Overlevingsstrategieën

SIMON PRIDMORE kijkt naar close calls, kiest de technieken uit die de duikers gebruikten om te overleven, en beveelt strategieën aan die ons veiligere duikers kunnen maken

REKENINGEN VAN DUIKEN Ongevallen hebben voor ons een hypnotiserende fascinatie. We verdiepen ons in de details van elk van hen, op zoek naar lessen die we kunnen leren om ons betere duikers te maken en misschien, door gewaarschuwd en met voorbewapening te zijn, onze overlevingskansen te vergroten als we ooit in een soortgelijke situatie terechtkomen.
Veel voorkomende overlevingsstrategieën zijn onder meer karaktersterkte, vastberadenheid, doorzettingsvermogen en een weigering om te stoppen.

Niet al deze strategieën omvatten echter het overwinnen van een hachelijke situatie nadat deze ernstig is geworden. Anderen richten zich in de eerste plaats op het voorkomen van een incident, of op het vroegtijdig ondernemen van actie om te voorkomen dat een situatie escaleert tot een noodsituatie.

De drie verhalen die hier worden verteld, illustreren elk een specifieke preventieve strategie. Dit zijn allemaal waargebeurde gebeurtenissen; alleen de namen van de betrokkenen zijn veranderd.

OVERLEVINGSVERHAAL 1

Alex was druk, succesvol en grotendeels kantoorgebonden, niet geïnteresseerd in atletische bezigheden, maar aangetrokken door de aantrekkingskracht van de oceaan om duiker te worden. Hij kocht een boot en nam er een paar mee opleiding en begon in het weekend met vrienden te duiken.

Duiken was fysiek niet gemakkelijk voor hem, maar als intelligent persoon bleef hij binnen zijn comfortzone, ontwikkelde hij een goed scala aan vaardigheden en werd hij verliefd op de sport.

Op een maandag liep hij naar zijn plaatselijke duikwinkel om een ​​loodgordel en gewichten te kopen. In gesprek met de eigenaar legde hij uit dat hij de dag ervoor met zijn buddy was opgestegen van een duik. Ze bevonden zich op enige afstand van de boot, nadat ze met de stroom mee waren gevoerd, en begonnen ernaar terug te zwemmen.

De oppervlakteomstandigheden waren schokkerig en de vriend van Alex, een betere zwemmer, ging voor hem uit en verdween uit het zicht.

Alex raakte al snel buiten adem en pakte de zijne regelaar uit zijn mond, kreeg een paar golven in zijn gezicht en slikte wat zeewater door, waardoor hij stikte.

Hij voelde dat hij op de rand van paniek stond, maar in wat hij omschreef als ‘een moment van helderheid’ herinnerde hij zich wat hij had geleerd tijdens zijn eerste duiker opleiding dat hij, als hij ooit in moeilijkheden zou komen aan de oppervlakte, zijn loodgordel moest laten vallen.

Dit was iets van hem instructeur had hem keer op keer laten oefenen. Dus reikte hij naar beneden, maakte de gesp los en zijn loodgordel viel weg.

Onmiddellijk merkte hij dat hij hoger in het water dreef, zijn hoofd nu boven de woelige golven, zijn mond vrij van het opspattende schuim. Zonder de riem om zijn middel was het gemakkelijker om te ademen.

Hij kon nu de boot en zijn maat zien, die er bijna was. Hij ging achterover liggen, haalde een paar keer diep adem en begon langzaam maar zo krachtig als hij kon richting de boot te varen.

Opmerking: Het vervangen van zijn gewichten en loodgordel was een kleine prijs die hij moest betalen om te overleven. Het is waarschijnlijk dat Alex er alleen maar aan dacht zijn loodgordel af te doen, omdat hij dit zo vaak had geoefend dat het diep in zijn geest was verankerd. Dus zelfs als hij erg gestresseerd was, herinnerde hij zich nog steeds de zijne opleiding.

Overlevingsstrategie 1: Oefen zelfreddingsvaardigheden zodat ze instinctief worden.

