Maak je hoofd leeg

ALS IK ZEI DAT DAT KAN verdubbel onmiddellijk uw ademinhoud, alleen al door de geest op de materie toe te passen. Wat zou u zeggen? "Wat? Is het niet nodig om te gaan joggen, yoga, gezond ontbijten of cafeïne te schrappen?
Niet nodig. Gewoon zo. Zoals ik vorig jaar tijdens een weekend in Cornwall ontdekte, zit het allemaal in mijn hoofd.

Een nieuw perspectief op vrijduiken

Toen ik voor het eerst hoorde dat een AIDA-kwalificatie een vereiste was voor de meeste Britse freediving-clubs, was ik sceptisch. Het leek op de zoveelste formalisering en commercialisering van een activiteit waar we allemaal al jaren mee bezig zijn – gratis.

Eerste indrukken van AIDA-training

Het cynische deel van mijn geest schreef dit toe aan verzekeringsmaatschappijen, en aan de verraderlijke angst voor rechtszaken die boven alle zelfs maar enigszins avontuurlijke activiteiten hangt, sinds we allemaal in watten zijn gewikkeld.
Ik zal meteen zeggen dat ik daarin ongelijk had. Sterker nog, ik vond de tweedaagse AIDA 1*/2*-cursus van Freedive UK in Newquay absoluut geweldig. En ik heb veel geleerd.

Ik ben net als ik aan de zee opgegroeid en houd mijn adem in sinds ik een kind was. Ik ben afgestudeerd naar diepere en langere duiken, maar ik heb het nooit erg serieus genomen, en nooit met enige formele opleiding. Omdat ik alleen maar tot ongeveer 12-15 m ga, zelfs in de tropen, zou je kunnen zeggen dat ik, als het op vrijduiken aankomt, in het ondiepe water heb geploeterd. De kans om een ​​goede techniek te leren was aanlokkelijk.

De schoonheid van Freedive UK

Het leuke van Freedive UK is dat je kunt trainen in de zee – en in Cornwall. Ik ben misschien een beetje bevooroordeeld omdat ik daar ben opgegroeid, maar ik kijk liever omhoog naar een prachtig stukje kust van Cornwall terwijl ik tussen de duiken rond dobber dan de binnenkant van een sportfaciliteit met chloor inspecteer.

Toegegeven, de zee zelf is iets ‘groter groen’ dan Big Blue, maar het is nog steeds zoveel verbazingwekkender om buiten in de zon te zijn.

De cursus en instructeurs

DE CURSUS WORDT VERVOERD DOOR Ian Donald met hulp van oude vriend Rich Marsh, en de opleiding De stijl bij Freedive UK is informeel en gemoedelijk, maar daarom niet minder informatief.
Het begon in hun hippe zeecontainerkantoor, met een kopje thee en een praatje over enkele basiszaken.

We hadden allemaal de opdracht gekregen om de AIDA-handleiding van tevoren te lezen, dus dit was echt een doorloop om ervoor te zorgen dat iedereen rond de tafel een algemeen begrip had, gecombineerd met praktische kennis, van de basisademhalingstechnieken.

Deels als onderzoek voor het artikel, en deels uit angst dat ik mezelf in verlegenheid zou brengen, had ik de dag ervoor mijn adem ingehouden terwijl ik de AIDA-handleiding las.

Eén minuut en 30 seconden – niets om mee te pronken, maar gelukkig niet waar ik bang voor was, als iemand die de praktijk niet meer heeft geoefend en de laatste tijd meer gebruik maakt van duiken dan van snorkelen.

Dieper duiken in ademhalingstechnieken

In het containerkantoor oefenden we met ontspannen voordat we de adem inhielden – langzaam uitademen, langer dan je inademt, en dan slechts twee grote, langzame ademhalingen nemen op volle capaciteit. In tegenstelling tot toen ik opgroeide, wordt hyperventilatie vóór het duiken nu volledig afgekeurd.

