Lagune van verloren schepen – Roestige pelgrimstocht naar Truk Pt 2

Een tropische lagune in de Stille Oceaan met meer dan 60 Japanse schepen uit de Tweede Wereldoorlog is de natte droom van wrakduikers sinds er begin jaren zeventig voor het eerst in het gebied werd gedoken. Aanvankelijk was dit een expeditiebestemming, maar tegenwoordig kunnen duikers de wrakken op hun gemak verkennen vanuit een comfortabel liveaboard. JESPER KJOLLER bracht er 2 dagen door en vond het fantastisch

Roestige bedevaart deel 1

Toen ik afdaalde op de beroemde San Francisco Maru, het geeft een speciaal gevoel alsof je er eerder bent geweest – een soort wrak-déjà vu. Al meer dan 25 jaar droom ik van dit wrak, en ik heb zoveel iconische beelden gezien van de beroemde stapel tanks dat het allemaal vaag bekend voorkomt. Maar dit is mijn eerste duik op het Million Dollar Wreck, zoals het liefkozend wordt genoemd.

Veel duikers beschouwen San Fran als de climaxduik van de lagune. En het is een indrukwekkend wrak, met zijn waardevolle lading mijnen, explosieven en de drie Type 95 HA-GO-tanks op het dek. Hoe ze erin slaagden een commandant, een machinegeweerschutter en een chauffeur in die kleine voertuigen te persen, is verbazingwekkend.

Japanse zeelieden moeten erg dorstig zijn geweest. Overal op de wrakken zijn bierflesjes te vinden, soms alleen hier en daar, maar vaak ook in stapels, in dozen of gewoon op grote stapels.

Tussen de duiken door breng ik tijd door in de referentiebibliotheek op de boot. Ik was al op de hoogte van de gebeurtenissen die leidden tot de Amerikaanse luchtaanval in februari 1944 (Rusty Pilgrimage, oktober), maar ik vraag me af hoe Truk naar boven kwam als duikbestemming van wereldklasse. Ik weet dat Jacques Cousteau een sleutelrol speelde, maar hoe werd Truk precies herontdekt nadat hij na de oorlog volledig vergeten was?

Ik had een exemplaar van een Cousteau-documentaire meegenomen en die heb ik op een avond na het eten op het scherm gezet in de ruime salon van Truk Master.

De man in het geelgestreepte pak

Een magere man in een vreemd rubberen pak met stijlvolle gele strepen klimt de duikladder af. Hij is zo mager dat hij er nauwelijks in slaagt het pak te vullen.

Hij is geen jonge man. Zijn dunner wordende grijze haar, bijna fragiele uiterlijk en verweerde gelaatstrekken suggereren dat hij in de zestig moet zijn.

Hij draagt ​​de meest elementaire duikuitrusting die je maar kunt bedenken. De gele stalen tank is met een eenvoudig harnas op zijn rug vastgebonden. De tank heeft een eerste en een tweede trap, verbonden door een enkele slang.

Om zijn pols zit een duikershorloge. Zijn uitrusting wordt gecompleteerd door rubber vinnen en maskeren. Dat is het. Geen franje.

Hij past bij de maskeren tegen zijn gezicht, legt de regelaar in zijn mond en verdwijnt onder de oppervlakte. Hij beweegt zich rond met een behendigheid en gemak die zijn leeftijd tegenspreekt. Hij onderzoekt het wrak in de Truk-lagune met zo'n behendigheid dat je zou denken dat hij het duiken heeft uitgevonden.

Wat hij natuurlijk deed. De man in het geelgestreepte pak is Jacques-Yves Cousteau, en het tafereel is te zien in de gevierde documentaire Lagoon of Lost Ships.

Alleen op de wrakken

San Francisco is een vrij diepe duik, met een gemiddelde diepte van bijna 50 meter, dus voor duikers die liever tijd besteden aan het verkennen van de wrakken dan aan langere hangtijden, denk ik dat de Nippo Maru nog meer te bieden heeft. Tot de hoogtepunten behoren de Haubitzer-kanonnen, een HA-GO-tank vergelijkbaar met die in San Francisco, tonnen munitie en het gebruikelijke assortiment rommeluitrusting, gas-maskers en bierflessen.

De zeer mooie machinekamer is een overvloed aan roestige panelen, meters en vreemd uitziende instrumenten, maar het hoogtepunt van een Nippo-duik is de uiterst fotogenieke brug, met twee intacte telegrafen en een aantrekkelijk kleurrijk stuurhuis.

Het is een zeldzame traktatie om de wrakken volledig voor onszelf te hebben. Tijdens mijn 10 dagen op Truk Master ontmoet ik geen andere duikers onder water dan mijn reisgenoten.

