Wraktour 63: De Tapti

Het is een beetje een vlucht buiten de centra van de westkust van Schotland, zegt JOHN LIDDIARD, maar er valt nog veel te zien over dit zelden gedoken slachtoffer van een storm in 1951. Illustratie door MAX ELLIS

Van verleden jaar Wrak Tour van de Shuna (februari 2003) liet me met een probleem achter. De serie heeft elk jaar gemiddeld meer dan een wrak opgeleverd in het zeer populaire Oban- en Sound of Mull-gebied, en met de publicatie van de Shuna we hadden geen wrakken meer!

Dus begon ik rond te vragen: welke wrakken geschikt zijn voor een Wrak Tour waren er nog iets verder weg? Aanbevelingen voor de Worden aan de zuidkant van Coll kwam uit verschillende bronnen, hoewel het op 35 zeemijl van Lochaline verder weg was dan ik oorspronkelijk had gezocht.

Dus leende ik een RIB van Humber en een paar nummers van Phil Robertson van het Lochaline Dive Centre, en ging op pad om deze te schetsen.

Het vinden van de Worden is gemakkelijk genoeg. De GPS-nummers identificeren de rots genaamd Eilean Iomallanch bij Soa Island en als ze zich niet precies bovenop het wrak bevinden, zal een beetje zoeken met een echolood al snel het wrak op de bodem van de helling laten zien, ongeveer 50 meter verderop. uit de rotsen. De ketels geven een mooie kenmerkende wrakecho, dus daar begint onze tour (1).

Het wrak is naar stuurboord ingestort, buigt naar zee, waardoor de kiel tegen de rotsen blijft liggen en het dek plat op het zand ligt. De ketels zijn uit de romp gerold en de oriëntatie van de brandgaten laat zien dat ze ondersteboven staan (2).

Bijna buiten het wrak aan stuurboordzijde een vrachtlier (3) geeft de locatie aan van een ruim tussen het stuurhuis en het stokruim en de machinekamer. De korte mast die de boortorens van dit ruim bedient, is goed zichtbaar op oude zwart-witfoto's van het ruim Worden voordat ze zonk.

Als we verder vooruit gaan, is de stuurhut ingestort en opgevouwen om de T-vormige open brug en vleugels achter te laten die het dak van de stuurhut bijna op gelijke hoogte met de zeebodem zouden hebben gevormd. (4).

De balustrades rond de brugvleugels staan ​​nog op hun plek en zijn een prima plek voor gele dodemannenvingers en kleine anemonen.

Terwijl we aan de stuurboordzijde van het wrak blijven en het gebied van ruim nummer 2 oversteken, wordt de grens tussen de voorste ruimen gemarkeerd door een vrachtlier (5), dan een zeer forse mast. Hierdoor is het dekhuis, dat als fundering diende, meegetrokken (6). Een andere vrachtlier ligt aan de andere kant van het dekhuis (7).

In plaats van verder te gaan langs het wrak, zal een omleiding naar de top van de mast ertoe leiden dat de stuurboord-ankerketting vast komt te zitten onder het uiteinde van de mast. (8) die in een korte lus naar buiten leidt en terug naar de boeg. Door een vreemd patroon van zinken is het anker echter zelf verdwenen (9) rust tegen de zijkant van de ankerlier (10).

In tegenstelling tot wat in alle reisgidsen wordt beschreven, rust de boeg op de stuurboordzijde, waarbij de bakboordzijde 5 meter boven een zeebodem van 20 meter uitsteekt. In alle boeken wordt vermeld dat de boeg rechtop staat met de punt naar de oppervlakte gericht, maar iemand die vele jaren geleden op het wrak heeft gedoken, heeft een fout gemaakt en het onjuiste rapport is verspreid, of de boeg is recentelijk in deze richting gevallen.

Gezien het feit dat de lijn van de Tapti's de kiel is vrijwel recht en ongebroken. Ik ben geneigd te denken dat dit al zo is sinds kort nadat het schip was gezonken, en dat een duiker vele jaren geleden leed aan 20 meter narcose.

De punt van de boeg steekt uit in een zachte stroming die buiten de baai stroomt en herbergt een dikke kolonie pluizige anemonen en nog meer dodemansvingers. Aan de bovenste bakboordzijde van de boeg blijft het bakboordanker stevig vastzitten in de kluispijp (11).

Nadat we de zijde van het wrak die zich het dichtst bij de zeebodem bevindt hebben verkend, is de eenvoudigste route terug naar de ketels recht langs de “bovenkant” van de bakboordzijde van de romp (12).

Achter de ketels bevinden zich nu de ingewanden van de machinekamer onder de ingestorte romp (13). Er zit voldoende solide machinerie in om de romp omhoog te houden en een eenvoudige maar lage doorgang te bieden, die toegang geeft tot de krukas en drijfstangen van de stoommachine.

Aan de andere kant (stuurboordzijde) van het dek zijn een paar bootdavits in het zand gebogen (14) met nog een vrachtlier ertussen.

Binnenin het achterste deel van het paar davits bevinden zich twee substantiële gebogen buizen met opgerolde uiteinden (15). Originele foto's van de Worden laat enkele ventilatoren op deze locatie zien, dus misschien maken ze deel uit van deze eenheden, hoewel ze veel dikker en zwaarder zijn dan ik zou verwachten dat ventilatoren zijn.

En als ze deel uitmaken van de ventilatoren, wat is er dan met de rest gebeurd?

Als we verder gaan naar het achterschip, zijn we nu in het gebied van het achterste paar ruimen, gescheiden door een mast en een dekhuis (16) die identiek is aan die tussen de voorste ruimen, en dan nog een vrachtlier (17).

Aan het achterschip is een groot dekhuis met hutten ingestort, het stalen dak rust nu tussen het achterdek en de zeebodem (18).

Het achterschip zelf is vrij smal en bijna puntig (19), bij de kiel zo gedraaid dat het dek net niet rechtop staat. De overblijfselen van het stuurhuis zijn van binnen nog net zichtbaar als je door gaten in het dek tuurt. Onder het achterschip is het roer verwijderd en de propeller geborgen (20).

Met de diepte van de Worden variërend van 20 meter tot wel 13 meter is het onwaarschijnlijk dat een duik in decompressie terechtkomt. Met het typische zicht aan de westkust van Schotland zou het gemakkelijk genoeg moeten zijn om vooruit te navigeren en de shotlijn te beklimmen.

Met dank aan Tony Jay, Victoria Jay, Tim Walsh, Rachel Locklin, Phil Robertson en Andy Jameson.

Verscheen in Diver, mei 2004