De schildpad die de wereld in stand houdt

Ze zeggen dat er maar drie zijn dingen in de wereld waar we nooit genoeg van krijgen om over na te denken – vlammen, stromend water en iemand anders die aan het werk is. Toen ik voor het eerst een groene schildpad in het water zag ‘vliegen’, niet ver van Marsa Alam in Egypte, besefte ik dat deze lijst moest worden uitgebreid.
De gratie, innerlijke kracht en harmonie van de bewegingen van dit dier zijn fascinerend voor een toeschouwer. Het is als de vlucht van een vogel, maar dan in slow motion.
De onderwaterwereld is er echter een van stilte, en we hebben niet zozeer fysieke als wel muzikale termen nodig om dergelijke bewegingen te beschrijven.
Er verschijnt een vaag silhouet. Hij groeit snel, komt los van de blauwe achtergrond en verandert in een grote schildpad. De voorflipper/vleugels bewegen op en neer en laten ons Largo zien, wat langzaam en breed is.
Maar hier krijgt de schildpad een groep duikers in het oog en verliest zijn ritme. Zijn hoofd draait naar de probleemplek, eerst het ene oog, dan het andere. De flippers trillen alarmerend, het bewegingsbereik neemt af, het tempo versnelt en we worden moderato.
Een van de duikers beweegt achteloos, en een explosie in tempo is het antwoord – ondanks zijn indrukwekkende omvang maakt het gepantserde wezen een steile bocht en beweegt zich snel ver weg, met behulp van snelle, krachtige slagen – allegro verandert in presto.
Maar het lang volhouden van zo’n snelheid past niet bij het temperament van de schildpad. Na een tiental slagen begint het te vertragen, waarna de blauwe ruimte het silhouet weer absorbeert en we terug zijn bij de bekende largo.

IN DE OUDHEID DE AARDE Men dacht dat hij op de rug van een gigantische schildpad in de ‘wereldoceaan’ rustte. Stammen die in wat nu India is, geloofden dat een schildpad een van de belangrijkste figuren in het universum was. Volgens de legende ondersteunen zeven olifanten de aarde op hun schouders en staan ​​ze op de rug van een schildpad. De schildpad wordt vastgehouden door een slang.
Inheemse Amerikanen geloofden dat de ‘kosmische boom’ uit de rug van een schildpad groeide en het hele universum symboliseerde. In Japanse legendes ondersteunt een schildpad de ‘wereldberg’ die uit de oeroceaan oprijst om ruimte en tijd te organiseren. En terug in India was de reuzenschildpad een van de incarnaties van de god en bewaker van de wereld Vishnu.
Het onderste deel van zijn schaal (het plastron) werd geïdentificeerd met het aardoppervlak, terwijl het bovenste deel (het schild) het hemelgewelf symboliseerde.
In de folklore van veel landen worden begrippen als Moeder Aarde, water, het begin van de schepping, vruchtbaarheid, tijd en onsterfelijkheid geassocieerd met de schildpad.
Schildpadden leven al heel lang op onze planeet. Paleontologen geloven dat ze verschenen tijdens het Trias van het Mesozoïcum, zo'n 220 miljoen jaar geleden (vergelijk dat met onze eigen geschiedenis van 2 tot 5 miljoen jaar).
De grootte van de huidige groene schildpadden mag dan indrukwekkend zijn (maximale lengte van het schild meer dan 2 meter, gewicht 500 kg), maar dit is niets vergeleken met zijn fossiele voorouder, archelon.
Deze schildpad, afkomstig uit de zeeën van het Krijt, werd ruim 4.5 meter lang en woog meer dan 2 ton.

