AUSTRALIË DUIKER
Rocksterren van de zee
Wapperende armen, kleurveranderingen, dansgevechten en kleine mannetjes vermomd als vrouwtjes om hun rivalen te misleiden – het hofmakerijgedrag van gigantische Australische inktvissen zou zich meer thuis voelen in een Star Wars-nachtclub. Andrew Spence rapporteert, foto's door CARL CHARTER
Bijgenaamd “de rocksterren van de oceaan” omdat ze snel leven en jong sterven, hebben inktvissen een levensduur van slechts 12-18 maanden, dus indrukwekkende vertoningen zijn nodig om zonder vertraging een partner aan te trekken.
ELK JAAR MEER DAN 100,000 bizarre wezens verzamelen zich in het Upper Spencer Gulf Marine Park in Zuid-Australië, in wat de enige bekende massa-aggregatie in zijn soort ter wereld is.
Bijgenaamd “de rocksterren van de oceaan” omdat ze snel leven en jong sterven, hebben inktvissen een levensduur van slechts 12-18 maanden. Dit maakt elk broedseizoen van mei tot augustus van cruciaal belang, omdat het aantal overlevende eieren in een jaar rechtstreeks van invloed is op het aantal volwassen inktvissen dat het volgende jaar terugkeert om te broeden.
Gunstige omstandigheden en een reeks wetswijzigingen, zoals visverboden, hebben ertoe bijgedragen dat de inktvis zich heeft hersteld van een populatie van 13,000 in 2013 naar 120,000 in 2017. De telling voor 2018 moet nog worden afgerond, maar lokale experts voorspellen dat het aantal hoger zal zijn dan vorig jaar. jaar.
Ongeveer een derde van de vijf mijl lange strook rotsachtig rif waar de inktvissen hun eieren leggen, is sinds 2014 een maritiem parkreservaat.
Het rif ligt bij Point Lowly in de Spencergolf, ongeveer 12 kilometer ten oosten van Whyalla en bijna 250 kilometer van de Zuid-Australische hoofdstad Adelaide.
De afgelopen drie seizoenen zijn er georganiseerde gemeenschapsduiken gehouden, die honderden bezoekers uit heel Australië en het buitenland hebben getrokken.
De coördinator van Natural Resources Eyre Peninsula Marine Parks, dr. Shelley Paull, zegt dat de geregistreerde aantallen inktvissen eind jaren negentig een piek bereikten van ongeveer 1990, maar daalden vanwege een aantal factoren, waaronder overbevissing en fluctuerende watertemperaturen.
Ze zegt dat de Upper Spencer Gulf doorgaans bestaat uit mangroven, zandbodems en zeegrasvelden, waardoor de ongewone habitat van het rotsachtige rif rond Point Lowly een natuurlijke trekpleister is voor de inktvissen.
“De rotsblokken zijn ideaal voor hen om hun eieren eronder te leggen, en daarom gaan ze er elk jaar naartoe, omdat de habitat, het zoutgehalte en de temperatuur perfect voor hen zijn”, zegt dr. Paull.
“Ze komen daar als het water erg koud is, en naarmate de temperatuur stijgt naarmate we dichter bij de lente komen, beginnen de inktvisbaby’s zich te vormen.
“Als ze na drie tot vijf maanden uitkomen, moeten ze voor zichzelf zorgen en proberen geen roofdieren tegen te komen. Als ze groot genoeg zijn, zullen ze naar buiten zwemmen en rondhangen in het noorden van de Spencergolf.”
Reusachtige Australische inktvissen (Sepia apama) worden overal langs de zuidelijke Australische kust aangetroffen in de wateren voor de kust van West-Australië, Zuid-Australië, Victoria en New South Wales.
Dr. Paull zegt echter dat de inktvissen in de Upper Spencer Gulf in Zuid-Australië een iets andere genetica hebben dan die in andere gebieden, dus we weten dat de inktvissen die zich in de golf verzamelen niet broeden en zich zelden vermengen met de vissen die verder naar het zuiden liggen.
“Inktvissen elders vinden vaak een partner en broeden op de ontmoetingsplaats”, zegt ze. "Ze komen niet in deze enorme aantallen samen, dus het is echt uniek wat er gebeurt, en we vinden deze verzamelingen nergens anders ter wereld voor inktvissen."
Verscheen in DIVER november 2018
OOK GEKEND ALS De kameleons van de zee, de chromatofoorhuidcellen van inktvissen, zorgen ervoor dat ze binnen een seconde van kleur en textuur kunnen veranderen, van blauw naar groen naar paars en zwart, om hen te helpen zich te verbergen voor roofdieren, prooien in een hinderlaag te lokken en een partner aan te trekken.