De wetenschap achter hyperventilatie

Ian legde uit dat je bloed in rust voor 96-99% zuurstofrijk is, dus het is niet mogelijk om je bloed vóór een duik massaal te ‘laden’ met O2.

Zoals de meeste duikers al weten, is de trigger voor je lichaam om te willen ademen niet een tekort aan zuurstof, maar juist een verhoging van de CO2-concentraties in het bloedplasma. Dit gebeurt omdat uw lichaam zuurstof gebruikt bij de stofwisseling, waardoor CO2 een afvalproduct wordt.

De gevaren van hyperventilatie

Het grootste deel van wat hyperventilatie doet, is CO2 uit uw bloedbaan spoelen, waardoor het begin van uw drang om te ademen wordt uitgesteld en het gemakkelijker voor u wordt om de ademhaling weer uit te stellen.

Uiteraard kan dit gevaarlijk zijn als je het te lang uitstelt – een tekort aan zuurstof betekent black-outs, en dat wil niemand onder water.

Omdat er geen mechanisme in uw lichaam is dat u vertelt wanneer u een gevaarlijk zuurstoftekort heeft, is het gevaarlijk om geen betrouwbare CO2-trigger te hebben. We hebben allemaal gehoord van de freedivers die nooit meer naar boven kwamen. Dus als hyperventilatie betekent dat je je lichaam een ​​potentieel gevaarlijk vals gevoel van veiligheid geeft, wat is dan het alternatief?

De AIDA-technieken

Op het basisintroductieniveau concentreren de AIDA-technieken zich op het leren kennen van uw lichaam en uw geest, en op het zoveel mogelijk ontspannen van beide om energie te besparen.
Het gaat erom dat je weet dat je veel langer kunt doorgaan dan je denkt, en dat je niet toegeeft aan je eerste drang om adem te halen.

We leren ook over CO2-samentrekkingen – stuiptrekkingen (vaak klein) die een van de manieren zijn waarop uw lichaam probeert u aan het ademen te krijgen, en iets waar u niet altijd naar hoeft te handelen. Het gaat over geest boven materie.

Praktische ervaringen en testen

NA EEN INFORMATIEF Op een ochtend van discussie en oefenen rond de tafel gingen we snel over naar de meerkeuzetoets, waarbij een score van 70% nodig is om voor de cursus te slagen.
Voor duikers met een basiskennis van eerste hulp, biochemie en partiële druk is het niet zo lastig. De AIDA-handleiding is echt interessant en informatief, en er zijn specifieke freediving-praktijken die je moet kennen.

Van theorie tot praktijk

Test gedaan, en overal geslaagd, de middag bracht ons meteen door naar de dingen in het water. Bij vrijduiken zijn de lesratio’s klein, dus het maximale aantal studenten per instructeur is vier, en we hadden in totaal zes studenten – twee speervissers en vier freedivers.

Statische apneu ervaren

Geruststellend, de eerste stukjes van opleiding zijn in een zwembad. In buddy-paren doorliepen we procedures voor ‘statische apneu’ – de praktijk van met het gezicht naar beneden en bewegingloos in het water drijven terwijl je je adem inhoudt.
De aanwijzing zit in de naam en als gevolg daarvan is een van de aanvankelijk verrassende signalen om het over eens te zijn, het signaal dat immobiele statische apneisten zullen gebruiken om aan hun buddy te bevestigen dat ze feitelijk nog leven. Meestal betekent dit dat u de wijsvinger opsteekt als u daarom wordt gevraagd.

Hoewel stilstaan ​​eenvoudig is, is het ontspannen van je geest iets anders. In de praktijk is de drang om te ademen blijkbaar zo sterk dat het bijna onmogelijk is om vrijwillig je adem in te houden totdat je flauwvalt door zuurstofgebrek (hoewel je dit thuis niet moet proberen).

