Maritieme mysteries decoderen: een duikexpeditie in Thailand

De in Thailand gevestigde wrakkenjager TIM LAWRENCE en zijn duikteam hebben dit artefact onlangs van een scheepswrak gehaald, maar hij vertelt ons: ‘Ik ben een beetje gefrustreerd door deze bel – moeten ze niet de onzekerheid wegnemen?’ Kan iemand eruit? is er hulp om de gaten op te vullen...?

Het zeevarende leven van kapitein Kai

29 mei 1945, Kapitein Kai, een veteraan van de Zuid-Chinese Zee, heeft het grootste deel van 35 jaar offshore doorgebracht. Nadat hij uit de eerste hand het evolutionaire effect van stoom op de handel heeft gezien, voelt hij zich bedroefd door de impact ervan, en heeft hij een slechte mening over wat hij beschouwt als de zachtere zeelieden die stoom heeft voortgebracht. 

Lees ook: Gedeporteerde duiker keert terug, maar krijgt te maken met een aanklacht tegen zeenaald

Kai geeft de voorkeur aan ouderwetse zeilers. Niettemin moet hij in deze oorlogstijd zoveel mogelijk bemanningsleden meenemen. De oorlog heeft in deze afgelegen hoek van de wereld snelle veranderingen teweeggebracht. De kusthandel bloeit en hij zal blijven profiteren – als hij maar lang genoeg kan blijven drijven.

De meeste ervaren lokale zeelieden werken op de grotere Japanse vrachtschepen die het doelwit zijn van Amerikaanse onderzeeërs, dus omdat er maar weinig doorgewinterde zeelieden in aantal zijn, moet kapitein Kai vertrouwen op de lokale traditie om kennis van de zee aan zijn ruwe bemanning over te dragen. Hij houdt vast aan de traditie terwijl de schaduw van de raarm zich vastklampt aan het dek van zijn 200 ton wegende schoener. 

Tot nu toe hebben de Amerikanen de kleinere schepen met rust gelaten, maar als de geruchten over verliezen kloppen, is het slechts een kwestie van tijd voordat de kusthandel een doelwit wordt in de periscoop van de vijand.

Acht klokken luiden over het dek, elke vier uur wordt de wacht gewisseld, met frisse ogen die de horizon afspeuren naar tekenen van de vijand. Kai haalt diep adem. De scheepsbel klinkt geruststellend en rustgevend in de nachtelijke lucht. Hij bestudeert nog een laatste keer de horizon. De offshore wind uit het zuidwesten zal hun slaap kalmeren.

Siam is grotendeels met rust gelaten. In tegenstelling tot Birma profiteert het land van de lucratieve handel tussen Singapore en Bangkok. Kai’s schip, zwaar overladen met voorraden, zou een goed doelwit kunnen zijn. De Japanners zijn nu op de achtergrond, de schepen van zijn vrienden zijn kleiner in aantal en de bel brengt een nieuwe wisseling van de wacht.

Het ritme van zijn schip, afgestemd zoals het gedurende zijn hele werkzame leven is geweest, kalmeert zijn zenuwen.

De jacht van de USS Hawkbill

Op 29 mei 1945 bestelt commandant Scanlon zijn Balao-klasse onderzeeër de USS Haviksbek naar periscoopdiepte. Omdat er nog maar weinig energie in de batterijen zit, heeft hij een donker stukje zee nodig om aan de oppervlakte te komen en de dieselmotoren te laten draaien. Het tij van de oorlog is al gekeerd, maar Japanse vliegtuigen blijven een duidelijk en aanwezig gevaar.

Haviksbek (SS-366) werd in mei 1944 in gebruik genomen. De ‘s’ in ‘karetschildpad’, bedoeld om vernoemd te worden naar de zeeschildpad, raakte ergens onderweg verdwaald.

Cdr Scanlan onderzoekt het oppervlak in het noordwesten en ziet enkele kleine vissersvaartuigen uit Chumporn komen. Uiteindelijk besluit hij dat het veilig is om naar boven te komen, en als de luiken opengaan, schudt de frisse lucht zijn bemanning uit hun gemak. Bovenop de commandotoren geniet de kapitein van de moessonbries.

Er zijn enkele dagen verstreken sinds de laatste aanval van Cdr Scanlon op de beruchte Japanse mijnenlegger INJ Hatsutaka. De actie had gevoeld als wraak voor het verlies van zijn vrienden op de USS lagarto. Maar de smaak van de overwinning is bitterzoet: zijn bemanning is nog maar halverwege de patrouille en na de intensiteit van die laatste actie zoekt hij een zachter doelwit om ze te kalmeren.

