TOSCAANSE onderwereld

GROTTA GIUSTI is een 130 miljoen jaar oud grottensysteem (of 'foutsysteem' om nauwkeuriger te zijn, maar laten we het voor het gemak een grot noemen) en werd voor het eerst ontdekt in 1849. Ja, het is een duik in een omgeving boven het hoofd , maar wees geduldig!
Tegenwoordig bevindt het zich niet alleen maar in een gat in de grond, maar onder een aardig spahotel met dezelfde naam, gelegen in de centrale Italiaanse regio Toscane.
Het is ook geen toeval dat het spahotel bovenop het grottenstelsel ligt, aangezien de spafaciliteit grotendeels afhankelijk is van de ‘genezende krachten’ van het warme water dat zich daarin bevindt.
Ik voelde een beetje misplaatst opduiken bij de receptie van het Grotta Giusti hotel met mijn modieus versleten duikuitrusting en nogal smerige buitenkleding. Eenmaal ingecheckt kreeg ik een spa-badjas en slippers van het hotelmerk en mijn tassen werden snel voor mij uit gebracht naar een kamer met uitzicht op de hoteltuinen. Want ik was hier natuurlijk niet alleen voor het duiken.
Eenmaal gesetteld, kon ik uitkijken naar de ontmoeting met spa-duikgidsen Luciano Tanini en Paolo Lenaz, die me de komende dagen zouden laten zien wat wat was.
Luciano en Paolo werken niet rechtstreeks voor het hotel, maar ze zijn supergepassioneerd door het duiken eronder. Ze runnen Grotta Giusti Diving, dat zich richt op bezoekende duikers, maar dat hen de afgelopen twintig jaar ook in staat heeft gesteld het systeem volledig te verkennen.
Deze onderlinge relatie geeft hen een ongekende toegang tot de grotten, waardoor ze daarbinnen nieuwe routes kunnen openen. Ze hebben ook de unieke PADI Spa Diver instructeur certificeringen, gebaseerd op een cursus die ze met goedkeuring van PADI hebben ontwikkeld.

HET HOTEL ZELF Ik zou het omschrijven als een uitje voor een rustig, ontspannend of romantisch weekend. Het is niet het soort plek waar ik zou aanraden om kinderen mee te nemen (althans in het belang van andere gasten).
Service en eten zijn onberispelijk en de lijst met spafaciliteiten lijkt eindeloos. De kamer was enorm, met grote ramen die uitkijken op een goed verzorgde tuin. Over het algemeen weerspiegelen de normen de prijsstelling.
De avond na aankomst, na een paar spabehandelingen en een lounge bij het thermale zwembad van het hotel, ontmoette ik de gidsen opnieuw, dit keer om te worden geïnformeerd over de eerste van twee grotta-activiteiten die ik ging uitproberen – de Grotta Giusti “Spa Flotation Experience ” (waar de niet-duikende partner mee mag doen). De gidsen beschreven deze ervaring voor mij als een “duik voor de geest”. Ik trok een zwemshort, duiklaarzen en een zwemvest aan en werd naar de grot onder het hotel geleid.
Een korte loopbrug leidt naar de ingang van de grot, waar een slap plastic gordijn de toegang markeert – een barrière tussen de buitenwereld en de onderwereld.
Het eerste wat mij opviel toen ik eenmaal binnen was, was de intense luchtvochtigheid, die rond de 98% ligt, met een luchttemperatuur van 34°C. Overdag is de grot verboden terrein voor duikers en wordt deze alleen gebruikt door het spahotel waar de gasten kunnen ontspannen, omringd door de ontgiftende eigenschappen die deze ondergrondse omgeving zou produceren.
Hierdoor is het gebied goed onderhouden, met een leuning, betonnen vloeren en zorgvuldig geplaatste sfeerverlichting, die de fascinerende natuurlijke formaties van de grot versterken.
Deze zijn, zo heb ik geleerd, heel anders dan die gevonden in een ‘normale’ grot, waar in dit geval wat ik zou hebben aangenomen als stalactieten en stalagmieten in feite concreties zijn – ‘harde, compacte materiemassa’s gevormd door de neerslag van mineraal cement. in de ruimtes tussen deeltjes”.
Deze concreties nemen vele vormen aan, van superhoge uitstekende kegelvormen tot bloemkoolachtige patronen en zelfs enkele die op menselijke oren lijken. Luciano gelooft dat deze kenmerken alleen voorkomen in Toscane en een ander gebied in Brazilië.
Zodra het pad stopt, leidt een ladder naar de rand van het glasheldere water en een gebied genaamd Lago del Limbo (of Limbo-meer).
De flotatie-ervaring is in feite een kans om vanaf het water van de omgeving te genieten (dat ook bij een zwoele 34°C wordt geregistreerd), terwijl je je met handen en voeten voortbeweegt, terwijl je gedeeltelijk onder water klautert van rots naar rots en van muur naar muur.
Ik wilde graag zien waar de ingang van het begin van de duik zich bevond, dus zweefden we ernaartoe en een van de jongens scheen met een fakkel naar beneden in wat voor mij leek op een redelijk smal gat in de bodem van het meer. Ik moet toegeven dat ik me misschien heb afgevraagd waarvoor ik mezelf op dat moment had toegelaten om te duiken.

