De naam Barbados roept beelden op van weelderige zandstranden, palmbomen en rumwinkels en er zijn zo'n 35 duikplekken vermeld. Maar waarom, vraagt freediver MARCUS GREATWOOD, staat het Caribische eiland niet in de lijst met topduikbestemmingen?
Duikboot boven het wrak van de Eillon in de heldere Carlisle Bay.
we hebben de jongens ontmoet van Reefers & Wreckers, stapte aan boord van zijn ruime duikboot en vertrok naar onze eerste duikstek, Dottins Reef, een populaire stromingsduik. Archie, de schipper, zette ons met een boei en een kort touw af aan de noordkant van een anderhalve kilometer lang rif voor de kust.
Het kristalheldere water bood geweldige panoramische uitzichten voor ons tweeën in het water, met sponzen en koralen zover we konden zien. Dit had een droom moeten zijn die werkelijkheid zou worden, maar toen de stroming ons zachtjes naar het zuiden trok, waardoor we bijna moeiteloos langs de zeepluimen, zwepen en enorme tunnelsponzen konden duiken en afdrijven, stonden we versteld van de vrijwel volledige afwezigheid van vis.
Terug aan land besloten we een tweede duik te maken, direct vanaf het ansichtkaartstrand van St Peter's Parish – een perfecte snorkelplek, over het hoofd gezien door kleine hotels, winkels en cafés. Opnieuw was de helderheid van het water verbazingwekkend, maar het gebrek aan fauna op de ondergedompelde rotsen was een beetje griezelig. We waren meer dan een beetje overstuur na onze eerste duikdag.
Verscheen in DIVER oktober 2018
Michael Mahy, De eigenaar van Reefers & Wreckers, die zich maar al te goed bewust was van de problemen die overbevissing op het eiland veroorzaakt, stelde een duik onder de Arawak Cement Pier in het noorden voor.
Een industrieterrein waar cement op schepen werd geladen voor verwerking buiten het eiland, klonk niet als ideaal vakantievilla-duiklocatie, maar Michael verzekerde ons dat het de moeite waard zou zijn.
Dus voeren we langs de kustlijn, haalden het anker op en zonken overboord in het diepe blauw dat de pier omringde.
Wat een openbaring! De lange poten van de pier gaven een surrealistisch gevoel van een onderwaterbos. Deze enorme rongen wemelden van de vissen, en kleurrijke gigantische sponzen creëerden een scala aan vormen en texturen in de stromende zonnestralen.
Met een maximale diepte van 9 meter kan de locatie omschreven worden als een freediver-speelpark. De zandige zeebodem weerkaatste het licht en accentueerde de schaduwen waarin de scholen vissen zich verborgen, de enorme verticale structuren die door dit 3D-landschap snijden.
Het is bekend dat de pier zeepaardjes met lange snuit herbergt, zo werd ons verteld. Helaas is vrijduiken niet de ideale manier om naar zulke ongrijpbare wezens te zoeken, en wat dat betreft hadden we pech.
De paradox van de situatie raakte duidelijk; hier waren we naar een paradijselijk eiland gekomen om de toevluchtsoorden van de natuur te vinden, en we kropen nu rond in de schaduw van een industrieterrein, tussen het afval van de landbewoners plukkend. Toch zou ik iedereen aanraden om deze plek op te zoeken en te duiken.
Op de kade gebaarde Archie, die tot nu toe geen woord tegen ons had gesproken, dat ik met een man met dreadlocks moest praten die naast ons zijn boot aan het uitbouwen was.
Ik was niet in een bijzonder gezellige bui, maar Archie bleef volhouden: “Je moet echt met hem gaan praten!”
“Hallo, ik ben Marcus – serieus, ik moet vragen: waar zijn al je vissen?”
“Ahhhaa, eindelijk heeft iemand het opgemerkt!” Het bleek dat we Andre Miller waren tegengekomen, die de afgelopen twintig jaar heeft geprobeerd het bewustzijn over de benarde situatie van de Barbadiaanse riffen te vergroten.
Andre, die, zo bleek, de neef van Michael Mahy was, had koraal getransplanteerd dat afkomstig was van wat binnenkort een bouwterrein zou worden, iets wat hij nu bijna fulltime doet. We spraken af om de volgende dag af te spreken voor een langer gesprek.
Toen we uit elkaar gingen zei hij: ‘Als je wilt zien hoe de riffen eruit zouden moeten en kunnen zien, duik dan morgenochtend in Carlisle Bay.’
Carlisle is een wijd open baai. Toeristen en lokale bewoners mengen zich op de vlakke zandstranden en eten bevroren sneeuwkegels druipend van de suikersiropen. Reefers en Wreckers ontmoetten ons in het ondiepe water en brachten de paar minuten naar onze duikstek, die bijzonder geschikt bleek te zijn voor freediving.
