Scuba Diver praat met grotduiklegende Rick Stanton en ontdekt wat hem überhaupt ondergronds heeft gelokt, de uitdagingen van enkele van zijn meer epische grotduiken, en hoe het was om midden in de grootste duikredding ter wereld te zitten .
Foto's met dank aan RICK STANTON
Vraag: Hoe kwam je voor het eerst in aanraking met duiken, of, in jouw geval, met grotduiken?
A: Ik ben oud genoeg om te zijn opgegroeid met de duikprogramma's van Jacques Cousteau uit de jaren zestig op televisie, die me altijd hebben gefascineerd, vooral onder water. Ik heb altijd van zwemmen en wateractiviteiten gehouden, waaronder kajakken, maar pas toen ik 1960 was en een programma op de tv zag over grotduiken in Groot-Brittannië, viel alles op zijn plaats. Ik wist dat dit was wat ik wilde doen, omdat ik me volledig identificeerde met alles wat er aan de hand was.
Dat is nogal ongebruikelijk, omdat de meeste mensen destijds begonnen met droge speleologie en daarna een heel klein aantal de overstap maakte naar grotduiken, maar ik besefte meteen dat ik grotduiker wilde worden voordat ik zelfs maar een grot in stapte.
Toen ik op 18-jarige leeftijd naar de universiteit ging, werd ik lid van de BSAC-afdeling om te leren duiken. Ik ben ook lid geworden van de speleologieclub. Een paar jaar later voegde ik de twee activiteiten samen en leerde ik mezelf grotduiken in kleine stapjes.
Vraag: Grotduiken wordt beschouwd als een van de gevaarlijkste vormen van duiken. Wat is het dat jou voortdurend terugtrekt?
A: Persoonlijk is het ding over grotduiken altijd de mogelijkheid geweest om te ontdekken waar nog nooit iemand is geweest. Ik weet dat dit een beetje een cliché is, maar speleologie is in werkelijkheid verkenning die goedkoop kan worden gedaan, en zelfs voor de deur in Groot-Brittannië. U hoeft niet naar afgelegen, nog niet beklommen bergtoppen, diepe oceaangeulen of verafgelegen uithoeken van de planeet te gaan... of daarbuiten!
Het andere dat je moet onthouden is dat ik het heerlijk vind om in grotten te zijn, dus ik beschouw mezelf niet bepaald als een duiker, maar als een onderwaterspeleoloog die toevallig duikuitrusting gebruikt om deze stijl van onderzoek mogelijk te maken.
Ik beschouw grotduiken niet als de gevaarlijkste activiteit. Een van de aantrekkelijke uitdagingen is om het zo veilig mogelijk te maken. Dat aspect bevalt mij, samen met de logistieke aanpak die je moet hanteren bij grote projecten.
Vraag: Jij bent, samen met een select aantal anderen, de aangewezen persoon als het gaat om grotreddingsacties. Hoe is het als je voor het eerst dat telefoontje krijgt?
A: Het belangrijkste waar ik op moet wijzen is dat het nooit gebeurt wanneer u het verwacht, waar u het verwacht, of op een geschikt moment in uw leven, dus er is altijd de eerste schok. Er is op dat moment zeker niets glamoureus aan welke situatie dan ook.
Zodra de realiteit je raakt, moet je zoveel mogelijk informatie verzamelen over wat er is gebeurd en nadenken over wat je gaat doen, hoe je de situatie gaat benaderen en een beroep doen op andere mensen om je te helpen. Dan is het het organiseren van de uitrusting en de transportlogistiek, en dat is allemaal niet zo eenvoudig als je je misschien kunt voorstellen, aangezien we op een reddingsactie gaan die levenskritisch kan zijn.
Vraag: U bent lange tijd brandweerman geweest. Denkt u dat uw achtergrond in reddingsacties en intense situaties heeft bijgedragen aan het aanscherpen van uw vaardigheden tijdens een reddingsactie bij grotduiken?
A: Ik was brandweerman, maar ik blijf altijd volhouden dat ik al tien jaar aan het speleologie was voordat ik bij de brandweer kwam en dat ik sinds mijn vertrek nog steeds speleoloog ben. In veel opzichten heeft de speleologie mijn brandbestrijding geholpen. Maar ik zie wel dat ik moeilijke situaties ben tegengekomen tijdens brandbestrijding en heb gezien hoe ik mensen, menigten, pers en verwachtingen tijdens grote evenementen moest managen – om zaken terug te brengen tot de meest essentiële en kritische componenten.
Vraag: Over grotreddingsacties gesproken, we komen onvermijdelijk terecht bij het Thaise grotincident. Hoe was het om in de schijnwerpers van de internationale media te staan terwijl je probeerde om te gaan met netelige kwesties van, eerst, het vinden van de groep, en vervolgens, hoe je ze veilig kon bevrijden?
A: Ik zeg altijd dat hoewel we op de hoogte waren van de pers die bij het incident aanwezig was en dat de redding over de hele wereld werd gerapporteerd, we ons niet bewust waren van de enorme emotionele betrokkenheid die mensen bij het verhaal hadden. Het was niet alleen een voorbijgaande nieuwsgierigheid, maar een diepe emotionele betrokkenheid. Ik ben erg goed in het blokkeren van afleidingen en het volledig concentreren op de taak die ik moet doen, en dat is ongeveer wat ik in Thailand moest doen.
