Vorige maand bekeek SIMON PRIDMORE de geschiedenis van sport-rebreathers en legde uit waarom ze in de jaren negentig geen succes hadden bij het reguliere duiken. In het tweede decennium van de 1990e eeuw vond een reeks ontwikkelingen plaats die rebreathers weer in de mainstream-schijnwerpers zouden brengen
INDUSTRIE ACCEPTATIE
EERST EEN BEETJE achtergrond: wil elke nieuwe technologie aanzienlijke vooruitgang boeken, dan moet eerst de markt waarop de technologie is gericht bereid zijn deze te accepteren. Het is nuttig om hier een paar jaar terug te gaan en een parallel te trekken met wat er met nitrox gebeurde.
Vóór 1995, de enige opleiding bureaus die duikers leerden nitrox te gebruiken waren relatief kleine boetiekbedrijven zoals IANTD en ANDI, en er waren maar heel weinig duikcentra over de hele wereld die nitroxvullingen aanboden.
Het was ook moeilijk om duik-computers in staat om duiken met andere gasmengsels dan lucht te volgen, omdat deze slechts werden gemaakt door een paar bedrijven zoals Dive Rite en Cochran, die over zeer kleine verkoop- en distributienetwerken beschikten.
Nitroxduiken zou een gespecialiseerde nichemarkt zijn gebleven, maar in 1995 stapte PADI aan boord van de nitroxwagen, waarna universele publieke acceptatie volgde, en plotseling werden alle andere mainstream-activiteiten opleiding instanties volgden dit voorbeeld.
Tegelijkertijd voegden grote fabrikanten zoals Suunto, Oceanic en Aqua Lung nitrox-compatibele apparaten toe computers aan hun productlijnen. Dit gebeurde zo snel dat het binnen een paar jaar moeilijk was om een air-only te vinden computer meer.
In 2011 leek een soortgelijke verschuiving plaats te vinden toen PADI een reeks rebreathers aankondigde opleiding cursussen. Voordien hadden alleen boetiekbureaus zoals IANTD en TDI duikers geleerd rebreathers te gebruiken, en het was nog steeds erg moeilijk om duikcentra te vinden die ondersteuning konden bieden aan rebreather-duikers.
De komst van de nieuwe PADI-cursussen moedigde echter meer duikorganisaties aan om zich meer in de technologie te gaan verdiepen en rebreather-vriendelijke faciliteiten op te zetten. Het overtuigde ook grote fabrikanten van apparatuur om te kijken naar de ontwikkeling van hun eigen eenheden en het toevoegen van vaste PO2-mogelijkheden aan duikapparatuur.computers om rebreather-duikers te helpen hun decompressiestatus te volgen.
DE NIEUWE GOLF
Nieuwe eenheden zijn ontworpen met het oog op het minder veeleisend maken van rebreathers voor de gebruiker, het aanpakken van enkele nadelen van eerdere systemen en het verminderen van de kans op duikfouten.
Ze hadden belangrijke kenmerken zoals:
1 Goedkope, betrouwbare, voorverpakte CO2-absorberende wegwerpbussen
2 Technologie voor het monitoren van kooldioxide
3 Real-time decompressieberekening
4 Masker-niveaustatusdisplays (waardoor de noodzaak voor duikers wordt verminderd om hun meters voortdurend in de gaten te houden) en
5 Alarmgestuurde omschakeling naar open circuit.
De toevoeging van dergelijke functies betekende dat de nieuwe eenheden niet zulke strenge eisen aan de duiker oplegden als eerdere systemen.
Simpel gezegd werd de primaire taak van het monitoren van het systeem overgedragen aan de elektronica. De gebruiker hoefde alleen maar waarschuwingsberichten te volgen die zouden knipperen wanneer de machine een probleem detecteerde.
Dit is een soortgelijk concept als de manier waarop moderne auto's worden ontworpen. U hoeft niet te begrijpen wat er onder de motorkap gebeurt; u hoeft zich alleen maar aan het onderhoudsschema te houden en de auto naar de garage te brengen als er een waarschuwingslampje gaat branden.
Deze ontwikkelingen waren een grote stap voorwaarts op het gebied van de veiligheid van rebreathers en leidden inderdaad tot enige marktuitbreiding. De rebreather-revolutie kwam echter opnieuw tot stilstand.
Het leek erop dat duikers nog steeds niet bereid waren de manier waarop ze doken te veranderen en het duiken in het open circuit in groten getale te staken.
