Zuidelijke rechten: wat zou er mis kunnen gaan?

Michael AW aan de oppervlakte met een jonge zuidkaper in Zuid-Afrika. (Foto: Rainer Schimpf)

NU BEN IK ZEKER je kunt mijn frustratie voelen – prachtige lucht, kalme zee, overal walvissen, maar we konden ze gewoon niet onder water zien, ook al zaten ze misschien vlak voor ons.

Het volgende uur zochten we rond de baai naar helderder water. Terwijl ik omkeek naar de skyline van de stad, zag ik walvissen dartelen tegen een achtergrond van hoge kantoortorens en appartementen aan de voet van Signal Hill (een heuvel met een platte top in de vorm van een leeuwenromp) en de Tafelberg.

Ik zag verschillende kleurrijke paragliders van de berg opstijgen om af te dalen naar deze 21e-eeuwse megalopolis, en zei tegen mezelf: “Kaapstad, wat een prachtige stad!”

Dat was het moment waarop Jean mijn gedachten onderbrak, wijzend naar een bewolkte bruine plek in de zee, en ons vertelde over wat de afvoer bleek te zijn van de rioolafvoer van Green Point, slechts anderhalve kilometer uit de kust. De diepwateruitlaat is 30 meter diep en loost dagelijks 30 tot 40 miljoen liter onbehandeld rioolwater in de baai.

Overal om ons heen hing de geur van rioolwater. ‘Deze prachtige stad is toch niet zo geweldig,’ dacht ik, ‘vooral als de westenwind waait.’ De geur van dit rioolwater wordt rechtstreeks de stad in geblazen. Ah, de geur van Table Bay!

Daar stonden we dus, omringd door walvissen, maar op de verkeerde plaats.

Na nog een woedend uur van vergeefse pogingen kwam het geluk in de vorm van een klein, wit pakketje. Nou ja, ongeveer vijf ton klein – het was een zeldzame ontmoeting met een juveniele gestroomde!

Slechts 2% van de zuidkapers wordt wit geboren, en het zijn meestal mannetjes. Deze jonge knaap was onstuimig, nieuwsgierig en vriendelijk. Hij bleef onze boot naderen en maakte keer op keer passages. We interpreteerden het als een uitnodiging om te spelen en uiteraard gingen we daar met weinig aarzeling op in.

Hoewel de werkomstandigheden uitdagend bleven, maakte het feit dat hij wit was met zwarte vlekken het voor ons iets makkelijker om ons op te concentreren en te fotograferen, als hij eenmaal heel dichtbij was. Hij was zeker de ‘juiste’ walvis om in donker, groen water te schieten.

Op een keer kwam hij vlak voor mij naar de oppervlakte. Hij bleef een hele tijd en maakte talloze passen totdat zijn moeder kwam en haar speelse kind wenkte.

VOOR DE KOMENDE VIJF DAGENtroffen we de walvissen elke dag aan onder perfecte weersomstandigheden, maar altijd met een gruwelijk zicht in het water van bijna nul.

Ik voelde me echter heel gelukkig dat ik in de oceaan was met de mysterieuze zuidelijke rechten, en nog meer geluk dat ik de speelse, zeldzame witte juveniel ben tegengekomen, maar ik ben nog niet klaar en ben van plan terug te keren.

Nadat de walvissen bijna met uitsterven bedreigd zijn, blijven ze, hoewel ze sinds 1935 wereldwijd beschermd zijn, nog steeds de zeldzaamste walvissoort. Ze herstellen zich, maar heel langzaam.

In het tijdperk van de walvisjacht noemden walvisvaarders hen de 'juiste' walvis om te doden, omdat ze langzame zwemmers zijn en, vanwege het grootste deel van hun blubber, blijven drijven als ze dood zijn.

Ze hadden ook de voorkeur omdat elke walvis enorme hoeveelheden waardevolle producten leverde – vooral olie voor verlichting en smering.

Wetenschappers hebben twee soorten op het noordelijk halfrond geclassificeerd: de noordelijke Stille Oceaan (Eubalaena japonica) en de Noord-Atlantische walvis (Eubalaena glacialis).

De zuidkaper is een enkele soort (Eubalaena australis) die voorkomt in de hele zuidelijke regio van het zuidelijk halfrond.

De commerciële walvisvangst begon in het begin van de 1800e eeuw, waarbij tussen 1835 en 1845 vrijwel de gehele zuidrechtse bevolking werd uitgeroeid. Zelfs toen de industrie instortte, duurde het nog negentig jaar voordat er officiële bescherming werd geboden.

Er zijn nu naar schatting 12,000 zuidkapers, maar er zijn nog maar 300 E glacialis en 450 E japonica over. Dit zijn de zeldzaamste walvissen op aarde.

Alle walvissen worden geïdentificeerd aan de hand van hun kolossale koppen, die tot een derde van hun lichaamslengte uitmaken.

Ze zijn gemakkelijk te onderscheiden omdat ze geen rug hebben vin, brede borstvinnen vinnen, een lange gebogen mond die boven het oog begint, en kleine ruwe plekken op de huid (eeltplekken) op hun hoofd.

Ze hebben een donkergrijze of zwarte huid, soms met witte vlekken op hun buik. Hun twee afzonderlijke blaasgaten produceren een onderscheidende V-vormige slag.

Noordse walvissen gebruiken een kamachtige zeef van baleinenplaten en borstelharen om kleine stukjes voedsel te vangen terwijl ze zich voeden.

