Terugkeer van de amfibieën

Schotland 1945

Een tiener aan het einde van de oorlog, enthousiast door William Beebe's beschrijvingen van de onderwaterwereld, was Ivor vastbesloten om te gaan duiken. Schotse temperaturen, gebrek aan uitrusting en opleiding deed weinig om hem af te schrikken. In plaats daarvan improviseerde hij met de materialen die hij bij de hand had.

Hij wijzigde een gas-maskerenen verbond hem met een stuk rubberen slang aan de voetpomp van een auto.

Vervolgens ging hij samen met zijn vriend Hamish Gavin op een winterse dag met vorst op de grond naar een boerderijdam.

Ze kleedden zich uit en doken om de beurt onder in het ijskoude water, klappertanden en bijna verlamd van de kou, om hun eerste duiken te voltooien.

Na deze ervaring volgden nog veel meer uitvindingen en avonturen. Een duikhelm in de stijl van de jaren twintig werd gemaakt van een koperen plaat die om het deksel van een vuilnisbak was gewikkeld, met 1920 pond loden gewichten erop vastgeschroefd.

Lucht werd aangevoerd via een tuinslang die was aangesloten op twee paar autobandvoetpompen. Al deze spullen werden op duwfietsen vervoerd naar Souterhead, een beschutte inham een ​​paar kilometer ten zuiden van Aberdeen, wat een favoriete plek werd om uitrusting uit te testen.

Een andere vriend, Les McCoss, had een veldtelefoon voor oorlogsoverschotten in de helm gemonteerd, aangesloten op een luidspreker op het land, zodat de duiker gehoord kon worden.

Duiken werd snel een kernactiviteit van Ivor en zijn vrienden, naast hun andere activiteiten, waaronder bergbeklimmen (ze waren allemaal lid van de Cairngorm Club), rotsklimmen op zeekliffen, skiën en kanoën.

En dus vormden ze in 1948 een kleine club die bekend stond als The Amphibians. Het zou de eerste Britse amateurclub zijn die zowel zoetwater- als zeeduiken omvat - de eerste zoetwaterduikclub, de Cave Diving Group, werd in de jaren dertig opgericht door Graham Balcombe en Jack Sheppard.

Ivor genoot van de taak om alle onderwaterademhalingsapparatuur van de club te ontwerpen en te maken.

In 1949 schreef hij naar de Dunlop Rubber Company, waarin hij informeerde naar de productie van vinnen, omdat het kikvorsmannen voor de marine had gemaakt vinnen tijdens de oorlog.

Het antwoordde wel, maar zei dat het “geen commerciële markt voor zwemmen zag vinnen in vredestijd”. De reactie weerspiegelde, zoals Ivor opmerkte, het vrijwel niet-bestaan ​​van sportduiken in Groot-Brittannië op dat moment.

De heldendaden van de Amphibians brachten de club al snel onder bredere aandacht, en leden werden uitgenodigd om een ​​marineteam te zien dat belast was met het identificeren van het wrak van een 16e-eeuws Spaans galjoen, de Florencia, dat voor de kust van Tobermory op het eiland Mull tot zinken was gebracht.

Tijdens dit bezoek gaf Ivor commentaar op de luxe van duiken in een lekker warm pak. Dit werd opgemerkt door een onderofficier, en niet lang daarna werd de Amphibians Club de trotse eigenaar van twee oude rubberen kikkerpakken.

Deze werden, samen met een paar standaard koperen duikhelmen die door de plaatselijke havenraad als onveilig voor verder gebruik werden veroordeeld, gecombineerd met zwemhelmen.vinnen (van een gedemobiliseerde kikvorsman). Kits voor oorlogsoverschotten, ontworpen voor de ontsnapping van onderzeeërs, werden ingezet als economisers, waarbij lucht werd aangevoerd vanuit hun zelfgebouwde pompen.

Met deze opzet begonnen de clubleden te duiken in een plaatselijk zwembad en konden ze beginnen te experimenteren met onderwaterfotografie en zelfgemaakte behuizingen.