EVENALS EEN LEUKE NIET-DUIKACTIVITEITIk dacht dat de flotatie-ervaring een geweldige voorloper was voor het daadwerkelijke duiken dat ik ging doen.
De volgende avond om 6 uur verzamelden we ons met mijn partner Ana, een stel enthousiaste Italiaanse duikers en een handvol gidsen in een kamer voor onze duikbriefing.
Ik was blij dat ik toevallig naast een Engelssprekende Italiaan zat, die de Powerpoint-presentatie van de gids rustig voor mij kon vertalen.
De briefing was duidelijk grondig, wat prijzenswaardig is, maar een Engelse versie zou voor mij op dit punt nuttiger zijn geweest.
Er zouden twaalf duikers (inclusief Ana en ik) het systeem binnenkomen, en voor elke vier duikers zouden er twee gidsen aanwezig zijn – één aan de achterkant en één aan de voorkant van elk gezelschap.
De duik zou ongeveer een uur duren en zou 150 meter doorgang doordringen. De nadruk werd gelegd op het gasbeheer: we zouden slechts één enkele cilinder gebruiken, en slechts een vijfde van onze lucht zou op de terugweg worden gebruikt, waarbij het saldo zou worden bewaard voor de terugreis en er een behoorlijke hoeveelheid zou overblijven als buffer.
Het duikcentrum geeft er ook de voorkeur aan dat duikers hun uitrusting gebruiken in plaats van hun eigen uitrusting, omdat ze elke duiker voorzien van een cilinder compleet met twee eerste trappen en drie regelgevers, die ze hebben opgezet en klaar voor gebruik.
Zonder hier als een prinses te willen klinken: ik hou echt niet van duiken met huuruitrusting, omdat ik mijn eigen uitrusting door en door ken.
Luciano vertelde me echter dat de rots in de grot de neiging heeft om BC's te verwoesten, dus ik zou veel beter af zijn als ik die van hen zou gebruiken (ze hadden natuurlijk gelijk).

EEN VAN DE BELANGRIJKSTE DINGEN Wat deze duikervaring onderscheidt van alle andere waarbij ik betrokken ben geweest, is dat deze zonder vinnen wordt uitgevoerd.
Zonder vinnen?! Ja, ik weet het, het klinkt belachelijk, maar geloof me, het werkt echt heel goed.
Deze duik staat open voor duikers van alle niveaus van PADI Open Water (of gelijkwaardig), dus er is geen grot- of overheadduikervaring vereist. Het verwijderen van vinnen uit de vergelijking betekent dat controle over het drijfvermogen geen probleem meer is kwestie, en onze BC's zouden leeg blijven als we eenmaal onder water waren.
Dit vermindert op zijn beurt de taakbelasting. Laten we eerlijk zijn, hoeveel gidsen en regelgevers Als je daarbij rekening houdt, moet je nog steeds comfortabel kunnen duiken in een omgeving boven je hoofd.
En dus verzamelden we ons, nadat we alle gebruikelijke disclaimerformulieren hadden ondertekend, in onze vooraf afgesproken groepen en klommen in onze vooraf samengestelde duikeenheden. Onze groep zou als eerste het meer in gaan, terwijl de anderen met tussenpozen van 10 minuten zouden volgen.
Luciano ging ons voor terug de trap af en het ondergrondse meer in, in de richting van dat spookachtige gat dat ik de avond ervoor had gezien.
Voordat iemand het eigenlijke systeem betrad, ging elke groep, samen met gidsen, naar de bodem om te wennen aan het bewegen zonder vinnen, en om te controleren of we ook bedreven waren in wat in wezen rotsklimmen in de omgeving was.
Ik ben een fervent sportklimmer, dus het combineren van dit met duiken in één uitje beloofde heel leuk te worden.

