De dreiging van zelfgenoegzaamheid
Hoe meer ervaring je hebt als duiker, hoe kleiner de kans dat er iets misgaat, toch? Geen fout! zegt SIMON PRIDMORE
Achterover het water in rollen – in deze fase wil je er zeker van zijn dat alles goed gaat met je uitrusting.
VAN EEN OVERLEVING Vanuit dit oogpunt is het essentieel dat duikers inzicht krijgen en behouden in het gevaar dat zelfgenoegzaamheid met zich meebrengt.
De slachtoffers van duikongevallen zijn waarschijnlijk net zo goed ervaren duikers als nieuwe duikers. Hoeveel duiken je ook hebt gedaan, je bent niet immuun.
Hoe meer ervaring u heeft, hoe meer risico u loopt.
De volgende casuïstiek laat zien hoe zelfgenoegzaamheid je onopgemerkt kan besluipen, totdat er op een dag een incident plaatsvindt waardoor je beseft dat je niet de zorgvuldige, gewetensvolle duiker bent die je dacht te zijn – en dat sommige dingen waarvan je dacht dat je ze was wist over duiken, had het helemaal mis.
1) HET KAN MIJ NIET GEBEUREN!
Amy was een professionele duikgids. Op het moment dat dit incident zich voordeed, werkte ze al twaalf jaar in de duikwereld en had ze ruim 12 duiken geregistreerd.
Ze was aan vakantievilla, duikend voor het eiland Halmahera in het noordoosten van Indonesië. Het was de eerste duik van de dag.
Ze trok haar uitrusting aan in de boot, deed haar gebruikelijke controles en rolde achteruit het water in. Ze had in het begin moeite met afdalen, dus ademde iets vollediger uit dan normaal, dook met haar hoofd naar beneden onder de oppervlakte en trapte naar beneden.
Amy was bezig met een modderduik op een zandhelling en concentreerde zich zoals gewoonlijk op het vinden van spullen.
Vijftien minuten na de duik, op een diepte van ongeveer 30 meter, begon haar tankklep tegen haar hoofd te bonzen. Dit was een beetje vervelend, dus trok ze haar uitrusting uit, verstelde haar tankband en trok haar uitrusting weer aan.
Ze ging weer op pad, maar kreeg al snel moeite met ademhalen. ‘Verdomme,’ dacht ze, ‘dit wordt zo’n irritante duik als alles misgaat.’ Ze probeerde naar haar over te schakelen Octopus, maar het ademde ook moeilijk, dus schakelde ze terug naar de basisschool en ging door.
Toen controleerde ze haar manometer. Ze dacht niet dat ze een probleem had met de luchttoevoer; ze was tenslotte nog niet halverwege haar duik. Ze deed gewoon af en toe haar gebruikelijke routinecontrole.
De naald stond op nul!
‘Hmm, ik heb mijn maatje nodig,’ dacht ze. Gelukkig was hij in de buurt om foto's te maken en bleek een zeer capabele duikpartner te zijn.
Hij had lucht over en begeleidde haar zonder verder drama naar de oppervlakte.
Wat is er gebeurd?
Toen Amy terugkwam bij het duikcentrum, was haar eerste missie uitzoeken wat er was gebeurd. Blijkbaar had het personeel op de boot haar cilinder niet van de ene op de andere dag verwisseld en was ze het water ingegaan met nog maar ongeveer 80 bar van haar laatste duik van de vorige dag.
Hoewel het duikcentrum een fout had gemaakt, accepteerde Amy dat de verantwoordelijkheid voor het feit dat ze zonder lucht kwam te zitten volledig bij haar lag.
Ze zei dat als je haar vóór dit incident had gevraagd of ze altijd haar lucht controleerde voordat ze het water in ging, en daarna nog eens regelmatig tijdens de duik, ze categorisch zou hebben gezegd: “Absoluut; 100%, elke duik!”
Nou, blijkbaar niet! Ze kwam tot de conclusie dat ze, mogelijk omdat haar luchtverbruik altijd beter was dan die van wie dan ook met wie ze ooit had gedoken, door de jaren heen, zonder het te beseffen, de gewoonte om te controleren kwijtgeraakt.
Behalve dat ze haar meter niet had gecontroleerd, had ze een aantal waarschuwingssignalen volledig over het hoofd gezien die ze, gezien haar ervaring, had moeten opmerken.
