Rode Abalone-jagers

RANDY FRY gleed uit van de zijkant van de boot en de Stille Oceaan in bij Fort Bragg, Californië op een middag in augustus 2004. Wat er daarna gebeurde, was waarschijnlijk ergens in de dertig jaar dat hij aan deze ruige, meedogenloze kust had gedoken, door zijn hoofd gegaan.
Op jacht naar de rode abalone, een winterhard slakachtig wezen dat zich vastklampt aan rotsen dicht bij de kust, bevond de 50-jarige Fry zich aan de top van de “Rode Driehoek”, een regio die verantwoordelijk is voor bijna 40% van alle gerapporteerde haaien. aanslagen in de VS.
De duizenden die elk jaar vrijduiken voor de rode abalone, of “ab”, weten dat deze wateren vol zitten met haaien, maar grijpen toch de kans en duiken zo diep naar beneden als de lucht in hun longen hen kan ondersteunen, in de hoop dat het vandaag niet de dag zal zijn dag waarop ze worden meegenomen.
‘Het leek op een onderzeeër,’ zei Cliff Zimmerman, Fry’s maatje die dag, over de grote witte die Fry wegsleepte en het water rood kleurde minder dan twee minuten nadat hij was binnengekomen.
Fry's torso werd een paar dagen later teruggevonden door een zoekteam van de Kustwacht; zijn hoofd werd drie weken later gevonden door een strandjutter die zijn hond uitliet.
Zimmerman en Fry bevonden zich 30 meter van de kust in minder dan 5 meter water toen de aanval plaatsvond.
Zimmerman was minder dan een maand terug aan het duiken op hetzelfde traject voor buikspieren nadat hij zijn vriend had zien sterven. Alles voor een wezen dat, als het door de achtertuin kruipt, de eigenaar met een schop zou kunnen slaan.
De rode zeeoor (Haliotus rufescens), een familielid van de tuinslak, wordt gevonden in Baja Californië, Mexico helemaal tot aan de Pacifische kust tot aan Oregon. Volwassenen kunnen een diameter van 30 cm bereiken en 6 kg wegen, maar deze zijn zeldzaam en de meeste geoogste of “genomen” buikspieren zijn 17-20 cm lang.
Lange tijd een hoofdvoedselbron van de inheemse Amerikanen die ooit voortleefden CaliforniëAan de kust van de 20e eeuw werden in de XNUMXe eeuw jaarlijks miljoenen tonnen buikspieren afgenomen voor allerlei doeleinden, van goedkope voeding voor Chinese immigranten tot het verfraaien van de buitenkant van restaurants aan zee.
Er kwam een ​​moment waarop de soort, volgens deskundigen op het gebied van zeedieren, bijna uitstierf.
Deze aankondiging van een op handen zijnde buikpotige Armageddon wordt nog steeds betwist door veel duikers (“er zijn er miljoenen van”, vertelt iemand mij), maar het zette een langzaam, moeizaam proces van regulering in gang dat ertoe leidde dat het vangen van de zeeslak volledig werd verboden uit de zuidelijke gebieden. Californië, en alleen toegestaan ​​vanaf een stuk kustlijn ten noorden van de Baai van San Francisco tot aan de grens met Oregon.
Het quotum daalde van alles wat je kon meenemen naar wat het nu is: 18 per jaar, allemaal getagd en later geregistreerd, en er mogen er maar drie op een bepaalde dag worden ingenomen.
De 18 kunnen alleen worden genomen tussen april en september, en met een vrije maand in augustus, om het weekdier de tijd te geven zijn lendenen te omgorden en zich voort te planten.
Dat is gewoon de bovenkant – eenmaal onder water gelden er meer regels. Het is alleen freediven, en het abalone-ijzer, het lange dunne beitelachtige werktuig dat wordt gebruikt om de slak van de rots los te wrikken, mag niet langer zijn dan 91 cm en een rand hebben die niet dunner is dan 2 cm.
Het allerbelangrijkste is dat er nooit een ab met een schaaldiameter kleiner dan 18 cm, waarvan algemeen wordt aangenomen dat dit de volwassenheid aangeeft, kan worden genomen, en dat duikers een meetinstrument bij zich moeten hebben om ervoor te zorgen dat ze niet te klein worden.
Wat dit Byzantijnse systeem, dat een duiker gemiddeld meer dan $ 50 aan licentiekosten kost, niet deed, was de pure vreugde wegnemen die duikers krijgen door het nemen van het kelp-etende weekdier.

