Wraktour 62: De James Eagan Layne

'En het werd tijd!’ huil je. Waarom heeft het geduurd Duiker zo lang om een ​​van de populairste wrakken van Groot-Brittannië te bezoeken? JOHN LIDDIARD legt ons gekwelde denken uit in een speciaal verlengde lentetijd Wrak Tour. Illustratie door MAX ELLIS

LEZERS HEBBEN GEVRAAGD a Wrak Tour van de James Eagan Layne al jaren, en ik heb het bewust uitgesteld. Eén reden was dat Duiker Er stond een behoorlijk gedetailleerd artikel over het duiken op het wrak in mei 1997 en ik vond dat het op zijn beurt moest wachten voordat ik er verslag van kon doen in deze reeks tochten.

Hoe dan ook, zeven jaar later heb ik er opnieuw in gedoken om er zeker van te zijn dat ik zo goed mogelijk op de hoogte ben van de tour en de schets. Om het wachten te compenseren, smeekte ik de baas om een ​​extra pagina, zodat ik het wrak recht kon doen.

Een duik op de James Eagan Layne begint bijna altijd op de boei die aan de boeg is vastgemaakt (1), die, afhankelijk van het getij, oploopt tot ongeveer 8 meter. Het is wat de James Eagan Layne zo'n geweldig wrak om te duiken. Als je zo oppervlakkig begint, kan iedereen het.

In plaats van rechtstreeks terug de ruimen in te gaan, stel ik voor om over de punt van de boeg te gaan en slechts een paar meter af te dalen, niet helemaal tot aan de zeebodem, maar net ver genoeg om langs beide kanten van de romp en de romp naar achteren te kunnen kijken. massa's anemonen.

Er is ook de mogelijkheid om een ​​van de grote scholen vissen te zien die soms vlak voor de boeg in de stroming rondhangen.

Zwemmend langs de bakboordzijde is het eerste navigatiecontrolepunt de ankerkabelbuis (2). Anker of ketting zijn er niet meer, maar het zit vol met anemonen, en lipvissen lijken er plezier in te hebben elkaar er op en neer te achtervolgen.

Blijf op ongeveer dezelfde diepte en vaar verder terug langs de romp, die al snel wordt afgebroken tot het hoofddek, waardoor een route terug naar binnen ontstaat (3) zonder te hoeven stijgen. Het is gemakkelijk om zonder risico over de hele lengte van het wrak te zwemmen, van ruim naar vast in het wrak, met een eenvoudige uitgang naar boven, dus zo zal onze tour voorlopig doorgaan.

Liberty-schepen zoals de James Eagan Layne hadden een shelter-deck-ontwerp, wat betekent dat er een extra dek boven was gebouwd dat het hoofddek omsloot, wat extra beschutte ruimte voor vracht bood.

We steken de ribben over naar het eerste vrachtluik (4)Je steekt feitelijk het hoofddek over, waarbij het shelterdek al lang geleden is ingestort, geërodeerd en door explosieven is opgeruimd in verschillende stadia van de evolutie van het wrak.

Als we in ruim nummer 1 vallen, is te zien dat het luik en een behoorlijke hoeveelheid puin van het dek erin zijn gevallen. Aan de voorkant staat de ankerlier schuin tegen het schot. Ribben en romp aan stuurboordzijde zijn langs het grootste deel van het ruim ingestort.

Aan bakboord zwemmen vissen in en uit waar de rompbeplating is vergaan, waardoor er rafelige gaten achterblijven die voor de dunste duikers geblokkeerd zijn door rechtopstaande rompribben.

Onder de overblijfselen van de vracht bevinden zich pikhouweelkoppen, accu's van voertuigen en stapels dingen die ik niet kan identificeren, zoals iedereen aan wie ik het vroeg.

Aan de achterkant van het ruim is het schot slechts een frame (5) met gaten die groot genoeg waren om doorheen te zwemmen, en sommige staanders waren ingestort om ruimte te maken voor zelfs de zwaarst uitgeruste duiker.

Meteen als je ruim nummer 2 binnengaat, zie je aan weerszijden van het ruim een ​​paar vrachtlieren ondersteboven onder hun montageplaten gevallen. (6). De bijbehorende mast en het dekhuis zijn ook in het ruim gevallen, iets uit het midden aan bakboordzijde van het ruim.

Dit is het meest kapotte van de voorste ruimen, waarbij de stuurboordzijde bijna volledig open is (7). Achter in dit ruim staan ​​een paar grote stalen schalen, die eigenlijk ketels zijn voor een veldkeuken.

