TECHNIEK
Als controle over het drijfvermogen de sleutel is tot goed duiken, waarom is het dan geen kernonderdeel van een commerciële beginnende duiker? opleiding? JOHN KEAN geeft zijn mening
De “olifant in de kamer” is de term die wordt gebruikt voor een voor de hand liggende fout die gedurende lange tijd zalig wordt genegeerd. Uiteindelijk maakt de olifant zijn aanwezigheid kenbaar, op het slechtst mogelijke moment, tegen de grootst mogelijke kosten en met maximaal ongemak voor degenen aan de verkeerde kant van zijn slurf.
Twee voorbeelden waren Piper Alpha en Deepwater Horizon. De grote grijze dingen in de vorm van over het hoofd geziene veiligheidsprocedures, zelfgenoegzaamheid en commerciële hebzucht beten de offshore diepwaterboorindustrie harder in de achterhoede dan een Rottweiler met een roestvrijstalen kunstgebit.
Duikbeginner opleiding heeft niet zozeer een olifant in de kamer als wel een volwassen, schurkenmammoet in het zwembad, die met zijn enorme slagtanden zwaait en luid genoeg trompettert om de tegels over de hele lengte van het zwembad te laten barsten.
Welke grote illusie probeert het te onthullen?
Bij de meeste sporten is meesterschap waarneembaar. Toeschouwers bij een tenniswedstrijd kunnen zien hoe een bal vakkundig wordt geraakt. Een reeks back- en forehands, services of volleys culmineren in een overwinning, of op zijn minst een visueel vertoon van langdurige competentie.
Hetzelfde geldt voor andere sporten, zoals golf met zijn drives, chips en putts.
Het bewijs hiervan is te zien in hoe goed de bal wordt geraakt, hoe recht en dicht bij de hole hij gaat, en hoe weinig schoten er worden gemaakt om een ronde te voltooien.
De afgelopen 20 jaar zijn delen van de nieuwe duiker verdwenen opleiding De gemeenschap heeft wat het harde bewijs van competentie vormt, verwaterd en opnieuw geformuleerd, waardoor nieuwkomers de afwezigheid ervan niet opmerken: de olifant in het zwembad. Het is ondenkbaar dat grote delen van de industrie mensen voortbrengen die niet goed kunnen duiken – nietwaar?
Certificaatkaarten, muurcertificaten, afstudeerfoto's, koelkaststickers, nieuwe apparatuur en logboekaantekeningen zijn allemaal nuttig, maar ze zijn geen direct bewijs van een beheersing van het drijfvermogen.
Soms lijkt het op een vakkundig afgeronde duikcursus voor beginners, maar niet altijd op het harde visuele bewijs dat je bij andere sporten zou verwachten.
Tijdens een intensief duikcursus op instapniveau, we zijn drukke wezens. Bekijk alle benodigde componenten: klaslokaal of online. theorie-opname, uitgebreide briefings en demo's, set-up, aan- en uittrekken, papierwerk, administratie en transport van en naar locaties.
Er zijn de in-water opleiding sessies in zowel besloten als open water. Voeg daar de oppervlakkige vaardigheden, quizzen, examens en meerdere de-briefings aan toe en er is bijna een week verstreken. Uiteindelijk zijn we veilig en legaal, maar... kunnen we daadwerkelijk goed duiken?
Onder die lijst bevinden zich ongeveer 25 verplichte vaardigheden in het water. Ze zijn van levensbelang. Hier zijn er een paar: procedures voor afdaling en opstijging; noodprotocollen buiten de lucht; het opruimen van overstroomd water maskers; verwijdering en vervanging van apparatuur; in- en uitgangen; navigatievaardigheden; vin-draaiend; oppervlakkige vaardigheden; ontvinnen technieken; het verwijderen van krampen en het assisteren van vermoeide duikers.
Op de loer ligt de ontwikkeling van een neutraal drijfvermogen. Voor mij is het het hoofdevenement, niet alleen maar een doos op de instructeur's plastic vaardigheden die moeten worden aangevinkt om aan de wettelijke en cursusstandaardvereisten te voldoen. Het is de belangrijkste vaardigheid die je moet beheersen, omdat het definieert wat duiken is: duiken!
