Wraktour 145: The Kincorth

Dit kleine wrak voor de kust van Noord-Wales werd pas lang nadat het in 1941 was gezonken als trawler geïdentificeerd, en het is eigenlijk een wrak dat uit twee helften bestaat, zegt JOHN LIDDIARD. De illustratie van MAX ELLIS zou moeten helpen bij de navigatie

HET TWEEDELIGE WRAK VAN DEZE MAAND werd jarenlang onder verschillende valse namen gedoken. Soms stond het bekend als de “Lady Windsor”, soms als “de Tug” en vervolgens, door Chester BSAC, als “Not the Lady Windsor”, nadat de club had bevestigd dat het in feite een trawler was.

Uiteindelijk identificeerden de Chester BSAC-duikers het als de Kincorth door een combinatie van de algemene configuratie als trawler, de schade samenhangend met de mijnexplosie en de gemeten afmetingen, voor zover deze konden worden bepaald voor een wrak in twee delen.

Een laatste complicatie was dat al een ander wrak als het wrak was geïdentificeerd Kincorth, dus tijdens het vaststellen van de identiteit van deze maand Wrak Tour, moesten ze ook de identiteit van het andere wrak als het Cartagena.

Onze tocht begint aan de bakboordzijde van het achterschip (1), het hoogste punt van het grootste deel van het wrak, ongeveer 4 meter boven een algemene zeebodemdiepte van 28 meter op een laagwatervlakte.

Het achterschip heeft een lichte helling naar bakboord. Zoals gebruikelijk in dit gebied wordt de bedekking van pluizige anemonen alleen doorbroken door kleine stukjes slib op de vlakkere oppervlakken van het wrak.

Voorwaarts langs de stuurboordzijde, de stuurboord trawl-galg (2) is over het dek gevallen. Ernaast staat een ronde rechthoekige plaat met een open piramide van stalen staven, ongeveer in het midden, een otterbord, onderdeel van het sleepnet dat wordt gebruikt om het net open te houden.

Nu komen we bij de machinekamer. Het dakraam en de hutten boven het hoofddek zijn volledig vergaan, waardoor de machinekamer open blijft.

Reikend tot op het hoofddekniveau, een verticale cilinder tegen het achterste schot (3) is een watertank.
De stoommachine met drievoudige expansie (4) loopt langs het midden van de machinekamer.

Het wrak wemelt meestal van het pruilen, en het kan zijn dat je ze uit elkaar moet duwen om de motor te kunnen zien.

Ongeveer op gelijke hoogte met de voorkant van de motor, breken de zijkanten van de romp en vervallen al snel tot zeebodemniveau op 28 meter.

Een verspreide brokstukken leiden nog een paar meter naar voren, maar verdwijnen al snel (5). Dit is het meest noordelijke deel van het wrak.

Onze route volgt nu de bakboordzijde naar achteren (6). In het westen stapelt het zand en slib zich naast het wrak op, bijna tot dekniveau. Achter de machinekamer gaat het hoofddek verder en is de bakboordtrawlgalg intact (7), die een paar meter boven het dek uitsteekt.

Boven het dek bevindt zich een dakraam, met kleine patrijspoorten aan de achterkant en zijkanten (8). De hut eronder zou het verblijf van de bemanning zijn geweest. Hierachter zijn een paar gesloten dozen aan het dek bevestigd.

Een groot deel van het dolboord dat zich om de achtersteven zou hebben gewikkeld, is op de een of andere manier over het wrak heen gebogen (9). Dit wrak, bedekt met anemonen, zou kunnen worden aangezien voor een van de balken die over het dek van een sleepboot zijn bevestigd om te voorkomen dat de sleepkabels aangroeien, en dit is ongetwijfeld de reden waarom een ​​van de eerdere onjuiste identificaties van dit wrak een sleepboot was.

Aan weerszijden van het dek staan ​​paren bolders. Vervolgens, in het midden van het achterschip, een paar kleine ankers in Admiraliteitspatroon (10) zijn vastgemaakt aan het dek.

Terwijl ze onder het achterschip op de zeebodem vallen, zitten zowel het roer als de propeller nog op hun plaats (11), met het roer iets naar bakboord gedraaid.

Dit is waarschijnlijk genoeg voor een nulduik in de lucht, zodat het boeggedeelte van het wrak afzonderlijk kan worden beschoten en als een nieuwe duik kan worden rondgetoerd. Voor degenen die nitrox hebben en graag wat deco willen doen, gaat onze tour nu verder naar de boeg die, vreemd genoeg, achter de achtersteven ligt.

