Op zoek naar nummer 1

JANE’S VERHAAL
IK HEB ONLANGS ONTVANGEN de volgende e-mail van Jane, een vriendin en een ervaren duiker.
“Pete en ik waren aan het duiken op een locatie ten zuiden van Phuket in Thailand. Het was de derde dag van onze reis en de eerste duik van de dag. Ik trok mijn uitrusting aan in de boot, deed mijn gebruikelijke controles en rolde achteruit het water in. Ik had in het begin problemen met het afdalen, dus ademde ik volledig uit, draaide vervolgens naar voren en trok mezelf de eerste paar meter naar beneden.
“Terwijl ik afdaalde bonkte mijn tankklep tegen mijn hoofd, wat een beetje vervelend was. Dus toen ik op 30 meter diepte de bodem bereikte, deed ik mijn uitrusting uit, verstelde mijn tankriem, trok hem hoger en glipte weer in mijn trimjacket.
“Ik vond het moeilijk om te ademen vanuit de lucht regelaar maar dacht: “Het is oké, geen probleem, ik red het wel.” Ik heb geprobeerd over te schakelen naar mijn Octopus maar het was precies hetzelfde, dus schakelde ik terug naar mijn primaire.
“Toen controleerde ik mijn meter, zonder te denken dat er een probleem zou kunnen zijn, maar deed ik gewoon een van mijn normale af en toe controles. De naald stond op nul. Ik dacht: 'Hmm, waar is Pete?'”
“Ik zwom erheen, tikte hem op de schouder en gaf aan dat ik geen lucht meer had. Hij keek verbaasd, maar haalde de zijne tevoorschijn Octopus, gaf het aan mij en controleerde vervolgens mijn meter en klep nogmaals. “Ja,” dacht ik, “ik zei toch dat ik geen lucht meer had.”
‘We hebben signalen uitgewisseld dat we omhoog gaan. Net als ik heeft Pete een extra lange (ongeveer 1.5 m) slang bij zich Octopus, zodat we comfortabel naast elkaar konden opstijgen, zonder elkaar in de weg te lopen.
“We voelden ons allebei ontspannen, dus er was voldoende lucht om een ​​langzame klim te maken en een langere stop te maken op 5 meter voordat we boven kwamen: geen drama.
“Later kwam ik erachter dat ik naar binnen was gegaan met de bijna lege fles van mijn laatste duik van de vorige dag. Het was niet veranderd. Ik dacht dat ik altijd mijn lucht controleerde voordat ik het water in ging, en dan nog eens met regelmatige tussenpozen tijdens de duik. Ik duidelijk niet!
“Ik heb ook geen enkele duidelijke tekenen opgemerkt dat ik weinig lucht had. Wat Pete ‘mijn legendarisch lage luchtverbruik’ noemt, lijkt mij blind te hebben gemaakt voor de mogelijkheid dat ik ooit al vroeg tijdens een duik een probleem met de luchttoevoer zou kunnen krijgen.
“Een paar maanden later waren we aan het duiken op Cannibal Rock in Zuid-Komodo toen Pete een enorme explosie achter zijn hoofd hoorde en voelde.
'Eerst dacht hij dat hij door vissen was gebombardeerd, maar toen het donderende geluid niet ophield, besefte hij dat ergens achter zijn hoofd een catastrofale storing in de luchttoevoer moest hebben plaatsgevonden.
“Hij keek naar zijn manometer, die tot 100 bar aangaf en snel daalde. Hij kon de naald daadwerkelijk zien bewegen. Zijn eerste gedachte was om naar boven te gaan, aangezien hij niet in deco was, nog wat lucht over had, althans tijdelijk, en niet te ver van de oppervlakte was. Maar toen besloot hij dat een beklimming met gedeelde lucht de meest ontspannen en daarom de veiligste optie zou zijn, en draaide zich om om mij te zoeken.
“De eerste duiker die hij tegenkwam was Martin, maar hij werd belast door een monster video- systeem en Pete herinnerde zich dat de zijne Octopus was een opblaasslang regelaar – het gaat niet goed met hem.
'Toen zag hij mij, zwom naar hem toe, vroeg heel beleefd of hij mijn lucht mocht delen en toen ik vriendelijk instemde, klommen we samen comfortabel op en overleefden het om het verhaal te vertellen.'

OP ZOEK NAAR NUMMER ÉÉN
“Na deze twee incidenten hebben we besloten een aanzienlijke verandering door te voeren in de manier waarop we duiken. We beseffen allebei dat de uitkomst van beide gebeurtenissen heel anders had kunnen zijn als we niet samen hadden gedoken. Wat als ik solo was geweest? Wat als Martin Pete’s enige optie was geweest?
Dus wanneer we nu alleen duiken onder de 20 meter of met duikers die we niet goed kennen en vertrouwen, zullen we altijd een onafhankelijke luchtbron meenemen.