ELK SEIZOEN DUIZENDEN Een groot aantal ab-duikers daalt af naar de kleine stadjes aan de noordkust, vult de hotels en bars en brengt miljoenen toeristendollars binnen.
“Je stopt nooit met denken aan de haaien”, zegt Eric Anderson, die met bijna vijftig jaar ervaring een van de grootste abaloneduikers ter wereld is.
De witharige voormalige computer Programmeur, nu in de zeventig, leidt me rond in het museum dat hij heeft gebouwd in de kelder van zijn huis in Gualala, Californië, gewijd aan de achtervolging.
Hij heeft ook een lange staat van dienst bijgehouden van aanvallen van haaien in het gebied, hoewel hij zelf nog nooit is aangevallen.
Terwijl ik de buikschelpen ter grootte van een bord bewonder die langs de muur hangen, vertelt hij me dat er doden vallen “omdat een in de zee drijvende ab-duiker voor de haai eruit ziet als een zeehond en whoosh, ze komen van onderaf en dat is dat.
"Mensen denken dat we gek zijn om in het water te gaan, maar dat is wat buikspieren met je doen: je raakt geobsedeerd."
Eric is wat in de ab-gemeenschap bekend staat als een ‘trofee’-duiker, iemand die geen ab neemt als de schaal minder dan 23 cm groot is.
De grootste die hij ooit heeft genomen was 28 cm, de grootste die hij ooit heeft genomen is met 31 cm een ​​fractie groter.
Eric duikt bijna dagelijks tijdens het seizoen en geeft toe dat het een obsessie is, en heeft ermee ingestemd ons vanochtend mee uit te nemen. “De zee kan vandaag echter ruig zijn en het weer kan doorwerken, dus misschien krijgen we geen kans”, waarschuwt hij ons.
Terwijl hij over Highway 1 rijdt, nadat hij Eric's duikbuddy Gary heeft opgepikt, legt hij uit dat het geheim van het krijgen van trofeebuikspieren is weten waar je moet kijken. Elke goede duiker, zegt hij, heeft plekken die alleen hij en zijn buddy kennen. Het kan een grot zijn of een rots die alleen op bepaalde tijden van de dag te zien is, of de plaats waar de kelp dik wordt (“buikspieren houden van de kelp”).
“Ik ken jongens die in hun kajaks stappen en kilometers ver de kust op gaan. Ze zullen je nooit vertellen waar ze zijn geweest.’ Eric lacht: “Nooit.”
Als we andere auto's beladen met duikuitrusting passeren, is het duidelijk dat de meeste duikers in de vijftig en ouder zijn. Gualala is deels een toeristenstad en deels een gepensioneerde gemeenschap, dus dat is te verwachten, maar ik vraag Eric of zijn anciënniteit door de jaren heen zijn tol heeft geëist.
"Ik kan niet zo lang blijven liggen als vroeger, maar ik ben nog steeds in redelijk goede conditie", zegt hij. Gary, een gepensioneerde aannemer die zo verslaafd is aan tafeltennis dat hij lange oceaancruises maakt, alleen maar om zijn vaardigheden tegen zijn medepassagiers op de proef te stellen, is botter: 'Ik ben 77 en nog steeds aan het neuken, dus ik denk dat ik behoorlijk fit.
‘En dat moet ook, denk er eens over na – we gaan regelrecht naar beneden met al dit gewicht, en als we daar aankomen, moeten we een zeeoor vinden.
“Ik zou zeggen dat we tot de top 5% van de duikers behoren. Erik is dat zeker. Op een dag zal hij het rustiger aan moeten doen, maar nu nog niet.’

