Je kunt te voorzichtig zijn
Als we een discipline als nitroxduiken leren, is het belangrijk dat we de gedachte erachter volledig begrijpen. Een recente wrakduik illustreert dit punt, zoals SIMON PRIDMORE uitlegt
Aasvis in het scheepswrak.
Onlangs gingen we met een groep duiken op een klein scheepswrak, liggend op een zandvlakte net voorbij de rifmuur in het midden van de Filipijnen.
We kregen te horen dat de site zelf niet veel aan te bevelen had. De recente kustontwikkeling had geleid tot afvloeiing en daaruit voortvloeiende koraalvernietiging, terwijl niet-duurzame visserijpraktijken de meeste grote scholen vis in het gebied hadden weggevaagd.
Het wrak was echter een oase in de woestijn met zeeleven, en daarom waren we daar aan het duiken. Het binnenland zat boordevol aasvissen en er waren genoeg roofdieren in de buurt waar ze van konden profiteren, zoals meervallen, murenen en bladschorpioenvissen.
We moeten ook uitkijken naar een mooie rode clown-hengelaarsvis. Er zouden poetslipvissen zijn die hun diensten aanbieden aan elk passerend dier met jeuk, en een fotogenieke school blauwomlijnde snappers die rond het wrak rondvaren. We konden dus veel activiteit verwachten.
DE DUIK
De duikgids heeft niet gelogen. Zelfs van een afstand konden we zien dat het wrak bruiste van leven, in tegenstelling tot het omringende riflandschap, dat net zo somber was als we waren gewaarschuwd.
We hielden een beetje afstand van de groep en keken toe hoe de rest van onze bende het terrein binnenstroomde. Toen klonk er een piepgeluid, gevolgd door nog een en nog een.
Plotseling keek de helft van de groep naar hun polsen in plaats van naar het wrak. Er was een algemeen begin van angst en toen waren ze weg en zwommen snel terug naar de rifmuur.
Ze zochten tevergeefs naar iets interessants om daar te fotograferen en kwamen uiteindelijk vroeg naar boven.
Na de duik klaagde deze groep bij de gidsen dat de duik tijdverspilling was geweest. Ondertussen waren de weinigen van ons die op het wrak waren gebleven heel gelukkig. De actie daar had de armoede van de rifmuur ruimschoots goedgemaakt.
Misplaatste angsten
Ik had een goed idee waarom de helft van de groep zo snel was vertrokken, maar ik moest het vragen.
“1.4,” antwoordden ze. "Mijn computer gaf me een nitroxwaarschuwing”, “Ik wil niet dood” en “We waren te diep!”
We hadden allemaal nitrox 32 gebruikt en het wrak lag precies op 35 meter hoogte, rechtop op de romp, dus het ondiepste punt bevond zich op ongeveer 30 meter.
Toen de duikers er omheen begonnen te zwemmen, kwamen ze dicht bij een diepte van 34 meter, hun partiële zuurstofdruk (PO2) bereikte 1.4, hun computers' Nitrox-alarmen gingen af en hun onmiddellijke reactie was: "We zijn in gevaar, laten we hier weggaan!"
Ze handelden uit bezorgdheid voor hun veiligheid, ook al wisten ze dat ze het beste deel van de duik misten.
Dat is bewonderenswaardig als het gaat om het juist stellen van hun prioriteiten, maar in dit geval was hun bezorgdheid volkomen misplaatst.
Verscheen in DIVER oktober 2019
O2 feiten en cijfers
De kaart die dit artikel illustreert, zou voor alle nitroxduikers bekend moeten zijn. Als u dit tijdens uw cursus niet te zien kreeg, kan uw instructeur heeft slecht werk geleverd.
Wetenschappers en marineduikers gebruikten al tientallen jaren nitrox voordat sportduikers het gingen gebruiken. De wetenschap achter nitroxduiken, inclusief deze kaart, kwam bij ons terecht via een voormalig duikofficier van de Amerikaanse National Oceanic & Atmospheric Administration (NOAA), Dick Rutkowski, die het in 1985 begon te onderwijzen aan sportduikers.