MET IEDEREEN IN ORDE we gingen het eerste deel van de grot binnen, een redelijk smal gedeelte in de bodem van het meer, langs twee enorme kegels, genaamd Paolo en Francesca.
Deze etappe moest met de voeten eerst worden afgelegd, waarbij onze tanks tegen de rots bonkten toen we de duisternis binnengingen.
We hadden ook allemaal een helm gekregen, compleet met een paar fakkels die op hun plaats waren vastgezet. Ik was blij met de helm toen mijn hoofd tijdens mijn eerste afdaling over de rots schraapte. De fakkels zijn er eigenlijk alleen maar om de gidsen te helpen hun duikers in de gaten te houden, en niet om alles om je heen te verlichten. De gidsen doen dat behoorlijk goed met hun eigen fakkels, hoewel ik zou zeggen dat het geen kwaad kan om ook je eigen fakkels mee te nemen.
Vóór de duik had ik Luciano ondervraagd over hoe populair deze duiklocatie door de jaren heen was geweest, en hij vertelde me dat hij schatte dat ongeveer 15,000 duikers de afgelopen decennia van de ervaring hadden genoten.
Dit bracht mij ertoe mij af te vragen wat voor een stempel dit verkeersvolume op de omgeving zou kunnen hebben, vooral als duikers er doorheen wandelen en klimmen in plaats van er doorheen te zwemmen.
Het antwoord op deze vraag was, zoals ik al na een paar minuten duiken ontdekte, geen antwoord – voor zover ik kon zien. Afgezien van de verschillende lijnen die permanent binnen het systeem waren aangelegd, voelde het alsof we de eerste mensen waren die ooit de ruimte binnenkwamen.
Ik voelde me onmiddellijk op mijn gemak in de grot en merkte dat het water noch warm noch koud aanvoelde, alsof we ons helemaal niet in een waterige omgeving bevonden. Zou het kunnen dat ik de perfecte duiktemperatuur heb ontdekt!
Onze eerste bestemming was een kamer genaamd Beatrice. Hier klauterden we een eindje naar boven, waarbij we uiteindelijk het oppervlak braken en onze trimvesten oppompten.
De lucht in deze kamer is perfect om in te ademen, dus dobberden we hier een paar minuten, genietend van de kathedraal van interessante rotsformaties.
Eenmaal weer onder water gingen we dieper langs gangen, soms lopend op een dunne rotsplank, soms klauterend, maar we hoefden nooit te zwemmen.
Na ongeveer tien minuten hiervan kwamen we in een andere kamer terecht, waar we opnieuw van onze omgeving konden genieten en in ademende lucht met elkaar konden communiceren. regelgevers verwijderd.

PAOLO RICHT NAAR een droge doorgang die nog hoger leidde, en ik kon een vast touw onderscheiden dat in de duisternis verdween. Hij legde uit dat het waterpeil op dit moment eigenlijk te laag is om dit gebied binnen te komen.
Luciano liet ons allemaal een paar minuten onze lichten uitdoen om echte duisternis te ervaren – ik heb de zaken hier een beetje verpest met verschillende LED's die nog steeds gloeien van mijn camera-uitrusting (sorry, jongens).
De tijd vloog voorbij en op dit punt bevonden we ons al ver in het ondiepste deel van de grot, maar het zou onze terugreis zijn die ons naar onze maximale diepte van 18 meter zou brengen.
Ik had me afgevraagd hoe meer dan twaalf mensen samen in zo’n kleine ruimte zouden passen, en was erg onder de indruk van hoe goed Luciano en Paolo dit voor elkaar kregen.
Afgezien van het vreemde flikkeren van de fakkel van een andere duiker uit een naburige doorgang, kwamen we tijdens onze reis niemand anders tegen.
Ik had eerder visioenen gehad waarin we ons langs een knelpunt van binnenkomende duikers moesten wringen terwijl we op weg waren naar de uitgang, terwijl mensen overal rondfladderden, maar dit was gewoon niet het geval.
Iets anders dat mij opviel aan deze duik was het gebrek aan dieptewaarneming. Ik had me ook afgevraagd wat zoveel duikers met het glasheldere zicht hadden gedaan, maar op geen enkel moment kwamen we ook maar in de buurt van de echte bodem, die inderdaad behoorlijk slibachtig zou zijn.

TERWIJL WIJ ONZE WEG GAAN richting de ingang brulden bellen door de rotsen van duikers in gangen onder ons. Het geluid was zo groot dat het je vergeven had kunnen worden als je dacht dat het plafond naar beneden stortte (ja!).
Het duurde niet lang voordat we weer bij de hoofdingang waren en opnieuw werden begroet door Paolo en Francesca, die torenhoge betonkegels die we onderweg naar binnen hadden gezien. Luciano had me vóór de duik verteld dat de meeste bezoekende duikers niet willen Verlaten.
Op dat moment was ik (als ik eerlijk ben) een beetje ongerust over de hele ervaring, maar tegen de tijd dat we bijna een uur na binnenkomst aan de oppervlakte kwamen, kon ik het niet meer met hem eens zijn.