Om de boeg te vinden, ga je vanaf het achterschip naar het zuiden, richting het zuiden (12). Aanvankelijk zal er rechts of westelijk een zandbank zijn die een mooie lijn naar het zuiden geeft, maar weg van het wrak wordt deze vlakker en de richting hangt uitsluitend af van kompas en beoordelingsvermogen.

Duikers die nieuw zijn op het wrak vinden het misschien het beste om een ​​haspel en lijn te gebruiken, maar als je het eenmaal weet, is een lijn niet echt nodig zolang het zicht niet al te slecht is.

Na ongeveer 50 meter zal het eerste teken dat u de boeg nadert, de zandbank zijn die weer naar rechts of naar het westen klimt, en vervolgens de ketel (13) verschijnt uit de groene somberheid. Direct voor de boeg staat de ketel op zijn kop.

De boeg wijst naar stuurboord, dus onze illustratie schakelt nu over naar het wrak vanuit het oosten. Een paar meter van de stuurboordzijde van de boeg is ook de sleeplier op de zeebodem gevallen (14).

De romp gaat verder langs de boeg en zakt al snel naar de zeebodem, met een hoop puin (15).

We gaan verder langs de boeg op de zeebodem en aan bakboord stijgt de zandbank naar het westen, met een spoor van kleine wrakstukken de oever op. (16).

Terug de oever af, en de berg puin volgend langs de binnenkant van de boeg, is het enige grote wrakstuk dat gemakkelijk herkenbaar is een groot anker. (17), gedeeltelijk verstrikt tussen het puin. Als je van plan bent de duik bij de boeg af te maken, is dit een goede plek om een ​​vertraagde SMB vrij te laten.

Terugkeren naar het achterschip is een kwestie van naar het noorden zwemmen (18) met de zandbank in het westen, nu aan de linkerkant.
Over hoe de Kincorth in dit ongebruikelijke patroon verging, kunnen we het beste speculeren dat de trawler naar het noorden stoomde toen hij op een mijn botste die het centrale deel van de romp, waar het ruim zou zijn, wegblies.

De boeg ging onmiddellijk naar beneden, terwijl de rest van de trawler verder ging.

De sleeplier zou ongeveer halverwege achter op het dek zijn geplaatst, onmiddellijk vóór de stuurhut, en vervolgens naast de boeg naar beneden tuimelen.

De ketel viel vervolgens uit de open wonde van de romp, terwijl het achterschip de volgende 50 meter omhoog bleef en op eigen kracht verder ging voordat het 50 meter voor de boeg zonk.

GIDS

ER KOMEN: Volg de A55 door Noord-Wales naar Anglesey. Eenmaal over de brug neemt u de A5025 richting Amlwch of, voor Traeth Bychan, slaat u na iets minder dan 10 km rechtsaf en volgt u de weg naar beneden naar het strand.

HOE U HET VINDT: De GPS-coördinaten voor het achterstevengedeelte zijn 53 23.785N, 004 08.405W (graden, minuten en decimalen). Het boeggedeelte ligt ongeveer 50 meter direct ten zuiden.

GETIJDEN: Slank water is 1 uur en 15 minuten vóór laagwater Liverpool.

DUIKEN: Julie-Anne opereert vanuit Amlwch, 01407 831210. Chester BSAC.

ACCOMMODATIE & LUCHT: Taldrwst Bach Farm, Dulas, heeft een stacaravan en een beperkt aantal kampeerplaatsen, en kan lucht bieden aan duikers die op de camping verblijven. 01407 832220. Het ligt een beetje uit de weg, dus zoek LL68 9RG op op Google maps.

Kwalificaties: Een diepte van 28 meter betekent dat PADI Geavanceerd open water of BSAC Sports Divers zijn goed geplaatst om te profiteren van nitrox.

LANCERING: Strandlancering bij Traeth Bychan.

VERDERE INFORMATIE: Admiraliteitskaart 1977, Holyhead naar Great Ormes Head. Ordnance Survey-kaart 114, Anglesey. De essentiële onderwatergids voor Noord-Wales, deel twee, South Stack tot Colwyn Bay door Chris Holden.

Pluspunten: Beide delen van het wrak zijn mooi groot en complex voor duiken zonder stop, of om tussen de twee te zwemmen voor meer gevorderde duikers

Nadelen: Totdat je de weg tussen de twee delen kent, kun je gemakkelijk verdwalen.

DIEPTE: 20-35m

MOEILIJKHEIDSGRAAD:

Met dank aan Chris Holden, Justin Owen en leden van Chester BSAC.

Verscheen in DIVER januari 2011