Het zinken van de schoener van kapitein Kai

Een uitkijk slaat alarm en cdr Scanlon tuurt door zijn verrekijker. Een tweemastschoener overbrugt onbewust de afstand tussen hen, op weg naar Singapore. Hij geeft zijn bevel opdracht om naar periscoopdiepte te duiken en wacht tot het volgende slachtoffer van de onderzeeër nadert. 

De zon komt op achter de schoener, waardoor hij gemakkelijk te volgen is. Terwijl hij de afstand overbrugt, kijkt cdr Scanlon naar de lucht voordat hij het bevel geeft om weer naar de oppervlakte te komen. De kanonbemanning maakt het 5-inch dekkanon gereed. 

Op de schoener klinkt de bel: alle hens aan dek! Extra zeil wordt verwoed uitgerold en het schip verandert van richting om met de wind mee te varen in een misplaatste poging zijn aanvaller te slim af te zijn. Cdr Scanlan begroet de schoener.

Kapitein Kai, ruw gewekt door de aanwezigheid van de onderzeeër, snelt naar de brug, zich realiserend dat de snelheid van zijn schip van 8 knopen geen partij is voor de snelheid van de onderzeeër. De oorlog heeft hem ingehaald. 

Cdr Scanlan beveelt alle handen van de schoener naar de reddingsboten. Ze tillen aan de roeispanen en creëren enige afstand tussen henzelf en hun aanvaller. Het enige wat ze kunnen doen is kijken hoe de granaten van het 5-inch kanon het hout in het teakhouten dek versplinteren – en dan glijdt Kai’s geliefde schip langzaam onder de golven. 

De masten blijven een eeuwigheid aan de oppervlakte hangen. Dan is de schoener in een oogwenk verdwenen.

De eerste verkenning van Davy Jones’ Locker

15 mei 2008, Een team duikers van Het kluisje van Davy Jones op het eiland Koh Tao laden een RIB van 6 meter. We gaan ervan uit dat een licht verplaatst schip, zoals een schoener van 200 ton, geladen met een lading met een lichte waterverplaatsing, niet direct naar de bodem van de westelijke Golf van Thailand zou zinken, maar met de heersende wind zou afdrijven en langzaam de zeebodem zou bereiken. nadat hij een eind had gereisd vanaf de plek waar hij het oppervlak had verlaten.

Als we oorlogsgegevens onderzoeken, hebben we een aantal duidelijke doelen die rechtstreeks aansluiten bij de zuidwestelijke moessonwinden. De markeringen liggen in het noordoosten en we hebben gewacht op een heldere periode. 

Het is een heldere, rustige ochtend en we leggen de afstand snel af. Koh Tao is nog steeds zichtbaar tegen de tijd dat we de site bereiken. Een visser heeft om de drie meter een touw met handpalmen over de wraklocatie geplaatst, wat onze inspanningen om het effectief te scannen met de dieptemeter bemoeilijkt. Niettemin besluiten we naar binnen te gaan en af ​​te dalen aan het palmtouw, terwijl we ons afvragen welke scholen vissen dit kenmerk heeft aangetrokken.

We hebben een lichte stijging van de dieptemeter waargenomen, maar zijn onzeker over de aard ervan, gezien de vele golvingen op de bodem in dit gebied. Een dikke thermocline op 40 meter bemoeilijkt de zoektocht. 

We bevestigen een afstandslijn op 48 meter, voeren de lijn uit tot de 10 meter die vooraf op de haspel is gemarkeerd en beginnen een cirkelvormige zoektocht. Bij een zicht van 1 meter, kijkend in het donker, speelt de zee een spel met onze verbeelding. 

Terwijl we de verleiding weerstaan ​​om schaduwen te achtervolgen, slagen we erin om door een boog op de afstandslijn te slingeren. Langzaam beginnen er stukjes plaat en koperen lampen te verschijnen, voordat we een holte zien gevuld met flessen en de overblijfselen van een scheepslading. Terwijl we onze opwinding bedwingen, beginnen we te zoeken naar aanwijzingen over de identiteit van het wrak.

Het opgraven van de eerste aanwijzingen

Het eerste bewijsmateriaal komt uit teruggevonden bierflessen. Gemarkeerd met Engels, Japans en Chinees schrift, kunnen we de woorden "Danippon Brewery Co Ltd" lezen. Dit Japanse bedrijf werd, zoals we later vernemen, opgericht in 1907 en gesloten in 1949, dus we zijn op de goede weg. 