Het is het begin van die drang die je probeert te negeren. We hebben al enkele algemene technieken besproken die je kunt gebruiken om te proberen te ontspannen en je geest een tijdje af te leiden.
Onderwaterfotografen kennen wellicht het gevoel dat ze veel langer hun adem inhouden als ze een foto proberen te maken. Het is hetzelfde principe, maar houdt ook in dat je probeert zo… ontspannen… mogelijk te zijn.

De “bodyscan” is een techniek waarmee yogi’s bekend zullen zijn, en houdt in dat u elk deel van uw lichaam beurtelings visualiseert en mentaal ontspant, vaak beginnend bij uw tenen. Een andere techniek is om je voor te stellen dat je een favoriete wandeling maakt, en je elk onderdeel om de beurt voor te stellen.

Ik vond dat visualiseren een magische ademduik die ik ooit heb gemaakt om een ​​moederbultrug te fotograferen en haar kalf hielp me weg te voeren – waardoor het dansende licht en het tropisch blauwe water in mijn gedachten tevoorschijn kwamen.

Toen mijn lichaam te veel afleidde, opende ik mijn ogen en begon de kleine betegelde vierkantjes op de bodem van het zwembad te tellen.

Mijn eerste adembenemende prestaties

Bij mijn tweede poging bleef ik lang genoeg om verschillende CO2-samentrekkingen te ervaren – kleiner en minder plotseling dan ik had verwacht, en omdat ze zich vlak aan de oppervlakte bevonden, waren ze niet verontrustend.

Terwijl iedereen om de beurt in zijn of haar buddy-paar zat, deden we twee goede pogingen om de adem in te houden, naast de korte oefenronde. Aan het einde van de sessie vond Ian het leuk om onze tijden aan ons te onthullen en voegde eraan toe: "Ik hou van dit stukje."

Iedereen had zijn verwachtingen ruimschoots overtroffen, en ik was verbaasd toen ik ontdekte dat ik mijn adem ruim drie minuten had ingehouden – meer dan het dubbele van de tijd die ik had vastgelegd terwijl ik aan mijn bureau zat.
Het leek een ongelooflijke winst met slechts twee pogingen, vooral gezien het feit dat er niets was veranderd aan mijn fysieke capaciteiten.

Ervaren van dynamische apneu

Na statische apneu omvat dynamische apneu het zwemmen van twee stukken zwembad onder water vinnen om te passeren. Het is een excuus om een ​​mooie lange freedive te maken vinnen.

Openwatersessies in Cornwall

ZONDAG, EEN PRACHTIG rustige, zonnige dag, was erg leuk. We gingen naar Mylor aan de zuidkust van Cornwall voor onze sessies in open water.

Foerageren en duiken

De ochtend werd aan de kust doorgebracht, waar we technieken voor het duiken met eenden oefenden en op zoek gingen naar sint-jakobsschelpen en andere wezens

interessant op de bodem. Ian geeft ook cursussen specifiek over foerageren, en hij en Rich beschikken over een schat aan kennis over eetbaar zeeleven, zowel in de zee als aan de kust, van eetbare slakken tot egels, krabben, zeewier en sint-jakobsschelpen.

Hun geoefende ogen zien gemakkelijk gecamoufleerde beestjes op de zeebodem, lang voordat alle anderen dat doen, en ze lieten de groep zien waar ze op moesten letten.

Het voelde als speeltijd, en met een zwoele 15°C in het water – bijna de hoogste temperatuur voor Cornwall – en gekleed in 5 mm neopreen met een capuchon, deed de ontspanning van het drijven op mijn rug, ademen voordat ik ging duiken, me denken aan de zomers in de zee uit mijn kindertijd, starend naar de hemel.

Een smaak van verse vangst

Aan wal werden we na de duik getrakteerd op verse sint-jakobsschelpsushi, terwijl Rich vakkundig een van de vele grote sint-jakobsschelpen openwrikte die hij van de zeebodem had geplukt.