Toegang tot ruim nummer 3 verloopt opnieuw via het kapotte skelet van het scheidingsschot (8). De meest interessante lading hier is een stapel spaakwielen, vlak bij een breuk aan de stuurboordzijde (9).

Dit zijn het soort wielen dat wordt gebruikt voor landbouwmachines en mag niet worden verward met de spoorwielen die worden gebruikt voor landbouwmachines James Eagan Layne droeg ook. Verder naar achteren liggen een flink aantal stapels soortgelijke wielen.

Liberty-schepen waren geconfigureerd met drie ruimen voor en twee achter, dus het volgende schot (10) scheidt ruim 3 van de machinekamer.

De ketels werden gestookt met olie en de rechthoekige tanks bevinden zich strak tegen weerszijden van de romp (11). Tussen de tanks zijn de twee Babcock waterpijpketels rechthoekig van doorsnede en dwars op het schip gemonteerd. Tussen de ketels en de brandstoftanks aan weerszijden bevinden zich stalen kloven die breed genoeg zijn om doorheen te zwemmen.

In 1997, toen ik voor het laatst verslag deed van de James Eagan Layne, de conventionele stoommachine met drievoudige expansie (12) werd grotendeels aan het zicht onttrokken door puin van bovenaf. Maar nu is dit grotendeels verder ingestort, zodat de bovenkant van de motor mooi zichtbaar blijft. Aan stuurboord ziet een eencilinder hulpmotor eruit alsof hij een pomp aandrijft.

Achter de motor wordt het wrak langs de middenlijn gespleten door een paar stookolietanks, beide toegankelijk via het schot aan de achterkant van de machinekamer of van bovenaf. Dicht bij de bodem van het compartiment aan bakboordzijde (13)Een onregelmatig gat in het midden van het wrak biedt toegang tot de schroefastunnel.

Voor een goed uitgeruste en ervaren duiker kan de tunnel helemaal onder ruim 4 door gezwommen worden, maar wees gewaarschuwd: het is op sommige plaatsen erg krap.

Voor degenen die daar niet zo toe geneigd zijn: het achterste schot van de bakboordtank is voor de meeste duikers iets te intact om er doorheen te wurmen. De weg naar achteren gaat terug naar de machinekamer naar de stuurboordbrandstoftank, waar het schot naar ruim nummer 4 volledig is ingestort. (14).

Nummer 4 wacht (15) bevat meer van de netjes opgestapelde rijen stalen balken en een verspreiding van de gebruikelijke lading. Dit is de laatste van de intacte ruimen, met het schot aan de achterkant (16) leidend naar de stapel puin die vroeger nummer 5 was. De torpedo raakte de James Eagan Layne aan stuurboordzijde, net achter dit schot.

Op de middellijn van het ruim en strak tegen het schot kan men nog net de tunnel van de schroefas uit het puin zien komen, de uitgang van de geavanceerde doorzwemroute die ik eerder noemde.

Vervolgens komt een deel van de James Eagan Layne waar veel duikers moeite mee hebben het laatste stukje van het achterschip te vinden, dus ik zal gedetailleerd ingaan op mijn manier om daar te komen.

Aan bakboord van ruim nummer 5 liggen de overblijfselen van het dekhuis en de mastvoet die het dek tussen ruim nummer 4 en 5 zouden hebben overspannen (17).

Terwijl we over de kapotte kant van het wrak vallen, zo dicht mogelijk bij het schot, is het eerste waypoint een paar spaakwielen van de lading.

Net daarachter en daarachter bevindt zich een geribbeld gedeelte van de romp dat zich verder vanaf het wrak uitstrekt (18). Als je dit en een paar meter zeebodem oversteekt, is meestal een ander deel van de romp zichtbaar zonder dat je blindelings naar buiten hoeft te zwemmen (19). Helemaal aan de buiten- en achterkant hiervan bevinden zich enkele ribben die naar achteren wijzen, gedeeltelijk begraven in de zeebodem.

Deze wijzen naar de achtersteven, die óf net zichtbaar moet zijn, óf op zijn minst als een schaduw in de verte zichtbaar moet zijn.

De diepte is ongeveer 26 meter, afhankelijk van het getij. Het eerste herkenbare wrakstuk is het roer (20), dat aan de overkant van de route ligt. Rechts is voorwaarts, en links achterwaarts.

