Dingen vallen uit elkaar
Ik kan het niet helemaal begrijpen. Hoe is dat gebeurt? Elk onderdeel van mijn duikuitrusting was in orde toen ik het opbergde.
Misschien is het lockdown. Misschien gebeurt dit altijd na een periode van “duikwinterslaap”.
Ik vind het moeilijk om te accepteren dat items uit mijn kit tijdens de opslag kunnen verlopen. Hoe langer ik een apparaat bezit, des te groter is mijn vertrouwen dat het vrijwel onverwoestbaar is.
Ik heb hetzelfde gehad maskeren al meer dan 15 jaar; waarom is het niet gewoon hetzelfde als het ooit was? Dit is niet mijn schoonheid maskeren. Het ziet er gehavend en verkleurd uit, met een scheur in de verzegeling.
Toen ik mijn trouwe oude nam computer naar de duikwinkel om een batterijwissel te vragen, schudde de man achter de balie zijn hoofd.
Hij zei dat ze die batterijen niet meer maken, waardoor ik me heel verdrietig voelde, alsof een deel van mijn leven achterhaald was verklaard.
Dus heb ik mijn veel nieuwere Suunto D5-duik uitgegraven-computer en ontdekte dat de riem volledig was afgescheurd – aan beide kanten. Het zou er nu meer thuis uitzien, vastgemaakt aan het uniform van een verpleegster.
Voor mij is een belangrijk onderdeel van een duik-computerDe functie ervan is het helpen voorkomen van lekkage via mijn polsseal. Dit is helemaal niet goed.
Ik groef een duikzak op die ik op de bodem van mijn krat had laten liggen en ontdekte dat de batterijen in mijn back-uplamp bedekt zijn met roestig slib. Het is dus geen grote verrassing dat het niet zou worden ingeschakeld.
Er verschijnt ook een enorm gat tussen de vinger en de duim van een van mijn duikhandschoenen. En ze lijken niet meer bij mij te passen – zijn mijn handen op mysterieuze wijze gegroeid?
Ik begin dit persoonlijk op te vatten. Ik voel me een huisdiereigenaar, schuldig aan verwaarlozing. Ik ben slecht en ik ben lui. Misschien ben ik het die in een staat van verval verkeert.
DUIKER september 2021
NATUURLIJK TERUG IN DE DAG, als ik pas gekwalificeerd was, maakte ik me zorgen dat mijn duikuitrusting tijdens een duik in de steek zou laten. De duikkit van vandaag is eigenlijk ongelooflijk robuust en betrouwbaar. In werkelijkheid is de kans groter dat mijn duikuitrusting kapot gaat dan andersom: ik controleer hem niet, maak hem niet schoon of slaag er niet in hem op de juiste manier in elkaar te zetten.
Of vervang de batterijen. Mogelijk in mijn geval alle vier.
Een beetje laks zijn in het verzorgen van je uitrusting is eigenlijk een beetje een luxe. Als je met een rebreather duikt, ga je een geheel nieuwe relatie met je uitrusting aan, omdat nu elk onderdeel ervan deel uitmaakt van een systeem: je levensondersteunende systeem.
Dit systeem heeft talloze fascinerende faalpunten, waarvan sommige in het geheim lijken te gebeuren.
Met duiken hoef je je alleen maar zorgen te maken dat je iets hebt om te ademen. Maak dus niet je cilinder leeg en verlies je maatje; al het andere is beheersbaar.
Met een rebreather moet je er voortdurend op letten dat wat je inademt je niet zal doden.
Dit is een heel ander niveau van intimiteit. Je kunt net zo goed nu een plekje aan de eettafel reserveren voor die rebreather, want zo constant zal je aandacht moeten zijn.
Dit is nu jouw wilde, wilde leven.
Het is gemakkelijk om afgeleid te worden, maar niets blijft stil. Soms moet ik mezelf eraan herinneren dat dingen uit elkaar vallen. Het is wetenschappelijk.