OVERLEVINGSVERHAAL 2

Terry is een ervaren rebreather instructeur: “Ik reisde op vrijdagavond de stad uit voor een weekend wrakduiken. Ik arriveerde rond middernacht en hoewel ik uitgeput was, heb ik niet goed geslapen.
“Ik werd de volgende ochtend wakker en had helemaal geen zin om te duiken, maar de andere jongens waren opgewonden, dus ik speelde mee.

“Omdat ik nog steeds een slecht gevoel over me heen had, heb ik de rebreather extra grondig gecontroleerd en dacht ik bij mezelf: misschien voel ik me beter als ik het water in ga.

“De duik begon prima en ik had een goede video gemaakt toen ik merkte dat mijn zuurstofsensoren hoge waarden aangaven.

‘Geen probleem,’ dacht ik, ‘ik spoel de rebreather wel door met lucht, dat regelt het wel.

“Dus ik hield de knop ingedrukt, injecteerde vers gas en haalde een paar keer diep adem. Toen besefte ik plotseling dat ik, ongebruikelijk, mijn camera in mijn linkerhand had in plaats van in mijn rechter, en dat ik in plaats van lucht zojuist een enorme hoeveelheid pure zuurstof had geïnjecteerd en ingeademd op 30 meter afstand.

“Ik sloot instinctief mijn rebreather-mondstuk af en schakelde over op mijn open lucht-bail-out, zodat ik zeker wist welk gas ik inademde.

In eerste instantie had ik geen symptomen, maar op de een of andere manier wist ik dat het zou komen.

'Ik was niet van plan naar de oppervlakte te gaan, onderweg naar boven een zuurstofvergiftiging te krijgen, te verdrinken en nooit gevonden te worden. Mijn buddy was slechts 3 meter verwijderd en hoewel hij nog niet had gemerkt dat er iets mis was, had ik er vertrouwen in dat dit uiteindelijk wel zou gebeuren.

“Ik wikkelde het snoer van mijn videocamera om een ​​railpaal op het wrak, knielde op het dek, leunde naar voren, greep de regelaar met mijn hand en drukte mijn onderarm tegen de reling. Kortom, ik deed alles wat ik kon bedenken om mijn te behouden regelaar in mijn mond.

‘En ik wachtte. En het kwam. Het voelde alsof er een elektrische stroom door elke spier in mijn lichaam stroomde, zelfs door mijn tong, en steeds sterker werd naarmate de stroom voortduurde. Het deed geen pijn, maar elk deel van mij trilde.

“Het verdween geleidelijk. Ik heb geen idee hoe lang het duurde. Het hadden 10 seconden kunnen zijn, het hadden er ook 60 kunnen zijn.

“Mijn vriend stond nu aan mijn zijde en keek bezorgd. We wisselden signalen uit, gingen op weg naar de stijglijn, deden onze deco en bereikten zonder verdere incidenten de oppervlakte. Ik voelde me prima, maar een beetje zwak.

"Wat heb ik geleerd? Duik niet als u zich slecht voelt. Zorg dat je altijd de zelfdiscipline hebt om een ​​duik te nemen, zelfs als dat betekent dat je vrienden teleurgesteld worden. Ik kan niet uitleggen waarom ik de fout heb gemaakt. Het is gewoon gebeurd."

Commentaar: Zoals nitroxduikers weten, kun je stuiptrekkingen krijgen als je zuurstof met een hoge partiële druk inademt. Deze zijn op zichzelf niet dodelijk, maar als ze onder water voorkomen verlies je de controle over je spieren, je spieren regelaar kan uit uw mond vallen en daarom bestaat er een groot risico dat u verdrinkt.
Terry's ervaring stelde hem in staat kalm en logisch op de noodsituatie te reageren en dit, plus de geruststellende aanwezigheid van zijn vriend die hem nauwlettend in de gaten hield, zorgde ervoor dat hij kon overleven. Het incident had echter voorkomen kunnen worden als hij naar zijn innerlijke stem had geluisterd en gewoon in bed was gebleven.

Zoals hij zei: als je geen zin hebt om te duiken of een onheilspellend gevoel hebt, zelfs als je er geen reden voor kunt bedenken, doe het dan niet.

Overlevingsstrategie 2: Volg je gevoel.