Duiken is gecontroleerde beweging door water, en alle andere vaardigheden, franjes en sociale afleidingen in de wereld zullen nooit de afwezigheid of het gebrek aan ontwikkeling ervan kunnen vervangen.
Neutrale controle over het drijfvermogen wordt tijdens alle duiken door alle duikers gebruikt, maar de ontwikkelingsgerelateerde vaardigheden op een beginnerscursus worden vaak het minst geoefend. Waarom is dat?
Met ongeveer negen duiken in het zwembad en open water Opgeteld negen uur onder water, wordt het totaal van de verplichte vaardigheden op het gebied van neutraal drijfvermogen bij sommige instanties niet gemeten in uren of zelfs nauwelijks minuten. Het kan slechts 90 seconden duren. Binnen die korte tijd kan de langste minimumvereiste voor één enkele vaardigheid op het gebied van drijfvermogen slechts 60 seconden zijn.
Een leerling kan deze “freeze frames” van 60 seconden gebruiken, net zoals een kapotte klok twee keer per dag gelijk heeft.
Het duurt misschien maar een paar seconden om sommige verplichte vaardigheden, zoals het opruimen van maskers of het verwijderen van krampen, te demonstreren en vervolgens te kopiëren.
Een dergelijke verwerking van vaardigheden zou instructeurs ertoe kunnen verleiden alle genoemde vaardigheden snel te behandelen, ook al vereisen sommige meer aandacht.
Erger nog, bijna alle vaardigheden worden op de bodem van het zwembad gedaan, in plaats van dat ze worden herhaald of extra onder de knie worden in het midden van het water, waar een gecertificeerde duiker normaal gesproken zou zijn.
De manier waarop de wereld leert… knielen?
Bedenk wat er in gaat het beheersen van de controle over het neutrale drijfvermogen: bediening van het BC, controle van het longvolume, correcte gewichtsverdeling, trimmen bereikt door verstandige positionering van die gewichten en, ten slotte, het combineren van dit alles onder toeziend oog door vaste vaardigheden en beweging.
Deze evoluerende reeks zou per leerling enkele minuten moeten duren en een continu proces moeten zijn, maar hoeveel professionals geven dit de aandacht en het respect dat het verdient?
De cynicus zou de schuld kunnen geven opleiding de beperkte verplichte opname van deze essentiële vaardigheid door agentschappen, maar is deze werkelijk beperkt?
Hier is een zin die hoort bij een vaardigheid in neutraal drijfvermogen van de instructeur handleiding van een toonaangevend trainingsbureau: “…blaas het trimjacket op zodat het minimaal één minuut blijft zweven zonder te trappen of te roeien”.
Twee woorden worden vaak over het hoofd gezien door het ongeduldige en agendagedreven resort instructeur: "ten minste".
Tijdens het rondzwemgedeelte van de duik wordt het aangemoedigd dat leerlingen steeds opnieuw worden blootgesteld aan geïsoleerde en doelbewuste ontwikkeling van vaardigheden die verband houden met neutraal drijfvermogen.
De duur wordt dus aan het toeval overgelaten en is eerder een vastgestelde en vereiste norm.
Het “kans” van de belangrijkste vaardigheid van het duiken is onmogelijk te ontdekken voordat je een les boekt, omdat een beginner niet weet dat dit ertoe doet; veel cursussen zien er hetzelfde uit in hun marketing- en cursusbeschrijvingen; en misschien weet je niet welke instructeur u krijgt en hoe serieus zij de ontwikkeling van drijfvermogen nemen totdat u de cursus voltooit.
Instructeurs die haast hebben, zijn geneigd deze ontwikkeling te overhaasten of te geloven dat een paar minuten genoeg is, ondanks visueel bewijs van het tegendeel. En hoe verdedigen ze zichzelf? Eenvoudig.
