Wraktour 52: The Persier

Dit Belgische stoomschip, een grote favoriet uit Zuid-Devon, ging in 1945 boordevol proviand ten onder. JOHN LIDDIARD neemt ons mee op een zigzagtocht. Illustratie door MAX ELLIS

GELEGEN HALVE TUSSEN SALCOMBE EN PLYMOUTH, het wrak van het stoomschip uit de Tweede Wereldoorlog Persier is een van de klassieke wrakduiken in Zuid-Devon. De reden dat het zo lang heeft geduurd voordat het in a Wrak Tour is dat er maar één per maand is, en de Persier heeft gewoon zijn beurt moeten nemen.

Het wrak is redelijk ingestort, waarbij slechts een deel van de boeg, de ketels en het achterschip aanzienlijk uit de zeebodem steken. De meeste schippers schieten graag op de ketels of op het achterschip, en aangezien het achterschip mijn voorkeur heeft, is dat waar onze rondleiding door de Persier zal beginnen (1).

Het achterschip is naar bakboord gevallen, maar steekt nog ruim 6 meter boven de 29 meter lange zeebodem uit. Binnen is er tussen de wirwar van liggers en de roerschacht nog net ruimte om doorheen te zwemmen. Verscholen onder de roerschacht, dicht bij het dek, bevindt zich een ijzeren badkuip.

De roeras zelf is intact maar gebogen en verwrongen. Bovenaan bevindt zich het stuurkwadrant (2), terwijl aan de onderkant het roer plat tegen de zeebodem ligt (3).

Net buiten het stuurkwadrant bevindt zich de versterkte doosachtige structuur van een kanononderstel, maar geen kanon. Achter het roer is de propeller geborgen, waarbij een kort gedeelte van de as naar voren wijst voordat deze breekt.

De cardanas gaat iets verder naar voren, waarbij een flens en een deel van de as uit de cardanastunnel steken (4). Wat tunnels betreft, dit is enorm. Zonder de as en lagers zou er voldoende ruimte zijn om er een kleine auto langs te laten rijden. Zelfs na vele jaren duiken is de Persier en door de tunnel zwemmend, heb ik nog steeds visioenen van een onderwaterversie ervan The Italian Job.

De doorzwemroute is ongeveer 10 meter lang en gaat helemaal door een schone en onbelemmerde tunnel. Het is allemaal erg leuk, en onderweg hierheen ben ik een paar enorme reuzendieren tegengekomen.

Meestal Wrak Tours heb ik de neiging om een ​​route langs de ene kant van een wrak te plannen en dan langs de andere kant terug te gaan. Ik ben bang dat ik bij de Persier liever van het ene uiteinde naar het andere zigzag.

Vanaf de voorkant van de tunnel (5), moet je iets achteruit gaan en naar de dekzijde van het wrak gaan om de reserveschroef te vinden (6). Het is gedeeltelijk begraven door een dekplaat, en een van een paar lierspindels rust tegen de punt van een blad (7).

Voorwaarts door het algemene puin van het kapotte ruim nummer 4, is de volgende gemakkelijk herkenbare structuur de achtermast, die enigszins schuin naar de achtersteven is gevallen (8). Zoals bij veel wrakken aan de zuidkust, is de Persier Het wemelt van de slabbetjes en koolvis, en enkele van de grootste lijken langs deze mast rond te hangen.

Op een paar plaatsen is het opengebroken, waardoor er mooie verblijfplaatsen zijn overgebleven voor de dikke zeepalingen die in het wrak leven.

Vóór de mast bevindt zich een meer intacte lier (9), voordat het wrak weer degenereert tot het algemene puin van het ingestorte ruim nummer 3.

Het veld van door elkaar gegooid staal wordt onderbroken door een rij van drie ketels (10). Op weg naar de kiel, alles wat overblijft van de PersierDe motor is een deel van de krukas (11).

Het hele wrak is aan bakboord ingestort. Met de boeg naar het zuiden blijft de westkant van het wrak voornamelijk rompplaten en de oostkant voornamelijk dekbeslag. Toch is het de moeite waard om de rompplaten te betreden (12) voor de bossen van gorgonenzeewaaiers die zich loodrecht verspreiden op de zachte stroming die over het wrak spoelt.

Aan de voorzijde van de ketels bevinden alle brandgaten zich nu bovenaan de ketels, wat aangeeft dat ze 180° zijn gerold voordat ze in hun huidige richting tot stilstand kwamen (13).

Vanuit het wrak, op een locatie die oorspronkelijk boven de ketels zou hebben gelegen, biedt een deel van de bovenbouw een open kist die groot genoeg is om gemakkelijk doorheen te zwemmen (14). Dit is een andere favoriet van het slabbetje.

Voorbij de ketels is het wrak opnieuw een mengelmoes van staalpuin uit ruim nummer 2. Nuttige navigatiecontrolepunten zijn een deel van de vrachtboortoren, gevolgd door twee duidelijke zijden van een ruimluik dat plat tegen de zandige zeebodem ligt (15).

Het voorste uiteinde van het ruim wordt gemarkeerd door een intacte lier (16) en de voormast (17), wederom een ​​goede plek om een ​​monsterconger te vinden.

Het is enigszins ongebruikelijk dat de basis van deze mast dichter bij de boeg ligt dan zou worden verwacht bij een klassiek stoomschip met vier ruimen. Er lijkt niet genoeg ruimte te zijn voor nummer 1.

Dicht bij de boeg liggen enkele verwarde kabelspoelen (18), misschien een sleepkabel die in het voorschip zou zijn opgeborgen. Vlakbij is de ankerlier van het boegdek gevallen en ligt intact op de zeebodem (19).

De boeg zelf steekt boven de ankerlier uit, het dek is gebroken en de ankerkabelbuizen liggen bloot (20). Wat echt ongebruikelijk is, is dat de boeg terug wijst naar de rest van het wrak.

De enige verklaring die ik kan bedenken is gebaseerd op de geschiedenis van het zinken. De Persier werd oorspronkelijk enkele kilometers verderop richting de Eddystone getorpedeerd. Het schip werd vervolgens verlaten, zonk bij de boeg met de achtersteven uit het water, en dreef weg de nacht in, voortgestuwd door kracht zeven wind.

Misschien raakte de boeg eerst de zeebodem, wijzend naar de kust, en brak vervolgens af zoals de rest van de boeg Persier draaide eromheen terwijl het zonk. Toevallig zou dit ervoor zorgen dat de locatie van de voorste mast niet in overeenstemming was met de rest van het wrak, omdat het voorste ruim gebroken en teruggevouwen zou zijn.

Met dank aan Mike Rowley, Andy Wallace, Tim Walsh en andere leden van UBUC.

Verscheen in Diver, juni 2003