PONY OP
Jane vroeg me wat ik aanraadde en dit is in een notendop wat ik haar vertelde.
De beste optie is een ponycilinder. Deze wordt meestal met beugels aan één kant van de hoofdcilinder bevestigd en heeft een eigen beugel regelaar en inhoudsmeter, zodat u geen Octopus tweede fase van je basisschool regelaar. Jouw pony regelaar is nu degene die je in geval van nood doorgeeft aan een duiker die geen lucht meer heeft.
De ponyregulator moet een lange, felgekleurde slang hebben en op dezelfde manier worden bevestigd als waarmee je je octopus hebt vastgemaakt.
De inhoudsmeter van de pony moet ook duidelijk gemarkeerd zijn, misschien met tape in dezelfde kleur als de ademautomaatslang van de pony, en op een andere plaats aan uw trimvest/harnas worden vastgemaakt dan waar u de inhoudsmeter van uw hoofdcilinder bewaart. Het is heel belangrijk dat je het onmogelijk maakt om de twee in verwarring te brengen, zelfs als je op diepte zit en op narcotische wijze wordt uitgedaagd.
Wanneer u uw pony-regulator configureert, plaatst u beide slangen aan dezelfde kant van de eerste trap en draait u vervolgens de eerste trap op zijn kant wanneer u deze aan het ventiel bevestigt, zodat de slangen netjes naar beneden wijzen in plaats van naar de zijkant te lussen, waar ze kan vastlopen op een rif of rots.
Je kunt de ponycilinder met de klep omhoog of met de klep omlaag monteren, in brandweerstijl. Zorg ervoor dat de hendel van het ventiel zo is geplaatst dat u er gemakkelijk bij kunt. Dit is zodat u de klep kunt dichtdraaien voor het geval de ponyregelaar halverwege de duik vrij begint te stromen. Normaal gesproken moet de ponyklep worden ingeschakeld op hetzelfde moment dat u de hoofdcilinderklep aanzet, en gedurende de hele duik open laten.
Je doet dit zodat, als je de pony moet gebruiken, je alleen maar de ademautomaat hoeft in te drukken, leeg te laten lopen en te ademen. U hoeft niet meer naar de klep te zoeken of u zorgen te maken over het grijpen van de automaat en het nemen van een slok water, omdat u vergeten bent dat de klep dicht is. Dit is iets dat in een noodsituatie kleine angst kan omzetten in regelrechte paniek.
Misschien zie je ergens anders een advies dat tegengesteld lijkt, waarbij wordt gesuggereerd dat je een ponycilinder uitgeschakeld moet houden totdat je hem nodig hebt.
Dit is de normale procedure die technische duikers volgen met decompressiegassen, maar hun situatie is anders. Hun decogas is op diepte nutteloos voor hen. In feite kan het per ongeluk inademen op diepte fataal voor hen zijn – de belangrijkste reden om het apparaat uitgeschakeld te houden totdat het nodig is.
Het gas in uw ponycilinder is hetzelfde als in uw hoofdcilinder en als u het ooit nodig heeft, wilt u dat het onmiddellijk beschikbaar is.

WELKE KIEZEN EN WELKE IS JUIST?
Goede keuzes zijn slanke, lange cilinders zoals de S019 of S030 van Luxfer. De S019 bevat 560 liter lucht bij 207 bar. De S030 bevat 850 liter. Beide hebben een negatief drijfvermogen van ongeveer 0.5 kg als ze vol zijn. De S019 heeft een neutraal drijfvermogen bij 50 bar, de S030 licht positief.
Bepaal welke voor u geschikt is, op basis van de hoeveelheid lucht die u volgens uw berekening nodig heeft om langzaam met 10 meter per minuut op te stijgen vanaf de diepste diepte waar u gewoonlijk naar duikt, rekening houdend met een veiligheidsstop, en 50% extra toe te voegen om rekening te houden met het feit dat u waarschijnlijk aanzienlijk sneller zult ademen dan normaal na een noodgeval met luchttoevoer.
Gebruik de formule die ik heb beschreven in mijn techniekartikel van februari (5 dingen die Tec Divers doen) om uit te rekenen hoeveel je nodig hebt.
Oefen het gebruik van uw nieuwe configuratie in het zwembad en maak vervolgens eerst eenvoudige duiken om eraan te wennen. Misschien vindt u het moeilijk om uw evenwicht te bewaren met het extra volume op uw rug, maar een beetje oefening en het een beetje verplaatsen van uw gewichten lost dit meestal op. Het kan zelfs zijn dat je een beetje voorsprong kunt verliezen met de pony aan boord.
Sommige duikers geven er de voorkeur aan om hun ponycilinder aan het trimvest vast te klemmen of D-ringen vast te maken en deze zijwaarts onder hun arm te dragen met de ademautomaat en SPG-slangen vastgebonden onder stukken binnenbuis, op dezelfde manier waarop technische duikers decompressiecilinders configureren. Als je echt niet kunt wennen aan een op de achterkant gemonteerde ponycilinder, probeer dan dit.

3 LAATSTE SLEUTELPUNTEN
Vergeet niet dat uw pony een reservevoorraad is. Nooit van plan om het te gebruiken om langer te blijven liggen. Plan altijd om het volledig en onaangeroerd ter sprake te brengen. Het is er alleen voor u of voor een andere duiker om te gebruiken in het geval van een noodgeval met de luchttoevoer.
Vul een ponycilinder nooit met een ander gas dan het gas dat u in uw hoofdcilinder gebruikt. Hou het simpel.
U kunt een SpareAir overwegen in plaats van een ponycilinder. Het hebben van een SpareAir is zeker beter dan helemaal geen reserve hebben en hij is klein en gemakkelijk mee te nemen, maar het is niet echt een haalbaar alternatief.
De inhoud bedraagt ​​slechts 85 liter bij 207 bar – te weinig lucht om een ​​veilige opstijging vanaf enige diepte te garanderen.

Lees meer van Simon Pridmore in:
Scuba Confidential – Een insidergids om een ​​betere duiker te worden
Scuba Professional – Inzichten in Sport Diver Trainingen & Activiteiten
Basisprincipes van duiken – Begin op de juiste manier met duiken
Ze zijn allemaal beschikbaar op Amazon in verschillende formaten.