Lamantijn betovering

Ik glipte stilletjes het water in vanaf het platform aan de achterkant van de duikboot. Het water van 22 graden deed me huiveren terwijl het langs mijn nek naar beneden stroomde wetsuit. Het water was troebel na een recente zware regenbui.

Ik bleef even rondhangen en keek om me heen, en zwom toen zachtjes weg van de boot. Met slechts een meter of twee zicht en terwijl ik me de briefing herinnerde, bewoog ik me heel langzaam en zo stil mogelijk.

Een plotselinge duw van achteren deed mijn hart sneller kloppen terwijl ik me omdraaide. Daar, recht in mijn gezicht, zat een grote snuivende neus vol bakkebaarden, en een kauwende mond waar wiet aan hing.

Ik draaide me iets naar achteren en nam mijn eerste blik op een gedrongen, vreemd gevormd lichaam dat ongeveer twee keer zo groot was als ik.

Terwijl ik wegliep, volgde het wezen, als een peddel uitstrekkend vinnen. Ik voelde me helemaal niet bedreigd; Sterker nog, ik was in de ban toen ik stopte met bewegen en hem dichterbij liet komen en me omhelsde, terwijl hij in mijn haar snuffelde, dat eruit moet hebben gezien als blond zeewier dat in het water rondzwaaide.

Ik was aan het snorkelen met mijn dochter Camilla in Crystal River, een deel van Florida waarvan bekend is dat zeekoeien tijdens de wintermaanden aan het koude water van de Golf van Mexico ontsnappen en zich warm houden in de warmwaterbronnen die in de rivier uitmonden.

Zeekoeien uit Florida zijn een ondersoort van de West-Indische lamantijn en stonden vanaf het begin van de jaren zeventig op de lijst van bedreigde diersoorten, toen er nog maar een paar honderd over waren. Na enorme inspanningen voor natuurbehoud is de bevolking nu toegenomen tot meer dan 1970, waarbij hun status onlangs is gedegradeerd tot Bedreigd.

Rond het Crystal River-gebied, aan de Golfkust, 80 kilometer ten noorden van Tampa, waarschuwen borden mensen om voorzichtig te zijn bij het hanteren van boten vanwege de aanwezigheid van zeekoeien. Het gebied is erg ondiep en lamantijnen moeten naar boven komen om te ademen. In het donker kan het ondanks hun grootte erg moeilijk zijn om ze te zien.

Helaas hebben veel van de zoogdieren littekens van scheepsschroeven. Ik zag er zelfs enkele met verminkte of ontbrekende zwemvliezen.

Zeekoeien zijn herbivoren en voeden zich met zowel zout- als zoetwateralgen en waterplanten, waarbij ze dagelijks 10-15% van hun lichaamsgewicht moeten consumeren.

Vaak wordt gezien dat ze de algen eten die zich ophopen op de romp van boten of op landvasten, wat ook een factor kan zijn waarom zovelen littekens hebben. Hoe voorzichtig mensen ook zijn met hun boten, als er een lamantijn onder de romp verborgen zit, kunnen ze er weinig aan doen.

Volwassen lamantijnen zijn gemiddeld ongeveer 3.5 meter lang en wegen 500 kg, maar kunnen wel 4.5 meter lang worden en tot 1500 kg wegen.

Bij de geboorte zijn baby's ongeveer 1.2 meter lang en wegen ze 300 kg. Vrouwelijke zeekoeien zijn 13 maanden zwanger voordat ze in de lente of zomer bevallen. Baby's zuigen als zoogdieren aan hun moeder, maar kunnen al vanaf een paar weken oud beginnen met het eten van algen.

Lamantijnen zijn zeer langzame zwemmers en moeten elke 3-5 minuten ademen, hoewel ze tijdens hun slaap wel 20 minuten kunnen ademen.