Ze vertellen hun weinig neutraal opgewekte ex-studenten dat het... hun schuld is!
‘Je bent geslaagd, maar ga nu weg en werk aan je controle over je drijfvermogen.’ Maar dat is natuurlijk de instructeurzijn taak vanaf het begin.
Ter aanvulling van de mind-control-oefening worden aanvullende cursussen aanbevolen om het tekort aan te vullen, waardoor de gevolgen van een mislukking op andere instructeurs worden afgewenteld.
Deze cursussen hebben namen als “controle op het hoogste drijfvermogen” en worden vaak geclassificeerd als “specialiteiten”, cursussen die bedoeld zijn om aanvullende kennis te verschaffen in plaats van om gebrekkige instaptrainingen te behandelen.
Zelfs de meest kortzichtige supermarkt zou ‘één voor de prijs van twee’ niet aanbieden.
Add-on extra's in plaats van kerngebieden van de basisopleiding lijken op andere excellentiegebieden niet te bestaan. Afgestudeerde geneeskundestudenten krijgen niet te horen dat ze “aan hun transplantaties moeten werken”.
Bij militaire flauwvallende parades zijn zelden soldaten betrokken die slechte schoten zijn.
En ik heb nog nooit gehoord dat een brandweerman zich inschreef voor een topcursus slangpijpen.
De olifant kreunt met ongeloof wanneer zulke instructeurs oorlogsverhalen uitwisselen over de problemen met het beheersen van het drijfvermogen van hun studenten, en hen bestempelen als een ‘student uit de hel’, ‘bolter’ of ‘menselijk aambeeld’.
Ze geven drop-outs de schuld van ‘oorproblemen’, ook al werd het echte probleem veroorzaakt door een gebrek aan controle over het drijfvermogen, wat resulteerde in laat klaren en schade aan het middenoor.
Met een onheilige eerbied voor de autoriteiten die hun eigen professionele activiteiten sanctioneerden, zullen maar weinig instructeurs beseffen dat hun basisopleiding het begin is en niet het einde.
Toonaangevende sportinstructeurs bestuderen feedback en maken met een beetje reverse-engineering de nodige aanpassingen in het leerproces om succes te behalen. Een script volgen heeft geen zin als ze niet af en toe ‘uit het raam kijken’.
Technische duikinstructeurs zien vaak de olifant in het zwembad, omdat studenten die hun technische cursussen volgen met een ondermaatse ontwikkeling op het gebied van drijfvermogen, worden afgewezen, snel leren of helemaal niet worden gecertificeerd.
In de omgeving van de technisch instructeur wordt een goede controle over het drijfvermogen niet louter als een ‘leuk idee’ beschouwd, maar als een levensredder. Een ongecontroleerde opstijging uit de diepte of het achterwege laten van meerdere decompressiestops met een lichaam vol inert gas is game-over, en het is moeilijk om een cursus met maximaal drijfvermogen te voltooien als je in een rolstoel of in een kist zit.
Je zou denken dat de kennisbank en de enorme ervaring van de technische instructeur welkom zouden zijn, maar veel recreatieve duikactiviteiten in resorts verbannen hun ‘capriolen’ uit het zicht uit angst hun all-inclusive klanten bang te maken:
“Hij zit aan de donkere kant.”
Je ziet het licht bij technisch duiken omdat het verhoogde risico dat gepaard gaat met grotere diepte en tijd gepaard gaat met kennis, vaardigheden en discipline en beheersing van neutraal drijfvermogen de kern vormt. Die kennis is gemakkelijk overdraagbaar op recreatief duiken.
Het boek ‘Win it in a Minute’ voor recreatief duiken voor zweven met neutraal drijfvermogen heeft bijvoorbeeld een equivalent in de eerste cursus technisch duiken van
een verplichte gesimuleerde decompressiestop van 20 minuten tot binnen een meter afwijking.
De recreatieduikindustrie heeft een klein assortiment hulpmiddelen en afleidingshulpmiddelen om de effecten van ondermaatse duikers op te vangen en te verzachten.