Er zijn momenteel slechts drie liveaboards actief in de lagune, en de kleine dagboten van de duikcentra aan land hebben genoeg wrakken om uit te kiezen.

Alleen zijn op deze wrakken van wereldklasse geeft de reis een extra exclusief element en een tastbaar gevoel van expeditie.

Ik vraag me af of het Cousteau-team ook op de Nippo Maru heeft gedoken? En hoe vonden ze überhaupt de weg naar Truk Lagoon?

Calypso krijgt een facelift

In 1966 benaderde de Amerikaanse producer David L. Wolper Jacques Cousteau met het idee een tv-serie te maken, maar na een bezoek aan zijn schip Calypso raakte Wolper enigszins teleurgesteld. “Het ziet eruit als stront!” hij zei.

Alles moest op de televisie in de VS worden gestroomlijnd in een tijd waarin strakke NASA-astronauten in sprankelend witte ruimtepakken de grootste helden van het land waren.

Het was Wolper's idee om Calypso en de bemanning op te pimpen met de gestileerde wetsuits, de gele helmen met radiocommunicatie en hun aqualongs in gestroomlijnde plastic omhulsels te wikkelen.

Cousteau nam Wolpers ruimtetijdperk-look over en rende ermee weg. Calypso kreeg een broodnodige facelift en werd met een enorme kapitaalinjectie van het ABC-netwerk omgetoverd tot een drijvende tv-studio.

De Undersea Adventures van Jacques Cousteau werd een enorm populaire serie en liep van 1966 tot 1976 over de hele wereld. Het team en de producers waren altijd op zoek naar nieuwe avonturen, en Truk trok de aandacht van Cousteau toen hij een artikel las in de Los Angeles Times door de Amerikaanse journalist Charles Hillinger.

Hillinger kende Truk uit zijn tijd op Amerikaanse vliegdekschepen in het Pacifische theater tijdens de Tweede Wereldoorlog. Op 2 mei 26 publiceerde de LA Times het eerste krantenartikel over de Truk-wrakken onder de kop Gezonken Japanse vloot ligt onaangeroerd in de lagune van Truk.

Een paar dagen later kreeg de journalist een telefoontje van Cousteau met gedetailleerde vragen. Het is eerlijk om te speculeren dat Cousteau een gevoel van urgentie voelde. Hij wilde de eerste zijn die de duikvlag in Truk zou planten.

Stoom punk

Een ander hoogtepunt van de reis is onze verkenning van Heian Maru, het grootste wrak in de lagune. Het 163 meter lange schip ligt op 35 meter aan bakboord en is heel gemakkelijk te identificeren, omdat de naam duidelijk op het achterschip te lezen is – zowel in westerse letters als in Japanse karakters.

Voor de oorlog vervoerde ze 300 passagiers en vracht over de Stille Oceaan. Maar toen de oorlog werkelijkheid werd, werd ze omgebouwd tot een onderzeeboottender.

Onze rebreathers zijn een groot voordeel in de wrakken, waar uitademingsbellen een roestige regen zouden hebben veroorzaakt die het zicht kan aantasten en, in het ergste geval, het moeilijk kan maken om de uitgang te vinden. Onze navigatie wordt benadeeld door het feit dat het wrak op zijn kant ligt, waardoor het moeilijk is om een ​​mentaal beeld te behouden van wat boven en wat beneden is.

Aaron loopt langzaam en voorzichtig voor me uit. Ik stop om foto's te maken van spannende details. Deze machinekamer is een schatkamer van roestige relikwieën, en we juichen luid in onze rebreather-mondstukken als we leesbare displays, intacte meters en vreemde configuraties van gedraaide pijpen en handwielen aantreffen.

Grote panelen met elektrische messchakelaars zien eruit als iets dat rechtstreeks uit een oude Frankenstein-film komt. Fans van de steampunkstijl zullen het hier naar hun zin hebben. We bevinden ons in een spookhuis met verwrongen ladders, trappen en gangboorden.

Op de wijzerplaat van een grote wijzerplaat kan ik duidelijk “Burmeister & Wain – Kjöbenhavn (Kopenhagen)” lezen. B&W was ruim een ​​eeuw lang een toonaangevende Deense producent van dieselmotoren.

We zouden hier gemakkelijk de hele duik kunnen doorbrengen, maar het is tijd om terug te keren voordat we ons te diep in de smalle en kronkelige doorgangen wagen.

En we hebben ook tijd nodig om de enorme lanstorpedo's en de stapel reserve U-bootperiscopen die Heian Maru bij zich had te onderzoeken. Een epische duik.

