TIJGER TIJGER

TIJGERHAAIEN. Mensen zijn er bang voor, controverse omringt hen en onderwaterfotografen en adrenalineverslaafden, zoals ik, zoeken ze op. Hoewel hun leefgebied wereldwijd enorm is en zich uitstrekt over een groot deel van de tropische en gematigde zones van de Stille, Atlantische en Indische Oceaan, zijn er maar weinig plaatsen waar tijgerhaaien gewoonlijk worden gezien.

Als je de beste kans wilt hebben om ze te zien in ondiep, warm water met goed zicht, dan is Tiger Beach de plek om naartoe te gaan.

Tiger Beach, een ondiepe zandbank voor de Bahama's, is uitgegroeid tot een van de topbestemmingen om tijgerhaaien te zien, met waarnemingen vrijwel gegarandeerd, vooral van oktober tot juni.

Verschillende dagboot- en liveaboard-operaties bezoeken het gebied, waardoor duikers oog in oog komen te staan ​​met dit toproofdier.

Liveaboards zijn mijn favoriete methode om het meeste uit een duik reis (en het eten is meestal fantastisch), dus ging ik met Master Liveaboards op pad voor een weekje tijgerhaaiduiken.

Het duurde ongeveer 12 uur om vanuit Freeport, Bahama's naar Tiger Beach te komen. We bleven de hele week in hetzelfde algemene gebied en lieten het schema voor het duiken met haaien wijd open.

Er waren twee soorten duiken: voeren, waarbij een haaienhandelaar vis aan de haaien gaf; en “open zwembad”-sessies, waarbij er niet actief werd gevoerd, maar er aas aan de oppervlakte van de boot hing om haaien aan te trekken.

Het is bekend dat deze tijgers volgzaam zijn, maar je kon nog steeds de verwachting voelen. We waren bereid om naast een emmer met visdarmen in de oceaan te springen en te wachten tot de haaien zouden komen. Ik kon niet wachten.

Toen we halverwege de ochtend aankwamen, werden we geïnformeerd over de haaien en de regels. Tijgerhaaien, genoemd naar hun donkere, schaduwachtige strepen, kunnen tot 5 meter lang worden en meer dan 600 kg wegen. Leuk weetje: hun strepen vervagen met de jaren, dus eigenlijk worden ze grijs als ze oud worden. Waarschijnlijk zouden we alleen vrouwtjes zien, en uit de rapporten van de vorige week bleek dat er meerdere zwanger waren.

De haaien van Tiger Beach worden zo bekend dat velen een naam hebben gekregen. Onze duikploeg sprak liefdevol over Princess en Emma, ​​en hoe we hen en anderen konden identificeren.

Eindelijk was het tijd om het water in te gaan. Terwijl de veiligheidsduiker ons positioneerde, vormden we onze halve cirkel rond de feeder, met het gebied voor haar open voor de haaien.

Het duurde niet lang. Rond de tijd dat ik op mijn plek kwam (we hadden opzettelijk overgewicht om ons op de bodem verankerd te houden), zwom er één regelrecht de open ruimte tussen ons in.

De tijger gleed naar de voerbak als een model op de rode loper die voor ons lag. Camera's flitsten, ze ging regelrecht naar de voerbak en kreeg een vis overhandigd.

HIER ZIEN DE TIJGERS was zo anders dan ik had verwacht. Ik had op andere plaatsen korte glimpen van tijgerhaaien gezien, waaronder een paar enigszins zenuwslopende duiken op Hawaï, waar hun gedrag twijfelachtig was en opmerkelijk anders dan wat ik op Tiger Beach zag.

Deze tijgers waren als puppyhonden – nou ja, puppy’s van 500 kg die zich voortbewogen als vrachtwagens. Hun massieve lichamen bewogen langzaam in een rechte lijn naar de vrouw met de visemmer voor haar. Vergeleken met hen leek ze niet veel meer dan een sliert zwart neopreen.

Haar aas trok niet alleen de haaien aan, maar ook een wolk vissen die zo dicht leek dat ik niet wist hoe ze het tankachtige dier zelfs maar op haar af kon zien komen. Als ze bewoog, bewoog de vis, waardoor er altijd een werveling van leven om haar heen ontstond.

Nadat hij zijn lekkernij had gekregen, passeerde de haai achter ons aan, cirkelde terug naar het begin van de landingsbaan en kwam binnen voor een andere. Toen kwam er nog een haai bij.

De stompe neus van de tijgerhaai, frontaal bekeken, is enorm. Het is dit grote, rechthoekige frame dat recht op je afkomt, maar langzaam en kalm.

Sommige duikers waren ‘gewapend’ met een witte paal die ze voor zich hielden, zodat deze kon helpen een haai weg te leiden als ze vonden dat hij te dichtbij was.

Degenen onder ons met grote camera's zouden hetzelfde kunnen doen. Ons werd verteld dat we te allen tijde oogcontact met de haaien moesten houden.