Ik keek om me heen en zag dat Camilla gezelschap had gekregen van een 1.5 meter lange babylamantijn die tegen haar hand snuffelde. Het was duidelijk het kalf van het grote vrouwtje dat zoveel aandacht aan mijn haar had besteed, omdat ze haar interesse in mij verloor en zich bij Camilla en de baby voegde, zichzelf tegen Camilla's hand wrijvend en bijna vroeg om gekrabd te worden, terwijl ze zachtjes tjilpte. geluiden.

Wanneer ze socialiseren of worden bedreigd, kunnen zeekoeien behoorlijk luidruchtig zijn. Baby's kunnen vanaf de geboorte vocaliseren.

Lamantijnen hebben vaak algen die op hun lichaam groeien, vooral op hun rug, waar hun dunne haar minder dicht is.

Hun huid is, net als die van olifanten, erg dik en grijs. Ze proberen de algen te verwijderen door schuren, dus benaderen snorkelaars vaak voor een krasje.

IK KON HOREN Camilla lachte in haar snorkel terwijl de baby haar hand kietelde met de snorharen die uit zijn neus groeiden, en zag de glimlach van plezier in haar ogen waarvan ik wist dat deze overeenkwam met de mijne. Zeekoeien zijn zo zachtaardig en charismatisch dat je niet anders kunt dan gecharmeerd zijn van hun gekke uitdrukkingen en uitingen van nieuwsgierigheid.

We verbleven in Plantation on Crystal River, een golfresort in de omgeving van Kings Bay. Het ligt aan de rivieroever en biedt vanuit de eigen jachthaven snorkeltochten met de zeekoeien.

Duiken is niet toegestaan, deels om de zeekoeien niet bang te maken, deels om te voorkomen dat de slibbodem in beweging komt, maar vooral omdat het gevaarlijk zou zijn voor de duikers, gezien het ondiepe water en het aantal boten.

De volgende dag kozen we voor een semi-privétour georganiseerd door Plantation voor maximaal zes personen, hoewel er naast ons slechts twee waren.

De tour kost $99 per persoon vergeleken met de standaard tours van $69 voor maximaal 12 snorkelaars, maar we vonden dat de extra $30 voor een kleinere groep de moeite waard zou zijn.

Alle tours vinden plaats in de ochtend tussen 7 en 10 uur, wanneer de zeekoeien het meest actief zijn. Gedurende de middag lijken ze op de bodem te rusten en te slapen, waarbij ze zich alleen naar de oppervlakte wagen voor een snelle hap lucht. Het kan moeilijk zijn om ze op de bodem in de duisternis te zien, omdat ze daar behoorlijk goed gecamoufleerd zijn.

EVENTUEEL DE MOEDER en het kalf gingen verder, en we snorkelden rond en keken naar andere lamantijnen die samen vlak onder de oppervlakte speelden.

Zeer sociale wezens, zeekoeien zwemmen graag samen in groepen. Ongeveer 400 mensen bezoeken de bronnen, die het hele jaar door op 22°C blijven, in de herfst als de zee afkoelt.

We snorkelden langzaam terug naar de boot toen onze tijd bijna om was, maar we zagen een lamantijn aan de meerlijn knabbelen, net onder de propeller.

Toen we aan boord klommen, vertelden we dit aan de kapitein van de boot, die ervoor zorgde dat hij wachtte tot de lamantijn verder ging voordat hij de boot startte met de propeller in de lucht.

Vervolgens liet hij hem heel langzaam in het water zakken, om er zeker van te zijn dat er geen andere zeekoeien onder de romp verborgen zaten.

Omdat we hoopten de ervaring te herhalen in wat we hoopten dat het beter weer zou zijn met duidelijker zicht, huurden we die middag kajaks en peddelden we door het gebied om de zeekoeien vanaf de oppervlakte te bekijken.

We zorgden ervoor dat we afstand hielden, tenzij de zeekoeien naar ons toe kwamen, zoals een andere grondige briefing ons had geleerd, wat de beste praktijk was.

Een of twee zeekoeien naderden onze kajaks terwijl we in het water rustten, peddelend omhoog. Eén stak zijn kop naast mij op en snuffelde tegen de romp. Het was zo'n heerlijke ervaring, ik moest erom grinniken.