De walvis en de natuurmens

PATRICK’S COMBINATIE Dankzij zijn diepgaande wetenschappelijke kennis en een luchtige benadering was er veel vraag naar zijn werk, en door de jaren heen heeft hij programma's over allerlei soorten dieren gepresenteerd voor de BBC en, meer recentelijk, ook voor Sky. Maar afgezien van specials over boogschuttervissen en octopussen leken deze vooral over dieren te gaan die boven de waterlijn leefden.

“Toen vroeg een van mijn producers mij: ‘Als jij een show zou kunnen bedenken, wat zou dat dan zijn?’ En ik zei dat ik heel graag een show zou willen maken waarin ik met orka’s zwom. Hij zei: ‘Oké, zwemmen met grote beesten’.

“Eigenlijk waren de commissarissen er niet echt mee bezig; ze vonden dat het te onder water lag, dus hebben we het verbreed, maar het is ons gelukt om de onderwaterreeksen te behouden: kooiduiken met grote witte haaien, vrijduiken met walvissen en zwemmen naast een walvishaai.”

Het resultaat is Big Beasts: Last of the Giants, dat medio juni op Sky wordt uitgezonden.

Het is het soort wildlife-serie dat nooit een Blue Planet-budget of -ambities zou hebben, of jaren zou moeten wachten tot de sterren van de show zouden verschijnen.

Maar het betekende uiteindelijk duiken, en Patrick greep de kans met beide handen aan. “Als je het duiken eenmaal onder de knie hebt, zit je er echt in. Meer had ik niet nodig opleiding aanvankelijk; het enige dat ik nodig had, was leren een volgelaatsmasker te gebruiken, wat eigenlijk alleen maar betekent dat je eraan moet denken de CO2 weg te spoelen. ”

De bemanning arriveerde in Simonstown in Zuid-Afrika voor wat kooiduiken, en Patrick stapte letterlijk op het verkeerde been. “Ik zat hierin droogpak klaar om te gaan, en ik zette een voet erin en stopte. Ik zei: jongens, ik denk dat er iets mis is, het voelt erg koud en ze zeggen: stop met wegkwijnen. Ik zei: kijk, mijn voet zit vol water.

“Gelukkig kwam ik er niet helemaal in. Ik tilde hem eruit en er zat een enorm gat in de zool. Het was een ex-showpak geweest en aan een standaard vastgelijmd, en degene die het uittrok, vergat het opnieuw te verzegelen. Dus het werd opgestuurd om te worden gerepareerd en ik gebruikte een standaard 7mil.

“Het was best spannend, omdat ik een idee kreeg van hoe koud het water was en daarom moeten de haaien zo groot zijn. ik heb

gewend aan het Guardian-volgelaatsmasker en we hebben geweldige beelden gekregen van een grote witte direct naast de kooi. Mijn reacties zijn van onschatbare waarde – veel gezeur en verblinding die ze eruit moesten bliezen.”

De volgende taak was het snorkelen met walvishaaien en mantaroggen in Ningaloo, voor de westkust van Australië.

“We hadden niet verwacht dat we de grootste van de soort zouden vinden – de walvishaai die we vonden was ongeveer 8-9 meter lang, maar toen ik aan de camera uitlegde dat ze twee keer zo groot kunnen worden

Ik denk dat dat een extra gevoel van ontzag geeft als je naar deze wezens kijkt.”

Wat hij wel besefte, was dat hij de verkeerde soort vinnen droeg. "Het productieteam zei: ja, het is prima, we weten dat dit goede vinnen zijn." De walvishaaien hebben hun steentje bijgedragen door aan de oppervlakte te blijven en zich in rechte lijnen te bewegen, “maar als je een tv-presentatie geeft, moet je er sierlijk en gestroomlijnd uitzien.

“Je kunt behoorlijk paniekerig zijn in je bewegingen, terwijl je probeert in positie te komen voor de camera terwijl je armen bewegen, en elke beweging ziet er een beetje raar uit. Ik wilde dat mijn aanwezigheid die van de dieren zou weerspiegelen.

“De crew leek heel blij en verrast dat ik zo lang doorging, maar achteraf zei ik: hé jongens, voordat we beginnen

filmen met de potvissen Ik ga niet naar binnen tenzij ik vrijduikvinnen heb en opleiding van een of andere soort.”

Het totaal hiervan opleiding in december bracht hij vier uur door in een zwembad in Berkshire, waar hij zijn adem inhield. Toch een topper instructeur Emma Farrell van Go Freediving lijkt in de beperkte tijd wonderen te hebben verricht.

“Het was best gaaf om in ongeveer een halfuur van mijn halve minuut naar 2 minuten en 45 seconden te gaan”, zegt Patrick. “Emma gaf me tips over ademhalen en vinnen. Wat vooral handig was, was om mijn voeten recht omhoog te zetten als ik dook, een grote uithaal met mijn handen te maken en me door het momentum vrij snel 5-10 meter naar beneden te laten duwen.

“Ze heeft me ook de Frenzel-techniek geleerd – we zijn er zo aan gewend om alleen de lucht in onze borst te gebruiken, in plaats van de kleine hoeveelheid in de keel, om te egaliseren. Het is behoorlijk lastig, vooral later als ik herhaaldelijk duiken deed, heel snel op en neer.

“Dat was waarschijnlijk het enige probleem, maar ik nam de tijd en probeerde me te concentreren op wat er met mijn lichaam aan de hand was. En als je de gelijkmaker niet kunt maken, kom je gewoon terug, reset je en probeer je het nog een keer.