Grote watercontainers, borden, gaslampen en vissausflessen getuigen van de diversiteit van de lading. We vinden geen spoor van motoren, maar wat we wel weten is dat het wrak precies in de lijn van de moessonwind ligt.

Uiteindelijk komen we boven nadat we aan onze decompressieverplichting hebben voldaan, er zeker van dat de wraklocatie die van de schoener is die al die jaren daarvoor verloren is gegaan. 

Details van het wrak

Het ontbreekt ons echter aan definitief bewijs. In de daaropvolgende jaren bouwen we stapsgewijs verder op onze kennis. Het wrak is 40 meter lang en heeft een breedte van 5 meter. Het heeft een houten romp en steekt 4 meter boven de zeebodem uit. 

Slecht zicht maakt ons duiken vaak uitdagend. Verstorend sediment kan het zicht tot nul beperken en het risico vergroten dat u de lijn kwijtraakt. Daarom oefenen we onze verloren-lijnoefeningen regelmatig. 

De ontdekking van de bel

1 mei 2022 Dertien jaar zijn verstreken zonder dat er verdere aanwijzingen zijn ontdekt. We gingen opnieuw naar de wraklocatie kijken en namen een nieuwe technische duiker mee, Sam Bean, die pas 19 jaar oud is. Benieuwd of de tijd en de elementen iets nieuws hebben blootgelegd, glijden we onder de golven en dalen af.

Op de bodem bevestigen we onze afstandslijn en beginnen onze langzame reis rond de heuvel van het wrak, waarbij we regelmatig de diepte controleren om onze navigatie te vergemakkelijken, terwijl onze geest nog steeds wordt verleid tot afleiding door de schaduwen. 

Een deel van de kiel blijft over om onze voortgang te bevorderen. Uit het troebele water verschijnt de ene plaat en dan de andere, een deel van die lading op weg naar de Singaporese markt. 

Terwijl we de duik draaien, volgen we onze afstandslijn langs de overblijfselen van de kiel. Sam reikt voor hem uit en haalt wat op het eerste gezicht een onopvallend voorwerp lijkt uit het puin. 

Nadat we onze decompressie hebben voltooid, klimmen we terug op de boot. Ik reik in de zak en daar komt uit wat nu de onmiskenbare vorm is waar duikers van dromen: een bel. 

Terwijl we onze uiterste best doen om onze opwinding te bedwingen, keren we de RIB af voor land en de volgende fase van onze zoektocht.  

Naschrift: puzzels en vermoedens

De enige letters die we op de bel hebben kunnen onderscheiden zijn “GNO”. Een onderzoeker zou het merkteken misschien kunnen identificeren, maar zelfs dan zou het geen definitief bewijs zijn van de identiteit van dit schip en of het inderdaad op 29 mei 1945 is gezonken, omdat de oorlogsgegevens te vaag zijn. 

Dat ook niet HaviksbekHet logboek van het schip vermeldt de grootte of het type schip dat het die dag tot zinken heeft gebracht, hoewel de schaal van de wraklocatie zeker een schip van 200 ton doet vermoeden. Mijn eigen overtuiging is gebaseerd op het ontbreken van andere sporen in het gebied, en aanwijzingen van de lading die we hebben geborgen – evenals mijn eigen ervaring toen ik op een schip met een soortgelijke waterverplaatsing zat dat onder mij vandaan zonk in de zuidwestelijke moesson!  

Bij die gelegenheid hadden we een RIB van 6 meter op sleeptouw en markeerden we de positie toen het schip het oppervlak verliet. Zes weken later keerden we terug naar de locatie, voerden een zoektocht van zeven uur uit en vonden het wrak op iets meer dan 20 km van de plek waar het was gezonken – precies in lijn met de moessonwinden. Maar dat is een verhaal voor een andere dag.

De rest is een vermoeden, en kapitein Kai is mijn uitvinding, maar misschien weet iemand of er inderdaad een Kai was die hier tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn schip verloor aan een Amerikaanse onderzeeër.

Over TIM LAWRENCE

TIM LAWRENCE is eigenaar Het kluisje van Davy Jones (DJL), gevestigd op Koh Tao in de Golf van Thailand, een centrum dat duikers de kans biedt hun vaardigheden verder te ontwikkelen dan alleen recreatief duiken. Een gerenommeerd technisch wrak- en grotonderzoeker, en lid van de Explorers Club New York, hij is een PADI / DSAT-technisch instructeur Chillen. (Foto: Mikko Paasi)