Onder Ijs Met Hoogte

WIJ ZIJN 1900 METER in de Zwitserse Alpen werd ik wakker met 30 cm verse poeder, en de eerste duikers in het meer ontdekten zojuist dat twee van de drie gaten zo dichtgevroren zijn dat ze er niet doorheen kunnen breken.
Ik zeg tegen mezelf dat ik al meer dan tien keer dieper dan 100 meter heb gedoken, en dat het toch niet zo eng kan zijn om onder een meter dik ijs te liggen met maar één uitgangsgat.
Ik ben hier op aandringen van mijn Zwitserse vrienden Claude Schaffter, Stéphane Peterhans en Blaise Jeanneret, allemaal diep-technische rEvo-rebreatherduikers. Ik ontmoette ze vorig jaar tijdens een expeditie om een ​​vermiste onderzeeër uit de Tweede Wereldoorlog in Soedan te vinden.
Voor hen is het normaal om één of twee keer per week in het Meer van Genève te duiken voor duiken van 2 tot 3 uur naar 100 meter.
Het zicht kan daar enorm variëren, van centimeters tot 10 meter, en de winterwatertemperatuur van 6°C schrikt deze goed uitgeruste duikers niet af.
Ik moet nog duiken in het Meer van Genève, maar mijn vrienden noemen prachtige rotsformaties, verschillende wrakken en veel vis, met als hoogtepunt de paaiende Noordse zalmforel (Salvelinus Alpinus), die in november en december op 60-80 meter diepte wordt gevonden.
Claude en Stéphane maken al meer dan 25 jaar deel uit van Les Foulques Dive Club in Lutry, een stad in de buurt van Lausanne, terwijl vele andere leden er al minstens tien jaar lid van zijn.
Deze hechte groep duikt op donderdagavond naar het Meer van Genève, gevolgd door een maaltijd, en duikt vaak ook op zondag samen, wanneer ze met de boot op pad gaan en er kaasfondue aan boord staat als ze uit het water stappen.
Ze duiken ook op andere Zwitserse en Franse meren, waaronder het merengebied waarvoor ik kwam duiken.

LAC LIOSON, op een uur rijden van Lausanne, is een klein meer in een vallei in het Alpengebergte.
Clubleden duiken er al meer dan twintig jaar elke winter, en de laatste jaren zijn ze in januari begonnen met het uithakken van ijsgaten voor de verschillende groepen duikers die er in het weekend komen.
We verlieten Lausanne 's avonds in de regen, maar tijdens de rit naar boven veranderde dit al snel in hevige sneeuw. Iedereen heeft voertuigen met vierwielaandrijving, dus je moet erop vertrouwen dat ze de weersomstandigheden aankunnen.
Claude legde uit dat het traditioneel was om aan de voet van de berg te dineren in het restaurant van de familie die eigenaar is van het enige chalet aan het meer. U heeft twee mogelijkheden: uw rundvlees, hert en/of paard bereiden op uw persoonlijke hete steen, of uw vlees bereiden in hete olie (vleesfondue).
Terwijl ik genoot van de nieuwigheid van het koken op hete steen in het vrolijke restaurant vol met lokale bewoners, kon ik het niet helpen dat ik buiten de emmers sneeuw zag vallen.
Tegen 10.30 uur was het tijd om nog eens tien minuten door een sneeuwval van maximaal 10 cm te rijden naar de plek waar we de voertuigen zouden achterlaten, onze uitrusting zouden uitladen en een krachtig sneeuwploegvoertuig de berg op zouden nemen.
De Zwitsers zijn enorm efficiënt in het uitvoeren van zware klussen in de sneeuw, en het deerde hen geen moment om een ​​paar dozijn cilinders en ieders duikuitrusting in de container voorin de sneeuwkat te laden en 10 mensen achterin te vervoeren.
Het duurde 25 minuten op een steile helling om het chalet te bereiken in bijna sneeuwstormomstandigheden. Ik heb een reeks extreme weersomstandigheden meegemaakt toen ik naar duikplekken ging, waaronder een orkaan die ons duiken in Cuba onderbrak, maar deze reis werd beoordeeld als de meest memorabele – en de leukste.