PATRICK LIJKT om als freediver minstens één natuurlijk voordeel te hebben: “Ik zweef niet! Ik heb zeer dichte botten,

Dat veronderstel ik, en ik heb gemerkt dat de meeste van mijn zwarte vrienden ook niet zweven.

‘Emma zei het ook: zelfs als ik mijn adem inhoud, zink ik heel langzaam, maar zodra ik lucht uitblaas, zak ik recht naar beneden. Ik merk dat ik veel met mijn gewichten moet rommelen – ik denk dat ik het nog niet helemaal goed heb.”

“Freediven, zoals Emma het uitlegde, betekent dat je volledig ontspannen bent en rustig aan de oppervlakte zweeft, wachtend om je best te doen. Volledige verzadiging, geen stress. Vervolgens ga je recht naar beneden totdat je comfortabel bent op de diepte die je wilt bereiken.

“Maar als je naast een dier van 35,000 kg zwemt dat eruitziet alsof het niet beweegt, maar wel met hoge snelheid beweegt, wordt het wel iets lastiger.”

Een week na zijn spoedcursus was Patrick's eerste freediving-ervaring in open water met potvissen voor de kust van Dominica.

Een plaatselijke fixer, bijgenaamd de Whale Whisperer, lokaliseerde de oproepen van de walvissen via de hydrofoon van zijn boot en er werd contact opgenomen op vier van de zes daarvoor gereserveerde dagen.

“De eerste keer dat ik het water in ging, kon ik nog net de bolvormige kop van de walvis zien. Ik kan niet liegen, ik had een lichte angst om in de open oceaan te zijn, buiten het zicht van de kust, en dat gevoel ergens tussen opwinding en paniek, waar ik sindsdien van heb leren genieten.

“Ik moest langs de potvis zwemmen en als ze schuin dook, moest ik een stukje naar beneden en dan ook nog eens schuin, opzij kijkend.

“Dat is niet ideaal, want je wilt eigenlijk gewoon zo ver en zo lang mogelijk naar beneden gaan.

“Maar ik dacht: dit is de kans van je leven, neem alles in je op. Je kunt een idee krijgen van wat je lichaam kan, maar je moet ook het dier lezen. Ga met de stroom mee en als je diep kunt gaan, ga dan diep. Ik denk dat we drie of vier keer op een diepte van 15 tot 20 meter zijn gekomen.”

Het freediving-camerateam bleef dichter bij het oppervlak om een ​​idee te krijgen van de respectievelijke diepten van de walvis en de duiker.

“Als ik begrijp dat dit een zoogdier is dat tot 1000 meter kan duiken en zijn adem maximaal een uur kan inhouden, terwijl ik op een maximale diepte van 30 meter amper 20 seconden onder water kan blijven, wordt in perspectief geplaatst hoe ongelooflijk deze dieren zijn. Als we duikuitrusting hadden gebruikt, hadden we niet de opnames kunnen maken die we hebben gemaakt, omdat ze denken dat de bellen de potvissen verstoren.”

“Toen we klaar waren met filmen sprong de rest van de crew erin. Ze kwamen terug en zeiden: nou, dat was vermoeiend, en ik zei dat ik dat al dagenlang een paar uur achter elkaar deed en ja, het is heel erg vermoeiend. vermoeiend!

“Maar nadat ik voor de laatste keer naar boven was gekomen, moest ik mezelf gewoon weghouden van alle anderen. Het kostte me eigenlijk een paar dagen om over de ervaring heen te komen. Daarvoor had ik alleen maar geprobeerd de show te maken, bang dat we de foto's niet zouden krijgen, met de vraag of we genoeg variatie hadden, zag ik er goed uit?

“Toen zat ik thuis en bleef die clip maar afspelen en dacht: wauw, dat is het soort dingen waar ik naar zou kijken, net als de mensen die ik op Instagram had gevolgd.

“Je kunt aan mijn opwinding zien dat al mijn ervaringen tot dat moment hebben geleid, met de potvissen als hoogtepunt van mijn ontmoetingen met dieren, en ik ben er erg enthousiast over dat dit naar buiten komt.”

ALS GROTE BEESTEN heeft laten zien dat Patrick Aryee het kan door de onderwaterwereld te filmen, hij is ook van mening dat dit de fase in zijn carrière markeert waarin hij kan beslissen over de projecten die hij wil doen, of het nu voor Sky, de BBC of iemand anders is die interesse toont in zijn carrière. ideeën.

“Big Beasts was een proeftuin om te laten zien dat ik mezelf kon beheersen tijdens het duiken, maar toch even prikkelbaar kon zijn in het overbrengen van de ervaring naar het publiek. Duiken is de sleutel die de deur opent, en het maakt mij niet uit welke deur hij opent, zolang ik maar iets anders en spannends te zien krijg.”

Een driedelige serie over zeedieren zou nu in de aanbieding kunnen zijn. “Nu ik heb aangetoond dat ik over deze vaardigheid beschik, waarvan ik denk dat sommigen eraan twijfelden, ben ik van plan een show te maken die zich verder richt op het wonder en de schoonheid van de onderwaterwereld. Als het doorgaat, zullen er walvissen bij betrokken zijn – ik zou heel graag met bultruggen het water in willen – dolfijnen en waarschijnlijk haaien.”

“Ik hoop echt dat als mensen naar Big Beasts kijken, het wonderen zal doen bij het duiken.”