Onderwaterfotograaf CATHY LEWIS is ernstig verslaafd geraakt aan de Britse geschilderde grondels, en denkt dat jij dat ook zou kunnen doen
De kans is groot dat de meeste UK duikers hebben geschilderde grondels gezien, maar hebben er geen seconde over nagedacht. Ze zijn klein (ongeveer 6 cm lang), dof gevlekt beige en op het eerste gezicht volkomen onopvallend.
Als je echter tijd besteedt aan het dichtbij komen van deze kleine beestjes, kunnen ze verslavend worden.
Als fotograaf houd ik ervan om de kleine dingen uit te zoeken. Ik werd voor het eerst bewust van geschilderde grondels op het wrak van de Hera bij Falmouth in 2009.
Omdat ik meer een critter-spotter dan een sloopwerker was, bracht ik mijn tijd door op de verkalkte algenmaerl-bedden rond het wrak, waar ik grondels heen en weer zag schieten.
Met een beetje geduld maakte ik enkele foto's en ontdekte dat, als je ze van dichtbij bekijkt, ze verre van saai zijn: ze hebben karaktervolle gezichten, subtiele maar prachtige kleuren in parelmoerachtige tinten zilver en goud, en vreemd pittige persoonlijkheden. Ik was verslaafd.
Geschilderde grondels (Pomatoschistus pictus) komen zeer veel voor in Groot-Brittannië en Ierland, met uitzondering van de oostkust van Engeland, en worden meestal aangetroffen in gebieden met een zeebodem van zand, schelpen of grind. Ze passen perfect in hun omgeving, waardoor ze moeilijk te herkennen zijn, behalve wanneer ze rondhuppelen.
Er zijn nog een aantal andere kleine grondels in de Britse wateren, maar de geschilderde grondel is uniek omdat hij een rij zwarte vlekken op de rug heeft. vin. Vooral mannetjes kunnen er tijdens het broedseizoen tussen april en juli heel levendig uitzien, met flitsen van oranje en elektrisch blauwe strepen op de borst. vinnen.
Ze leggen hun eieren in lege tweekleppige schelpen of onder stenen, uitgekozen en vervolgens bewaakt door het mannetje. Het leven voor een grondel is echter kort, omdat beide ouders in hun tweede jaar sterven, zodra de eieren zijn uitgekomen.
Geschilderde grondels zijn onverzadigbaar nieuwsgierig en stoutmoedig, en het is deze eigenschap die ze leuk maakt als duikgenoten.
Het geheim om dichtbij te komen is door over de zeebodem te zweven en je vinger of camerabasis in het zand te steken.
Door het substraat te verstoren is de kans groot dat je allerlei eetbaar lekkers ontdekt, zoals kleine ongewervelde diertjes.
Als roodborstjes die een tuinman volgen op jacht naar wormen, duurt het niet lang voordat de vissen dichtbij komen op zoek naar weetjes.
Zo dichtbij zelfs dat een probleem dat ik regelmatig tegenkom, is dat ze vlak voor mijn cameralens zitten, waardoor het onmogelijk wordt om erop scherp te stellen.
Mijn meest productieve grondelduiken vonden plaats tijdens de vroege zomer, wanneer de mannetjes bijzonder kleurrijk en territoriaal zijn. Door de hele duik te wijden aan het fotograferen ervan ben ik beloond met een aantal opvallende foto’s die het goed hebben gedaan in wedstrijden – een bewijs, indien nodig, dat schattige, karaktervolle gezichten en interessant gedrag voor opvallende foto’s zorgen.
ZELFS ALS U DAT NIET BENT Als fotograaf is het leuk om te zien hoe deze vissen naar je toe komen, zoals kinderen die in de voetsporen van grootmoeder spelen, op zoek zijn naar voedsel en met elkaar omgaan.
Geschilderde grondels hebben een merkwaardige en ongebruikelijke gewoonte: de mannetjes gebruiken bonzende en trommelende geluiden om te communiceren, net zoals een gorilla op de borst slaat. Wanneer ze dit doen, doen ze hun mond wijd open, maar het duurt langer dan een geeuw.
Ik heb dit gedrag vrij vaak gezien en het biedt ideale mogelijkheden om ze met open mond te fotograferen.
Ik heb hun drumwerk nog nooit gehoord, maar dat is waarschijnlijk niet zo verrassend als je te maken hebt met een dikke neopreen kap en uitlaatbellen.
Terwijl ik rondscharrelde, heb ik geprobeerd meer te weten te komen over dit fascinerende gedrag. Het lijkt erop dat de vissen geluiden uitzenden, zowel om een partner aan te trekken als tijdens territoriale geschillen.
Territoriale mannetjes laten een drumgeluid horen tijdens vertoningen waarbij donkere delen van het lichaam betrokken zijn en op hun lichaam omhoog komen vinnen en trillend met hun mond open. Ik was hier ooit getuige van tijdens een duik in de monding van de Helford, toen twee grote, goed bij elkaar passende grondels tegenover elkaar stonden, sparrend voor de kans om de eerste prooi van voedsel te krijgen, aangewakkerd door mijn camera.
Tijdens verkeringsvertoningen produceren de mannetjes laagfrequente trommelpulsen. Hoe sneller en luider het drummen, hoe groter de kans dat ze een vrouwtje aantrekken. Het lijkt erop dat schoonheid bij een vrouwtjesgrondel in het oor van de toeschouwer zit, en niet in het oog, en een groot, goed gebouwd mannetje dat bewegingen vertoont die Elvis Presley waardig zijn, snijdt de mosterd niet als zijn drumwerk niet in orde is. kras.
Er is slechts één klein wolkje aan de horizon voor deze serenadevolle percussionisten. Uit onderzoek blijkt dat stijgende watertemperaturen als gevolg van klimaatverandering het tempo van het drummen van de mannetjes kunnen veranderen, waardoor ze minder aantrekkelijk worden voor vrouwtjes.
Erger nog, het subtiele verschil in drumwerk zou verwarde vrouwtjes van een heel andere soort kunnen aantrekken. Na al die moeite zouden verliefde grondels niets anders te bieden hebben dan een rampzalige date.
Interactie met van nature nieuwsgierige zeedieren is altijd een voorrecht, of ze nu zo groot zijn als een zeehond of zo klein als een geschilderde grondel. Dus de volgende keer dat je aan het duiken bent en je kleine bruine visjes over de zeebodem ziet springen, kijk dan eens goed en je zou wel eens verslaafd kunnen raken aan deze kleine jongens.
Verscheen in DIVER oktober 2016