NU IS HET OCHTENDDe zware sneeuwval is lichter geworden en Claude laat me zitten om de logistiek van ijsduiken en de problemen die kunnen optreden met uitrusting bij lage temperaturen door te nemen.
Als je onder ijs duikt, gebruik je een dubbele set of een enkele cilinder met twee onafhankelijk afsluitbare kleppen, waar er twee passen regelgevers. Elke eerste fase heeft een tweede fase en BC of droogpak inflatie voor onafhankelijke controle over het drijfvermogen.
Dit maakt redundantie mogelijk, zelfs als het om koudwater gaat regelgevers kan bevriezen en vrij stromen, vooral als er een duidelijk temperatuurverschil is tussen de lucht- en watertemperatuur.
Om de kans op freeflow te verkleinen, begin je pas met ademhalen als je onder water bent.
Veel ijsduikers geven er de voorkeur aan om een ​​beetje negatief te duiken vanwege de omgeving boven hun hoofd, en bovendien heb je op grote hoogte extra gewicht nodig; Ik nam 3 kg meer lood dan normaal.
Ik vond de temperatuur, die schommelt van nul aan de oppervlakte tot 2°C op 15 meter hoogte, niet echt een probleem, maar ik ben gewend aan het duiken naar diepe wrakken in de Oostzee, dus was voorbereid met een verwarmd vest, dik thermiek en droogpak.
Het is echter belangrijk om je bewust te zijn van de fysiologische effecten van koud water, omdat je denkprocessen en reactievermogen vertragen.
Duiken in een extreme omgeving vraagt ​​om kalmte, omdat paniek je veel sneller in de problemen kan brengen dan duiken in zachtere omstandigheden.
Een groot gevaar bij ijsduiken is verdwalen of vast komen te zitten onder het ijs, dus er moeten voorzorgsmaatregelen worden genomen. Toen Claude en de duikgroep in januari de drie duikgaten met een kettingzaag maakten, legden ze ook een onderwaterlijn van 50 meter tussen elk van hen.
Mijn Zweedse tec-vrienden staan ​​erop een ketting te dragen vanaf het hoofdgat, maar in Zwitserland is er alleen de richtlijn tussen de gaten.
Er is altijd dekking bij het hoofdgat om te helpen met uitrusting, in en uit het water komen en sneeuwbrij uit het gat scheppen, aangezien het tijdens mijn bezoek vaak sneeuwde.

CLAUDE EN IK Pak je spullen op de begane grond van het chalet en loop 100 meter een kleine heuvel af naar het hoofdgat in het midden van het meer. Het is Claude's tweede duik van de dag, zijn eerste was het openen van de tweede en derde hole, die in het weekend meestal toegankelijk worden gehouden door lokale duikclubs. Claude was uiteindelijk door het tweede gat gebroken, maar het derde bleef bevroren.
We zijn van plan om naar de kant van het meer te gaan die het dichtst bij het chalet ligt. Ik krijg de opdracht de zeer slibrijke bodem niet aan te raken. Ik trek mijn camerasysteem uit de sneeuw, houd het koud zodat er geen temperatuurverschil ontstaat dat condensatie op de lens of poort veroorzaakt, en glijd met een klein beetje angst in het ijskoude water.
Mijn eerste indruk is hoe helder het water is. Het zicht is 30 meter, maar de metersdikke sneeuwlaag bovenop het ijs maakt het donker. We doen de fakkels aan zodra we beginnen af ​​te dalen, en hoewel de letterlijk vriestemperatuur een beetje schokkend is, verschuift mijn focus snel naar wat ik moet fotograferen en hoe ik deze grimmige omgeving het beste kan vastleggen.
Er is niet veel leven in het meer, afgezien van forellen van 15 cm die op de bodem rondhangen en niet veel bewegen – behalve als je ze probeert te fotograferen.
Lac Lioson wordt gepromoot als visplek in de zomermaanden, en aan de muren van het chalet hangen foto's van mensen die vissen van 40-60 cm vasthouden, dus ik neem aan dat ze in de zomer het meer bevoorraden of dat de grote vissen naar het diepste deel gaan in de winter, waar het het warmst zou zijn.
We zien niet veel koele rotsformaties, en ik kan geen brede, pittoreske ijsvlaktes zien omdat het zo donker is. Het meest vermakelijke deel van ijsduiken zijn de dwaze capriolen van de duikers.
Een populaire YouTube De video van Finse duikers werd ondersteboven gefilmd, waarbij duikers aan het vissen waren en een kruiwagen vulden terwijl ze ondersteboven op het ijs zaten of liepen.
Ik weet niet zeker of mensen nu meer ondersteboven lopen vanwege die video, of dat ze het gewoon leuk vinden om hun bubbels naar beneden te zien gaan, maar sommige van mijn favoriete foto's van de reis zijn van omgekeerde mensen.
Het is niet zo eenvoudig als je zou verwachten om ondersteboven op ijs te lopen en ik vind het behoorlijk desoriënterend, dus blijf meestal met je hoofd omhoog.

