Wraktour 4: City of Westminster

Als de golven het toelaten, begin ik graag met een duik op de City of Westminster door recht op de Runnel Stone-rots te vallen (1) waardoor het schip zonk. De helling van het rif is zodanig dat, als er sprake is van een vloedgolf, golven zich ophopen en breken wanneer ze de steen oversteken. RIB's zijn omgedraaid als ze te dichtbij kwamen bij een zware deining, dus wees voorzichtig.

Eenmaal onder het oppervlak, zelfs in vlakke en rustige omstandigheden, is er een grote golf bovenop de Runnel Stone. Een korte zuidelijke duik, waarbij je een handvol kelp gebruikt om je te helpen, brengt je bij een met slib gevulde geul die van oost naar west loopt (2).

Overal zijn dicht opeengepakte miniatuur plumose-anemonen in de kleuren oranje, crème, groen en bruin. Enorme Ballan Wrasse zijn druk bezig om af en toe een stukje uit de rots te plukken. Een diep en glad schuurgat vormt het bewijs van de rauwe energie van de zee.

In 1923 de City of Westminster brak in zware mist op de Runnel Stone-rots in tweeën en zonk. De wraklocatie is eigenlijk alleen het boeggedeelte, dat bovenop een eerder wrak, de Moorzicht. De exacte positie van het achterschip is onbekend, maar ligt verder weg in ongeveer 50 meter water.

Als je rechtsaf langs de geul gaat, verschijnt het eerste wrakstuk: een enorme ligger die zich vanaf het uiteinde van de geul boven het grootste deel van het wrak uitstrekt. Tijdens de zomer herbergt deze ligger honderden naaktslakken; er zijn minstens vijf verschillende soorten geteld op minder dan 1 vierkante meter.

Aan het einde van de geul daal je af tot ongeveer 20 meter en sla je linksaf, waar je een groot deel van de romp tegen de rots ziet liggen (3). Daaronder bevindt zich een doorzwemgat dat je op 26 meter diepte brengt (4), waar de spanten die de dubbele romp scheiden veel interessante schuilplaatsen bieden voor zeepaling en kreeften.

Als u het wrak naar het westen oversteekt, passeert u een afgeplatte wirwar van liggers en platen en de voet van een mast (5). De zijkant van het wrak bevindt zich slechts 2-3 meter boven de zeebodem, met een open raamwerk dat de dubbele romp scheidt. Daaronder ligt een vloer van grof granietzand en gebroken schelpen (6).

Als we weer linksaf gaan naar dieper water, ligt er op 28 meter hoogte een mast over het zand uitgestrekt, vlak bij een enorm granieten blok (7). Een grote zeepaling verblijft in een opening in de mast en is soms brutaal genoeg om naar buiten te komen en rond bezoekende duikers te glijden.

Als we de mast over het wrak volgen, is er een fragment van de dekplaat met uitstekende bolders (8). Rechts verderop komt een grote lier in zicht (9). Als we langs het wrak draaien, zijn gaten in de romp zichtbaar tot in het zand (10).

Hier is al eerder een grote zeeduivel gesignaleerd, liggend liggend met zijn aas uit en een grijns van oor tot oor. Op 35 meter afstand heeft het wrak grotendeels plaatsgemaakt voor sporadische stukjes staal in een paar zandgeulen die naar nog dieper water leiden (11).

Terwijl we teruggaan naar de Runnel Stone, markeert een andere dekplaat met bolders en stukjes hekwerk de rand van de Westminster's romp (12). Als je nu wilt stijgen, kun je eenvoudig de romp terug naar de rots volgen, waarbij je de doorzwem- en ligger van vroeger als navigatiehulpmiddel gebruikt.

Als ik doorga, ga ik graag naar het oosten langs een steile muur aan de zuidrand van de Runnel Stone (13) tussen 20m en 30m. Terwijl de muur naar het noorden begint te draaien (14) en vormen een brede geul tussen de Runnel Stone en Lee Mean, verspreide gebroken platen en liggers markeren de overblijfselen van een zeilschip met stalen romp.

Uiteindelijk wordt het oostelijke uiteinde van de smalle geul die de Runnel Stone splitst bereikt (15). Het wrak hier is grotendeels afkomstig van de kleine stoomboot Moorzicht.

Verder naar het noorden langs de muur, een paar ankers (16) liggen ingeklemd in een hoek op 18m. De overblijfselen van het baken – dat tot aan de top van de Runnel Stone stond City of Westminster vernietigde het (zie paneel) – lig nu strak tegen de rots aan de noordkant (17).

Een ondiepe, met kelp gevulde geul (18) die op 14 meter naar het zuidwesten loopt, markeert de weg om de omvaart te voltooien. Zelfs hier is er zoveel puin dat het moeilijk is om te weten of de kelp aan rotsen of aan staal vastzit. Een oud vissersverhaal suggereert dat er bij de Runnel Stone geen rots is, maar alleen een enorme stapel vernielde schepen.

Terug tussen de wrakstukken is het eerste voor de hand liggende herkenningspunt een paar kapotte ketels uit de Moorzicht in ongeveer 20 meter water (19). Vanaf de ketels, terwijl u de rotsen aan uw linkerhand houdt, komt u van uw afdaling terug bij de ligger en de geul en kunt u een broodnodige decompressiestop maken.

De beschreven route maakt een zeer lange enkele duik. Als de getijden en de zee het toelaten, is het de moeite waard om de route in delen op te delen en verschillende duiken op het wrak te maken, waarbij je de tijd neemt om een ​​van de meest spectaculaire duiken in het zuidwesten te verkennen.

Met dank aan Colin Thornton, Bill Bowen en Mike & Sarah Phillips.

Verscheen in Diver, juni 1999