acht jaar!

RICHARD: De moeilijkheid is altijd om ontmoetingen met mensen te krijgen, en op de een of andere manier hadden we waarschijnlijk zestig bijeenkomsten. Maar toen mensen het verhaal eenmaal hadden gehoord, wilden ze erover praten. We hadden het commerciële belang van begin tot eind, maar het was een kwestie van het juiste pakket met de juiste mensen op de juiste plek krijgen. Vanaf het moment dat we groen licht kregen, duurde het een jaar voordat we in november 60 de eerste camera ophaalden.

Heeft u problemen ondervonden tijdens het filmen?

ALEX: Bootbeweging!

RICHARD: Transportschepen zijn niet goedkoop en we waren erg afhankelijk van de steun van het duikbedrijf, maar we moesten rond de schema's werken, die erg afhankelijk zijn van het weer en de tijden waarop de klus moet worden geklaard. Alex en ik moesten behoorlijk wat tijd doorbrengen in de haven van Aberdeen, wachtend op een schip. Dat was een uitdaging, want toen was het moeilijk voor ons om onze bemanning te boeken, dus besloot Alex dat het voor hem het beste zou zijn om veel van de offshore-opnamen zelf te maken in plaats van op de bemanning te vertrouwen. Het bleek een hele goede manier van werken, veel flexibeler. Andere uitdagingen waren de grote decorstukken zoals de onderwatershoot, het reconstrueren van de bel enzovoort.

ALEX: Het ging om het vinden van de juiste locatie. Het heeft even geduurd, maar we hebben de opname gemaakt in Fort William [in het nu gesloten Underwater Centre]. Het water in de tank was ongeveer 4 meter diep, dus het was een hele uitdaging om het te laten lijken alsof het 100 meter onder water stond, de camerahoeken goed te krijgen en het oppervlak niet te vangen. Erik, een Zweed in het centrum, heeft daar fantastisch werk geleverd – ik zou er helemaal voor gaan om daar op de bodem van de zee te zijn.

RICHARD: We hadden de keuze tussen naar een duikfaciliteit en een onderwaterstudio gaan en het was veel logischer om ergens heen te gaan waar we de duikexpertise hadden. De jongens van het Underwater Center waren 100% op de hoogte van hun zaken en waren volledig ondersteunend.

ALEX: Dan was het National Hyperbaric Centre, net buiten Aberdeen, een echt geschenk voor ons, omdat daar zo'n bel is opgesteld. Het is iets groter, omdat we onmogelijk hadden kunnen filmen wat we deden in een bel van normaal formaat.

RICHARD: In de aanloop hebben we ook veel overlegd over de wetenschappelijke kant van de zaak met DDRC, en ze gaven ons heel veel advies omdat ze probeerden tot op de bodem uit te zoeken wat er feitelijk gebeurde tijdens het incident. Het was erg nuttig om al die achtergrondkennis te hebben toen we het onderwatergedeelte kwamen fotograferen.

ALEX: Het was ook een genot om te fotograferen op het schip waar dit allemaal gebeurde, omdat op één na alle mensen die in de opname te zien zijn de echte mensen of hun equivalenten zijn, dus de actie die je ziet gebeuren is volkomen authentiek – wat heel ongebruikelijk is.

De muziek voegt echt iets toe aan deze film...

ALEX: Paul [Leonard-Morgan} was fantastisch; hij deed het geweldig op het gebied van de score. We hadden een tijdelijke score voor de bewerking, en hij nam gewoon wat we hadden neergezet en bracht het naar een geheel nieuw niveau waar het deze samenhang had en gewoon zo krachtig was. Het was ook een enorme haast om het voor elkaar te krijgen, maar hij deed het in vier weken, een ongelooflijk korte tijd om een ​​hele partituur te schrijven en op te nemen.

Laatste adem-trailer