Olwolgin: langste onderwatergrot

Grotduiken Olwolgin: langste onderwatergrot De Welshe grotduiker MARTYN FARR schreef zijn boek The Darkness Beckons in 1980, en de twee edities ervan werden bijbels voor beoefenaars van de sport, maar het was al 26 jaar niet bijgewerkt – tot nu toe. In dit fragment uit zijn hoofdstuk over grotduiken in Australië kijkt de auteur naar een van de meest opwindende recente ontwikkelingen. Fotografie door RICHARD HARRIS

SINDS 2000 DE DRUK van verkenningen en de meest opmerkelijke ontdekkingen in Australië zijn gedaan op de Roe Plains, grenzend aan Nullarbor.

The Roe Plains: het hart van onderwaterverkenning

Dit uitgestrekte laagland heeft een aantal ondergelopen grotten, waaronder Burnabbie, Nurina en Olwolgin. Met ingangen die oorspronkelijk zijn vastgelegd door de toegewijde speleoloog Max Hall, waren de grotten al een aantal jaren bekend, maar werden ze lange tijd overschaduwd door de spectaculaire grotten op de hoofdvlakte van Nullarbor.

Het was in 2001 dat Paul Hosie, een vooraanstaand activist uit Perth in West-Australië, zijn aandacht richtte op de Roe Plains. Het pad dat naar deze locaties leidt is slecht en in het geval van Olwolgin is er een wandeling van 1.3 km door de bush om de ingang te bereiken. Vanaf hier is het relatief eenvoudig een helling af te klauteren om toegang te krijgen tot een klein zwembad dat bijna in de daglichtzone ligt.

Het ontdekken van de grotten: eerste ervaringen

De eerste verkenning bracht een lage en zilte doorgang aan het licht waar Hosie uit de pas liep. In januari 2002 keerde hij alleen terug om verder te kijken en ontdekte tot zijn verbazing dat de onderwatertunnel maar doorging, tot in de grootste tunnels die toen bekend waren onder de Roe Plains. In februari 2002 zou de totale lengte van de passages 1.3 km bedragen.

De ondiepe freatische grotten van de Roe, die ongeveer tien meter onder het oppervlak lagen, waren anders dan alle andere grotten in Australië.

Gelegen op een lagere hoogte en dichter bij de kust dan de beroemde vindplaatsen zoals Cocklebiddy en Weebubbie, zouden deze grotten haloclines en andere zeer ongebruikelijke kenmerken vertonen.

Opgegraven kenmerken: het perspectief van een duiker

De muren waren vaak wit en bedekt met matten van organische groei die loslieten als ze werden verstoord. Op één plek was er een opeenstapeling van bizarre “gelei-achtige” bacteriën die op de bodem van de grot leefden.

TIJDENS EEN BEZOEK IN OKTOBER 2010, beschreef Richard Harris een deel van de Olwolgin-grot: “Babylon Lake – zo genoemd vanwege de hangende tuinen – bevat prachtige voorbeelden van boomwortels die als een sluier in het kristalheldere water zijn gedrapeerd. De atmosfeer boven water is zo giftig dat ik bij een enkele voorzichtige slok buiten adem raakte en een kortstondige verbrande keel kreeg.

“Op het water drijven de lijken van talloze dode witte duizendpoten en spinnen. Je kunt je moeilijk een onherbergzamere plek voorstellen, en toch is het er een die duidelijk zijn eigen fascinerende ecosysteem ondersteunt.”

Vervolgonderzoek: onthulling van de onderwatertunnels

Tegen Pasen 2010 had de Olwolgin-grot 2700 meter stroomopwaartse doorgang onthuld. Maar de zaken zouden snel veranderen.
Tijdens een reis naar de grot in oktober 2011 besloot Hosie naar een klein, onontgonnen zwembad bij de ingang te kijken.

Omwille van de voltooiing van het onderzoek moest deze tweede put worden uitgecheckt.
Toen hij die middag naar het kamp terugkeerde, was het met een lege haspel. Hij had een sidemount-beperking overschreden en 100 meter lijn in een doorlopende tunnel gelegd.