We rijden een parkeerplaats op boven een baai, en Eric speurt de horizon af, op zoek naar andere duikers. Het is al snel duidelijk geworden dat hij erg enthousiast is over het onderwerp stroperij.
Omdat hun aantallen zo strak gereguleerd zijn, kunnen buikspieren in restaurants in de VS en het Verre Oosten $100-150 per stuk opbrengen. De vraag, vooral in de Aziatische gemeenschap, wordt deels gedreven door de overtuiging dat de geslachtsklieren of ‘ingewanden’ van de slak een krachtig afrodisiacum voor vrouwen zijn, en omdat de rijke noordkust zich op relatief korte rijafstand van de steden aan de baai bevindt. In dit gebied is een lucratieve zwarte markt ontstaan.
Het kan niet aan de smaak liggen, want zelfs nadat hij langdurig met een hamer is aangevallen om het zachter te maken, kan het niet ontsnappen aan zijn rubberachtige consistentie.
“Stropers zien biljetten van 100 dollar gewoon op de oceaanbodem liggen,” vertelt Eric me terwijl we een omgebouwde kinderwagen vol met duikuitrusting over het strand rijden.
‘Ze komen hier vanuit de Bay Area en denken dat het een makkelijke keuze is. Als je 10 buikspieren krijgt, wat niet zo moeilijk is, is dat duizend dollar.
Er zijn geen harde cijfers over de hoeveelheid illegaal gevangen zeeoren, maar Fish & Game schat dat dit meer dan 100% is van de jaarlijkse legale opbrengst van ongeveer 250,000, waardoor de zwarte markt minstens 25 miljoen dollar per jaar waard is.
Het aantrekken van de zijne wetsuitEric duimt over zijn schouder naar de kliffen achter ons en vertelt dat agenten van Fish & Game zich regelmatig met een verrekijker in het struikgewas verstoppen om de ochtendduikers te bekijken. Het klinkt vaag belachelijk dat iemand in de struiken op de loer ligt om naar Eric, Gary en ik naar de zeehonden te kijken, maar in het verleden hebben leden van de afdeling speciale operaties nep-zeevisbedrijven opgericht om stropers te lokken, en telescopen aan boten bevestigd om de dieren te bespioneren. kustlijn van ver op zee.
Dus een paar uur rondrollen in de braamstruiken geldt waarschijnlijk als rustig aan doen voor hen.
‘Ik ga vandaag niet dood aan het Sacramento-syndroom’, zegt Eric, terwijl hij merkt dat er weer een golf tegen de baai aanslaat. We hebben bijna een half uur naar het water gekeken en Eric vond het te ruw. Hij wil niet in de val trappen die een paar ongelukkige of domme (afhankelijk van je standpunt) ab-duikers wel doen.
De zes of zeven dodelijke slachtoffers per seizoen worden vooral toegeschreven aan weekendgangers uit San Francisco of Sacramento die, na vier of vijf uur te hebben gereden om er te komen en de hotelkamers te hebben betaald, de omstandigheden negeren, naar binnen waden en dood wegspoelen. “Ik raak daarin verstrikt en uiteindelijk val ik bewusteloos in het water”, zegt Eric. Hij roept het en we gaan terug naar de auto.

