Divernets recente verslag van a Model T Ford ontdekt in de Grote Meren raakte een gevoelige snaar bij onderwaterfotograaf STEFAN PANIS. Vorig jaar dook hij op het mijnslachtoffer uit de Eerste Wereldoorlog Richting in het Engelse Kanaal – en kon zijn ogen nauwelijks geloven terwijl lang verborgen beloningen bleven komen
Lees ook: De geneugten van wrakduiken
Tijdens mijn duikjaren in Dover had ik veel over het stoomschip gehoord Richting, een scheepswrak uit de Eerste Wereldoorlog eigendom van Tony Goodfellow en David Knight. Het duurde echter tot 2022 voordat ik eindelijk de kans kreeg om op de plek te duiken, als onderdeel van een jaarlijkse internationale wrakduikexpeditie.
Gebouwd in 1899 in Glasgow, de Richting maakte deel uit van de Clyde Shipping Company-vloot, een stalen stoomschip van 1,218 ton met een enkele schroef.
Zeilde met stukgoed van Londen naar Belfast op 31 oktober 1915, Richting raakte een mijn die er langs was gelegd UC-6, een zeer succesvolle onderzeeër die, onder bevel van Matthias Graf Von Schmettow, in totaal 54 schepen tot zinken bracht.
De mijn ontplofte onder het luik van ruim nummer 2, net vóór de brug. Richting vloog in brand, de brand verspreidde zich snel en het schip begon in het water te zakken.
De bemanning verliet het schip voor de kust van South Foreland op de Kent Downs en alle mannen werden opgepakt, waaronder vijf die in zee waren gesprongen. In dat dodelijke mijnenveld bleken binnen enkele uren maar liefst vier schepen te zijn gezonken.
Direct messing
Ik werkte samen met mijn vriend Eddie, die het wrak kende en bereid was me mee te nemen op een rondleiding, en sprong meteen achter hem aan. Terwijl hij de haak aan het zetten was, begon ik midscheeps rond het dek te rommelen en mijn aandacht viel op een stuk koper.
Bij nadere beschouwing bleek dat het het naamplaatje van een deur was – geen slecht begin voor een duik!
Eddie haalde mij in en we vertrokken richting de achtersteven van het schip. We zwommen langs de accommodatie, waar een stel toiletten een mooi decor vormden voor een paar foto's, en zagen even verderop een gapend zwart ruim.
Toiletten in de accommodatieruimte
We lieten twee dekken naar beneden vallen en kwamen terecht op een zeer slibrijke bodem, bezaaid met flessen en borden die lang geleden uit verrotte houten kisten waren gemorst. Maar toen Eddie met zijn fakkel een signaal gaf om mijn aandacht te trekken, duurde het even voordat ik erachter kwam wat hij me probeerde te laten zien.
Zou het echt zo kunnen zijn? Voor mij stond een voertuig – een voertuig dat een vroege auto van Henry Ford zou blijken te zijn! Ik had maar één kans om de foto te maken voordat de kamer dichtslibde, en op dat moment was ik gewoon blij dat ik een lijn had om te volgen om weer naar buiten te komen.
Dover tong
We lieten ons over het achterschip naar de zeebodem vallen om het roer en de propeller te bekijken, die keurig op hun plaats waren gebleven. Daarna werkten we terug richting het schot, en onderweg bereikten we het gebied waar vroeger de accommodatie stond. We ontdekten daar een prachtige mozaïekvloer, nu een speeltuin voor tong.
Het duurde echter lang voordat Eddie duidelijk werd, maar net toen ik had besloten dat ik achter hem aan moest gaan, kwam hij opdagen. Achterin de auto bleek dat hij een picknickmand had gevonden – en die zat nog vol met borden en bestek!
De omgeving lag bezaaid met flessen en we vonden enkele lepels met het logo van de rederij erop. Eddie had opnieuw geluk en haalde er een prachtig zilveren serviesrek uit, compleet met peper- en zoutvaatjes en zelfs een olijfoliefles waarvan de inhoud intact was – wat een vondst!
Die plek bleek een echte schatkamer. Wat we hadden ontdekt waren waarschijnlijk de overblijfselen van een bestekkast uit de eetkamer, want er kwamen steeds serveerschalen, lepels en messen uit!
Nadat we onze vondsten hadden verzameld, was het tijd om weer naar boven te komen in de hoop dat al onze expedities in 2022 zulke brede glimlachen en schatten met zich mee zouden brengen.
Ook door Stefan Panis op Divernet: Eenmalige duikmijnbouw in het Slate Museum, Een verhaal over twee mijnen, Wonderlijke duik in zwart marmer, HMS Brazen wrakduik, Monarch van het Kanaal, Parel van het Peak District, Diver-artikel vraagt om overdracht van wrakvondsten
Wauw, de wateren van de wereld geven ons en nemen ons. Ik heb in New Jersey gewoond en gedoken, het kerkhof van de Atlantische Oceaan, nooit wetend wat ik zal zien en vinden. Wat dacht je van twee staande stoomlocomotieven. Recht omhoog in de middle of nowhere, alleen maar zand, gekeken op internet. Niemand weet hoe ze daar terecht zijn gekomen. Er staat niet geschreven wie of hoe ze daar terecht zijn gekomen. Niemand weet dat de verzekering uitkeert. Er is 100% compleet en voeg gewoon steenkool toe. Aan de noordoostkust hadden we duizenden scheepswrakken om te verkennen, vele dagen moest ik tegen mijn klanten liegen waarom ik niet aan het werk was en het wrakduiken werd eerst, werk kwam op de tweede plaats,