Dit kleine oude wrak voor de kust van West-Wales is een goede duik in het vroege seizoen en biedt een aantal interessante technische kenmerken, zegt JOHN LIDDIARD. Illustratie door MAX ELLIS
DE TOUR VAN DEZE MAAND BRENGT ONS NAAR een mooi klein wrak van 252 ton voor de noordkust van Pembrokeshire, gemakkelijk te lokaliseren aangezien het bij de Upper Sledge ligt, een rif net onder de oppervlakte, en de aartsvijand van ons wrak.
Nadat hij op 24 november 1892 over de Upper Sledge was gerend, kwam de Musgrave gleed en rolde langs het rif terwijl het zonk, en kwam ondersteboven tot stilstand op een diepte van 23 tot 28 meter. Het is een ideaal wrak voor relatief onervaren duikers, omdat het klein genoeg is voor een snelle tocht zonder in decompressie te raken. Tegelijkertijd kunnen meer ervaren duikers ervan genieten hun hoofd in gaten te steken om te zien wat ze onder de romp kunnen vinden.
Toen ik dook op de Musgrave, Celtic Diving had een boei aan de kiel vastgebonden (1) onder de basis van de motor (2). Dit is een zeer eenvoudige tweecilinder compoundeenheid, een bewijs van de leeftijd van de Musgrave en de oorsprong van de techniek ervan onder de eerste generaties stoomschepen uit 1871.
De krukas is zichtbaar en vanaf het achterste uiteinde van de motor verdwijnt de propelleras onmiddellijk onder de omgekeerde kiel (3), niet zo interessant als wrakstukken, maar bedekt met zeeleven en een directe route naar het achterschip.
Waar de romp naar het achterschip begint te buigen, komt de schroefas weer tevoorschijn (4). Aan het uiteinde van de as zitten de bladen van de propeller (5) zijn meestal afgebroken vanaf het moment dat de Musgrave rende over de Bovenslee.
Van de propeller, het roer (6) ligt net bergafwaarts in een geul tussen de rotsen. Het interessante kenmerk hier is de gebogen helmstok bovenaan de roeras, een bewijs van het vroege ontwerp, waarbij het roer net aan de achtersteven van het wrak was bevestigd, in plaats van door de romp.
Iets verder bergafwaarts is het diepste deel van het wrak een kleine vierkante luikhoofd (7) op 28m.
Terwijl we in een rustiger tempo teruggaan naar de motor, liggen delen van de geribbelde romp plat op de zeebodem (8), gebroken uit de omgekeerde kiel. Terwijl ze onder de randen van de romp turen, hebben veel kreeften hun thuis gevonden.
Iets verderop, tussen de spaarzaam verspreide balken en stukjes plaatwerk, staat een kleine lier (9).
Vóór de motor een enkele ketel (10) ligt iets bergopwaarts vanaf het wrak. De kiel voorwaarts van de motor breekt al snel tegen een rotswand, waar ook een stuk mast ligt (11). De kiel gaat een paar meter ondieper verder, bijna in een rechte hoek gedraaid, maar nog steeds ondersteboven.
Tussen dit voorste deel van de kiel en de ketel bevindt zich het roer (12), plat op de zeebodem en naast een flensring die mogelijk het ene uiteinde van een watertank was.
Blootliggende ribben en rotsen eronder houden het voorste deel van de kiel vast (13) vrij van de zeebodem, zodat u gemakkelijk naar beneden kunt kijken.
De kiel wordt uiteindelijk smaller en breekt (14) boven een andere grote rots. Net aan de buitenkant hiervan ligt de reservepropeller (15), bestaande uit vier ijzeren bladen, waarvan er één onder de romp verdwijnt.
We nemen een lijn vanaf de kiel en gaan een paar meter verder naar voren, de geribbelde driehoek van het omhoogstaande boegdek (16) ligt plat op de zeebodem en markeert het laatste wrakstuk van onze tocht.