Dr. Paull zegt dat mannelijke inktvissen verschillende kleuren laten zien tijdens ‘dansgevechten’ om de aandacht van een vrouwtje te trekken, en dat andere, minder formidabele mannetjes hun kleurveranderende vaardigheden gebruiken om zich voor te doen als een vrouw, in een poging de grotere mannetjes te misleiden en hun partner stelen.
“De jongens doen een soort danswedstrijd als ze proberen te vechten voor een vrouw, en ze laten zwarte en witte kleuren op en neer langs hun lichaam glinsteren.
“De grote mannetjes kunnen wel vijf kilo wegen, en ze vechten met elkaar en doen een danswedstrijd om te bepalen wie met het vrouwtje mag paren, maar de kleine jongens hebben niet het formaat om te vechten, dus vertonen ze dit gedrag waarbij ze doen zich voor als een vrouw.
“Ze veranderen van kleur en trekken hun armen naar binnen, zodat ze er vrij klein uitzien.
“Dan zweven ze rond waar de vrouwtjes zijn. Een groot mannetje zal het vrouwtje bewaken en het zal het nabootsende exemplaar zien, denken dat het een vrouwtje is en hem binnenlaten, en ze zullen binnenkomen en snel met het vrouwtje paren en naar buiten gaan voordat het mannetje merkt dat het een kleine travestiet is. .”
De Spencer Gulf-regio in Zuid-Australië staat bekend om zijn ongerepte water en eersteklas zeevruchten, waaronder garnalen, oesters, tonijn en kingfish. Maar de inktvis, die sinds 2013 niet meer op het menu staat in de Upper Spencer Gulf, begint andere economische voordelen voor het gebied met zich mee te brengen.
Whyalla is de derde grootste stad van Zuid-Australië en staat vooral bekend om zijn staalproductie. Het land is nog steeds aan het herstellen van de economische neergang die de regio de afgelopen tien jaar heeft geteisterd.
De afgelopen maanden zijn de bezoekersaantallen omhooggeschoten omdat toeristen van heinde en verre komen om met de inktvis te duiken.
Het bezoekersinformatiecentrum van Whyalla heeft een aanzienlijke toename van het aantal voetgangers gezien, en snorkeltochten georganiseerd door Experiencing Marine Sanctuaries trokken in juli in slechts twee weekenden 540 deelnemers. Dit kwam bovenop de honderden duikers die met hun eigen uitrusting het water op gingen tijdens privérondleidingen of ongeleide duiken.
DE INAUGULE CuttleFest werd gehouden om de wereldwijd unieke samenvoeging te vieren en bezoekers te informeren over het mariene milieu.
"Elk jaar komen er steeds meer mensen en het is zo toegankelijk. Je hoeft alleen maar de juiste uitrusting te hebben en je kunt gewoon het water in lopen en rondsnorkelen", zegt dr. Paull. “Veel van de mensen die deelnemen aan onze rondleidingen zijn beginnende of onervaren snorkelaars, dus ze kunnen een beetje ongerust zijn, maar er gaat een hele nieuwe wereld voor hen open – ze piepen door hun snorkels en komen naar buiten met deze enorme glimlachen en een nieuwe waardering voor de oceaanwereld.
“In een gebied zo groot als jouw lounge kun je in sommige gebieden waarschijnlijk wel 50 of 60 inktvissen zien, dus mensen zijn gewoon verbaasd en erg dankbaar dat ze de kans hebben gekregen.”
Mede-oprichter van Experiencing Marine Sanctuaries Carl Charter bedacht het CuttleFest-concept, dat het in samenwerking met Natural Resources Eyre Peninsula Marine Parks uitvoerde.
Charter duikt al zo'n 35 jaar en zei dat zwemmen met inktvissen een van de meest ongewone ervaringen was. Hij heeft ook 360° onderwaterbeelden van de inktvis gefilmd om te gebruiken voor marien onderwijs en bekeken door een virtual reality-bril.
Dr. Paull zegt dat, hoewel onderwijs een belangrijke rol zou spelen bij het op peil houden van de aantallen inktvissen in het gebied, er geen garanties zijn dat ze zullen blijven floreren.
“Inktvissen zijn een soort van boom-en-bust-soorten, dus degene die we dit jaar zagen zijn de eieren van de inktvissen van vorig jaar”, zegt ze. “Het is moeilijk om te weten of hun aantal zal blijven groeien, maar als er iets in het milieu gebeurt – een verandering in de watertemperatuur of vervuiling – dan kunnen de aantallen echt worden beïnvloed. We zullen het dus pas volgend jaar echt weten.”
“We kunnen alleen maar hopen dat de beschermingsmaatregelen die we hebben genomen de inktvispopulatie ten goede zullen blijven komen.”
Het ervaren van mariene heiligdommen, emsau.org