We hadden niet noodzakelijkerwijs verwacht dat we de jongens levend zouden aantreffen en toen we dat deden, was dat een magisch moment dat duidelijk de stemming overal verbeterde, maar vanaf dat moment maakte het de situatie in sommige opzichten alleen maar erger omdat we met een plan moesten komen. waarvan we dachten dat het zou kunnen werken, terwijl vrijwel iedereen dacht dat de jongens gedoemd zouden zijn in hun waterige tombe.
Natuurlijk moesten we beslissingen nemen over leven of dood en we probeerden zoveel mogelijk daarvan buiten de pers te houden.
Vraag: Jouw boek Aquanaut: een leven onder de oppervlakte richt zich op de Thaise grotredding en verdiept zich in je andere grotduikactiviteiten. Hoe was het om alles vast te leggen wat er op dat moment gebeurde? print het formulier?
A: Mijn vrienden zeiden altijd dat ik een boek in mij had, maar de visie van de boekenwereld op dat concept is dat het boek van de meeste mensen daar zou moeten blijven. De redding in Thailand gaf mij duidelijk een stem die breder was dan die van de speleologie- en duikgemeenschap, dus ik wilde mijn verhaal buitengewoon graag delen. Ik wilde een uitgebreid verslag geven van wat er werkelijk is gebeurd en hoe het voelde om daar te zijn.
Eén ding dat mij hindert is mijn slechte geheugen, maar ik denk dat ik vanuit mijn standpunt vrijwel alles accuraat heb. Ik was me er ook van bewust dat de kennis van de meeste mensen over de redding zeer beperkt was vanwege de slechte journalistieke berichtgeving en vroege documentaires, dus ik wilde die kennislacune opvullen.
Ik word gezien als een van de beste grotduikers en ik wilde een boek schrijven dat niet alleen recht deed aan mezelf en mijn positie in de speleologie- en duikwereld, maar ook aan de redding zelf, en een uitstekend verhaal schrijven dat op zichzelf zou staan in de boekenwereld. Het was een enorme reeks hindernissen die ik moest overwinnen, aangezien ik geen natuurlijke schrijver was.
Een wereldwijde lockdown hielp qua tijd, samen met mijn co-schrijver Karen. Omdat ik een perfectionist was, duurde het maanden voordat het verhaal was opgeschreven, om het te perfectioneren en het te laten lezen zoals we wilden.
Vraag: Hollywood maakt, zoals verwacht, een film over de redding van de wilde zwijnen – wat vind je ervan dat Aragorn zelf, Viggo Mortensen, jou speelt? Bent u opgeroepen om op enigerlei wijze te helpen bij de productie?
A: Ron Howard [de regisseur] belde me afgelopen herfst op om te zeggen dat hij een acteur in de rij had staan om mij te spelen, maar dat de acteur zich alleen voor de film zou aanmelden als hij toegang tot mij had. Hij wilde mij leren kennen, hoe ik de dingen deed, hoe ik praatte, bewoog, dacht. Vanaf dat moment had ik ongeveer zes maanden met Viggo via Zoom gesproken voordat de hoofdopnamen eind maart vorig jaar in Australië begonnen.
Niet alleen coachte ik Viggo, ik was vanaf het allereerste begin van het project betrokken bij het geven van informatie over het evenement aan de onderzoekers voor de scenarioschrijvers, en vervolgens aan de scenarioschrijvers zelf. Ik werd gevraagd om bij de opnames aanwezig te zijn, niet alleen om Viggo te helpen bij zijn interpretatie van mij, maar ook om advies te geven over decors en scènes plus andere technische aspecten van de reddingsactie, of hun interpretatie ervan – om de film zo realistisch mogelijk te maken. mogelijk zou kunnen zijn.
Vraag: Wat is je meest memorabele duikervaring?
A: Vreemd genoeg, hoewel ik bekend sta als een eenzame duiker bij vrijwel elke grotduik die ik heb gedaan, was een van de meest memorabele duikervaringen in een grot in Australië onder de Nullarbor-woestijn genaamd Cocklebiddy. Deze bestaat uit een enorme, zeer heldere tunnel en samen met een groep van vier andere duikers, allemaal goede vrienden, hebben we er 2.5 km van doorkruist. Ieder van ons werd voortgetrokken door een scooter en we bewogen ons in één grote formatie, zoals vliegende acrobaten, loopings en spins, waarbij elk de doorgang volledig verlichtte. Dat was magisch.
Vraag: Aan de andere kant, wat is je slechtste duikherinnering?
A: Ik heb een paar scheerbeurten onder water gehad en sommige daarvan staan gedetailleerd beschreven in mijn boek, maar als ik terugkijk, kan ik niet zeggen dat ik een slechtste rijherinnering heb. Ik hou er gewoon van om onder water te zijn en als ik nu over deze vraag nadenk, is er niets dat opvalt als slecht.
Vraag: Wat heeft de toekomst in petto voor Rick Stanton, naast verdere promotie voor uw boek?
A: Voordat de redding in Thailand plaatsvond, was ik al vier jaar met pensioen. Nu is er licht aan het einde van de tunnel, zodat ik misschien een deel van mijn oude leven terugkrijg en een aantal activiteiten kan ondernemen die ik wil doen, in plaats van me bezig te houden met post-Thailand-ondernemingen.
Er zullen uiteraard promoties zijn voor zowel onze dramafilm als onze documentaire, maar die vind ik vermakelijk.
Eigenlijk wil ik alleen maar teruggaan naar de kajakavonturen en reizen die ik gewend was, evenals gewone speleologie en een beetje zeer selectief grotduiken. Misschien zelfs nog een laatste groot project en als dat gebeurt, hoor je daar zeker van.
* Thirteen Lives zal op 18 november dit jaar in de bioscoop verschijnen.