Deze omvatten zelden enige vorm van verbetering en lijken meer op spoorbuffers of vluchtstroken.
Een privégids wordt vaak een privéwateruitsmijter, die de arm van de ‘dader’ buiten bereik houdt in niet-uitdagende omgevingen en op veilige afstand van koraal.
Verdere mitigatiepraktijken houden onder meer in dat de duiker wordt gedegradeerd naar ‘lokale locaties’ in plaats van naar de iconische locaties in de Premier League, waar de minder vaardige duikers meer schade zouden aanrichten.
Tanks van vijftien liter worden in resorts vaak gevraagd of zelfs ‘voorgeschreven’ omdat de gast ‘slecht is voor de lucht en een grotere tank nodig heeft’.
Lerende automobilisten die slecht kunnen autorijden, krijgen geen airbag en worden niet naar een ongebruikte parkeerplaats gestuurd... ze leren correct te rijden en slagen voor een test onder beoordeling van een externe examinator.
Sommige ervaren duikers voelen zich neergelegd bij een leven van korte duiken en een korte lijn, en denken ten onrechte dat ze niet tot de uitverkorenen behoren.
Met de overname van enkele duikcentra door grote reis- en resortexploitanten is de nadruk meer op volume komen te liggen dan op het verbeteren van wat in essentie een gespecialiseerde sport is.
Vliegtuigstoelen, hotelkamers, animaties aan het strand en excursies zijn de steunpilaar van deze bedrijfsreuzen geweest, en pogingen om de duikopleidingsindustrie voor beginners te dwingen een beeld te krijgen van hun grotere zelf hebben niet gewerkt.
Hoewel de “intro”-duik voldoet aan de volumequota van de operators, wordt de verwerving van vaardigheden verder weggenomen, waardoor slechts een kortstondige glimp van het leven onder water overblijft terwijl u veilig verbonden bent met een instructeur.
Vanwege het sociale, reis- en gemeenschapskarakter van duiken zit het ook vol franjes, attracties en afleidingen van het bereiken van wat er echt toe doet: de ware beheersing van de neutrale controle over het drijfvermogen.
In veel kringen heeft de sector onafhankelijkheid opgeofferd aan eenheid, waarde aan kosten, kwaliteit aan snelheid en professionaliteit aan verpakking.
Het beeld dat zij om zich heen zien is het product van idealen die bij elke opeenvolgende ramp meer offers hebben geëist. Resortduiken van hoge kwaliteit is nu een schaduw van wat het vroeger was.
Ook de VIP-luxeresortsector is zich vaak niet bewust van de olifant in het zwembad. Terwijl slimme personeelsuniformen, goede manieren, verfijnde servicevaardigheden en kleinere klassen op de markt worden gebracht en verwelkomd in deze vergulde omgevingen, kan de ontwikkeling van vaardigheden op het gebied van neutraal drijfvermogen nog steeds worden onderworpen aan de Sixty Second Challenge.
Ik werd ooit gevraagd om het duikcentrum van een luxe resort te voorzien van een duikfles van 18 liter, omdat de zwaar ademende miljardair-duikende gast een veeleisende en gewaardeerde klant was.
Ik legde uit dat de omvang ervan waarschijnlijk nog meer buitensporig luchtverbruik zou veroorzaken. Het is een beetje alsof je zonder olie komt te zitten en een langere peilstok gebruikt.
De laatste keer dat ik een van deze monsters zag, zaten ze vastgebonden op de rug van wereldrecordbrekende diepduikers. ‘Wat dacht je ervan om hem goed te leren duiken?’
“We zijn een 5* resort en we geven de gasten altijd waar ze om vragen.”
De staart kwispelde met de hond; twee industrieën onder één dak; Roomservice concurreert met gespecialiseerd sportinstructieadvies – een grijs gebied?
Het is groot en grijs, oké!
Bezoekende duikers, in deze omstandigheden, ervaring maar een momentopname van wat mogelijk is tijdens hun duikvakanties van een week.