NOG EEN HOOGTEPUNT is de manier waarop bellen onder het ijs bewegen. Ze groeperen zich in stukjes en draaien langzaam in de ene of de andere richting, wat behoorlijk hypnotiserend kan zijn. Ik stop af en toe op één plek om ze te bekijken, maar hoe langer je pauzeert, hoe meer je de kou voelt, dus ik heb de neiging om te blijven slingeren terwijl we van het ene gat naar het andere gaan.
Ik doe drie duiken gedurende twee dagen, waarbij mijn duiktijden 30-40 minuten per duik bedragen. Ik had verwacht dat de hoogte meer zou zijn kwestie, maar Claude past zijn duik niet eens aan-computer. De technische modellen van Shearwater die we allebei gebruiken, herkennen dat de duiker zich automatisch op hoogte bevindt.
We gaan niet onder de 15 meter en brengen het grootste deel van onze tijd door rond de 5 meter, dus hoogte is niet echt een kwestie.
Ik merk echter wel dat het vacuümalarm op mijn camerabehuizing niet goed functioneert – Nauticam vertelt me ​​later dat oudere elektronica niet op hoogte kan kalibreren, terwijl recentere elektronica automatisch kalibreert.
Je voelt je wat vermoeider omdat je zo hoog bent, maar verder zijn de belangrijkste overwegingen de logistieke kant van het naar boven slepen van alles, het in acht nemen van veilige procedures, het controleren van apparatuur en het treffen van noodvoorzieningen.
Ik heb dus geen dramatische problemen te melden, en afgezien van een paar vrijlopende regels verliep het duiken probleemloos, op typisch Zwitserse wijze.
Het leukste is om te zien hoe normaal het voor de Zwitsers is om te profiteren van de extreme omgevingen waarin ze leven.
Tijdens ons weekend op Lac Lioson komt daar een 40-koppige groep van het Zwitserse Federale Instituut voor Technologie in Lausanne samen voor hun jaarlijkse winterjacuzzi. Ze weigeren de sneeuwkat in te huren om hun spullen de berg op te slepen, maar in plaats daarvan skiën ze bergopwaarts op meerdere tochten van een paar uur, elk met sleeën vol zeildoek, zwembadbeplating, hout, pompen, slangen, generator, tenten, beddengoed en meer.
Velen brengen uiteindelijk enige tijd door in het chalet vanwege de kou en de veelvuldige sneeuwval, maar ze slagen er wel in om de jacuzzi in 38 uur op te bouwen en op te warmen tot 12°C. Wat ze doen lijkt krankzinnig, maar in gesprekken met hen beweren ze dat de duikers nog gekker zijn.
We vinden misschien geen opmerkelijke onderwaterbeestjes of wrakken in Lac Lioson, maar het is best bijzonder om je bij de Zwitsers aan te sluiten in hun buitengewone idee van wat normaal is.
Er zijn niet veel plaatsen ter wereld waar je een duikstek kunt verlaten door tijdens hevige sneeuwval een berg af te sjouwen en precies daar te eindigen waar de auto geparkeerd staat. Hoe geweldig is dat?