Wraktour 180: Het kasteel van Picton

Er zijn drieënzestig Wreck Tours voorbijgegaan sinds we een trawlerwrak van de Castle-klasse bij Dartmouth bezochten. JOHN LIDDIARD is van mening dat er genoeg tijd is verstreken om nog een probleem in hetzelfde deel van de wereld aan te pakken. Zijn tour wordt geïllustreerd door MAX ELLIS

TERUG IN WRAKTOUR 117, bezochten we het wrak van de Benton kasteel van Dartmouth.

Deze maand keren we daar terug en naar de nabijgelegen locatie van de Kasteel van Picton, een vergelijkbare grootte en constructie
trawler ook tot zinken gebracht door een mijn.

Zoals bij veel van dergelijke wrakken zit het verschil in de details, zowel op kleine punten van de constructie als op het vlak van de constructie
hoe het is vergaan sinds het zonk.

Toen ik dook op de Kasteel van Picton de schotlijn werd net achter de boeg over het wrak gehaakt (1), Goed
gebroken en waar de mijn lijkt te zijn geëxplodeerd.

De twee overlevenden van de bemanning stonden achterin en ik vermoed dat hun rapport over de ontploffing van de mijn te midden van schepen enigszins onnauwkeurig was.

Wanneer een paar honderd kilo explosief onder zo'n klein schip tot ontploffing komt, zal een verschil van vijf meter in de locatie van het centrum van de explosie niet het eerste zijn waar je aan denkt als je overboord wordt geblazen en je vastklampt aan drijvend wrak.

Het wrak ligt op een slibrijke zeebodem op 35 meter hoogte en ligt ruim aan bakboord, met de bakboordzijde van het dek bijna in het slib en de stuurboordrail op 32 meter.

Voorwaarts draaiend voorbij de ingestorte platen van de romp (2), wordt het wrak weer intact bij het bereiken van het voorschip (3).

De boeg is nog verder naar bakboord gekanteld, met een mastvoet aan de achterkant, de gebruikelijke paren bolders aan weerszijden en een kleine ankerlier (4) dicht bij de stengel. Onder de boeg wordt de zeebodem geschuurd tot 37 meter.

Nu naar achteren draaiend, wrakstukken van het kapotte dek (5) spreidt zich enigszins uit vanaf de romp, en een nieuwe schuur naar 37 meter geeft aan hoe sterk het tij door het gebroken gebied van het wrak scheurt zodra het kalme water voorbij is.

De romp en het dek krijgen nu weer wat structuur (6). Het roer (7) bevindt zich bovenop een klein dekhuis, nauwelijks te onderscheiden onder een dichte bedekking van pluizige anemonen. Dit is omsingeld
door een intacte reling, wat erop wijst dat het roer oorspronkelijk in de open lucht stond, of misschien alleen werd beschermd door een kleine houten schuilplaats die nu al lang in verval is.

Ribben die aan weerszijden van dit platform uitsteken, suggereren dat het hoofddek aan weerszijden mogelijk ook beschermd werd door een houten constructie.

Verder naar achteren loopt een iets verhoogd gedeelte dat het midden van het dek overspant, boven het stokruim en de machinekamer.

Een ovaal gat (8) geeft aan waar de trechter was bevestigd. Het is nu gevuld met puin, maar zou oorspronkelijk naar het voorste uiteinde van de ketel hebben geleid.

De trechter (9) ligt op het slib vanaf de stuurboordzijde van het wrak.

Het verhoogde gedeelte loopt door boven de ketel, langs een paar kleine luiken en een buisvormige ventilator naar een verder verhoogd dakraam (10) boven de motor.

De Kasteel van Picton was uitgerust met een drievoudige expansiemotor van 80 pk, hoewel er door de open luiken weinig zichtbaar is.

Achter de machinekamer bevindt zich een groter dekhuis (11) met de gebogen frames, of sleepgalgen, aan weerszijden en een deuropening aan de achterkant.

Onze rondleiding vindt nu plaats op het achterdek van het wrak. Hier is verrassend genoeg nog een vierkant luik in het midden van het dek afgedekt (12).

Op de middenlijn bevindt zich nog een mastvoet, met aan weerszijden paren bolders.

Het stuurmechanisme is een eenvoudige T (13). Als je goed kijkt, zie je aan weerszijden tegen de dolboorden katrollen die kabels van de T langs de zijkanten van het dek naar voren naar het roer zouden hebben geleid.

Opvallend is ook een veranderd patroon van dekbalken, van een rooster dat naar voren loopt naar een radiaal patroon dat rond het achterschip loopt. Achter de stuurinrichting bevinden zich nog enkele paren bolders (14).