Diezelfde avond keerde hij terug met zijn vaste maatje, Alan Polini. Beiden waren uitgerust met twee flessen van 7 liter. Hij beschreef de duik in het kamp later als “duiken naar het grootste gebied van duisternis”.
De volgende ochtend kregen Ken Smith en de bezoekende Bahamaanse duiker Brian Kakuk “het knikje” en accepteerden, natuurlijk opgewonden, prompt de genereuze voorsprong die hen werd aangeboden.

Smith kon zijn geluk niet op toen hij op 300 meter het einde van de lijn bereikte en de duisternis in reed.

Veel te snel was zijn haspel leeg en maakte Kakuk er nog een vast. Het paar bracht 600 meter in kaart tijdens hun uitgaande duik.

Smith merkte op: “Ik was zo overweldigd door wat we zojuist hadden gedaan dat ik beefde van opwinding, zozeer zelfs dat ik mijn potlood niet stabiel genoeg kon houden om de onderzoeksgegevens op te schrijven, dus Brian moest het voor mij doen. ”

Er volgde een snelle, rollende aanval. Richard Harris en Grant Pearce gingen als volgende naar binnen. Met elk een podiumfles bereikte het paar meer dan 800 meter van de basis.

Het is niet verrassend dat er zijtunnels waren en hoe verder de teams vorderden, hoe groter en complexer de locatie werd.

Gelukkig bleven de doorgangen tamelijk ondiep. In totaal werd binnen 1400 uur ongeveer 36 meter lijn op het netwerk aangesloten.

Tijdens een reis met Pasen in 2012 werd op het verste punt een enorme kamer ontdekt door Pearce en Chris Edwards.

De kamer, 130 meter lang en 30 meter breed, werd later Grand Central genoemd, omdat al snel bleek dat een aantal andere doorgangen op dit punt samenkwamen. De belangrijkste hiervan was Ag's Dreamtime (genoemd naar Agnes Milowka, die vorig jaar in Tank Cave was overleden), die parallel liep aan de hoofddoorgang. Aangespoord door de spectaculaire ontdekking, richtten Hosie en Polini hun zinnen op een vervolg in het zuidwesten. Polini herinnert zich hun volgende stap:

‘Het was maar goed dat we allemaal een kompas bij ons hadden; we hadden ze nodig, omdat de enorme omvang van de Anzac Parade-tunnel de krachtige verlichtingssystemen die we hadden vrijwel nutteloos maakte.

“Begrijp me niet verkeerd; het was geweldig om lijn te leggen in wat misschien wel de grootste onontdekte passage is die ik ooit zal meemaken, maar jammer dat we de muren nauwelijks konden zien.

“Net alsof we door de ruimte zweefden, laadden we schreeuwend en schreeuwend naar elkaar de lijn van de haspel.
Meer dan 600 meter doorgang werd verkend en onderzocht. Nogmaals Hosie:

“Tijdens drie dagen van uiterst gericht verkenningsduiken brachten Alan en ik elk 16 uur onder water door. Dit stelde ons in staat om 1800 meter toe te voegen aan de onderzochte lengte van de grot en de maximale penetratieafstand uit te breiden tot meer dan 1250 meter – opwindend, maar inderdaad vermoeiend.”

MET PASEN 2013 Hosie keerde terug en ontdekte nog een belangrijke aanwijzing, de Easter Extension, en een doorgang van 500 meter in zuidwestelijke richting. In totaal heeft de reis 1700 meter aan nieuwe doorgang opgeleverd.

Later dat jaar bedroegen de stroomafwaartse passages in totaal 7200 meter en de twee Olwolgin-sectoren bij elkaar opgeteld leverden een totaal op van 9900 meter.

Op een gegeven moment bevond zich een compleet skelet van een dingo op de gangvloer, vlakbij wat ooit een oude ingang van de grot moet zijn geweest.

Een jonge nieuwkomer in het team, Ryan Kaczkowski, bewees al snel zijn vastberadenheid. In november 2013 wurmde hij zich door een klein gaatje om het belangrijkste vervolg van de paasserie en nog eens 500 meter doorgang te vinden.

Het ‘einde’ werd steeds verder weg. De duiktijden escaleerden ernstig, waarbij de tijd buiten de duikbasis nu ruim vier uur bedraagt.

