REDDING DUIKER
Josh Boggi werd onlangs 's werelds eerste Rescue Diver met een drievoudige amputatie. MELISSA HOBSON ontmoette hem om erachter te komen hoe hij deze ongelooflijke prestatie heeft bereikt. Fotografie door Dmitry Knyazev, Deptherapie
“IK BEN IN EEN ZWART WETSUIT”. Ik ben 1,80 meter omdat ik geen benen heb. Ik zie eruit als een zeehond. Nou, wat eten haaien? Zeehonden. Dat is wat er door mijn hoofd gaat.”
update: DEPTHERAPIE SLUIT IN 2023
Het verbaast me dat Josh Boggi overal bang voor is, inclusief haaien. Sinds de voormalige Royal Engineer op een IED (geïmproviseerd explosief) stapte tijdens een tournee door Afghanistan – waarbij hij zowel zijn benen als één arm verloor – heeft hij weer leren lopen, is hij gaan fietsen, heeft hij medailles gewonnen op de Invictus Games, voltooide 's werelds zwaarste uithoudingsfietsuitdaging, de Race Across America, leerde duiken en is nu gecertificeerd als 's werelds eerste drievoudig geamputeerde Reddingsduiker.
De eerste keer dat Josh een haai zag – een ongeïnteresseerd grijs rif – zei hij dat hij bijna zijn reg uitspuugde. Behoorlijk begrijpelijk voor iemand die bang was voor haaien sinds hij als kind naar Jaws keek!
Sterker nog, hij voelde zich niet op zijn gemak in de oceaan, en is oprecht als hij tegen me zegt: “Als ik de vloer niet kon aanraken, vond ik het niet leuk.”
Maar zijn perspectief is dat ‘je jezelf in situaties moet brengen waarin je deze angsten kunt overwinnen.’ Daarom duikt hij: “Elke keer als ik onder water ga, denk ik dat ik zal worden aangevallen door iets dat groter is dan ik, maar dit is precies waarom ik het doe. Het haalt me uit mijn comfortzone en brengt me in een positie waarin ik voortdurend wordt uitgedaagd.”
Het is ook de reden waarom hij later dit jaar wordt geboekt voor een liveaboard voor haaienduiken.
JOSH PROBEERDE EERST MET SCUBA tijdens een huwelijksreis op de Malediven in 2016 (als je het perforeren van een trommelvlies tijdens een militaire duikvaardigheidstest op 20-jarige leeftijd niet meetelt). Hij verveelde zich “een beetje” met het zonnebaden en toen hij een duikcentrum zag, ging hij naar binnen om te vragen of hij een proefduik mocht doen.
De instructeur, Vertelt Josh me grijnzend, bekeek hem van top tot teen en zei: 'Duiken? Dit kan interessant zijn!”
De instructeur annuleerde zijn plannen voor de volgende dag en Josh nam contact op met zijn chirurg in Groot-Brittannië om de nodige medische toestemming te krijgen. De volgende middag was hij aan het duiken.
Het is duidelijk hoeveel Josh van duiken houdt – hij straalt als hij over zijn eerste onderwaterervaring vertelt: “Ik was overal tijdens de eerste duik, maar ik werd er meteen verliefd op. Het was geweldig." Hij besloot ‘toen en daar’ de zijne te halen Open Water Diver, en beschrijft duiken als zijn “favoriete bezigheid ter wereld”.
Josh gebruikt geen speciale uitrusting – en zelfs geen vinnen – om te duiken. Terwijl sommige van zijn vrienden vinnen aan de uiteinden van hun stronken zetten, moet hij dat nog proberen (hij wil niet “nog meer op een zeehond” lijken voor de haaien). Als hij eenmaal drijft, zwemt hij de schoolslag in plaats van te trappen.
EEN JAAR NA Tijdens de kwalificatie zag Josh een Facebook-bericht van een vriend met een dubbele amputatie die had gedoken met Deptherapy, de liefdadigheidsinstelling die speciaal aangepaste duikprogramma's uitvoert voor ernstig gewond personeel en veteranen van de Britse strijdkrachten. Sinds de oprichting in 2015 heeft het 10,500 uur vrijwilligerswerk verricht en 73 veteranen geholpen. Dat is 2000 uur duiken!
Geïnspireerd besloot Josh de zijne te voltooien Geavanceerd open water: “Ik vloog met Deptherapie naar Egypte, stapte in – en ik was alles vergeten.
“Ik had al een jaar niet meer gedoken. Ik wist hoe ik moest ademen en zo om drijfvermogen te krijgen, maar ik was overal en het duurde een dag of twee om er weer in te komen.
Hij is duidelijk dol op het goede doel dat zoveel voor hem heeft gedaan. “De genezende kracht van duiken is onwerkelijk”, vertelt hij me. “Zonder Deptherapie zou ik niet zijn waar ik nu ben.”
Mensen zoals Josh met fysieke verwondingen – amputaties, gebroken benen, ruggen, schotwonden enzovoort – kunnen voortdurend last hebben van pijn.