Vanaf hier hangt het allemaal af van het resterende gas, het resterende slappe water en hoeveel decoduikers willen verzamelen. Een gemakkelijke opstijging is terugkeren naar de lijn of een vertraagde SMB loslaten en de duik nu beëindigen.
Voor een langere duik kunt u nogmaals om het wrak heen gaan, of het rif volgen tot aan de Upper Sledge. Als u dit doet, houd er dan rekening mee dat u van de rots moet zwemmen voordat de boot u kan komen ophalen.
Ook is het verstandig om de schipper op de hoogte te stellen van uw voornemens, zodat hij weet dat hij de goede kant op moet kijken.
DIEPTEBEREIK: 20-35m
GEBOUWD VOOR BETROUWBAARHEID
HET MUSGRAVE, vrachtstoomboot. Gebouwd in 1871, GEzonken in 1892
IN DE VROEGE UUR VAN 24 NOVEMBER, 1892, de kleine stoomboot Musgrave begon aan haar laatste reis. Ze verliet Briton Ferry bij Swansea terwijl het nog donker was en zette koers naar de kust van Pembrokeshire, met ruimen vol kolen bestemd voor de Ierse haven Dundalk. schrijft Kendall McDonald.
De Musgrave was echt klein: 130 meter lang, 20 meter breed en slechts 10 meter diep. Ze was in 1871 door Edward Linsey in Newcastle-on-Tyne gebouwd. Om in de rest van haar te passen, had ze één ketel, een enkele schroef en een tweecilinder composietmotor van 40 pk.
Ze kon nooit als snel worden omschreven, maar dat kwam haar eigenaren, Thomas Harries Brothers uit Swansea, goed uit, die zeiden dat ze haar waardeerden vanwege haar betrouwbaarheid, niet vanwege haar snelheid.
Haar kapitein, David Jones, deelde de mening van zijn bazen over zijn schip, net als zijn achtkoppige bemanning, die bij hem was geweest en de Musgrave voor jaren.
Ze ploeterde de ochtend en de middag door, maar het werd er niet lichter op. De opgetrokken mist leek in ieder geval dikker te worden naarmate de wind uit het zuidoosten aanwakkerde.
Naarmate het donkerder werd, werd de wind kracht zes, en het zicht werd al snel zo slecht dat de kapitein en de stuurman hun koers met behulp van het kompas uitzetten. Ze zagen geen spoor van St. David's Head.
Dit gebrek aan zicht op de grote landtong baarde de stuurman zoveel zorgen dat hij de kapitein voorstelde naar bakboord te varen om de Ierse kust over te steken.
Kapitein Jones verwierp het idee als voorbarig. Geen van zijn uitkijkposten had enig spoor gezien van de rotsen die uit de Head zelf omhoog rezen.
Ook hadden ze geen van de riffen gezien die op de kaart waren versierd met wrakken rond Bell Rock en het eilandje North Bishop.
In feite reisden ze langs St David's Head en bevonden zich nu te midden van de Sledges-riffen, die een angstaanjagende reputatie hadden.
Minuten later, de Musgrave droeg bij aan die reputatie door zichzelf te harpoeneren op de meest beruchte van alle sleeën – een rots die in het Welsh “Llech Uchaf” werd genoemd.
De rots stak nog niet boven het oppervlak uit, maar de kiel van de Musgrave werd eruit getrokken, samen met een groot deel van haar billen, voordat de motor ermee ophield.
Toen rolde ze over de helling van de Upper Sledges heen en weer naar dieper water. Op de een of andere manier kwamen allen aan boord met alleen snijwonden en blauwe plekken aan land en vonden onderdak in de kleine haven van Porthgain, die slechts anderhalve kilometer van de wraklocatie ligt.
Met dank aan Mark Dean, Bob Lymer en Jim Hopkinson
Verscheen in DIVER april 2009