Uitdagingen overwinnen: aanpassen aan de toenemende duiktijden

Zoals altijd vereiste de gebruikte apparatuur een constante herevaluatie. Dit was geen plaats voor conventionele, aan de achterkant gemonteerde apparatuur.

Hun basisconfiguratie zou bestaan ​​uit aan de zijkant gemonteerde rebreathers aan de ene kant en een open circuit van 100 kubieke voet aan de andere kant.

Hosie had in de jaren daarvoor drie zelfgemaakte rebreathers gebouwd; zijn vrienden ontwikkelden al snel hun eigen sets.

Pasen 2014 en daarna: nieuwe passages ontdekken

Tijdens de reis met Pasen 2014 werd de grot met 1500 meter uitgebreid, waardoor de verste penetratie op 2163 meter kwam.
Met een groot aantal onontdekte passages was de expeditie van oktober 2014 voorbestemd om opnieuw een grote stap voorwaarts te zetten. Donderdag 9 oktober was een zeer gedenkwaardige dag. Kaczkowski vertelt:
“Ik gebruikte een enkele Kiss Sidekick-eenheid aan de zijkant, waarbij er voldoende gas door de grot werd gepompt. Nadat ik rondgekeken had aan het “einde van de rij”, deed het me denken aan vlak voor het Grand Central-gebied, dus begon ik naar boven te porren.

“Ik kon zien dat er boven mij een grote rotsblokkade zat, dus schuifelde ik de rotsen heen en weer totdat ik ze naar beneden kon laten vallen in de spleet eronder. Het slibde dicht, zodat ik het niet meer kon zien, maar wel voelde dat het gat groter werd en mijn arm voelde dat er absoluut lege ruimte boven was.
“Ik had nog maar een uur over op de schrobmachine, dus ik moest keren, maar ik moest toch terugkomen met hamer en beitel…

Ik droomde dat ik die nacht zou doorbreken.
“De volgende ochtend… ging ik alleen op pad en begon met het gereedschap aan het gat te werken, wat ik behoorlijk moeilijk vond in verticale positie op een sidemount-ontluchter.

“Ik kon er net mijn hoofd doorheen steken en zag dat het een grote, platte kamer was, maar ging het wel? Na nog een half uur “tuinieren” slaagde ik erin het net groot genoeg te krijgen om er doorheen te schuifelen met mijn reddingspakket naar voren geduwd.

“Wooooo hoo!… groot en veel zwarte onbekenden. Ik stopte een paar ogenblikken om mijn hartslag te verlagen (ik was een beetje opgewonden), pakte toen de molen en de lijn die in de Blood Moon Passage lag, begon.
Toen ik terugkwam in het kamp, ​​zei ik tegen de jongens: “We hebben meer reddingsoperaties nodig.”

In de Blood Moon Passage: een doorbraak

DE DOORBRAAK IN de Blood Moon Passage zou vervolgens ongeveer 2000 meter extra doorgang opleveren. Hosie schetst de huidige situatie:

“Tijdens de twee acht uur durende duiken die ik heb gemaakt om de zijpassages in de nieuwe uitbreiding te verkennen en te onderzoeken, werd één unit gebruikt als een CCR [closed-circuit rebreather] voor de twee uur durende reis naar het einde, en daarna heb ik overgeschakeld naar de primaire eenheid, die werd gebruikt voor verkenningen tot 1000 meter vanaf de laatste halteplaats.
“Meestal streven we ernaar om met z’n tweeën te duiken – vooral bij het duwen van de hoofdleidingen (de een zoekt de weg verder, de ander legt de lijn), maar bij het verkennen en inspecteren van zijtunnels hebben we de neiging om door de grot naar de bestemming te reizen gebieden samen en vervolgens opgesplitst om zelfstandig te verkennen… Het was een sensationele reis!”

Conclusie: de oneindige saga van Olwolgin

In januari 2015 beschikte Olwolgin stroomafwaarts over een onderzochte doorgang van 11,000 meter met een maximale penetratie van 2814 meter, wat het langste onderwatersysteem van Australië is.

Nu de verkenning van de downstreamsector nog lang niet is voltooid, is het duidelijk dat deze saga nog een lange weg te gaan heeft.

En met hun unieke ecosystemen is het ook duidelijk dat deze Roe-grotten enorme mogelijkheden bieden voor toekomstig wetenschappelijk onderzoek.