Als de romp langs de stuurboordzijde naar voren draait, komt hij al snel tot een zuivere breuk over een schot. In de benedenhoek is het mogelijk om naar binnen te gaan en naar boven te gaan. Vroeger was hier een luchtzak, verzameld uit de bubbels van duikers, hoewel ik niet heb gecontroleerd of deze nog steeds bestond de laatste keer dat ik dook. James Eagan Layne.

Gevoed door muffe duikerslucht op 20 meter hoogte, is dit zeker niet het soort zak waaruit je ooit zou moeten riskeren te ademen.

Terug naar buiten en doorlopend over de achtersteven, zijn de ribben van het schot een massa pluizige anemonen. Een paar wrakstukken leiden in een “voorwaartse” richting, inclusief de spil van een vrachtlier, hoewel dit duidelijk niet de weg terug is naar het hoofdgedeelte van het wrak.

Bij het afronden van de volgende hoek naar de bakboordzijde van het achterschip zijn de boortorens iets naar buiten gebroken zodat ze bijna de zeebodem raken (21). Dan, rechts op het achterschip, een ronde en getande ring op de zeebodem (22) maakt deel uit van het traversemechanisme voor de achterstevenkanonbevestiging, zichtbaar als een overeenkomstige ring op het achterdek.

Op de bovenste stuurboordrand van het achterdek wordt het ondiepste punt van het achterschip gemarkeerd door de boortorens op 16 meter hoogte (23).

Hoe kon het achterschip zo ver van het wrak verwijderd zijn? Sommigen beweren dat dit het resultaat is van het opruimen van het wrak met explosieven, maar ik denk daar anders over. De James Eagan Layne zonk bij de achtersteven, over een milde stroming. De cardanas was al gebroken door de torpedo-explosie.

Het roer en de propeller zouden zich hebben ingegraven, waardoor het wrak naar voren van het roer zou zijn gesleept. Het reeds beschadigde ruim nummer 5 zou dan volledig zijn opgebroken, terwijl de rest van het wrak rustiger was weggezakt van het afgebroken deel van het achterschip.

Om zo ver te komen is een lange duik, dus dit kan het punt zijn waarop je met een vertraagde SMB aan de oppervlakte komt. Zorg er wel voor dat je dit van tevoren met de schipper afspreekt, omdat hij kan verwachten dat duikers weer bij de boeg naar boven komen.

Voor een marathonduik is er nog genoeg wrak te zien. Het hoofdgedeelte ligt grofweg in het noordoosten, hoewel ik het gebruik van een kompas afraad. De betrouwbare manier om er weer naartoe te gaan, is door de route te volgen naar het dichtstbijzijnde deel van de romp (24)en volg dan de binnenrand van het puin terug naar de zijkant van ruim nummer 5.

De lading verdeeld over de overblijfselen van het ruim omvat vrijwel alles wat we al tegenkwamen, met de toevoeging van goed geconcretiseerde balen draad aan stuurboordzijde. Helemaal aan het uiteinde van het puin bevindt zich het laatste deel van de schroefas en de tunnel- en achterstevenuitsparing (25).

Dit is veel gemakkelijker om doorheen te zwemmen dan het eerdere gedeelte onder nummer 4. Het is ook ergens tussen de 20 en 30° gebogen ten opzichte van de lijn van het wrak. Naar mijn mening is dit een verder bewijs dat het achterschip zich heeft ingegraven toen het zonk, waardoor het wrak brak zoals het nu is gebeurd.

Op de terugweg naar de boeg is er nog genoeg te zien langs weerszijden van het wrak of langs het dek. Ik geef de voorkeur aan bakboord langs de zeebodem.

Verschillende delen van de romp en het dek leiden naar een groot deel midscheeps waar beneden gezwommen kan worden (26), dan nog een boxed sectie net achter de boeg (27) met een gebogen ligger eroverheen, waar ook doorheen gezwommen kan worden.

Dan komen we bij de reden waarom ik deze route terug naar de boeg leuk vind: de kans om langs de rand te stijgen (28), omhoog kijkend langs massa's anemonen en, op de juiste dag, scholen vissen.

Ter hoogte van de trospijpen, duik terug en naar binnen (29), uit de stroming en ondiep genoeg voor een iets diepere veiligheidsstop dan normaal, hangend aan de reling. Er is zoveel te ontdekken, en je begrijpt waarom dit zo lang duurt Wrak Tour, en waarom de meeste duikers meerdere duiken maken om zelfs maar de helft te zien James Eagan Layne.

Met dank aan Richie Stevenson.

Verscheen in Diver, april 2004