Verder “over” het achterschip blijven het roerframe en een ijzeren propeller op hun plaats (15), die uit het slib oprijst terwijl een andere 2 meter diepe schuur laat zien waar het tij rond de achtersteven van het wrak scheurt.

Nadat we de hele lengte van het wrak hebben afgelegd, blijft een aanwijzing onopgelost. Een van de overlevenden, Reginald John Pearce, wordt vermeld als matroos die optreedt als schutter.

Was er dus een pistool?

Ik kon geen enkel spoor van een pistool of geweerophanging op de auto vinden Kasteel van Picton of op het nabijgelegen wrak van de Benton kasteel, dus ik vermoed dat er nooit een is geweest in de zin van een scheepskanon dat op het dek was gemonteerd.

Nadat een mijn met behulp van kabels was geveegd en naar de oppervlakte was getrokken, zou geweervuur ​​zijn gebruikt om de mijn tot ontploffing te brengen.

Zou het gewoon een geweer zijn geweest waarvoor de schutter verantwoordelijk was?

Nu onze tour voorbij is, is het tijd om te stijgen.

Een paar meter naar voren terugkerend langs de stuurboordzijde van het dek, komt de stuurboordsleepgalg (16) markeert het ondiepste punt van het wrak en een goede plek om een ​​vertraagde SMB vrij te laten voor drift
decompressie.

GESCHEIDEN IN DE MIST

HET PICTON KASTEEL, trawler/mijnenveger. GEBOUWD 1911, GEZOND 1917

ZOALS HET DICHTBIJZIJNDE WRAK VAN DE Benton kasteel (Wraktocht 117), HM Trawler Kasteel van Picton werd gebouwd door Smith Dock Co Ltd uit Middlesbrough. Het was slechts een van de vele trawlers van de Castle-klasse in dienst van de Admiraliteit.

Aanvankelijk werd de naam Castle gebruikt om elke trawler in dienst aan te duiden die oorspronkelijk door Smith Dock was gebouwd, dus de klasse besloeg een groter verschil in ontwerp dan een typische marineschipklasse.

In 1916 was de Castle-klasse een standaardspecificatie geworden voor trawlers van 620 ton met een bemanning van 26 tot 32, met zo'n 200 rompen gebouwd op werven zo ver weg als de Port Arthur Shipbuilding Co uit Ontario.

De Kasteel van Picton dateert van vóór dergelijke rompen, gebouwd in 1911 voor Castle Steam Trawlers Ltd uit Swansea met een waterverplaatsing van slechts 245 ton, en vervolgens in mei 1915 verhuurd aan de admiraliteit.

Het stuk Lyme Bay dat uitkwam bij de toegang tot Dartmouth was een gebied geworden van voortdurende concurrentie tussen U-boten die een mijnenveld aanlegden en trawlers van de Admiraliteit die de mijnen veegden.

Op 4.20 februari 19 om 1917 uur Kasteel van Picton en nog een trawler, Agnes Wickfield, verliet Plymouth met instructies om het mijnenveld voor Dartmouth te vegen. De trawlers gingen aanvankelijk voor anker in Plymouth Sound om te zien of de heersende dichte mist zou optrekken, en gingen vervolgens verder naar een afgesproken afspraak bij Dartmouth, waarbij ze contact hielden door periodiek op hun fluittonen te blazen.

Enige tijd nadat de trawlers Start Point hadden gerond en van koers veranderden richting Berry Head, verloren ze het contact. De Agnes Wickfield wachtte een tijdje op het rendez-vous en ging toen naar Dartmouth om te zien of de Kasteel van Picton hetzelfde had gedaan.

Om 6.45 uur die avond werd het lot van de Kasteel van Picton werd bekend toen twee bemanningsleden door een patrouillevaartuig uit het water werden gehaald.

Ze had een mijn gevonden die ernaast lag UC70 zo'n vijf kilometer van Dartmouth.

Reginald John Pearse uit Newquay, een matroos die als schutter fungeerde, meldde dat hij achterin had gestaan ​​toen een mijn midscheeps ontplofte en de Kasteel van Picton ging regelrecht naar de bodem. De overige 12 bemanningsleden hebben het niet overleefd.

UC70 werd vervolgens opmerkelijk als gevolg van de zinking door een vliegtuigbom voor de kust van Whitby op 28 augustus 1918 (Wraktocht 10).

Met dank aan Steve Mackay en Andy Micklewright.

PDF-versie van het Picton Castle