WE ZIJN DEZE DAGEN ALLEMAAL behoorlijk HI-TEC
Wanneer we echter duiken, gebruiken de meesten van ons nog steeds technologie die in het midden van de vorige eeuw is ontwikkeld, toen de meeste mensen niet eens een telefoon in huis hadden en hun nieuws kregen via iets dat draadloos werd genoemd!
Jacques Cousteau en gasingenieur Emile Gagnan, die de Aqualung in de jaren veertig in het door oorlog verscheurde Frankrijk hebben uitgevonden, zouden gevleid maar waarschijnlijk ook geschokt zijn dat we niet veel verder zijn gekomen dan hun uitvinding.
Op elk ander gebied van ons leven hebben we nieuwe technologie omarmd, en andere avontuurlijke sporten hebben enorme veranderingen ondergaan.
Lees ook: Triple-CCR-duiker sterft tijdens een soloduik van 100 meter
De luifels die door parachutisten worden gebruikt, lijken bijvoorbeeld in geen enkel opzicht op de luifels die hun voorgangers een generatie geleden gebruikten, en de moderne technologie heeft deze producten tot nu toe onvoorstelbare veiligheidsvoorzieningen gegeven.
Toch bestaat er in de duikwereld, afgezien van een beetje sleutelen, een vreemde weerstand tegen vooruitgang. Wat de apparatuur betreft die we gebruiken, heeft de enige significante verandering in de afgelopen twintig jaar plaatsgevonden op het gebied van rebreathers, en dit blijft een zeer kleine nichemarkt.
Rebreathers lijken enorme voordelen te bieden. Bij de meeste duiken is de gasvoorziening niet langer een overweging; de niet-decompressieduiktijd is enorm vergeleken met standaard duiken in open circuit; en de impact op het milieu van een rebreatherduiker wordt ook aanzienlijk verminderd, gezien de afwezigheid van zowel geluid als bellen. Met de opkomst van de acceptatie door de reguliere duikindustrie en een lawine van publiciteit, lijkt het misschien alsof rebreathers hun intrede hebben gedaan en dat als je een serieuze duiker bent, je er gewoon één moet aanschaffen.
Velen denken dat we in de huidige rebreathers de kiem kunnen zien van de technologie die onze kinderen ooit zullen gebruiken bij het duiken. Maar als deze apparaten in de moderne tijd al meer dan twintig jaar bestaan, waarom zien we ze dan niet al overal?
Zijn ze misschien niet zo prachtig als de publiciteit doet vermoeden? Zijn er inherente problemen in de manier waarop ze werken?
HET VERHAAL TOT NU TOE
Rebreathers zijn geen nieuw idee: het concept bestaat al sinds het einde van de 17e eeuw, toen de Italiaan Giovanni Borelli voor het eerst het idee overwoog van een duiker die onder water zwemt terwijl hij ademt uit een zak lucht.
De marines van de wereld rusten duikers al tientallen jaren uit met zuurstof-rebreathers voor ondiepe onderwateraanvalsoperaties en diepe gemengd-gaseenheden voor diepe missies, en onderzeeërs zijn al bijna net zo lang uitgerust met rebreather-ontsnappingseenheden.
Eind jaren zestig introduceerde een Amerikaans bedrijf een gesloten circuitsysteem, de Electrolung, en bracht dit op de markt voor sportduikers. Vroege ongelukken en daaropvolgende juridische stappen zorgden ervoor dat dit experiment van korte duur was, en dat wanneer het idee van rebreathers voor sportduikers vervolgens opdook, het door Europese en niet door Amerikaanse bedrijven zou worden aangestuurd.
Dit was halverwege de jaren negentig toen Dräger, een wereldleider op het gebied van rebreathertechnologie voor militaire duikers, aangemoedigd door de ontwikkeling van technisch duiken en de groeiende acceptatie door het publiek en de industrie van nitrox als ademgas, de Atlantis semi-closed rebreather (SCR) introduceerde. .)
Dit werd aangekondigd als het begin van een nieuw tijdperk voor recreatieve duikers.
SCR's
SCR's werken met een enkele voorgemengde cilinder nitrox. Een injector zorgt ervoor dat gas van de cilinder naar een zak Dit wordt een contralong genoemd, waaruit de duiker ademt via een mondstuk dat is voorzien van dubbele slangen, één voor inademing en één voor uitademing.