Een grote sprong voorwaarts kwam in 1949, toen Ivor de Britse versie van de Cousteau-Gagnan aqualong kocht. Dit was het Siebe-Gorman ademluchttoestel (CABA) met cilinders gemonteerd op een achterframe, met reduceer- en ademautomaten en een manometer. Gegolfde luchtslangen aangesloten op een eenvoudig mondstuk.

Het vullen van de cilinders was niet eenvoudig. De regelgeving van het ministerie van Binnenlandse Zaken stond niet toe dat ze met lucht voor civiel gebruik werden gevuld. In plaats daarvan leverde de British Oxygen Company zuivere zuurstof, wat betekende dat duiken beperkt bleven tot minder dan 10 meter.

Australië 1950

Eind 1950 Ivor had zijn ingenieursstudie afgerond en opleiding, en besloot naar Australië te emigreren. Het was tijd om zijn droom te verwezenlijken en zijn Siebe-Gorman uit te proberen in warmere wateren.

Terwijl hij in Australië was, begon hij de politie te helpen bij zoek- en bergingsoperaties voor verdrinkingsincidenten – omdat de politie destijds geen duikuitrusting had.

In mei 1952 maakte Ivor zijn eerste kleurenfoto's terwijl hij bij Lindeman Island, in de Whitsundays, aan het duiken was, met zijn kostbare camera en film ingekapseld in zijn zelfgemaakte 'kookpot'-behuizing.

In november 1953 maakte Ivor samen met Bill Young enkele van de eerste onderwaterkleurenfoto's van het Great Barrier Reef, met behulp van zijn Robot 35 mm-camera in een nieuw ontworpen zelfgemaakte onderwaterbehuizing.

Deze behuizing was voorzien van een “omgekeerde zoeker”, die Ivor had ontworpen om rekening te houden met de luchtruimte binnenin maskeren.

Er was een zonnescherm voor het venster van de belichtingsmeter, een bandventiel om druk op te brengen en push-pull-bedieningselementen voor focus, diafragma en belichtingstijd.

Ivor had ook de vooruitziende blik om een ​​met gaas bedekte bak voor natronkalk mee te nemen om condensvorming te voorkomen.

Eind 1954 zorgde een noodsituatie in het gezin ervoor dat Ivor terugkeerde naar Schotland. Daarna reisde hij naar Nieuw-Zeeland, waar hij zich in 1956 met zijn vrouw Mary vestigde. De baanbrekende prestaties van hem en die van de andere amfibieën bleven sluimerend tot 1999, toen Dive New Zealand zijn Memories of an Aberdeen Amphibian publiceerde.

Dit werd later gevolgd door de publicatie in 2007 van een boek, Fathomeering – An Amphibian's Tale. Dit is, in de woorden van Ivor, “voornamelijk een persoonlijk verslag van de gedeelde avonturen en de uitrusting die werd gebruikt door een paar amateurduikers in Schotland en Australië na het einde van de Tweede Wereldoorlog en vóór de explosie van belangstelling voor recreatief duiken halverwege de Tweede Wereldoorlog. jaren vijftig”.

Dit alles gebeurde lang voordat ik Ivor leerde kennen, maar nadat ik hem had leren kennen (door met iemand te praten op DIVE 2014, de NEC Dive Show) nam ik contact op.

Ik verslond de verhalen van de Amphibians Club over ontdekking en avontuur, en besefte al snel dat ik, nadat ik zelf in 2005 naar Aberdeen was verhuisd, veel van dezelfde duik- en wandellocaties had gedeeld, zij het met een verschil van een paar jaar!

Toen de parallellen tussen onze belangen duidelijk werden en ik me bewust werd van de ongelooflijke prestaties van Ivor en zijn vrienden, vroeg ik eerder dit jaar om zijn toestemming om de Amphibian’s Club te herstellen.

Mijn missie is om onze buitenavonturen voort te zetten en de erfenis van de oorspronkelijke leden te eren. Als u meer wilt weten over de Amphibians Club of contact wilt opnemen, bezoek dan onze website amphibiansclub.co.uk of volg ons op Twitter @AmfibieënClub