OVERLEVINGSVERHAAL 3

Steve is een topper duikinstructeur. Op een dag leidde hij een groep op 20 meter hoogte langs een rifwand met de zeebodem ruim 90 meter lager. Het plan was om aan het einde van de duik op te stijgen door een blauw gat in het rif.
Een van zijn duikers was een beetje zenuwachtig geweest over het vooruitzicht van de opstijging, dus had Steve hem opgedragen zijn harnas vast te houden toen ze het blauwe gat bereikten, zodat hij hem kon helpen zijn drijfvermogen onder controle te houden.

Een ander lid van de groep was een ervaren duiker die een nitrox 32-mengsel gebruikte, en Steve had hem er van tevoren op gewezen dat hij zich moest concentreren op zijn drijfvermogen en ervoor moest zorgen dat hij tijdens de duik niet te diep zakte, vanwege het risico op zuurstofvergiftiging.

Toen de groep bij het gat arriveerde en over het blauwe water en weg van de muur begon te zwemmen, greep de nerveuze duiker zoals gepland Steve's harnas vast. Toen hij dit zag, kwam een ​​ander lid van de groep, misschien met bedenkingen, naar hem toe en gaf aan dat hij graag soortgelijke steun zou willen krijgen.

Steve plaatste de hand van de duiker op zijn andere schouderband en liep door de grot met aan elke schouder één persoon vastgemaakt. Hij keek op en zag dat de nitroxduiker aan een comfortabele opstijging was begonnen, maar merkte dat de laatste duiker in de groep moeite had om een ​​neutraal drijfvermogen over de leegte te behouden, en dieper begon te dalen dan gepland.

Steve wist zijn aandacht te trekken en gaf aan dat de duiker wat lucht in zijn trimjacket moest doen. De duiker bevestigde het signaal, pakte zijn opblaasslang en liet lucht ontsnappen in plaats van wat toe te voegen. Dit leidde er uiteraard toe dat hij nog verder daalde.

Toen hij het opnieuw deed en nog verder wegviel, schijnbaar uit de hand gelopen, had Steve het gevoel dat hij geen andere keus had dan naar beneden te zwemmen om te helpen. Hij controleerde de greep van de twee duikers bij zijn schouders, die allebei niet leken te beseffen wat er aan de hand was, en daalde toen af ​​om met de derde duiker af te rekenen.

Hij bereikte hem, voegde wat lucht toe aan het trimvest van de duiker en slaagde erin de hele groep neutraal drijvend te krijgen.
Hij had nu drie duikers aan zich vast en een blik op de zijne computer liet hem zien dat ze zich allemaal op een diepte van 55 meter bevonden. Op dat moment merkte hij vanuit zijn ooghoek een beweging op. Het was de nitroxduiker, die had opgemerkt wat er gebeurde en naar beneden was gekomen om te helpen!

Steve gebruikte zijn vrije hand om in niet mis te verstane bewoordingen aan te geven dat de nitroxduiker, die zich nu ver onder zijn maximaal toegestane diepte bevond, naar boven moest gaan.

Hij kreeg de boodschap en verdween, waardoor Steve een langzame en veilige opstijging moest maken voor zichzelf en de duikers met glazige ogen die hem vasthielden.

Eenmaal terug op de boot babbelden de drie duikers opgewonden over wat een geweldige duik ze hadden gehad, terwijl het enige wat de nitroxduiker te zeggen had was: “Jullie worden niet genoeg betaald!” Steve zorgde ervoor dat hij een collega meebracht om hem te helpen bij alle toekomstige duiken in de blauwe gaten.

Commentaar: Ervaring brengt vertrouwen met zich mee, maar hoe meer ervaring je krijgt, hoe meer je moet waken voor oververtrouwen. Steve liet zich door zijn bekendheid met zijn werk en de duiklocatie ervan overtuigen dat hij deze duikers er zonder hulp alleen naartoe kon brengen.

Toen het mis begon te gaan, bleek dat hij tot het uiterste werd gedreven om de veiligheid van de groep te garanderen.

Overlevingsstrategie 3: Wees op uw hoede voor overmoed en ken uw ware grenzen.