Nieuwe technologie

De Cousteau-expeditie arriveerde in Micronesië minder dan twee maanden nadat Truk in de pers was verschenen. De bemanning had geen tijd om de lange reis in de beroemde Calypso te maken, dus werd een lokale sleepboot, de Hopeful, ingehuurd.

De meeste identiteiten van de wrakken waarin het team dook, waren onbekend of onbevestigd. Ze gebruikten de kennis van lokale vissers, ooggetuigenverslagen, sonar, kaarten en spottervliegtuigen om de wrakken te lokaliseren. Sommige waren zichtbaar vanaf het oppervlak, terwijl andere zichtbaar waren door olievlekken of de benzinegeur.

De technologie en knowhow die het Cousteau-team in de lagune bracht, maakten het voor het eerst mogelijk om de wrakken in kaart te brengen en goed te verkennen.

Acht weken later had het team 480 duiken op 33 wrakken geregistreerd.

Papa Cousteau vloog naar binnen om wat sterrenstof over de beelden te strooien, maar hij bleef maar een paar dagen in Truk. Dit was een operatie van Philippe Cousteau.

Controversieel genoeg vertrok de Cousteau-expeditie niet alleen met honderden uren 16 mm-beeldmateriaal in kleur, maar ook met verschillende kratten met artefacten voor ‘studie’. Ze deelden de posities van de wrakken met niemand, en de relikwieën kwamen terecht op het landgoed Cousteau, als extra pionnen in de eeuwige juridische strijd in de familie.

De Truk-aflevering werd uitgezonden in mei 1971, als onderdeel van The Undersea World of Jacques Cousteau. Ik heb Lagoon of Lost Ships waarschijnlijk eind jaren zeventig voor het eerst gezien, maar ik herinner me duidelijk de volgorde waarin het team in een wrak duikt met menselijke botten en schedels erin.

De voice-over beweert dat het wrak zich op 300 meter hoogte bevindt, maar het schip was waarschijnlijk de Aikoku Maru, die op 92 meter rust, en de bovenbouw waar de borst, schoen en pet van de kapitein werden gevonden, zal waarschijnlijk niet veel dieper zijn geweest dan 64m.

Nog steeds een diepe luchtduik, maar iets haalbaarder dan 300 meter. Af en toe een beetje overdrijven voor extra drama was niet ongebruikelijk in de Cousteau-documentaires.

Hallo Maru

Veel koopvaardijschepen zijn van hetzelfde type. Vóór de oorlog werd de civiele Japanse scheepvaartindustrie zwaar gesubsidieerd door het rijk en veel particuliere vrachtschepen werden – op beleefd verzoek van de heersers – zo ontworpen dat ze gemakkelijk konden worden omgebouwd voor militaire doeleinden als er oorlog zou uitbreken. Andere schepen werden eenvoudigweg in beslag genomen door het Ministerie van Oorlog.

De Japanse conventie voor het benoemen van schepen verschilde van de westerse traditie. Oorlogsschepen zijn nooit naar mensen vernoemd. Koopvaardijschepen bevatten altijd het woord Maru, maar waarom is onduidelijk.

Sommigen suggereren dat het “cirkel” kan betekenen, en dat het iets perfects of compleets symboliseert, maar omdat het ook rond of zelfs mollig betekent, werd Maru vaak gebruikt als een liefdevolle bijnaam voor kinderen met licht overgewicht!

De koopvaardijschepen zijn aanzienlijk molliger dan de gestroomlijnde torpedobootjagers en mijnenvegers, die gebouwd zijn voor snelheid en niet voor laadvermogen. Misschien was het Maru-achtervoegsel een manier van geven

een persoonlijk tintje aan de namen van koopvaardijschepen?

Het is waar!

Het is een uitdaging om clichés te vermijden bij het beschrijven van het duiken naar de wrakken in Truk Lagoon – “wrakduikparadijs”, “heilige graal van wrakduiken”, “nummer één op de bucketlist van wrakduikers”, “het grootste onderwatermuseum ter wereld” … de lijst gaat verder. Er is echter een goede reden voor het duiken met deze labels erop. Ze zijn allemaal waar!

Waar anders vind je op één plek zoveel geschiedenis uit de Tweede Wereldoorlog, de erfenis van Cousteau en genoeg vliegtuigen, onderzeeërs, oorlogsschepen en vrachtschepen voor een leven lang onderzoek?

En dat alles in kalm, warm en helder tropisch water met veel zeeleven als aanvulling op de wrakken.

Ik weet dat ik na tien dagen slechts het oppervlak van de lagune heb bekrast en dat ik terug wil. Ik ben mijn volgende reis al aan het plannen.