WILD DUIKER
De vlucht
Het is een van de grootste jaarlijkse duikevenementen ter wereld, ook al heb je slechts een globaal idee van waar je heen moet en wanneer je daar elke dag moet zijn. Het is de onzekerheid zeker waard, zegt EDOARDO SPACCA
Een oceanische zwartpunthaai in actie ten zuiden van Port St Johns rond eind juli. Dit was een middelgrote stabiele aasbal, met meer dan 100 aanwezige haaien – het aantal werd berekend met behulp van een luchtfoto genomen vanuit een Microlight.
ZUID-AFRIKA Sardine Run is een van de meest spectaculaire en verslavende jaarlijkse shows die de natuur voor ons opvoert. Het is een vlucht voor het leven en het voortbestaan van de soort, om te zijn of niet te zijn.
Het is een aanhoudende en vastberaden inspanning van de kant van de sardines (Sardinops sagax) om te migreren van de Agulhas Bank, in de zuidelijke wateren van de Kaap, naar het kustgebied bij Durban, helemaal naar het noorden in KwaZulu-Natal.
Tijdens hun odyssee worden ze geconfronteerd met een zee van problemen, in de vorm van allerlei soorten roofdieren – van vele soorten haaien, dolfijnen, orka's en walvissen tot tonijn en andere wildvissen, vogels, zeehonden en alles wat sardines in hun dieet telt. , inclusief natuurlijk mensen.
Honderden miljoenen sardines, die een lange rivier vormen door de kustgebieden aan de kust, ondernemen een reis waarop ze geen vrienden hebben, en waar de enige zeldzame levende wezens die ze niet levend willen opeten – dat wil zeggen mensen met camera’s – hopen daar met eigen ogen getuige te zijn van een bloedbad.
De sardines geven de voorkeur aan koud water, dus volg de koelere stroming die ondieper en dichter bij de kust loopt. Dit zorgt voor een gemakkelijke detectie door het leger van roofdieren (inclusief mensen), wat de rest van het jaar mogelijk is
hebben niet zoveel voedermogelijkheden.
Normaal gesproken zijn het de gewone dolfijnen die het beenwerk doen voor de andere roofdieren. Ze duiken naar beneden waar de rivier van sardines stroomt, en door deze op te breken met gecoördineerde aanvallen, ook met behulp van bellennetten, duwen ze de sardines naar de oppervlakte.
Ze zitten daar vast en blijven als verdedigingsmechanisme bij elkaar door aasballen te vormen, waardoor ze als groep meer kans hebben om te overleven.
Op deze manier worden ze echter ook een gemakkelijker prooi voor alle andere roofdieren, die feitelijk meeliften op het werk van de dolfijnen.
Haaien, dolfijnen, vogels en tonijnen gaan er allemaal om de beurt mee aan de slag, en het plezier begint wanneer jij, de duiker, er middenin zit.
Verscheen in DIVER december 2018
DEZE ONGELOOFLIJKE MIGRATIE begint elk jaar in de Zuid-Afrikaanse zomer (februari-maart) en eindigt tijdens de tweede helft van de winter (juli-augustus).
Het is toegankelijk via operators die voornamelijk gevestigd zijn op twee locaties aan de primitieve en ruige Wilde Kust in de provincie Oost-Kaap: Port Elisabeth, van eind maart tot half mei, en zo'n 370 kilometer ten noorden in het gebied tussen Port St Johns en de Mbotyi. rivier, in juni en juli.
Eind juli bereiken de overlevenden de kust rond Durban en verdwijnen, na het paaien, in diepere en koelere wateren, om de veel minder gevaarlijke reis terug naar de Agulhas Bank te ondernemen. Daar rusten ze uit en beginnen het jaar daarop opnieuw.
De redenen voor hun reis zijn discutabel, een manier om te zeggen dat we niet echt veel weten over wat er achter dit fenomeen schuilgaat.
Voor de bezoekende duiker doet dit er nauwelijks toe – we tellen alleen maar onze zegeningen als we de show live kunnen meemaken en er verliefd op kunnen worden.
Elke ochtend werd ik wakker met de gedachte dat de geest van de Run me vandaag zou meenemen naar een echte actiefilm.
In eerste instantie lijkt alles echter intimiderend. De wilde kust in de winter en het idee van de koude lucht en water, de krachtige Indische Oceaan en de enorme pracht van de omgeving kunnen overweldigend zijn. Dan begint het pure avontuur en neemt je mee.
Ik ben nu twee keer naar de Run geweest en vroeg me na de eerste keer af waarom ik zo lang had gewacht. De monding van de Mbotyi waar ik beide keren verbleef is een verloren paradijs, aan het einde van een 18 kilometer lange onverharde weg die plotseling uitkomt op de oneindigheid van de oceaan. Het witte zandstrand en de uitzichten zijn inspirerend.
African Watersports organiseert sinds 1998 activiteiten voor de Sardine Run, en door de jaren heen heeft Walter Bernardis, de “Chief Pirate”, elk spektakel gezien dat de Run teweeg kon brengen.
Zijn operatie maakt, net als andere in de regio, gebruik van 8.5 miljoen tweemotorige RIB's die minstens 180 pk produceren. Deze worden elke ochtend gelanceerd met een reserve van 200 liter benzine, om de lange afstanden te kunnen afleggen die vaak nodig zijn bij het achtervolgen van de actie.
De Sardine Run is geen typisch duiken vakantievilla, waar u een locatie selecteert en gaat duiken. Hier bestrijken uw duiklocaties 50 kilometer van de Wild Coast, zes mijl of meer de oceaan in.