NU WORDEN SCHILDPADDEN GEVONDEN bijna overal in de tropische en subtropische wateren van de Atlantische, Indische en Stille Oceaan, maar slechts zes soorten van deze reptielen hebben het overleefd.
De meeste van hen zijn roofdieren die zich voeden met verschillende ongewervelde dieren en vissen. En slechts één type volgt een vegetarisch dieet: de groene schildpadden die het vaakst door duikers worden gezien.
We kunnen ze zien als ze op gras in ondiepe kustwateren grazen, over een ver rif vliegen of in een zeegrot slapen. We krijgen misschien een illusie van welzijn door deze waarnemingen, maar de groene schildpad heeft zeker betere tijden gekend dan deze.
Toen de schepen van Christoffel Columbus in de 15e eeuw West-Indië naderden, waren zeelieden verbaasd over het aantal ‘levende stenen’ op het zeeoppervlak. Dit waren groene schildpadden. De eilandengroep waar dit fenomeen werd waargenomen, werd zelfs Las Tortugas genoemd.
In feite waren er zoveel schildpadden dat ze problemen veroorzaakten voor de schepen, die moesten proberen om hen heen te komen terwijl ze een directe koers probeerden te volgen.
Het zou moeilijk voor te stellen zijn geweest dat schildpadden daar over een paar eeuwen zeldzaam zouden zijn. Zelfs de naam Las Tortugas zou onduidelijk worden, aangezien de eilanden bekend kwamen te staan ​​als de Kaaimans.

ZELFS ZONDER MENS interventie, de natuur is behoorlijk streng voor deze beschoten zwervers. Jonge groene schildpadden brengen hun jeugd door tussen algenophopingen die op het oceaanoppervlak drijven en kwallen, schaaldieren en weekdieren eten. Het zijn smakelijke prooien voor haaien en andere roofvissen.
Pas als ze vijf jaar oud zijn en een respectabele omvang hebben bereikt, durven ze terug te keren naar de ondiepe kustwateren.
Hier veranderen ze hun dieet, waarbij het hoofdgerecht zeegrassen wordt. De komende 10 tot 20 jaar blijven ze reizen op zoek naar nieuwe weilanden.
Dan leidt het eeuwige voortplantingsinstinct de schildpadden terug naar het strand waar ze jaren geleden uit een ei zijn gekomen. Wetenschappers moeten nog ontdekken hoe schildpadden precies de weg naar hun geboorteplaats vinden.
Sommigen geloven dat ze op weg zijn naar de geur van een ‘thuisbank’ die wordt verspreid door oceaanstromingen, anderen dat ze navigeren met behulp van de zon en de sterren, en een derde groep houdt vol dat het aardse magnetische velden zijn die hen op hun weg begeleiden.
Op de een of andere manier overbruggen de schildpadden enorme afstanden om een ​​eiland te vinden dat ze twintig of dertig jaar eerder hebben verlaten. In één officieel geregistreerd geval zwom een ​​schildpad 1250 kilometer om thuis te komen!
In de wateren van hun geliefde eiland vinden schildpadden partners die dezelfde moeilijke reis hebben gemaakt. Enige tijd na de paring kruipen de vrouwtjes 's nachts aan land. Schildpadden zijn misschien actief en gracieus in het diepe blauw, maar op het land zijn ze onhandig, dus elke beweging wordt met grote moeite uitgevoerd.
En er is nog veel te doen: een plek boven de spatzone vinden en een vrij diep gat graven met zwemvliezen die niet zijn ontworpen om te graven maar om te zwemmen.
De moederschildpad legt 100 tot 200 eieren in de twee tot vijf nesten die ze per seizoen maakt. Ze bedekt ze met zand en verbergt ze zorgvuldig – maar hoe kan een wezen erin slagen iets te verbergen als het zijn rupsbandachtige “voetafdrukken” in het zand achterlaat?