Wanneer de duiker door het mondstuk uitademt, stroomt zijn uitgeademde gas door een bus met natriumhydroxide, waardoor de kooldioxide (CO2) wordt verwijderd. De rest van het uitgeademde gas keert vervolgens terug naar de contralong, klaar om opnieuw te worden gebruikt; dat wil zeggen: “opnieuw ingeademd.”
De combinatie van contralong, mondstuk, bus en duiker wordt de ademhalingslus genoemd. Een constant druppeltje of elektronisch geregelde injectie van vers gas uit de cilinder zorgt ervoor dat het O2-niveau in de lus ademend blijft.
De longen van de duiker zijn de motor die het proces aandrijft. Als er te veel gas in de lus zit, wordt dit via een uitlaatklep in het water afgevoerd.
Als er niet genoeg gas in de lus zit, gaat een overbruggingsklep open en wordt er een stroom vers gas rechtstreeks uit de cilinder toegevoegd, waarbij de injector wordt omzeild.
MACHINES VAN DE TOEKOMST
In 1995 klonk dit heel slim en modern, en veel professionals kochten de technologie. Helaas bleek echter dat de voorspellingen van een nieuwe dageraad verkeerd waren. De vraag uit de markt kwam niet overeen met de belangstelling van de media.
Duikers kwamen er al snel achter dat de geadverteerde voordelen van deze systemen in de praktijk geen stand hielden. Ze ontdekten dat een set dubbele cilinders met een open circuit een duiker ongeveer dezelfde langere duur gaf als de Atlantis en andere soortgelijke machines, maar zonder de hogere kosten, het risico en de complexiteit.
Ze ontdekten ook dat de veelgeprezen stilte te vaak werd onderbroken door het periodiek vrijkomen van een stroom bellen uit de uitlaatklep.
Dus besloten sportduikers destijds dat ze niet echt rebreathers nodig hadden, en gingen door met het gebruik van open-circuit duiken, net als hun voorgangers.
CCR's
Tegelijkertijd ontwikkelden andere mensen rebreathersystemen die complexer waren en aanzienlijke voordelen boden. Ze stelden duikers echter ook voor nieuwe problemen. Dit waren volledig gesloten circuit rebreathers (CCR's).
Meestal hebben deze twee cilinders, één met zuurstof en de andere met een gas dat met de zuurstof moet worden gemengd.
Dit tweede gas wordt het verdunningsmiddel genoemd en is lucht, trimix of heliox, afhankelijk van de diepte van de duik.
Een CCR-duiker stelt de gewenste partiële zuurstofdruk (PO2) in die tijdens de duik moet worden gehandhaafd, en de rebreather injecteert van tijd tot tijd kleine straaltjes zuurstof in de ademhalingslus om de vereiste PO2 op peil te houden.
Die van de rebreather computers Pas voortdurend het zuurstofniveau in het ademmengsel aan om ervoor te zorgen dat de duiker altijd het optimale gas ademt voor de huidige diepte, waardoor de niet-decompressietijden tot het maximum worden verlengd of de decompressiestoptijden tot het minimum worden teruggebracht.
Het verdunningsgas wordt alleen tijdens de afdaling toegevoegd om het volume van de ademhalingslus te behouden, dus zodra CCR-duikers op de maximale diepte van de duik zijn, tenzij ze gas verliezen als gevolg van maskeren-opruimen of veel ups en downs hebben, is het enige gas dat ze gebruiken de zuurstof die het apparaat toevoegt ter vervanging van de zuurstof die ze hebben gemetaboliseerd.
Dit is gewoonlijk ongeveer één liter per minuut op elke diepte, dus een kleine zuurstofcilinder van 4 liter/200 bar, gemonteerd op een rebreather met gesloten circuit, zal vrijwel iedereen voorzien van voldoende gas voor ruim twaalf uur.
EEN ANDERE WERELD!
Een CCR kan behoorlijk verbazingwekkende prestaties leveren. Stel je voor dat je aan het duiken bent langs een rifwand met lucht als verdunningsgas en een vooraf ingestelde PO2 van 1.3 ATA.
Als je op 30 meter afstand bent, adem je nitrox 32 in. Je bent bijna een volledig stille waarnemer. Je hoort de geluiden van de zee, papegaaivissen die op koraal kauwen, garnalen knetteren, dolfijnen roepen.
De natuurlijke geluiden worden elke paar seconden onderbroken door een licht gesis, terwijl de solenoïde van de rebreather zich opent om een kleine hoeveelheid zuurstof in de lus te laten komen ter vervanging van wat je hebt gemetaboliseerd.