Tijdens het duiken, vertelt hij me, “is er helemaal geen pijn. Je bestaat daar gewoon. Gewoon zijn, alles in je opnemen.”
Duiken kan ook helpen bij posttraumatische stressstoornissen of hersenletsel, omdat het onder water kalm en stil is. Josh merkte dat de soldaten met PTSD die aanvankelijk ‘klaar waren om weg te rennen en niet daadwerkelijk in het vliegtuig stapten’ tegen het einde van de week ‘totaal verschillende mensen’ waren.
Als iemand die vastbesloten is elke uitdaging aan te gaan, spreekt de ‘hands-off’-aanpak van Deptherapie Josh sterk aan. “Ze laten jou het denkwerk doen”, legt hij uit. In plaats van hem te vertellen wat hij moet doen, laten ze hem zien hoe een fysiek sterke persoon de vaardigheid zou uitvoeren; dan is het aan hem om erachter te komen: “Het draait allemaal om aanpassen en overwinnen.”
Belangrijk is dat deptherapie de normen niet verlaagt vanwege de verwondingen van Josh. De verwachtingen zijn in elk geval hoger: “Het is duidelijk dat ze je hier en daar advies geven, maar dat vind ik juist zo leuk aan ze. Ze zijn er niet om mensen een vinkje te geven... ze laten je hard werken, en dat is geweldig.'
Dr. Richard Cullen, oprichter en voorzitter van Deptherapy, vertelde me hoe onder de indruk hij was van Josh’ hardwerkende, ‘can-do’-houding: “Josh begrijpt de woorden ‘kan niet’ en ‘onmogelijk’ niet. Sinds hij bij ons is gaan duiken, heeft hij een vastberadenheid getoond die zich niet laat definiëren door zijn levensveranderende verwondingen.”
NA HET VOLTOOIEN VAN HEM Geavanceerd open water Duiker, Josh wilde zijn duiken verder verbeteren en besloot het zijne te doen Reddingsduiker. Toen hij aan zijn cursus begon, wist hij dat hij tot het uiterste zou worden onderzocht: “Er is een norm die je moet naleven – en meer – omdat niemand dit eerder heeft gedaan.”
Er waren veel moeilijke vaardigheden die moesten worden voltooid. Laten we eerlijk zijn, de meeste zijn zwaar werk voor gezonde duikers. Maar in plaats van te worden overwonnen door de uitdaging om een man van 80 kg met één arm uit het zwembad te tillen, verdeelt Josh de taak in fasen: “Ik moet hem aan de kant krijgen, er zelf uitstappen, hem eruit halen… en dan gaan in beademing.”
Op dezelfde manier duurde het een tijdje om uit te zoeken hoe je moest opstijgen met een niet-reagerende duiker en een paar mislukte pogingen (“de eerste keer was ik halverwege en liet ik de kerel vallen!”), maar na een gesprek met zijn Deptherapy instructeurJosh heeft de beste aanpak bedacht.
Alsof ik opnieuw op de vaardigheid wordt getest, leidt hij me door het proces: 'Rechtstreeks, controleer of ze niet reageren, meld je aan. Oké. Ik reik letterlijk rond met mijn stronk op de reg, dump alles, blaas op, klem de cilinder vast en zet ze op. Uiteraard een langzame stijgsnelheid. Breng ze naar de oppervlakte, vernietig het trimjacket, gewichten...' enzovoort.
ZIJN MILITAIRE ERVARING Hier speelt duidelijk een rol: een oefening zo vaak herhalen dat deze reactief wordt, bijna automatisch. "Dat is de opleiding in werking treden,” bevestigt Josh: “Het is je lichaam dat in een reflex terechtkomt waarvoor je hebt getraind om het opnieuw, opnieuw, opnieuw te doen.” Zonder regelmatige en herhaalde oefening heb je wat het leger ‘vaardigheidsfalen’ noemt. In wezen “vergeet je hoe je het moet doen”.
De Reddingsduiker De cursus was vergelijkbaar met een militaire patrouille, omdat 'je hoofd erop gericht is
de hele tijd een draaibeweging maken” op zoek naar problemen: “Waarom hoest hij? Wie is dat daar? Waarom duiken ze alleen?”
Net als in het leger is planning van cruciaal belang als zich problemen voordoen. Als er iemand vermist wordt, moet je, in plaats van meteen naar buiten te rennen, een stap achteruit doen – “Command Pause” zoals dat bij de strijdkrachten wordt genoemd – om de situatie te beoordelen voordat je actie onderneemt.
“Het is het besef dat binnenkomen soms niet de beste weg vooruit is.”
die van Josh Reddingsduiker De beoordeling werd geobserveerd door vier Master Instructors, waardoor hij zich volgens hem “onder meer toezicht” voelde dan ooit tevoren. Om nog maar te zwijgen van de kritische blik die hij op zichzelf toepaste; hij was niet blij met hoe hij het deed bij zijn eerste beoordeling (ondanks dat hij was geslaagd), dus “ging hij het nog een keer doen!”.