VOLGENDE OCHTEND RENNEN WE Jack Linkins en zijn vrienden Ken en Pat tegen op een afgelegen strand, terwijl ze zich voorbereiden om in kajaks uit te varen voor een duik.
Jack, een grijze gepensioneerde verkoopmanager, duikt al sinds zijn tienerjaren en is, hoewel zowel hij als Eric het zouden ontkennen tot ze blauw in het gezicht waren (en deze jongens kunnen hun adem inhouden), een trofeeduiker-rivaal van de man. met het museum. "Als ik iets minder dan 10 cm zie, laat ik het liggen", zegt hij. “Het is mijn tijd niet waard.”
Vandaag schakelt Jack Chris Ostrom, een voormalig zwemmer op de middelbare school, uit om hem de kneepjes van het vak te leren. Chris, begin zestig, is nerveus, omdat hij zich maar al te goed bewust is van de valkuilen van ab-duiken. Als kind waren hij en zijn broer aan het plukken toen een gigantische golf hen meesleurde en op een strand deponeerde. “We moeten 60 meter in de lucht zijn geweest. Het engste moment van mijn leven”, zegt hij. “Sindsdien heb ik het nooit meer gedaan.”
De omstandigheden vandaag zijn perfect, met een kalme zee die heen en weer kabbelt als zacht verstoord badwater onder een warme blauwe lucht. Aan de horizon markeert zo nu en dan een waterstraal de passage van een grijze walvis die naar het noorden trekt.
Zeehonden steken hun kop boven het water en kijken toe terwijl Jack en de kajaks naar buiten peddelen en ongeveer 90 meter uit de kust stoppen, naast een kleine groep rotsen die uit de oceaan komen.
Jack duikt om een ​​richtlijn op te stellen die de anderen moeten volgen. Hij ligt voor wat een leeftijd lijkt, komt dan tevoorschijn in een kokend water en wenkt de anderen naar binnen.
Chris gaat als eerste en staat snel op, met lege handen. Jack instrueert hem om diep uit te ademen voordat hij zijn duikademhaling inademt. Hij doet dat en is binnen ongeveer 30 seconden onder en uit.
We duiken vandaag ondiep, en ook al klinkt 30 seconden misschien kort, daaronder schuilt een longverschroeiende eeuwigheid.
We hebben paydirt bereikt. 'Er is daar beneden een kloof, helemaal vol ervan. Ze staan ​​langs elke kant.” Chris is duidelijk opgewonden terwijl hij zich klaarmaakt voor een nieuwe duik en wegglijdt, met het ijzer en de meter aan de zijkant hangend.
Deze keer is hij iets langer onder, en als hij tevoorschijn komt, is het met een buik.
Hij is ongeveer 17 cm lang en beweegt langzaam, alsof hij een vergeefse poging doet om nog een rots te vinden om zich aan vast te klampen.
Chris is bijna extatisch, maar met die innerlijke rust die je krijgt als je iets wilt, ervoor werkt en dan een moeilijke taak volbrengt.
Jac kijkt toe. Er zijn daar geen 10's, maar er zullen andere dagen zijn, andere baaien en kelpvelden waar de trofeeën wachten.

ERIC BELLET LATER die middag nodigde hij ons uit bij hem thuis voor een “paar drankjes”. Hij heeft het erover om ons de volgende dag mee te nemen voor nog een duik – ik heb het gevoel dat hij misschien een beetje boos op ons is omdat we met Jack zijn uitgegaan.
Een paar uur en een heleboel wodka's later is dat allemaal uit het raam, en Eric heeft zich tot poëzie gewend.
Hij reciteert er een die hij heeft geschreven over zijn band met ab-duiken, een band die hij deelt met iedereen die aan deze kust duikt en dag na dag terugkeert ondanks de gevaren en de strengere regelgeving – allemaal om een ​​zeeslak in handen te krijgen:

Als ik klaar ben en in mijn graf zit
Ik zal niet meer verlangen
Op mijn grafsteen zal gezien worden
Hier ligt het lichaam van een duikmachine
Op de andere kant zal geschreven worden
Er stroomde veel zout water door de keel van deze duiker
Op mijn begrafenis zal de predikant het zeggen
Zonder de noordkust zou hij nu nog leven
Als mijn vrienden en familie langslopen,
Ze zullen stoppen en kijken en nadenken waarom
Diep van binnen denk ik dat ik het weet
Omdat ik Gods favoriete abalone-hol heb gevonden.

‘Ik hoop alleen dat het niet van een haai is.’
Hij lacht en loopt naar de keuken om iets bij te vullen.