MET EEN GEVOEL VAN OPLICHTING het vrouwtje keert uiteindelijk terug naar de zee terwijl in het diepe, warme zand het harde leven van de schildpadden begint. Veel nesten gaan kapot tijdens de zes tot acht weken broedtijd, omdat slangen, wasberen, ocelotten, jaguars, zwerfhonden en andere roofdieren genieten van een voedzaam dieet van schildpadeieren.
Uiteindelijk graven de kleine (ongeveer 5 cm lange) jongen zich een weg uit het zand en gaan richting zee. Slechts weinigen overleven de horde roofdieren die wachten op gemakkelijke winst; de reeds genoemde worden vergezeld door enorme zwermen roofvogels.
En de kleine schildpadjes die het water bereiken, kunnen hun overwinning nog niet vieren, omdat er scholen hongerige vissen rondhangen buiten de spatzone. Wetenschappers schatten dat het overlevingspercentage van de jongen kan worden gemeten in honderdsten van een procentpunt.
Maar van nature is alles in evenwicht. Totdat mensen zich met deze wrede rekenkunde bemoeiden, konden schildpadden de weegschaal voor eigen rekening wegen.
Een groene schildpad leeft ongeveer 80 jaar, waardoor hij de kans krijgt om zoveel eieren te produceren dat zelfs onder de meest ongunstige omstandigheden een positief evenwicht van de soortaantallen gegarandeerd is, zoals werd aangetoond door Columbus, Cook en andere ontdekkingsreizigers uit het tijdperk van de ontdekkingen .
Helaas keken de ontdekkingsreizigers niet vanuit esthetisch maar vanuit gastronomisch oogpunt naar schildpadden. De reis duurde immers maanden en de langdurige opslag van producten was zeer beperkt, zodat schildpadden alleen als een betrouwbare bron van vers vlees werden beschouwd.
Naarmate de communicatie tussen de Oude en de Nieuwe Wereld in de loop der jaren toenam, nam ook de snelheid waarmee schildpadden werden geconsumeerd toe.
Het groen stond ook bekend als de eetbare schildpad, en er moet worden opgemerkt dat ‘groen’ niet de kleur van het dier beschrijft (wat groen, bruin of donkerbruin kan zijn), maar die van het vet dat uit de bovenste schaal wordt geschraapt.
Uit het onderste deel van de schaal werd de zogenaamde calipee, een mals kraakbeenweefsel, gesneden, en dit en het vet waren de belangrijkste ingrediënten van de beroemde schildpaddensoep.
Helaas blijft schildpadsoep populair en worden schildpadeieren over de hele wereld veel gebruikt in de keuken en zoetwaren. Het aantal van deze reptielen is dus afgenomen, en schildpadden, die nog steeds te vinden zijn aan de Turkse Middellandse Zeekust of in de buurt van de Egyptische badplaatsen Marsa Alam en Abu Dabab, zijn bepaald geen bloeiende maritieme stam.
Gelukkig hebben veel kustlanden zich gerealiseerd dat het aantrekken van toeristen die willen genieten van het zien van de schildpadden in hun oorspronkelijke omgeving veel winstgevender kan zijn dan ze op te eten.

WIJ BEZOEKEN MALEISIË oostkust, waar in 1991 negen eilanden voor de kust werden verenigd als een maritiem park, Pulau Redang. Op het eiland Redang bevindt zich een van de grootste ‘kleuterscholen’ ter wereld voor schildpadden.
Het personeel zorgt ervoor dat niemand de gepantserde moeders lastigvalt tijdens het leggen van de eieren, en bewaakt de kostbare sets totdat de baby's uitkomen.
Menselijk ingrijpen in dit stadium is nuttig, omdat het de overlevingskansen tientallen keren vergroot. Op zomeravonden, als er een groot aantal kleine schildpadjes uit het zand tevoorschijn komen, zwerven de natuurbeschermers over het strand en verzamelen de ‘oogst’ in grote plastic emmers.
Deze schildpadden brengen een nacht veilig door in de emmers tijdens de meest actieve jachtperiode van hun roofdieren, en worden 's ochtends vrijgelaten, niet op het strand maar in de diepe zee. Dit garandeert niet dat ze allemaal zullen overleven, maar hun kansen worden aanzienlijk vergroot. Het werk van het mariene park is belangrijk, maar ieder van ons kan de schildpadden beschermen.
Als we afzien van het kopen van schildpadsouvenirs gemaakt van schild en geen schildpaddensoep bestellen, draagt ​​dit allemaal bij aan het beperken van de winstgevendheid van de schildpaddenhandel, en hoe meer mensen deze lijn volgen, hoe groter de kans dat we deze fantastische dieren redden en het behoud van de schoonheid en diversiteit van de wereld.
Onze wereld rust tenslotte op een schildpad.