“Vanaf het begin waren we heel duidelijk dat hij, omdat hij een drievoudige amputatie had, voor enorme uitdagingen stond bij het worden van PADI Reddingsduiker”, zegt dokter Cullen. “Je laat Josh zien wat de vaardigheid is en hij past deze vervolgens aan zodat hij deze ondanks zijn handicap kan voltooien.
“Het was geweldig om zijn beoordelingen te zien; hij drong aan op perfectie in elke vaardigheid en bereikte perfectie, waardoor hij 's werelds eerste Rescue Diver met drie amputaties werd.”
WAT ANDERE STRIJD worden geconfronteerd met geamputeerde duikers? Stroom is een killer: “Het is gewoon hard werken. Je hebt geen benen om mee te werken, dus gebruik je je armen om kracht te geven. Josh kreeg verschillende keren te maken met zware stromingen, zelfs terwijl hij een vermoeide duikersleepte met "een jongen met een been dat ontbrak".
Bij een andere gelegenheid stak er een sterke stroming op toen hij terugkeerde van een ontspannen kantduik. Toen hij in sidemount-configuratie dook, had hij op weg naar buiten een derde van zijn twee cilinders van 10 liter verbruikt en toen hij zich omdraaide, had hij de huidige treffer bereikt. Het was zo sterk dat hij “gewoon nergens heen ging”.
Tegen de tijd dat hij uitgeput terugkwam op het strand, had hij bijna 400 bar verbruikt en had hij nog 10 bar in elke cilinder.
Josh benadrukt echter dat de grootste problemen voor geamputeerden meestal te maken hebben met het bereiken van de duikstek of het omhoog gaan vanaf een strand. Er is een foto van hem in Egypte, terwijl hij in een kruiwagen naar het strand wordt gedragen. Het was de enige manier waarop hij het 25 meter lange stuk zand kon oversteken om de kust te bereiken.
Hij geeft toe dat het “een beetje schokkend” was toen hij erover nadacht hoe hij zonder zijn protheses naar de duikstek kon komen en “deze kruiwagen net oprolde”.
Toch is hij opmerkelijk pragmatisch: “Als je zo op een duikstek komt, dan is dat ook hoe je op een duikstek moet komen.”
TERWIJL JE GEDUMPT WORDT aan wal in een kruiwagen “kan een beetje demoraliserend zijn”, voor Josh gaat het erom te onthouden dat “ik dit doe omdat ik niet kan wachten om daar naar binnen te gaan en mijn hoofd nat te maken, en ik vind het gewoon geweldig”.
Toen hij voor het eerst gewond raakte, was het vragen om hulp niet zo eenvoudig. Toen hij weer kon lopen, voelde hij zich onoverwinnelijk. Hij hield vol dat hij geen rolstoel of hulp van wie dan ook nodig had, te snel te veel deed en zichzelf opnieuw in het ziekenhuis belandde met infecties in zijn benen.
Als hij hulp nodig heeft, zal hij het vragen. Wat hem betreft: “Het heeft geen zin om een grote held te zijn” terwijl je met je tank over dek worstelt terwijl iemand je kan helpen.
De enige keer dat hij geen hulp vraagt, is bij het opzetten van zijn uitrusting, wat hij altijd zelf wil doen. “Het is net als in het leger: voordat je op operatie gaat, leg je al je uitrusting klaar; je weet precies waar alles in elk zakje zit. Dus als er iets gebeurt, reageer je erop.”
Hoe voelt het om de eerste drievoudig geamputeerde te zijn die ooit slaagt voor de Rescue Diver-cursus? Geweldig natuurlijk, vertelt Josh, maar dat wist hij pas achteraf.
Dat was niet de reden dat hij de uitdaging aanging – hij deed gewoon de cursus, vertelt hij me, om “zich te blijven verbeteren als duiker en meer van de sport te genieten”.
DE HAAIREIS afgezien van Egypte, welke andere uitdagingen staan Josh nog te wachten? Over het eerste is hij heel duidelijk: zijn vrouw laten duiken. Ze kreeg een paniekaanval tijdens hun duik op de Malediven en heeft het sindsdien niet meer geprobeerd.
Er wordt ook gesproken over “proberen DM te worden”, maar hij moet nog beslissen of Dive Master iets voor hem is. Hoewel hij duidelijk niet iemand is die een uitdaging uit de weg gaat, moet hij, om de getimede zwemsessies te kunnen doorstaan, “de Paralympische standaard halen”, zegt hij.
Gezien alles wat hij heeft bereikt, gaat het hem waarschijnlijk niet te boven, maar hij maakt zich er op dit moment “niet echt druk” over. Lachend vertelt hij mij: “Ik hou eigenlijk niet van zwemmen, eerlijk gezegd.”
Dus wat is er nog meer aan de horizon? "Wie weet? We zullen zien”, vertelt hij me. “Maar op dit moment geniet ik gewoon van duiken.”