Let op uw niet-decompressietijd en ga geleidelijk ondieper. Terwijl je opstijgt, voegt de rebreather zuurstof aan je mengsel toe, en het stikstofniveau daalt naarmate de ademhalingslus het uitzettende gas afvoert.
Als je op 20 meter zwemt, adem je nitrox 43 in, op 10 meter adem je nitrox 65 en tegen de tijd dat je uiteindelijk je veiligheidsstop op 3 meter bereikt, adem je bijna 100% O2 in. Een niet-decompressieduik van twee tot drie uur is gemakkelijk te realiseren. Het is echt een andere wereld.
Voor technische duikers was dit de heilige graal. Ze besloten dat ze rebreathers nodig hadden, en nu zijn CCR's erin geslaagd de wereld van het technisch duiken te domineren, voornamelijk vanwege hun fenomenale voordelen op het gebied van de gaseconomie.
Ze brengen de kosten van trimixduiken terug naar een beheersbaar niveau en stellen ontdekkingsreizigers in staat duiken te maken die onmogelijk zouden zijn op een open circuit.
HET NADEEL
Er is een nadeel. Hoewel het concept eenvoudig is, gebruiken CCR's complexe elektronica en zijn ze duur in aanschaf. De modellen die technische duikers traditioneel gebruiken, worden meestal gebouwd door gespecialiseerde boetiekbedrijven of door deskundige en enthousiaste individuen in kleine werkplaatsen, dus het kan moeilijk zijn om onderhoudsondersteuning te vinden buiten het land waar de fabrikant zijn hoofdkantoor heeft.
CCR's vereisen ook dat duikers nauwgezet zijn in hun voorbereiding en voortdurend gefocust zijn tijdens de duik. Ze zijn zeer meedogenloos en laten vrijwel geen ruimte voor onoplettendheid van de duiker. Dit komt vooral omdat ze duikers blootstellen aan een aantal verraderlijke bedreigingen die hen gemakkelijk kunnen besluipen.
Omdat het zuurstofniveau dat een duiker inademt op een CCR die wordt geregeld door de elektronische systemen van het apparaat, aanzienlijk kan fluctueren. Zuurstof is essentieel voor het leven, maar in te hoge of te lage hoeveelheden is het giftig voor de mens.
De eerste regel bij rebreatherduiken is ‘ken altijd je PO2’. Duikers moeten ervoor zorgen dat de zuurstofsensoren die ze gebruiken correct functioneren en altijd controleren hoeveel zuurstof er in hun ademhalingslus zit.
Te veel zuurstof kan hyperoxie veroorzaken, waarbij kortsluiting in het centrale zenuwstelsel van de duiker ontstaat, wat leidt tot stuiptrekkingen onder water en vaak tot de dood door verdrinking. Te weinig zuurstof, oftewel hypoxie, zorgt ervoor dat het centrale zenuwstelsel volledig wordt uitgeschakeld en dat de duiker een black-out krijgt. Er zijn geen waarschuwingssignalen.
CO2 vormt ook een gevaar voor de rebreatherduiker. Te veel CO2 in ons lichaam, een aandoening die bekend staat als hypercapnie, resulteert in een ongecontroleerde ademhaling, maakt ons verward en gedesoriënteerd en kan fataal zijn, vooral als de duiker alleen is. Het is onwaarschijnlijk dat duikers die lijden aan vergevorderde hypercapnie zichzelf kunnen redden.
Technische duikers zijn misschien bereid om met deze extra risico's om te gaan in ruil voor de kostenvoordelen, maar de meesten van ons willen ontspannen als we duiken en voelen zich niet aangetrokken tot uitrusting waarbij de wetenschap en voorbereidingstijd het plezier in de weg staan, of waar we meer tijd moeten besteden aan het kijken naar de machine dan naar de vissen. Dit was een belangrijke reden waarom rebreathers in de jaren negentig niet populair werden bij het reguliere duiken.
In het tweede decennium van de 21e eeuw vond er echter een reeks ontwikkelingen plaats waardoor rebreathers weer in de mainstream-schijnwerpers kwamen te staan. Volgende maand zal ik het verhaal in deel twee behandelen.
Lees meer van Simon Pridmore in:
Scuba Confidential – Een insidergids om een betere duiker te worden
Scuba Professional – Inzichten in Sport Diver Trainingen & Activiteiten
Basisprincipes van duiken – Begin op de juiste manier met duiken
Ze zijn allemaal beschikbaar op Amazon in verschillende formaten.
