Als u van duiken houdt, is de kans groot dat u het leuk vindt om een duikshow te bezoeken. Hetzelfde geldt waarschijnlijk voor mensen die houden van fietsen, interieurdecoratie, tractoren of borduren, maar vraagt u zich wel eens af hoe het is voor de familieleden of vrienden van de liefhebbers die zich laten meeslepen naar deze evenementen?
Op basis van de afleidingen die dit jaar tijdens de GO Diving Show bij de NAEC in Stoneleigh worden aangeboden, zou ik me er niet al te veel zorgen over maken dat ze zich verveeld of boos zouden voelen. Ik bezoek al meer dan 30 jaar duikshows in Groot-Brittannië en als het gaat om het betrekken van een scala aan mensen, elk met hun eigen uiteenlopende prioriteiten, vond ik dat deze het behoorlijk goed deed.
De locatie helpt. De vrees voor lokale overstromingen in dit deel van Warwickshire was gelukkig afgenomen toen het eerste weekend van maart naderde. De zon scheen zelfs een beetje. Met de gratis parkeergelegenheid en de korte wandeling naar de hallen voelt de ervaring veel ontspannender aan dan de oude Dive Show-dagen in het monolithische NEC en ExCeL.
Go Diving was elders in Coventry klein begonnen, als een gok van vóór het Covid-tijdperk. Daarna annexeerde het de Dive Show, kwam uit de pandemie tevoorschijn met één zaal bij de NAEC, breidde in 2023 uit naar twee zalen en barstte dit jaar volledig beladen uit met drie, vol met stands, podia en vooral bezoekers.
Ruim 10,000 bezoekers. Ik hoorde herhaaldelijk woorden van oude showbezoekers in de trant van: "Oké, nu voelt dit meer als vroeger!"
Er was misschien een gevoel van heropleving, maar GO Diving lijkt goed geschikt voor de moderne tijd. Er zullen altijd verbeteringen en verfijningen doorgevoerd kunnen worden, maar er zijn lessen geleerd uit het verleden en er is zorgvuldig rekening gehouden met de behoeften van exposanten en bezoekers.
Wat betreft de niet-duikende bezoekers die ik noemde, er is veel aandacht aan besteed om hen niet alleen te vermaken, maar ook op de hoogte te houden. Dit is geen bijzaak: ongeacht hun leeftijd zijn dit potentiële duikers van de toekomst, essentieel om de industrie gezond te houden.
Zo was er de Try-Dive Pool, waar duikers van alle niveaus in konden duiken, hoewel zeemeerminnen hun eigen lagune naast de deur hadden. Er was virtual reality-duiken op headsets voor degenen die liever niet nat werden; en de interactieve bouldermuur, dicht bij de populaire touwwerk- en apneusessies die plaatsvinden tijdens de Freediving Challenge van Marcus Greatwood.
In een donkere hoek lag de Grot, waar veel jongere bezoekers duidelijk moeilijk weerstand aan kunnen bieden, terwijl ze zich keer op keer een weg banen door de ondergrondse simulatie.
De hartslag van elke beurs is natuurlijk de aanwezigheid van exposanten, die de nieuwste duikuitrusting, de ideeën voor de volgende duiktrip, het bewustzijn over het behoud van de oceaan en al het andere meebrengen.
Dit jaar waren er meer dan 150, vaak indrukwekkende stands, in gebieden met een aparte sfeer, zoals in het Asia-Pacific Pavilion of de Caribische wijk – om nog maar te zwijgen van de krioelende koopjeshoek.
Het vooruitzicht om rond te snuffelen in duikuitrustingen zal de rondzwervende niet-duiker misschien niet aanspreken, maar de kans is groot dat er op elk gegeven moment minstens een of twee gesprekken gaande zijn die de potentie hebben om tot hun verbeelding te spreken.
Omdat zo veel van de uitgenodigde sprekers uitstekende instructeurs waren – zo niet tv-presentatoren – is het geen verrassing dat het niveau van de presentaties zo hoog had moeten zijn, zowel op de geïsoleerde Main Stage als op de drie andere podia tussen de tribunes.
Met 42 sprekers gepland – er waren drie uitvallers, maar hun plaatsen waren bewonderenswaardig gevuld, gezien de korte termijn – stelde ik mezelf de nutteloze missie om te proberen ten minste een deel van elke presentatie op te vangen.
Mijn Fitbit was enorm onder de indruk van mijn inspanningen, maar het lukte niet. Er vonden gewoon te veel gesprekken plaats aan de andere kant van de gangen, maar het zou me nog steeds zijn gelukt als ik het soms niet echt moeilijk had gevonden om mezelf los te maken.
Wat mij bij deze oefening wel opviel, was hoeveel aandacht er was besteed aan het betrekken van zowel niet-duikers als bekeerden.
Een duidelijk voorbeeld van dit soort inspirerende programmering werd geleverd door een oude showsupporter, tv-presentator Miranda Krestovnikoff, op het podium met haar dochter Amelie en zoon Ollie. Ze gaven het stokje gemakkelijk door terwijl ze de vorderingen van de jongere generatie op het gebied van duiken doornamen.
Ik waardeer dat bezoekers met 42 sprekers, met verschillende line-ups op twee dagen en vier podia lastige beslissingen moeten nemen. Een weekendpas is één antwoord, zij het niet voor iedereen praktisch.
Gegarandeerde attracties zijn de energieke vaste planten uit de duikshowscene, Monty Halls en Andy Torbet, wier professionaliteit als presentatoren naar voren komt – versterkt door het enorme scherm van de Main Stage en het uitstekende geluidssysteem.