Dus wat ontbreekt er nog?
Gezond verstand suggereert dat elke vervangingstechnologie, wil deze door de meerderheid van de sportduikers geaccepteerd worden, niet alleen de problemen van het duiken in open circuit moet oplossen, maar ook de voordelen ervan moet evenaren.
Anders zullen duikers eenvoudigweg de ene reeks problemen inruilen voor de andere, en zal het lastig zijn hen ervan te overtuigen dat ze het echt nodig hebben.
De voordelen van open-circuitsystemen zijn dat ze direct verkrijgbaar zijn, robuust en tolerant tegen ruwe behandeling, bestand tegen verwaarlozing door duikers, gemakkelijk te onderhouden, economisch, eenvoudig te bedienen en gemakkelijk te leren gebruiken.
De nadelen zijn dat ze zwaar, ongemakkelijk en luidruchtig zijn en de tijd die een duiker in het water doorbrengt beperken.
Zelfs de nieuwe generatie sportrebreathers loste alleen de problemen met geluid en tijd in het water op. Ze waren nog steeds zwaarder en ongemakkelijker om te dragen dan systemen met een open circuit en voldeden niet aan de voordelen van een open circuit, omdat ze duur, kwetsbaar, ingewikkeld en tijdrovend waren in termen van voorbereiding en onderhoud.
UNIVERSELE TOEGANKELIJKHEID
De meerderheid van de open-circuitduikers ter wereld bezit geen eigen duikflessen. Deze terughoudendheid om te kopen is geen weerspiegeling van hun toewijding aan de sport; het betekent alleen dat ze liever huren omdat ze óf geen cilinders willen opslaan en onderhouden, omdat ze ergens wonen waar ze altijd naartoe moeten vliegen om te duiken, óf omdat ze hebben berekend dat het economisch verstandig is om niet te kopen.
Als een duiker nog nooit een cilinder heeft gekocht, lijkt het onwaarschijnlijk dat hij of zij ooit een rebreather zal kopen.
Dit betekent dat als rebreathers open-circuitsystemen willen vervangen als de eerste keuze van duikers, ze universeel toegankelijk moeten worden.
Eenheden moeten goedkoop genoeg en betrouwbaar genoeg zijn om duikcentra en liveaboards te overtuigen om in de nieuwe technologie te investeren en rebreathers te huren.
Om dit te laten gebeuren, moet er ook overeenstemming zijn in ontwerp en gebruik. Momenteel is elk model anders, en certificering voor het ene apparaat geeft een duiker niet het recht om een ander apparaat te gebruiken.
Ik weet dat de vergelijking niet helemaal eerlijk is, maar stel je eens voor hoe moeilijk het zou zijn voor duikexploitanten om verhuur aan te bieden regelgevers als duikers beperkt zouden blijven tot het gebruik van alleen het merk waarmee ze hadden getraind.
EEN VISIE OP DE TOEKOMST
Zijn rebreathers de apparatuur van de toekomst? Het antwoord lijkt te zijn: ‘nog niet’.
We zijn echter op de goede weg en het lijkt waarschijnlijk dat op een dag, en misschien wel binnenkort, iemand ergens een rebreather of een andere technologie zal introduceren die voldoet aan alle praktische vereisten die ik heb genoemd, en die tot de verbeelding van duikers spreekt. , zoals Cousteau al die jaren geleden met de Aqualung deed.
Dan kunnen we allemaal duiken op ultrastille machines die ons de maximaal mogelijke duiktijd geven binnen fysieke en fysiologische grenzen, ons waarschuwen als er een probleem is en ons adviseren over wat we precies moeten doen om het probleem op te lossen.
Ze zullen overal beschikbaar zijn, licht, comfortabel, probleemloos, eenvoudig in te stellen en intuïtief te begrijpen.
We hoeven ons niet meer af te vragen of we een van deze machines echt nodig hebben. Het antwoord zal duidelijk zijn en we zullen Cousteau's Aqualung eindelijk aan de musea kunnen toevertrouwen.
Lees meer van Simon Pridmore in:
Scuba Confidential – Een insidergids om een betere duiker te worden
Scuba Professional – Inzichten in Sport Diver Trainingen & Activiteiten
Basisprincipes van duiken – Begin op de juiste manier met duiken
Ze zijn allemaal beschikbaar op Amazon in verschillende formaten.
Verscheen in DIVER mei 2017