Wij zijn begonnen op de Eillon, een vrachtschip van 33 meter dat in 1996 op slechts 16 meter diepte tot zinken werd gebracht als duikattractie. Ik heb de contouren van veel wrakken bij het naderen gezien, maar zelden het hele wrak vanaf de duikboot, inclusief de wolken vis over het dek.
De helderheid van het water, gecombineerd met de zandbodem die het zonlicht reflecteerde, gaf een geweldig overzicht, en door het gebrek aan stroming konden we ons naar believen rond het wrak bewegen en het open ruim en het goed verlichte interieur verkennen.
Dit is waar de vissen zich bevinden en alle zes de wrakken in dit kleine gebied net ten zuiden van de hoofdstad Bridgetown bedekken. We werden niet alleen getroffen door de verbazingwekkende diversiteit van het leven (kikkervis, zeepaardje, rog, barracuda, Octopusrifinktvis, makreel en murene) maar de toegankelijkheid van de vis.
Dit was duidelijk een veilige haven voor het zeeleven – ik zou deze vissen als vriendelijk willen omschrijven! Ik had nog nooit eerder zulke ontmoetingen meegemaakt, behalve daar waar het voeren van vissen gebruikelijk was, en in dit gebied was het verboden.
Een groep duikers sloot zich uiteindelijk bij ons aan en omdat we dachten dat we ze hun gang moesten laten gaan, dreven we een paar meter naar de Bajan Koningin, gezonken in 2002, en bedankte meteen de scoobies voor het geven van een duwtje om verder te gaan.
Deze havensleepboot in Bridgetown is een freediving-speeltuin – de enige kwestie is zichtbaarheid. Te veel vissen betekent dat je het wrak niet kunt zien! De koralen zijn ongelooflijk als je bedenkt hoe jong dit kunstmatige rif is, en omdat het zo ondiep is, zijn de kleuren levendig. Het wrak binnendringen was gemakkelijk en veilig (hoewel alleen voor ervaren duikers), aangezien het grondig was schoongemaakt voordat het zonk.
opgefokt door Tijdens onze duiken in Carlisle Bay ontmoetten we Andre in de middag. Hij studeerde af in mariene biologie voordat hij enkele jaren voor de regering van Barbados werkte bij de Coastal Zone Management Unit (CZMU), en werd daarna duiker.instructeur en koraaltransplantatie-expert.
Hij legde uit dat het succes van Carlisle Bay als toeristische attractie een bewijs was van het principe van mariene parken – en verraste ons vervolgens door te zeggen dat het geen ‘echt’ marien park was!
Vijftien jaar eerder, na vruchteloze jaren van pogingen om het bewustzijn over overbevissing te vergroten, namen Andre en enkele mede-samenzweerders het heft in eigen handen.
Ze plaatsten borden met een verbod op vissen en moedigden de lokale bevolking aan om de status van een onofficieel zeepark in acht te nemen. Ze hadden zelf een maritiem park gecreëerd.
Het visreservaat dat we die ochtend hadden meegemaakt, was eenzijdig opgericht, simpelweg door het ophangen van borden waarop werd aangegeven dat het gebied een maritiem park was!
Terwijl we door het pittoreske dorpje Six Men's Bay reden, met zijn hutten, marktkramen en rumwinkels vol met lokale bewoners die dominostenen speelden, konden we zien hoe de bezienswaardigheden van Carlisle Bay, een paar kilometer naar het zuiden, het toerisme een impuls hadden kunnen geven. het gebied een schot in de arm.
Andre vertelde ons dat het in het begin een constante strijd was geweest om de vissers tegen te houden, maar dat nu, nu mensen de vissen in hun natuurlijke omgeving kwamen bekijken, de visbestanden rond het mariene park toenamen.
terug in de haven, Andre liet een bom vallen: “Vandaag heeft de regering van Barbados Carlisle Bay officieel erkend als een natuurbeschermingspark, met de toezegging om het uit te breiden naar een groot deel van de westkust.” De datum was vrijdag 13 april.
Het is moeilijk om mijn emoties te beschrijven. Vierentwintig uur eerder was onze groep freedivers wanhopig over de toestand van de oceanen. Toen leek het er plotseling op dat we toevallig aanwezig waren om getuige te zijn van de Barbadiaanse geschiedenis in wording.
Het nieuws kwam uit de lucht vallen. De overheid had wetten gemaakt om de ecosystemen waarover we kwamen schrijven te beschermen en te verbeteren.
Het was nederig om naast de man te staan die door de jaren heen zo hard had gevochten om de verandering tot stand te brengen.
Volgens CMZU-directeur dr. Leo Brewster is Barbados nu een van de weinige Caribische staten met wetgeving die de bescherming van zeegebieden regelt, en hij zegt dat de regering van plan is dit concept uit te breiden.
Er is nog een lange weg te gaan, maar er is in ieder geval een begin gemaakt en met de juiste steun zal het project worden voortgezet en uitgebreid. Barbados heeft de hotels, restaurants en vriendelijke inwoners – in de toekomst hopen we dat het ook bijpassende beschermde duikplekken zal hebben.