Monty, even enthousiast en zelfspot als altijd, had nieuws over blauwvintonijn, aasballen en mogelijke grote witte haaien in de wateren van West Country, dat ongetwijfeld het bloed van een koudwaterduiker in beweging zou brengen. Andy stond voor adembenemende beelden van zijn gletsjerduiken in de poolgebieden, waarmee hij alle aanwezigen impliciet uitdaagde om zich af te vragen of ze het lef zouden hebben.
De onvermoeibare extreme ontdekkingsreiziger staat ook het hele weekend op de Main Stage, ontdekte dat dit ook het Ocean Film Festival op zaterdagavond omvatte, en klaagde slechts lichtjes dat hij nauwelijks de kans had gehad om de rest van de show te proeven. voor zichzelf.
Een andere Main Stage-hit was powerboat-kampioen Sarah Donohoe, en die van haar was een langzame presentatie. Het publiek had zich in eerste instantie misschien afgevraagd wat al deze dynamische oppervlakteactiviteit met de onderwaterwereld te maken had – totdat het allemaal duidelijk werd.
Na een traumatische crash waren Sarah en haar team de eerste mensen ooit geworden die zichzelf speelden bij het reconstrueren van een incident voor een BBC-documentaire, en haar ontmoetingen met reddings- en veiligheidsduiken hadden geleid tot haar eigen carrière als duiker en zeebeschermer. Haar krachtige voordracht bracht die ervaringen levendig tot leven.
Met zoveel boeiende live-optredens zijn hier slechts een paar andere die in je gedachten zijn blijven hangen:
Pascal van Erp, grondlegger van de spookduikbeweging die een integraal verleden van de duikwereld is geworden, was inspirerend maar werkte tegelijkertijd hard om elke duiker te ontmaskeren die zou overwegen om zich bezig te houden met het verwijderen van wrakken een goed idee. Zijn teams doen ongelooflijk werk, vooral rond Lampedusa op dit moment, maar wat het niet is, is plezier en spel.
Vanwege de risico's die dit met zich meebrengt, vereist Ghost Diving dat haar vrijwilligers volledig technisch zijn opgeleid en zich strikt houden aan de protocollen die zijn ontworpen om elk incident te voorkomen dat tot officiële inmenging zou kunnen leiden.
Ook op de Tech Stage wist de onvermoeibare Leigh Bishop, die nog steeds regelmatig wrakken tot op 100 meter diepte onderzoekt, gegarandeerd de menigte te trekken door te vertoeven op relatief toegankelijke diepere wrakken langs de zuidkust die schatten zijn blijven opleveren. Je voelde hoe het publiek mentale aantekeningen maakte.
Dan was er Gareth Lock, over zijn onweerstaanbare onderwerp van menselijke factoren – psychologie, schuldgevoelens, leren van fouten – die de sterke indruk wekte het soort inzichten te delen waar mensen veel voor zouden betalen om er tijdens seminars over te horen. Waarschijnlijk omdat hij dat was.
Ik werd aangetrokken door de technische gesprekken, die geen van alle een toevallige luisteraar echt zouden hebben uitgesloten, of dat nu Garry Dallas was – “grotduiken is de gemakkelijkste vorm van duiken” – op sidemount; toegewijde mijnduiker Kurt Storms of de vermakelijke Patrick Widmann over grotduiken, zijn ontspannen presentatie des te indrukwekkender omdat hij pas laat aan een parachute was gedropt ter vervanging van een no-show.
Ik heb ook genoten van wat ik zag op het Britse podium van de lezing van Jason Brown over de wrakken van Scapa Flow – dit is trouwens de duiker die ook verantwoordelijk is voor de uitstekende showfotografie hier.
En ik zal tot stilstand komen door een paar van de onderwaterfotografen te noemen, zoals Saeed Rashid, een bron van kennis die door de jaren heen de gemakkelijke bezorgstijl van een stand-up heeft ontwikkeld. Hij onderzocht de meest fotogenieke beestjes, terwijl Anne en Phil Medcalf het allemaal duidelijk maakten door de praktische nadelen van fotografie aan te wijzen waarmee iedereen zich kon identificeren.
Tenslotte Alex Mosterd. Prijzen voor de prestigieuze wedstrijd Onderwaterfotograaf van het Jaar, die hij de afgelopen tien jaar onvermoeibaar heeft voorgezeten, worden tegenwoordig op een aparte gelegenheid uitgereikt, maar hij biedt nog steeds een glanzende presentatie van de winnaars bij GO Diving, met ook de afdrukken getoond op de show. Dit jaar blikte hij ook terug op dat succesvolle decennium.
Op elk van de twee dagen sloot Alex zijn gepassioneerde gesprekken af met verschillende montages van enkele van de meest spectaculaire onderwaterfotografie die je ooit zult zien, terwijl hij overschaduwd werd door deze imposante beelden op de soundtrack van Ed Sheerans film. Bloedstroom.
Ik ben geen grote Sheeran-fan, maar het werkte heerlijk, en ik weet zeker dat ik niet de enige persoon was die het een emotionele ervaring vond toen ik zag hoe deze natuurlijke wonderen van de onderwaterwereld ver van de zee in Warwickshire tot leven werden gewekt. Dat is de GA Duikshow – we kunnen het allemaal opnieuw doen, alleen waarschijnlijk nog groter, aan de vooravond van het Britse seizoen 2025.
Ook op Divernet: Go Diving toont duiken in bemoedigend herstel