Het was ronduit geweldig. Deze gigantische dieren leken bijna in de rij te staan ​​voor hun vissnacks, pakten er één en wachtten vervolgens op hun beurt op de volgende.

De duiken in het open zwembad waren tijdsblokken waarin we zo lang in het water konden springen als we wilden, en omvatten enkele van mijn favoriete duiken.

Zonder dat ik rond de feeder hoefde te zitten, had ik meer vrijheid om betere fotografische hoeken en lichtsituaties te vinden.

Terwijl de tijgers af en toe langskwamen, waren de andere haaiensoorten meestal de sterren van deze duiken.

Ik werd betoverd door de zelfvoldane citroenhaaien die achter me leken te sluipen, altijd laag bij het zand.

Er waren ook grijze rifhaaien en zo nu en dan een verpleegsterhaai (waarvan bekend was dat ze de vis uit de aaskratten zuigen die aan de oppervlakte hingen).

TIJDENS EEN DUIK, Ik knielde in het zand en keek in de verte. Aan de rand van mijn zicht zag ik een kleine schaduw tevoorschijn komen die recht op mij af kwam.

Het bleef frontaal naar mij toe bewegen, en de doosachtige vorm van het hoofd impliceerde een gigantische omvang, ook al moest ik de hele massa nog zien.

De camera flitste en ik maakte foto's terwijl de tijger steeds dichterbij kwam. Pas op het moment dat ik op het punt stond uit de weg te gaan, draaide ze net naar rechts van me en gaf me een tikje met haar borstspier. vin.

Mijn hele zicht werd belemmerd door strepen, want het leek dagen voordat haar staart, zo groot als ik was terwijl ik knielde, voorbijkwam.

Binnen schreeuwde ik van vreugde (maar ik bleef stil, behalve vanwege mijn bubbels). Het enige wat ik kon denken was: “Doe het nog een keer, doe het nog een keer, kom deze keer dichterbij!”

Ik heb altijd het gevoel dat het zo is met grote dieren onder water. Zodra je een glimp opvangt, wil je gewoon meer.

Ik smeek ze in gedachten: ‘Zwem alsjeblieft nog een keer langs, laat me nog één keer schieten, nog één keer passeren en dan ga ik terug naar de oppervlakte.’

Het was oktober en de watertemperatuur was ongeveer 25°C. Bij Tiger Beach is het temperatuurbereik 22-30°C, warmer in de zomermaanden. Hoewel het water relatief warm was, was ik blij met mijn 5 mm wetsuit omdat we het grootste deel van de tijd op één plek zaten en geen lichaamswarmte creëerden door rond te zwemmen, en het werd een beetje fris.

WIJ HEBBEN OOK EEN DRESSCODE. Er waren geen felle kleuren toegestaan. Haaien zijn nieuwsgierig, vooral naar kleuren zoals geel of golvend haar, dus we werden vóór de reis geïnformeerd dat we ons volledig in het zwart moesten kleden en ons zoveel mogelijk moesten bedekken, inclusief het dragen van capuchons.

Ik draag volledige voet vinnen, en zelfs het kleine stukje huid tussen mijn vinnen en wetsuit moest bedekt worden met zwarte sokken (ik had de Lycra-variant, maar een paar anderen droegen normale sokken).

Ik kan niet schrijven over Tiger Beach en het fotograferen van haaien zonder op zijn minst de controverse te noemen over het voeren of lokken van haaien (of welk dier dan ook).

Het valt niet te ontkennen dat deze praktijk onnatuurlijk is en op de een of andere manier het natuurlijke gedrag van haaien verandert.

Ik heb over de hele wereld verschillende haaienduiken meegemaakt waarbij aas of voer betrokken was, en bij elke duik kwamen de haaien opdagen voordat het aas of de duikers zelfs maar in het water kwamen. Alleen al het geluid van de naderende boten waarschuwt hen voor wat er gaat gebeuren.

Is het goed of fout? We moeten allemaal onze eigen beslissingen nemen. Om mezelf te rechtvaardigen, zal ik beweren dat ik foto's maak en verhalen deel in de hoop interesse en natuurbehoud voor haaien en de oceaan te wekken. Door aan te tonen dat haaien geen menseneters zijn, kunnen negatieve percepties worden veranderd. Nooit heb ik me bedreigd gevoeld door deze haaien – sterker nog, de hele sfeer van al onze tijd onder water voelde veel vrediger dan tijdens de meeste duiken.

Het kon deze prachtige dieren niets schelen dat wij in het zand foto's zaten te maken (ze gaven wel om de duiker met de visemmer, maar ze wilden haar niet aanvallen of opeten, alleen de vis).

Maar ik zie ook de hypocrisie in mijn eigen beslissingen. Ik wil niet meedoen aan iets dat schadelijk is voor de oceaan, en hoewel het misschien niet schadelijk is, is het niet iets dat van nature in het wild zou gebeuren.