Net als andere walvissen migreren de zuidelijke rechten twee keer per jaar. De voedselmigratie in december vindt plaats naar het krillrijke gebied nabij de Antarctische Convergentie, en de reproductieve migratie in juni vindt plaats in de richting van gematigde kustwateren die een rustig toevluchtsoord bieden voor pasgeborenen.

De twee belangrijkste toevluchtsoorden zijn het schiereiland Valdés in Argentinië en de westkust van Zuid-Afrika. Ze hebben duidelijk afgebakende gebieden voor hun herfst- en zomermigratie, waarover ze duizenden kilometers afleggen. Ze worden ook vaak gezien in Australië en Nieuw-Zeeland, en enkele zeer kleine groepen kunnen af ​​en toe worden gezien langs de kusten van Brazilië, Mozambique en Madagaskar.

Hoewel het lijkt alsof professionele natuurfotografen er altijd in slagen om die “geluksfoto” te maken, is ons bedrijfsgeheim dat wat op geluk lijkt eigenlijk een combinatie is van optimale timing, perfect geplande ontmoetingen en fotograferen op de beste locaties.

Achter elke succesvolle foto schuilen duizend onzichtbare frames van mislukkingen. Toen ik twee jaar later de volgende keer probeerde zuidkapers onder water te vangen, was het duidelijk dat ik ofwel Argentinië met zijn 2000 dieren moest selecteren, ofwel de Zuid-Afrikaanse walvisgebieden, die zich uitstrekken van Doringbaai, ten zuiden van Kaapstad, helemaal naar het oosten. tot aan Durban in het noorden en wordt jaarlijks door wel 4000 walvissen bezocht – 30% van de gehele bevolking. Mijn keuze was een no-brainer!

Om onze kansen op goede foto's te vergroten, organiseerde ik samen met Rainer twee groepen schutters voor 16 dagen op zee. En om te ontsnappen aan het met rioolwater vervuilde water van Kaapstad, kozen we ervoor om te opereren vanuit het schilderachtige kleine kustplaatsje Hermanus in Walker Bay, gepromoot als de hoofdstad van de wereld voor het spotten van walvissen!

De beschutte broedplaats herbergt honderden van deze majestueuze dieren, die daar tot vijf maanden per jaar verblijven. Ik las dat we zelfs vanaf de kant konden zien hoe ze pasgeboren kalveren het hof maakten en zogen. Wat zou er in mijn simpele geest, en met zoveel elementen aan onze kant, mis kunnen gaan?

DE TWEEDE GROEP arriveerde op 24 augustus om te worden begroet door de grootste zee die ooit de ansichtkaartkust van Hermanus had getroffen. De zee beukte hevig tegen de rotsachtige kusten, waardoor een verschrikkelijk rioolachtig schuim opwaaide. Het duurde drie dagen, en op de vierde lanceerden we in kalmere zeeën en vonden we gemakkelijk walvissen, zij het in donkerder, troebeler water dan voorheen.

Rainer claimde de overwinning, omdat iedereen de zuidelijke rechten onder water te zien kreeg. Enkelen van ons kwamen terug met marginaal aanvaardbare foto’s – gewoon.

Hoewel de walvisvangst al lang voorbij is, heeft zuidelijk rechts – in feite alle baleinwalvissen – het korte rietje getrokken… het plastic strootje. Baleinwalvissen behoren tot de grootste dieren op aarde: reuzen van 12 tot 13 meter die zich voeden met enkele van de kleinste wezens in de oceaan. Door water door hun talrijke lange baleinenplaten te filteren, slurpen ze tonnen plankton op, waaronder larvale schaaldieren en roeipootkreeftjes.

Terwijl ze deze microscopisch kleine beestjes inslikken, slokken ze tonnen plastic afval op. Onderzoekers geloven dat er meer dan 5.25 biljoen van dergelijke stukken in de oceaan liggen. Meer dan vier miljard plastic microvezels per vierkante kilometer kunnen vast komen te zitten in open zee – dood door plastic!

De zuidkaper op het schiereiland Valdés heeft te maken gehad met de grootste sterfte ooit voor deze soort. Sinds 605 zijn langs de Argentijnse kust minstens 2003 walvissen gestorven, waaronder 538 pasgeboren kalveren. Het slechtste jaar was 2012, met 116 walvissterfgevallen, waaronder 113 kalveren. Dit betekent dat we over tien jaar een aanzienlijke vermindering van het aantal geboren kalveren zullen zien.

Bij het bespreken van bestaand bewijsmateriaal concluderen deskundigen van over de hele wereld dat de drie meest waarschijnlijke doodsoorzaken ondervoeding, infectieziekten en biotoxinen uit plastic zijn.

Giftige chemicaliën hebben de neiging zich op te hopen in vetweefsel, en omdat walvismelk een van de stoffen met het hoogste vetgehalte ter wereld is, eindigen moederwalvissen onbedoeld met het zogen van hun baby's tot de dood met besmette melk.

Plasticvervuiling is een van de grootste bedreigingen voor deze walvissen en voor onze oceanische ecosystemen. Het wurgt en verstikt dieren en verandert de chemie van de oceaan, waardoor al het zeeleven wordt vergiftigd.

Om walvissen zoals de zuidelijke rechten te redden, moeten we het gebruik van plastic in elk aspect van ons leven verminderen, vooral plastic voor eenmalig gebruik, en meer recyclen.

Ondertussen moet mijn verhaal nog eindigen; Ik ben nog niet klaar met de zuidkapers. Meer informatie vindt u in de video's op goo.gl/wzijV3 en goo.gl/9HLFDA