Nitrox 32 was oorspronkelijk bekend als NOAA 1; nitrox 36 was NOAA 2.
De kaart geeft gedetailleerd weer bij welk niveau van zuurstofblootstelling een duiker het risico kan lopen op een stuiptrekking door zuurstofvergiftiging. NOAA heeft bewust conservatieve grenzen gesteld. Het wilde zijn wetenschappers immers niet verliezen.
Zoals u kunt zien, vloeien de limieten niet eenvoudigweg voort uit de PO2; ze vloeien ook voort uit de tijd die een duiker aan die PO2 blootstelt. Daarom brengt een verblijf van 150 minuten bij een PO2 van 1.4 hetzelfde risico met zich mee als een verblijf van 45 minuten bij een PO1.6 van XNUMX.
Maar een PO2 van 1.6 is het absolute maximum. Verder daalt de toegestane belichtingstijd snel tot slechts enkele minuten. Duikers werd dus geadviseerd altijd een lagere “doel” PO2 van 1.5 of 1.4 te kiezen, om rekening te houden met defecte meters, defecte analysatoren en onoplettendheid van de duiker.
In het begin was de conventionele wijsheid onder de gevestigde sportduikhiërarchie dat het onderwijzen van nitrox aan sportduikers gevaarlijk was. Het zou tot chaos leiden, waarbij duikers zuurstofaanvallen zouden krijgen en overal zouden verdrinken.
Dit is niet gebeurd. Tegenwoordig gebeurt dit nog steeds niet, aangezien er elk jaar miljoenen nitroxduiken plaatsvinden. De ervaring heeft geleerd dat sportduikers die met nitrox in een open circuit duiken geen schade oplopen als ze duiken binnen de nultijdlimieten en NOAA-limieten voor zuurstofblootstelling.
Wanneer de hoofdstroom opleiding Omdat de agentschappen dit zagen (en ook ontdekten dat ze marktaandeel verloren aan de nitroxagentschappen), begonnen ze ook nitroxduikcursussen te geven.
Degenen die te laat op het feest kwamen, konden hun angst echter niet helemaal van zich afschudden. Dit heeft ertoe geleid dat 1.4 tegenwoordig wordt beschouwd als de maximale PO2 voor een nitroxduiker. Computer makers hebben nu 1.4 ingesteld als PO2-alarm, hoewel dit bij de meeste apparaten door de gebruiker kan worden gewijzigd.
De lengte van de blootstellingsfactor lijkt uit de vergelijking te zijn gewist
tot op zekere hoogte, wat leidde tot het soort misplaatste reacties die we onder de groep op de Filippijnen zagen.
Nitrox 32 was eigenlijk de perfecte mix voor die wrakduik. Het water was warm en het zicht uitstekend. Omdat er geen stroming was, hoefden de duikers slechts minimale inspanning te leveren. Er was geen reden voor buitengewone voorzichtigheid met betrekking tot de PO2-niveaus.
Nitrox 32 gaf de duikers aanzienlijk meer niet-decompressie-bodemtijd dan lucht. Ze hoefden niet verder te gaan dan 34 meter en een PO2 van 1.4 en zelfs met de verlengde niet-decompressietijd was de tijd doorgebracht op 1.4 slechts een klein percentage van de NOAA-blootstellingslimiet van 150 minuten.
Zelfs als hij plat op het zand lag, zou een duiker een PO2 van 1.44 hebben gehad, nauwelijks iets om in paniek te raken. Zoals u in de grafiek kunt zien, bedraagt de door de NOAA toegestane blootstelling bij 1.5 120 minuten.
Helaas was het voor de duikers niet nodig om af te breken. Ze hebben een geweldige duik gemist.
Lees meer van Simon Pridmore in:
Duik vertrouwelijk – Een insidergids om een betere duiker te worden
Duikprofessional – Inzichten in Sport Diver Trainingen & Activiteiten
Duiken is fundamenteel – Begin op de juiste manier met duiken
Fysiologisch duiken – Denk dat je alles weet over duiken
Geneesmiddel? Denk nog eens na!
Duiken uitzonderlijk – Word de beste duiker die je kunt zijn