De reden waarom ze moeite had met haar eerste afdaling, en waarom de klep van haar tank tegen haar achterhoofd begon te slaan, was dat de lucht in haar tank laag was en dat de tank daardoor meer drijfvermogen had dan normaal.
Ten slotte kreeg ze moeite met ademhalen omdat de luchtdruk in de tank was gedaald tot een niveau onder het niveau dat nodig was om de ademhaling mogelijk te maken regelaar goed op diepte te kunnen werken.
Toen ze later op de aflevering terugkeek, vroeg ze zich af waarom het, ondanks deze waarschuwingssignalen, niet eerder tot haar doordrong dat ze mogelijk gevaarlijk weinig lucht had.
Ze kon alleen maar denken dat het een combinatie was van een diepgaande narcose die haar denkprocessen vertraagde en, zoals eerder vermeld, haar onderbewuste (en misplaatste) vertrouwen dat ze, met al haar ervaring, nooit een probleem met de luchttoevoer zou kunnen ervaren.
2) SNEL UITLOPEN!
Ben is een meester instructeur en was aan het duiken in Zuid-Komodo, Indonesië, toen hij een ongewone ervaring had.
Tien minuten na zijn eerste duik van de dag, op een diepte van ongeveer 18 meter, voelde en hoorde hij tegelijkertijd een enorme explosie, waarbij de drukgolf hem van bovenaf beukte.
Zijn eerste gedachte was dat hij door vissen was gebombardeerd. Hij bevond zich tenslotte in het afgelegen Zuidoost-Azië en het was hem al eerder overkomen.
Pas toen het donderende geluid niet ophield, drong het tot hem door dat dit geen bom kon zijn. Hij concludeerde (dit keer terecht) dat er zojuist ergens vlak achter zijn hoofd een catastrofale storing in de luchttoevoer had plaatsgevonden.
De volgende gedachten, acties en beslissingen kwamen snel, de een na de ander. Hij keek naar zijn manometer, die al op 100 bar stond en snel daalde.
Hij kon de naald daadwerkelijk zien bewegen. Hij kon nog ademen, maar dat zou niet lang meer zo blijven.
Bens eerste gedachte was om zijn trimjacket af te doen en naar voren te brengen, zodat hij erachter kon komen wat er werkelijk was gebeurd en kon kijken of hij het zelf kon afhandelen, maar hij was bang dat hij niet genoeg tijd zou hebben.
Toen besefte hij dat hij hulp nodig had. De andere duikers in de groep waren niet al te ver weg en terwijl hij naar hen toe zwom, terwijl een fontein van bellen achter hem stroomde, raadde een van hen correct wat het probleem was en zette haar in. regelaar en steeg met hem naar de oppervlakte.
Wat is er gebeurd?
Toen Ben weer aan boord van de boot kwam, ontdekte hij dat de O-ring in het klepvlak van zijn cilinder was gespleten.
Waarschijnlijk vertoonde hij al een tijdje tekenen van schade, waardoor er zachtjes lucht onder hoge druk langsheen kon borrelen, maar hij had het niet eens opgemerkt. Zelfs als hij het had gezien, bedacht hij, zou hij het waarschijnlijk niet de moeite waard hebben gevonden om zich er druk over te maken.
Toen het echter mislukte, kreeg het zijn volledige aandacht.
Hij had vóór een duik vaak een beschadigde O-ring aan de oppervlakte zien blazen, maar had dit nog nooit onder water meegemaakt.
Ben had altijd gedacht dat hij alles wat hem tijdens een duik overkwam zonder problemen zou kunnen verwerken, maar hij had niet verwacht dat hij zo weinig tijd zou hebben als zijn O-ring zou ontploffen.
Hij deed wat online onderzoek en vond details van tests van Advanced Diver magazine in Amerika. Uit deze tests bleek dat een storing zoals Ben ervoer een volle duikfles in minder dan 90 seconden leeg zou maken. Ben had er geen idee van.
Wat doet Ben nu anders? Hij vervangt alle O-ringen zodra hij belletjes opmerkt, en diepe duiken maakt hij niet alleen met slechts één cilinder.
Ook probeert hij zichzelf en zijn studenten veel beter te informeren.