Ze zouden tijdens de vlucht kunnen experimenteren met gewicht, trim en positie, om er vervolgens op de laatste dag voordat ze naar huis vliegen, in te slagen.
Dit staat in schril contrast met hun gidsen, die de hele duik feilloos glijden en roerloos blijven hangen voordat ze met bijna halfvolle tanks aan de oppervlakte komen.
Zijn ze begaafd? Wandelen ze met de goden? Kunnen zij slechts een klein beetje van hun hemelse kennis overbrengen tijdens deze oppervlakte-intervallen van meerdere uren?
De industrie is nog steeds grotendeels verantwoordelijk voor het afleveren van duizenden duikers die niet goed kunnen duiken, maar ook voor het in stand houden van hun voortdurende gebrek aan kwaliteit met rekwisieten, afleidingsmanoeuvres, illusies en weinig bereidheid om in te grijpen en de status quo te verbeteren. Dus wie is de schuldige?
Niemand en... iedereen.
De dader is een denkwijze, zelfs een virale overtuiging, en niet een individu of entiteit die die denkwijze zou kunnen accepteren of afwijzen. Als er tijd en directe input aan het probleem wordt besteed, zullen de resultaten zichtbaar zijn.
De oplossing vereist niets nieuws. Geen gadgets, gadgets of “speciale training”. De professionals, agentschappen, duikcentra en uitrusting bestaan al en zijn goed gestructureerd om de oplossing te bieden. Het enige wat ze hoeven te doen is... hun werk.
Onverdiende certificering betekent afstand doen van de verantwoordelijkheid die de professionele kern vormt van vrijwel elk ander gebied van onderwijs en opleiding.
De combinatie van bureaus die de ontwikkeling van neutraal drijfvermogen niet op de voorgrond plaatsen, instructeurs die eenvoudigweg het gedrukte woord volgen en decennia van nietsvermoedende klanten hebben de perfecte storm van cognitieve dissonantie, het grootschalige Stockholm-syndroom en misschien wel het langste voorbeeld van psycholoog Solomon gecreëerd. Asch's conformiteitsexperiment ooit.
Het resultaat is een strak geweven tapijt van monumentale illusie, waarbij weinigen merken dat de waterkeizer werkelijk geen kleren heeft. Scuba's equivalent van "The Big Short"? Er is een hele grote kleine man voor nodig om deze olifant zo lang geïsoleerd te houden.
Ondanks pogingen tot schoenlepel duiktraining in hetzelfde koopproces als Amazon-bestellingen, een duikcursus op instapniveau die je nu kunt “toevoegen aan je winkelmandje” is een dienst, geen product.
Het heeft misschien een identieke naam en technisch script als elders aangeboden, maar de wijze van levering en uitvoering kan een wereld van verschil zijn.
Als de bestaande poortwachters hebben gefaald, komt de taak terecht bij degenen die de olifant al hebben gezien, of het nu om bureaus, duikcentra of individuele professionals gaat. Maar is het het allemaal waard?
In mijn lange ervaring is dit wat er gebeurt als duikers een goede controle over het drijfvermogen ontwikkelen:
• Ze voelen goed. Geweldige duikervaringen gaan niet alleen over zien, maar over zijn.
• Hun gevoel van veiligheid en controle is verhoogd; hun luchtverbruik daalt.
• Ze duiken vaker, geven meer uit, zijn makkelijker in de omgang en minder gestrest. Ze vertellen het aan anderen.
• Je kunt ze meenemen naar interessantere en opwindendere duikplekken. Het onderwatermilieu verbetert.
• Ze herkennen waarde tegenover kosten. Zij zullen uw bedrijf ondersteunen.
Degenen buiten de sector moeten de informatie krijgen die hen laat weten dat ze een keuze hebben, wat die keuze is en wie deze kan bieden. Het is niet moeilijk en ik geloof dat alle duikers er recht op hebben.
De olifant vergeet nooit, maar na twintig frustrerende jaren wordt hij nogal ongeduldig.
Ik denk dat het tijd is om het zwembad leeg te laten lopen.
