INDONESIË DUIKER
Horse LatitudesLembeh Strait is het beste deel van de wereld voor muckdiven, maar soms lijkt het zelfs zichzelf te overtreffen. STEW SMITH wordt plotseling verwend met zeepaardjes en spookfluitvissen.
Een halimeda-spookfluitvis bekijkt een blad.
ER KAN NIET TE VEEL ZIJN plaatsen in de wereld waar je zoveel soorten Hippocampus allemaal op één duikplek kunt zien. Tanjung Gabur is een minder bekende duikplek in Lembeh Strait, Noord-Sulawesi, Indonesië, en tijdens het duiken daar had ik het geluk om drie soorten Hippocampus histrix te zien, ook bekend als het doornige zeepaardje, samen met een Hippocampus kelloggi, ook wel het grote zeepaardje genoemd.
Deze wezens werden allemaal gevonden op de diepere hellingen van het terrein, dat behoorlijk kaal is, afgezien van een enkel stukje puin dat met de stroming over de zeebodem beweegt.
Er zijn ook een paar eenzame plekken met onkruid en spons, en daar zijn de zeepaardjes te vinden. Niet alleen waren daar de histrix en kelloggi te zien, maar bij nadere beschouwing kon ik ook die naaste verwant van het zeepaardje, de spookfluitvis, zien.
Spookfluitvissen zijn veel kleiner dan deze twee soorten zeepaardjes, en passen zo goed in hun omgeving dat ze bijna onzichtbaar zijn.
Ik vond Solenostomus halimeda opgaand in de halimeda-plant, de ultieme camouflage voor deze soort zeenaalden, en op slechts een paar meter afstand bevond zich een paar Solenostomus cyanopterus, beter bekend als robuuste spookfluitvissen.
Als laatste, maar zeker niet de minste, kwam er een eenzame zeenaald (Trachyrhamphus longirostris).
Met deze overvloed aan exotische kleine levensvormen was het maar goed dat ik een camera bij de hand had. Maar het fotograferen van zulke schuwe wezens kan lastig zijn.
De zeepaardjes draaien hun rug naar de lens of nestelen zich dicht bij het onkruid, de spons of het puin, waardoor het moeilijk wordt om een goede opname te maken, en de spookfluitvissen zijn precies hetzelfde.
Zodra ik de zoeker van mijn camera naar mijn oog bracht, verschoven ze naar een positie die bedoeld was om mij te frustreren.
Met een beetje geduld en doorzettingsvermogen – en het is belangrijk om de onderwerpen niet te benadrukken – kon ik echter een paar foto's maken.
En er was een bepaald zeepaardje dat graag voor zijn foto wilde poseren. Door mijn mini-dome-poort tot op een paar centimeter afstand te verplaatsen, kon ik een paar foto's maken en was ik blij met de resultaten.
EN DAN DE DUIK werd nog beter. In het ondiepe water kon mijn gids op verschillende plaatsen twee dwergzeepaardjes aanwijzen. Beiden waren Hippocampus pontohi.
De pontohi's waren niet langer dan een centimeter en zagen er zo dun uit als een creditcard. Een goede foto maken van een van deze zou niet eenvoudig zijn, vanwege de lastige locatie en de stroming die de zaken een beetje lastiger begon te maken dan ik had gewild.
Elke keer dat ik op de sluiter wilde drukken, draaide het zeepaardje 90° en raakte ik het kwijt in mijn zoeker.
Het enige wat ik kon doen was de tijd nemen om opnieuw een compositie te maken, en uiteindelijk slaagde ik erin om van elk van de pontohi's een paar foto's te maken die de moeite waard waren om te bewaren.
Zeepaardjes zijn vissen, met kieuwen en een zwemblaas, en hun uitstekende ogen werken onafhankelijk van elkaar.
Hierdoor kunnen ze tegelijkertijd zowel voor als achter zich kijken – geen wonder dat het zo moeilijk is om een zeepaardje te fotograferen!
Als een zeepaardje een partner vindt, blijft hij voor het leven paren. Vroeg in de ochtend ontmoet het paringspaar elkaar, waarbij het vrouwtje het nabijgelegen territorium van het mannetje bezoekt.
Het domein van het mannetje is met ongeveer een halve vierkante meter kleiner dan dat van het vrouwtje, dat ongeveer 1.4 vierkante meter bedraagt. Bij hun ontmoeting veranderen de twee vaak van kleur terwijl er een uitgebreide verkeringsdans plaatsvindt.
Het mannetje draagt de eieren van het bevruchte vrouwtje (tussen de 50 en 1500) in zijn buidel totdat de jongen twee tot vier weken later uitkomen, afhankelijk van de soort. De jongen worden onmiddellijk onafhankelijk van hun ouders.
Er zijn nog steeds relatief weinig gegevens over pygmee-zeepaardjes, die pas in 1969 werden ontdekt toen de Nieuw-Caledonische mariene bioloog Georges Bargibant er een tegenkwam terwijl hij een zeewaaier in zijn laboratorium onderzocht.
Het bleek dat de gorgonen gastheer waren voor wat we nu Hippocampus bargibanti noemen.
Sindsdien zijn er veel soorten dwergzeepaardjes ontdekt. Hun maximale grootte lijkt 2.5 cm te zijn, en ze worden meestal rond de 20 meter aangetroffen, waarbij ze qua kleur doorgaans overeenkomen met de gastzeewaaier.
Als je probeert een fatsoenlijke foto van een zeepaardje te maken, of het nu een grotere doornige soort is of een minuscuul pygmee-zeepaardje, betekent dat je wel de juiste lens op het juiste moment moet hebben.
Tijdens mijn eerste duik bij Tanjung Gabur had ik een 100 mm macrolens op mijn DSLR gemonteerd met een 1.4 teleconverter, wat prima was voor de kleinere soorten.
Ik vond echter dat de beste lens om mooie close-ups te maken van de doornige en grote zeepaardjes een 10-17 mm fisheye-lens was met de 1.4 teleconverter achter een mini-dome-poort.
Ik regelde dat ik weer naar de locatie zou terugkeren om een aantal close-focus groothoekopnamen te maken van de grotere soort. Zeepaardjes zijn territoriaal, dus het was niet zo moeilijk om ze weer te lokaliseren, en ik maakte al snel een aantal mooie CFWA-foto's.
En naast al die zeepaardjes en zeenaalden die ik bij Tanjung Gabur zag, kon ik ook veel Hippocampus bargibanti, Denise en ook severnsi zien op andere locaties langs de Lembeh Strait.
