MET ZO VEEL TIJD Omdat we thuis doorbrengen, is het in de mode om onszelf af te vragen: wat heb ik geleerd tijdens de lockdown?
Mijn antwoord zou zijn: schrikbarend weinig. Hoewel ik de indrukwekkende omvang van mijn zelfbedrog heb leren kennen. Al die vervelende kleine taken waarvan ik tegen mezelf zei dat ik ze zou aanpakken ‘als ik maar genoeg tijd had’, wachten nog steeds om gedaan te worden. Bijvoorbeeld:
Het goed schoonmaken van de smurrie uit de bodem van mijn duikkrat in plaats van er alleen maar een beetje vers water omheen te suizen. Vervolgens een onderkomen vinden voor (of weggooien) de O-ringen, D-ringen en diverse micro-widgets die een kleine gemeenschap in de hoeken van de kist hebben gevormd.
Het is zoveel gemakkelijker om ze allemaal in een reservezakje te stoppen of ze op een willekeurige plek in de besteklade in de keuken te verstoppen.
Ik ben dat onbetrouwbare, versleten deel boven de laars van mijn aan het lijmen droogpak. Je kent het gebied dat ik bedoel: het is waar de laars de stof aan de achterkant van de enkel raakt. Dat kan zeker wel wat aandacht gebruiken...
Maar eerst zou ik die half uitgeknepen, stollende tube neopreenlijm moeten vinden. Ik moet het op een niet voor de hand liggende plek hebben opgeborgen. Het ligt niet in de besteklade.
Terwijl ik verder snuffel, kom ik erachter dat mijn duik-computers zien eruit alsof ze een batterijwissel nodig hebben. Super vervelend voor beiden om er tegelijk uit te komen. Waarom gebeurt dat altijd?
De riem van mijn oude (derde) reservewiel is volledig uiteengevallen. Zonder reparatie is het slechts een zinloze knobbel.
De ‘to do’-lijst gaat maar door. Ik zou graag willen beweren dat mijn motivatie om het aan te pakken is verdampt, in directe verhouding tot de mogelijkheid om te gaan duiken. Maar het is waanvoorstellingen.
Er komt een beeld bij me op van een vriendin die na de duik op het dek zit en suiker door haar thee roert met het uiteinde van een kam. “Eens een slet, altijd een slet!” kondigde ze opgewekt aan alle aanwezigen aan.
Eerlijk en schaamteloos – altijd het beste beleid.
DUIKER maart 2021
MEER LOCKDOWN ONTHULLINGEN: Ik heb de neiging om 's ochtends onder de douche te staan en de temperatuur op koud te zetten. Klinkt masochistisch, maar het komt het dichtst in de buurt van dat “whoah-oh-oh!” het gevoel dat u het water raakt als u van de boot springt.
Die ontzagwekkende foto's van fantastische zeedieren, gemaakt door hete fotografen en op Facebook geplaatst? Ik heb me gerealiseerd dat dit mijn lockdown-porno is. Video's van duikers die walvissen, dolfijnen en zeehonden tegenkomen. Haaien. Blennies. Vrijwel alles wat onder water is. Ik heb geleerd dat er uren voorbij kunnen gaan en dat ik er nog steeds als een idioot naar zal kijken.
Ik mis de geur van de zee. In het gezicht geslagen worden door een grote klomp opspattend water terwijl de RIB over de golven springt. Aan het eind van de dag het zoute water uit mijn haar spoelen.
Ik heb geleerd dat kijken het dichtst bij deze ervaring kan komen Cornwall: dit vissersleven op BBC2.
Ik druk mijn gezicht dicht tegen de tv en probeer me de kenmerkende, pittige geur van de potten en de netten in de havens te herinneren. Ik bewonder de weergave van robuuste veerkracht.
En ik heb geleerd dat ik de volgende keer dat ik ga duiken, zeker een koude, zompige plas in de rechterlaars van mijn schoen zal krijgen. droogpak. Niemand anders dan mij heeft de schuld. Ik verlang er absoluut naar.