Het vlees was zoet en heerlijk na onze duiken, en verser had nauwelijks kunnen zijn. Er schuilt een plezierige eenvoud in wat de minst destructieve visserijtechniek ooit moet zijn, en het is een oneindig veel betere manier om Sint-Jakobsschelpen te vangen dan de bodemtrawls die de zeebodems rond Groot-Brittannië teisteren, diep in de sedimenten littekens achterlaten en alles op hun pad ontwortelen.

Ian is ook de auteur van het gerespecteerde boek Underwater Foraging: Freediving for Food, dat zich richt op het vinden van duurzaam voedsel boven en onder water, en hij heeft zelfs uitstapjes gemaakt naar verre kusten om lokale speervistechnieken te leren. . Ik maakte een mentale notitie dat ik misschien terug moest komen voor een nieuwe aflevering.

De laatste uitdaging

DE MIDDAG WAS een beetje serieuzer. Om de AIDA-kwalificatie te behalen, moesten we via een shotline tot 16 meter verticale diepte duiken.

Op weg naar zee om wat meer diepte te krijgen, zette Ian de boei en de lijn op. Opnieuw oefenden we technieken en bespraken we het opruimen van het luchtruim – nu meer een factor dan in het ondiepe water.

Een van de trucs is om vlak voor het duiken vrij te maken (zodat je niet direct bij de start weerstand veroorzaakt) door je arm naar je gezicht te heffen. Anders dan bij duiken, waarbij je de tijd kunt nemen om op en neer te werken om een ​​blok los te laten, heb je bij vrijduiken slechts een beperkte hoeveelheid tijd.

Ian zegt dat de belangrijkste reden waarom mensen het parcours niet halen, is dat ze niet snel genoeg kunnen egaliseren om in één ademhaling de 16 meter en weer terug te bereiken. Wetende dat ik de neiging heb om in koud water een sinus-squeeze te krijgen, heb ik ervoor gekozen om de 16m-test eerder vroeger dan later te doen, voordat de kou begon.

Bij mijn eerste poging zag ik een blok op 6 meter hoogte, met pijn boven mijn linkeroog. Toen ik naar de oppervlakte terugkeerde, besefte ik dat ik bij de eerste hindernis was teruggekeerd naar mijn gebruikelijke instincten en dat ik mijn hersenen duidelijk nog moest trainen. Ik kan mijn adem langer dan drie minuten inhouden… Ik heb tijd.

Bij een andere poging moest ik langzamer gaan rijden en op 6 meter stoppen, waarna ik doorduwde, om vervolgens nog een blok te krijgen op slechts een paar meter van het schot.

Opnieuw wilde ik me omdraaien, maar het schot was dichtbij. De balans opmaken,
Ik besloot langzaam naar beneden te duwen. Het was pijnlijk, maar oké, en ik voltooide de bocht om weer naar de oppervlakte te komen – missie volbracht, ondanks de kou.

Het afsluiten van de Trainingen en Cursusindrukken

Toen iedereen klaar was, hoefden we alleen nog maar reddingstechnieken te oefenen en wat plezier te maken rond een van de nabijgelegen riffen.

Helaas was er één persoon die faalde op de proef van 16 meter, maar Ian zei dat iedereen nog een kans kreeg om terug te komen en deze gratis af te ronden.

Hoewel de speervissers nog geen vis hadden gevangen toen ze aan de cursus deelnamen, zeiden ze dat ze de duiktechnieken hadden geleerd die ze nodig hadden, en iedereen was het er unaniem over eens dat ze van de cursus hadden genoten.
Al met al was het weekend erg leuk. Ian en Rich zijn geweldige leraren en ongelooflijk goed geïnformeerd, en delen van de cursus waren een echte openbaring.

Sluiting Gedachten

Vergeleken met enkele van de verbazingwekkende wereldrecords, zijn onze 2* opleiding was nog maar het begin, maar de vooruitgang die we hebben geboekt, voelt nog steeds als een toegangspoort tot een nieuwe wereld.

Ik heb altijd genoten van de soepele, gestroomlijnde vrijheid van apneuduiken, en ik was enthousiast over de nieuwe mogelijkheden.