Als de wind het toelaat, zweeft er een Microlight-vliegtuig boven, op zoek naar ondiepten en zendt radiosignalen uit op veelbelovende coördinaten. De hotspot kan zich uiteraard overal in die 300 vierkante kilometer bevinden.
De essentie van de actie ligt bij de aasballen, die een ongeëvenaarde jachtactie vol adrenaline bieden. Er zijn twee soorten, afhankelijk van uit welke sardines (of soms makreel) ze bestaan.
Bewegende aasballen kunnen behoorlijk snel verschuiven. Dolfijnen vliegen overal om je heen om de vluchtende vissen aan te vallen, die vaak hun toevlucht zoeken in de schaduw van de duikers die getuige zijn van de jacht. En als het geen dolfijnen zijn, kunnen het haaien zijn, in welk geval dat niet echt het geval is
als toevlucht willen worden genomen; de voedingswaanzin kan zodanig worden dat je er echt niet middenin wilt zitten.
Stabiele aasballen ontstaan daarentegen wanneer de vissen gevangen zitten en om zichzelf heen draaien. Ze gaan nergens heen omdat ze niet weten welke kant ze op moeten, met roofdieren die overal vandaan komen, ook vanuit de lucht erboven – de meest gedurfde vogels zoals jan-van-gent kunnen tot 20 meter of dieper duiken.
Dit is het moment waarop je eindelijk je tank kunt opzetten, op een redelijke afstand achterover kunt leunen en gewoon in een staat van gelukzaligheid kunt kijken naar de natuur die zich voor je ogen en lenzen ontvouwt.
En als het jouw dag is, kun je zelfs getuige zijn van de aankomst van een Bryde-walvis die de show afsluit door alles mee te nemen.
Ik heb geluk gehad in beide jaren dat ik er ging – de tweede keer dit jaar – en hoewel er geen Bryde-walvissen door mijn aasballen marcheerden, was ik wel getuige van verschillende stabiele walvissen met zowel dolfijnen als haaien.
De eerstgenoemden zijn georganiseerde en vastberaden jagers, die zowel in groepen als om de beurt aanvallen, waarbij sommigen voor de vangst gaan, terwijl de anderen de sardines vanuit dezelfde positie blijven verjagen.
Ik merkte dat minstens een of twee mensen mij regelmatig controleerden, om er zeker van te zijn dat ik geen gevaar of overlast vormde. Gelukkig vonden ze het niet erg dat ik hun foto’s maakte.
DE Haaien vallen aan op een meer individualistische manier, al wisselen ze elkaar ook af, tenzij er een grotere aanwezig is die over de beurten beslist.
Ik heb met aas gedoken in open zee, waarbij tientallen haaien allemaal opgewonden waren door het aas, en hoewel ik me bewust was van mijn omgeving, voelde ik me altijd op mijn gemak.
Maar een echte eetwaanzin, waarbij de haaien met open mond in de bal duiken en zoveel mogelijk opslokken, is heel anders. Je leert beseffen wanneer discretie voorrang krijgt fotografie, zoals wanneer ik een paar zwartpuntjes of koperhaaien iets te dichtbij voelde komen en op mijn benen sloeg. Ik neem aan dat dit de haai was die “bewegen!” zei, en dat deed ik natuurlijk altijd.
The Run gaat niet alleen over paniekerige aasballen en dramatische jacht. Er zijn veel nevenshows in de hoofdshow, zoals bijvoorbeeld wanneer het oppervlak zich vult met springende dolfijnen uit een megagroep van duizenden individuen, die door het water flitsen alsof ze op een missie zijn om de wereld te redden en aan de horizon verdwijnen, terwijl we stonden te kijken tijdens een opwindend uur waarin we hen volgden.
Dan zijn er nog de bultruggen, die hun trek op precies dezelfde route en tegelijkertijd voortzetten, hoewel ze verder naar het noorden gaan, tot aan Mozambique en verder.
Hoewel ze dezelfde huidige corridor gebruiken als de sardines, zijn ze er niet mee bezig. Vaak zijn dit familiegroepen, en één keer konden we een groep van maar liefst elf walvissen spotten.
De enorme aantallen die tegelijk reizen maken het mogelijk om getuige te zijn van sociaal gedrag, zoals toen we in het water sprongen om rond vier walvissen te hangen die met hun staarten fladderden en vinnen aan de oppervlakte in wat voor ons leek op een dans van puur geluk.
Walvissen zijn intelligente en attente wezens en maken niet alleen indruk vanwege hun afmetingen, maar ook vanwege hun perfecte controle en bewustzijn van die gigantische lichamen.
TIJDENS HET ALLERLAATSTE UUR van de Run van dit jaar ontdekte ik hoeveel ze de leiding hebben over elk deel van hun lichaam, en in hoeverre ze eigenlijk medelijden zouden kunnen hebben met ons, gekke kleine mensen.
We probeerden de laatste kans te benutten voor een walvisportret, waarbij we een 14 meter lange moeder met haar kalf volgden.
Het vrouwtje leek nieuwsgierig naar ons.
Ik liep in haar richting met mijn oog op de zoeker gericht, en besefte toen dat ze zich net onder mij bevond, centimeters verwijderd in feite, en kon duidelijk niet geloven dat ik haar niet had gezien en hield mijn richting aan.
Het volgende moment moet ze een bewuste poging hebben gedaan om haar staart niet op mijn rug te laten vallen. De blik die ze mij toewierp zei alles.
Het was dezelfde uitdrukking als die van mijn moeder toen ik, een jaar of twaalf, mezelf met volle snelheid op mijn fiets een hele trap af had gelanceerd.
